บทที่3 ฉันเซ็น

บทที่3 ฉันเซ็น “คู่หมาย?” นักข่าวเกิดความอยากรู้ขึ้นมา “คุณปวีณ ไม่ทราบว่าคุณมีคู่หมายเมื่อไหร่? เป็นธุรกิจหมั้นหมายหรือความรักอิสระ?” “เมื่อถึงงานหมั้นหมายกันก็จะแจ้งทุกคนเองครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรจะบอกครับ” ปวีณตอบอย่างเย็นชา “ได้ยินข่าวมาว่าเมื่อคืนนี้คุณเสียตัวเพราะเมา หรือว่าเกี่ยวข้องกับคู่หมายขอบคุณ?” “คู่หมายคุณมาโรงพักเอาเรื่องแต่เล่าแบบนี้ เพราะเมื่อคืนคุณทำอะไรใช่ไหม?” เมื่อได้กลิ่นข่าวซุบซิบ เหล่านักข่าวก็เหมือนกับฉีดเลือดไก่งั้นแหละ ความคิดสร้างสรรค์ประเสริฐมาก ปวีณยิ้ม “แค่เป็นรสนิยมเท่านั้น” พอพูดเสร็จ นักข่าวก็เข้าใจทันที แม้กระทั่งนิลยาที่ถูกปิดหน้าไว้ยังเขินหน้าแดงหมด อยากจะบีบตรงเอวผู้ชายคนนี้แรงๆสักทีจริงๆ ที่จริงแล้ว เธอก็ได้ทำอย่างนั้นลงไปจริงๆ เล็บเล็กๆของเธอใช้แรงเยอะมาก ปวีณยักมุมปากขึ้น ผู้หญิงนี่ใจกล้าสักจริง แต่เขาก็ยังเหมือนเดิม “หากว่าไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเถอะครับ” นิลยาถูกปวีณลากออกมาจากโรงพัก แล้วอัดเข้าไปในรถ แสงสีรอบข้างยังได้ยินเสียงอยู่(เสียงถ่ายรูป) เธอไม่กล้าเงยหน้า บีบปวีณแรงขึ้นกว่าเดิมอีก ปิดประตูรถ ผู้ช่วยได้เอาเอกสารตกลงออกมาแล้วยื่นให้กับเธอ “คุณนิลยา หากว่าไม่มีข้อสงสัยอะไรแล้ว ก็เซ็นเถอะครับ” นิลยายกมือขึ้น อยากพูดอะไรอีก คา___ เธอยังไม่ทันพูดจบ ประตูรถก็ได้เปิดขึ้น ปวีณทำท่าจะไล่เธอออกไป “คุณ......ทำไร?” เธอจับประตูไว้แน่นไม่กล้าปล่อย หากว่าถูกนักข่าวพวกนั้นจับโดน เธอคงจะถูกค้นหาตระกูลหมดเลย ปวีณ: “ลงจากรถ อย่ามาทำให้รถผมสกปรก!” นิลยา: “......” ถ้าไม่ใช่ว่าต่อยคุณไม่ไหว ฉันใส่คนเป็นนานละ นักข่าวอยู่ข้างนอกวิ่งตามตูด แต่ปวีณไม่มีท่าทีที่จะขับรถออกไป อารมณ์ชิวๆ “ เซ็นหรือไม่เซ็น?” “......” แกล้งตายต่อไป ปั้ม ประตูถูกเปิดอีกครั้ง นิลยาตกใจหมด รีบร้อง “เซ็น ฉันเซ็น!” ปากกาถูกส่งมาต่อหน้านิลยาทันที ปวีณจ้องเธอจนเขียนหมดเส้นสุดท้าย ถึงจะค่อยๆเก็บเอกสาร หลังจากนั้นให้ผู้ช่วยสตาร์ทรถ “ ไปคฤหาสน์กรีนซี” “ครับ ท่านประธาน” ผู้ช่วยมองด้วยทำด้วยแล้วตอบกลับ นิลยาพูดขึ้นมาว่า “ฉันกลับบ้านมีรถเมย์อยู่ คนปล่อยฉันลงที่สถานีขนส่งก็ได้แล้ว” ปวีณจ้องเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ชัดเจนกับสถานะตัวเอง “ คุณเป็นคู่หมายของผม นับตั้งแต่วันนี้ ย้ายไปอยู่กับผมที่นั่น” “ แต่ว่า ฉันยังไม่ได้เก็บข้าวของเลย“ ผู้ช่วยหันหน้าไปตอบแทนปวีณ “คุณนิลยา ข้าวของของคุณพวกเราช่วยคนขนเข้าไปในคฤหาสน์ท่านประธานแล้ว พ่อและแม่คนก็ตอบตกลงแล้ว“ ขนของไปหมดแล้ว แล้วให้เธอเซ็นเอกสารสัญญาทำห่าไร?! นิลยาไม่พอใจ หันหน้าไปอีกข้างไม่มองเขา เมื่อคืนคึกคักแทบจะทั้งคืน เธอผิงข้างๆหน้าต่างรถนอนหลับไปยังไม่รู้สึกตัว ในฝัน เธอกลับไปยังตอนเด็ก แถมยังเลี้ยงแมวไว้หนึ่งตัว หน้าตาเหมือนกับปวีณเป๊ะๆ “แมวน้อย เธอหิวหรือยัง? นี่ซาลาเปาของฉันให้เธอกินนะ” สาวน้อยยิ้มออกมาอย่างหวาน แล้วเดินหน้าไปหาปวีณ ปวีณถอยหลัง ในสายตาเต็มไปด้วยเตือน “ เจ้าแมวน้อยอย่ากลัวนะ ฉันเอาซาลาเปาวางไว้บนพื้น อย่าลืมมากินนะ” สาวน้อยได้วางซาลาเปาลงแล้วเดินจากไป แล้วแอบเอาหัวออกมาแอบมองเจ้าแมวน้อยอยู่ข้างหลังเสา จ้องมองแมวน้อยไว้ ต่อมา เจ้าแมวน้อยถูกเธอเอากลับบ้าน และต่อมามีวันหนึ่ง สาวน้อยนี้พูดอย่างกะทันหันว่าเธอจะไปแล้ว เธอแอบต้มน้ำซุปข้นมันฝรั่งหวานไว้เยอะๆต่อหน้าปวีณ “ เจ้าแมวน้อย ฉันจะไปบ้านป้าแล้วนะ ต่อไปไม่สามารถดูแลเจ้าได้แล้วนะ มันฝรั่งช่วยอิ่มท้องได้ อย่าลืมกินให้อิ่มนะ“ หน้าผมปวีณดำไปหมด มันฝรั่งอีกแล้ว เขากินติดต่อกันหลายวันแล้ว รถเริ่มขับช้าลง นิลยาตื่นมาทันที เธอหลับไป แล้วเอามือขยี้ตาตามเคย ถึงเพิ่งสังเกตได้ว่าตัวเองนอนทับบนอกของปวีณ เงยหน้าขึ้นกะทันหัน ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงเจ็บดังขึ้น “เจ็บ......”