ตอนที่ 78 คุณทำให้ฉันสะอิดสะเอียน

ตอนที่ 78 คุณทำให้ฉันสะอิดสะเอียน อีกทางหนึ่ง ซือซือยังเดินไปไม่ถึงไหนก็ถูกถังฉีตงไล่ตามทัน ในที่สุดเขาก็ผลักเธอเข้าไปในรถ ตัวเองก็ตามเข้าไปในห้องโดยสารในรถด้วย ทันทีที่เหยียบคันเร่ง รถก็พุ่งออกไปไกล ซือซือถูกผลักเข้าไปในรถอย่างง งง เมื่อเธอนั่งดีๆ ก็เห็นชายด้านข้างมองอย่างเย้ยหยัน “ถังฉีตงคุณทำอะไรน่ะ ไม่เจอกันหลายปีอยู่ๆก็จะมาบีบบังคับลักพาตัวฉันอย่างนั้นรึ” “ลักพาตัวนั่นก็สกปรกเกินไป ผมฆาตกรรมเลยดีกว่า---ผู้หญิงแกร่ง” ถังฉีตงตั้งใจกวนตีนให้เธอได้ยินชัดๆ “ถังฉีตง คุณหน้าไม่อาย ตระกูลถังถูกคุณทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงแล้ว รู้ตัวรึเปล่า” ซือซือแทบจะระเบิดด้วยความโมโห ผู้ชายที่ไม่เจอกันแปดปี อยู่ๆก็มาทำเรื่องน่าไร้ยางอาย มีรอยยิ้มที่มุมปากถังฉีตง เขากล่าวอย่างใจเย็น “ไม่รู้สิ ถ้าแม้แต่ผู้หญิงของตัวเองยังตามกลับมาไม่ได้ นั่นต่างหากที่น่าอายและไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษตระกูลถัง” “ถังฉีตง ใครเป็นผู้หญิงของคุณ พูดออกมาให้ชัดๆเดี๋ยวนี้นะ” ใบหน้าซือซือเปลี่ยนเป็นสีแดง แววตาตันเฟิ่งเปล่งประกายโมโหจนแทบจะเขมือบร่างของชายตรงหน้าได้ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ ผมหวังว่าคุณจะจ้องมองผมอย่างนี้บนเตียง” ถังฉีตงจ้องมองผู้หญิงที่โมโหตรงหน้าเขา “ฉันเห็นว่าไอ้บ้าอย่างคุณคงอยากจะมีเรื่อง ปากพูดแต่เรื่องไร้สาระ” ซือซือโมโหจนหน้าผากจะพ่นควันได้ เธอไม่สนว่าถังฉีตงจะขับรถอยู่หรือไม่ เธอออกหมักชกเขา แต่หมัดยังไม่ทันโดนถังฉีตง เขาก็บิดร่างหลบหลีกอย่างว่องไวทั้งๆที่ยังดูสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ คุณยังขี้หงุดหงิดเหมือนเดิมเลยนะ” เธออารมณ์เสียจนเขารับมือไม่ไหว รถบิดไปบิดมา ตัวซือซือเกือบจะหลุดออกจากเบาะที่นั่ง เธอเองก็ไม่กล้าที่จะเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น เธอจึงรีบคว้าจับที่วางแขนไว้โดยแน่น ปากยังไม่ยอมสงบศึก “ถังฉีตงไอ้บ้า ฉันยังไม่ได้ขุดหลุมฝังศพครอบครัวของพวกคุณเลย ทำไมคุณพาหายนะมาแบบนี้” ถังฉีตงเห็นซือซือใบหน้าซีดขาว ใจเขาก็รู้สึกเป็นทุกข์ เขาค่อยๆลดความเร็วของรถลง “เอาล่ะเอาล่ะ คุณไม่ได้ขุดหลุมฝังบรรพบุรุษผม ผมขุดหลุมฝังบรรพบุรุษคุณได้ไหมล่ะ” “ถัง---ฉี---ตง ฉันจะลงจากรถ” เธอไม่สามารถอยู่ในรถร่วมกับเขาได้อีกต่อไป เพราะในไม่ช้าเธออาจจะโมโหจนตายไปเลยก็ได้ “ไม่ต้องห่วง อีกครู่เดียวเราก็จะถึงบ้านกันแล้ว” ถังฉีตงรีบพูดให้สบายใจ ซือซือพูดด้วยน้ำเสียงได้ใจ “ทางที่ดีส่งฉันกลับบ้านจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ คุณจะได้ลิ้มรสชาติไม้เท้าของผู้เฒ่า” ถังฉีตงชอบที่เห็นเธอเต็มไปด้วยพลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาภาคภูมิใจของชาวตันเฟิ่งคู่นั้น เธอไม่รู้ตัวว่าท่าทางของเธอช่างมีเสน่ห์แค่ไหน เขาพูดขึ้นมาอย่างมีความนัยน์ “ผมคิดถึงช่วงเวลานั้นมาก เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ของผม” ซือซือนิ่งอึ้งไป และถอนหายใจด้วยความเยือกเย็น ทั้งสองมือกอดอก เธอหันหน้าไปมองทางอื่นไม่สนใจชายคนนั้น มีเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกอดอกแน่นแค่ไหน จนกระทั่งแขนและมือทั้งสองนั้นเหงื่อเปียกเหงื่อไปหมด แปดปีแล้ว ผ่านมาแปดปีแล้ว หญิงสาวยังคงรักษาความสาวไว้ถึงแปดปี ตั้งแต่รู้จัดเขาตอนสิบขวบ ตอนนี้ผ่านไปแล้วสิบแปดปี เธอไม่ใช่ทอมบอยที่ไร้เดียงสา และก็ไม่ใช่นางสนมที่จะคอยตามติดเขาตลอดไป ไม่ใช่เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ที่รอให้เขากลับมา ตั้งแต่ที่เขาหายตัวไปไม่บอกไม่กล่าว เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ก็ได้ตายจากไปแล้ว ซือซือในตอนนี้ มีแค่หนึ่งไม่มีสอง ไม่มีใครเป็นเหมือนเช่นซือซืออีก ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว ที่รถมาจอดอยู่หน้าทางเข้าวิลล่า ถังฉีตงลงจากรถก่อน เขาเดินไปที่ประตูและหยุดลง เขาลืมไปว่าผู้หญิงตัวน้อยคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่คอยตามติดเขาเช่นเมื่อก่อนอีกต่อไป เฮ้อ ใครใช้ให้เขาหลงรักเธอล่ะ ถังฉีตงหันมาเปิดประตูรถให้เธอและพูดว่า “ถึงแล้ว เข้ามานั่งก่อนสิ” “ไม่สนใจ” ซือซือก้าวเท้าออกมาและคอเชิดดั่งพญาหงส์ “มาเถอะ คุณไม่อยากรู้หรอว่าผมรู้จักฉูเจ๋อหยางได้อย่างไร คุณมาแล้วผมจะบอกคุณ” ถังฉีตงอ่อยเหยื่อ ซือซือเป็นคนที่เกลียดการถูกเหยียดหยาม บอกตามตรงถ้าหากไม่ใช่เพื่อเวยเวยแล้วล่ะก็ เธอไม่ต้องการอยู่เห็นหน้าถังฉีตงต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว “ว่าไง ยังไม่มาอีก ไม่มาผมไปแล้วนะ” “ไปไป” ถังฉีตงอมยิ้มมุมปาก เขาก้าวขาเดินไปข้างหน้า ตอนนี้ไม่ว่าใครก็สำคัญกับเธอมากกว่าเขาทั้งนั้นล่ะ แม้ว่าเขาจะรู้ทั้งรู้ว่าเธอฝืนใจทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเป้ยฉ่ายเวย แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกว่าไม่ชอบใจเท่าใดนัก แต่ว่าให้เต็มใจออกจากรถมาก็พอแล้ว ซือซือเดินไป ก็กะดูขนาดของวิลล่าไปด้วย ไม่น่าเชื่อว่าไม่เจอกันไม่กี่ปี ถังฉีตงจะกลายมารวยขนาดนี้ ในเขตเมืองยังสามารถซื้อบ้านขนาดสามชั้นในบริเวณที่เงียบสงบเช่นนี้ได้ คงเป็นทรัพย์สินของตระกูลถัง ถังฉีตงเอามาผลาญเล่น เธอไม่ยอมรับแน่ว่าตัวเองกำลังอิจฉา “ถึงแล้ว เข้าไปสิ” ถังฉีตงเปิดประตูออก เขาเบี่ยงตัวเพื่อให้เธอเดินผ่านไปก่อน ซือซือค้อนเขาครู่หนึ่ง และพึมพำเสียงดัง “เฮ้อ ทำบ้าอะไรกัน” ถังฉีตงยิ้มและไม่ตอบ ซือซือมองเขาผ่านๆแต่ก็ยังคงเดินหน้าต่อไป สุนัขสองตัว ตัวหนึ่งเล็กตัวหนึ่งใหญ่เห่าอย่างเริงร่าบริเวณเท้าของเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกรู้สา ยืนแข็งเหมือนกับรูปปั้น เสียงทั้งสองเสียงนั้นดังก้องอยู่ในหู “อาตง อาตง อีกหน่อยฉันมีเงินจะซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ ไว้ให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน” เสียงหญิงสาวพูดอย่างมีความสุข “อื้อ คุณอยากตกแต่งแบบไหนล่ะ” เสียงชายหนุ่มถามอย่างตั้งใจ “เอ้--- ฉันว่า---ว่านะ ฉันรู้แล้ว ต้องมีสุนัขสองตัว ตัวหนึ่งเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์แสนเชื่อง อีกตัวเป็นชิสุขาสั้น ใช่แล้ว และก็มีหน้าต่างบานใหญ่สไตล์ฝรั่งเศส” เสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเพ้อฝัน “อื้อ แล้วยังไงอีก” ชายคนนั้นถามอย่างใจจดใจจ่อ “แล้วก็ แล้วก็ ฉันอยากได้โซฟานุ่มๆสักตัว ผนังจะเป็นสีขาว ห้องโถงกว้างใหญ่ เรียบๆง่ายๆก็พอ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมีอาตงและฉัน คุณว่าจริงไหม” “อื้อ เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ของผม คุณพูดอะไรก็ว่าอย่างนั้นล่ะ” โอ้ ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นและไร้เดียงสา น่าเสียดายที่ทุกวันหลังจากที่เขาจากไป เธอก็ต้องฝันร้ายในยามค่ำคืนนับครั้งไม่ถ้วน มันยากที่จะลบความเจ็บปวดนี้ออกไป “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมขอโทษ” เสียงของชายคนนั้นทั้งมั่นคงทั้งยินดี แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์ที่จะรับฟัง ซือซือผลักผู้ชายคนนั้นออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ดวงตาตันเฟิ่งคู่นั้นจ้องมองไปที่ดวงตาของเขาอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ เธอพูดเสียงเย็นชา “ถังฉีตง ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันไม่ใช่ซือซือที่อายุสิบแปดอีกต่อไป อายุก็มากกันแล้วอย่ามาใช้อุบายให้เสียเวลาอีกเลย” เธอเข้าไปใกล้อีกนิดและพูดอย่างโหดเหี้ยม “คุณทำให้ฉันสะอิดสะเอียน”