บทที่4 นายบ้าหรือไง

บทที่4 นายบ้าหรือไง “เป็นไร?” ปวีณยักคิ้ว เธอพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ ก็แค่นอนหลับบนตัวนาย นายถึงกับดึงผมฉันเลยหรอ?” “ ผมไม่ได้โทษ” ปวีณพูดปกติ นิลยาที่นั่นอีกครั้ง แล้วร้องขึ้นมาอีก ใช้มือจับหัวไว้ ตะคอกอย่างดุ: “ บอกไม่ได้ทำอีก!” เมื่อตอนที่เธอหลับเธอดิ้นไปดิ้นมาในอ้อมกอดเขา ทำให้เขาหายใจไม่สะดวก ตอนนี้กลับมองเธออย่างมีความสุข “ คุณเองนั่นแหละที่ดิ้นไปดิ้นมาบนตัวผม เส้นผมเลยติดอยู่ที่กระดุมผม” มุมปากปวีณยักขึ้น หา? เป็นแบบนี้นี่เอง นิลยาจับผมแล้วดึงกลับ ผลสุดท้ายคือยิ่งดึงยิ่งเจ็บ สุดท้ายนอนทับอยู่บนตัวปวีณขยับ “ ท่านประธาน ถึงแล้ว” ในรถมีแผ่นกั้นเสียงเลื่อนขึ้นมา ผู้ช่วยที่อยู่ข้างหน้าไม่รู้เลยว่าทั้งสองคนเกิดอะไรขึ้น ปวีณกดที่อัดเสียงแล้วพูด “โอเค” “ ทำไงดี?” นิลยารีบร้อนจนจะร้องไห้ หรือว่าตัดผมทั้งช่อออกดี? เมื่อเวลากำลังรีบ ก็เห็นปวีณดึงกระดุมบนเสื้อสูทลงมา แล้วดึงประตูออกไป “ ลงรถได้แล้ว” “นาย นาย นาย คนดี” นิลยาพูดออกมาไม่ทันคิด โพสต์เสร็จก็เกลียดจนอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้ง นี่มันเป็นคำชมที่ไหนกัน! ปวีณหัวเราะออกมากะทันหัน ภาพนั้นหล่นเข้าไปในสายใจนิลยา ใช่แล้ว ก็คือสายตาที่มองคนโง่ เพิ่งกลับมาถึงห้อง เสียงโทรศัพท์ของนิลยาก็ดังขึ้น “ ฮัลโหลค่ะ รุ่นพี่?” นิลยารับสายมองจ้องกลับไปแอบมองปวีณตลอด สังเกตทุกท่าทางของเธอ นิลยา ฉันสารภาพรักกับทิพย์แล้ว คืนพรุ่งนี้ในงานเลี้ยงก็จะประกาศข่าวหมั้นกันแล้ว” เสียงของเมทนีอ่อนโยนมาก และยังมีความรู้สึกที่ห่างเหิน เมื่อได้ยินหมั้นคำนี้ นิลยาตัวแข็งไปหมดไม่ตอบอะไรเลย แล้วยักคิ้วขึ้น ทำให้เห็นว่าในใจเธอรู้สึกเสียใจและผิดหวังมากๆ “นิลยา คุณจะแสดงความยินดีกับเราด้วยใช่ไหม?” เมทนีไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติของเธอ นิลยาจับมือถือไว้แน่น ในสมองเต็มไปด้วยภาพขาวไปหมด ฟังไม่รู้เรื่องว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ ผ่านไปสักครู่เธอถึงจะถอดหายใจและพูดว่า “ยินดีด้วยนะรุ่นพี่” เธอกำลังอยากจะตัดสายทิ้ง ปวีณก็ได้กอดเธอจากข้างหลัง แล้วหายใจอยู่ข้างหูเธอ ลมหายใจร้อนๆอุ่นๆ “ที่รัก ดึกแล้วนะ เราพักผ่อนกันเถอะ” นิลยาที่กำลังเหม่อลอยอยู่ก็ได้สติขึ้นมาทันที รีบปิดมือถือ ไอ้นี่เป็นบ้าอะไรอีก? “นิลยา คุณ......”เมทนีได้ยินเสียงทางนี้หมดแล้ว ในความอึ้งนั้นก็มีความอิจฉาอยู่ในนั้นด้วย “ คุณพักอยู่กับผู้ชายด้วยกัน?” “ไม่ใช่!” เธอรีบอธิบาย ถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าปวีณตัดสายเธอทิ้งแล้ว เธอตะคอกอย่างโมโห “ปวีณ นายเป็นบ้าไรเนีย?” คนรับใช้ได้ดันประตูเข้ามา ได้ยินคำนี้พอดี จึงรีบถอยหลังกลับออกไป ก่อนจะไปมองหน้าไปหานิลยาแล้วรู้สึกสงสาร ปวีณกางนิ้วมือออกแล้วนวดบนศีรษะนิลยาอย่างอ่อนโยน “หื้ม พลังกลับมาหมดแล้วหรอ!” นิลยาเอียงศีรษะแล้วเดินข้ามมือเขา เดินไปเปิดประตู “ ฉันจะพักผ่อนแล้ว นายออกไป!” หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จก็นอนอยู่บนเตียง แถมนิลยาไม่มีความรู้สึกอยากนอนด้วยซ้ำ นี่มันเป็นเรื่องอะไรเนี่ย เมื่อวานเธอสารภาพรักกับรุ่นพี่แถมยังถูกปฏิเสธ ผลสุดท้ายแล้วเธอเจอปวีณ ยังต้องรับผิดชอบ แถมยังเสียตัวอีก วันนี้ได้ยินข่าวรุ่นพี่สารภาพรักกับรุ่นพี่ผู้หญิง อ้าๆๆๆๆ! นิลยาหงุดหงิด กลิ่งไปกลิ่งมาบนเตียง จองเพดานแบบนี้มาทั้งคืน ตื่นเช้าวันที่สอง เธอแบกตาหมีแพนด้าไว้ แล้วจะไปทำงาน เพิ่งลงมาถึงห้องนั่งเล่น ก็ถูกปวีณเรียก “ กินข้าวเช้าก่อน” นิลยามีอารมณ์แต่ไม่มีแรง ทั้งตัวเต็มไปด้วยความเศร้า “ ไม่กินแล้ว ฉันรีบ” มือใหญ่ของปวีณจับปกเสื้อเธอไว้แล้วลากเธอมาในห้องอาหาร นิลยาวิ่ง เขาจับ แบบนี้หลายรอบ จนนิลยายอมแพ้ ถ้าแบบนี้เรื่อยๆ เธออาจจะโดนหักเงินเพราะว่าสาย เธอหยิบขนมปังขึ้นมาหนึ่งแผ่น แล้วยัดเข้าไปในปาก “ ฉันกิน ฉันกินก็ได้?” คิ้วที่บีบไว้แน่นๆของปวีณก็ค่อยๆคลายลง “ กินเสร็จ ผมไปส่งคุณทำงาน” “ไม่ๆๆ” นิลยาส่ายหัวอย่างกับกลองสั่นสะเทือนงั้นแหละ ให้เขาส่ง งั้นก็เทียบเท่ากับว่าบอกกับคนทั่วโลกว่า เธอก็คือคู่หมายที่เอาเสื้อสูทบังหน้าไว้ไม่ใช่หรอ