บทที่5 ไม่ขาดแคลนผู้ชาย

บทที่5 ไม่ขาดแคลนผู้ชาย ยุ่งมาทั้งเช้า ตอนเวลาพักเที่ยงพอนึกถึงยังมีร่างกายออกแบบเป็นกองที่ยังไม่ได้วาด นิลยาก็ปวดหัวมากๆ เธอเร่งรีบกลับไปยังห้องทำงานเพื่อทำงาน ยัดข้าวเข้าในปากคำใหญ่ไปเรื่อยๆ ปากทั้งสองข้างกลมตุ้ยไปหมด “นิลยา กินช้าๆ ระวังติดคอ” จรัสทิพย์เดินแบบเข้ามา แล้วนั่งลงตรงหน้าเธอ กลิ่นน้ำหอมที่แรงฉุน ทำให้เธอหายอยากเลยทันที นิลยากินข้าวที่อยู่ในปากลงไปหมด แล้วค่อยๆถามช้าๆ “เธอมาทำไร?” เมื่อก่อนเวลาอยู่โรงเรียน ผู้หญิงคนนี้ก็ท่าทางแปลกๆ ไม่ถูกกับเธอตลอด ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่เธอชอบก็ดันไปชอบผู้หญิงคนนี้ เธออยากจะเอามัดโชกลงบนกลางอก “ ฉันแค่จะบอกเธอว่า ฉันกับเมทนีกำลังจะหมั้นกันแล้ว” จรัสทิพย์ยิ้มแย้มแจ่มใสมาก นิลยาไม่สนใจเธอ ตากข้าวขึ้นมาแล้วเอาเข้าไปในปากต่อ “ เธอชอบเขามาตลอดใช่ไหม?” จรัสทิพย์เอียงตัวเข้าไป พูดระดับเสียงให้ได้ยินแค่สองคน “ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงไม่มีวันชอบเขา ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เขาจะอ่อนโยนดูแลฉันได้ดีมาก” ต่างคนต่างพูด ไม่เข้าใจกัน นิลยาจับถ้วยข้าวไว้แล้วเดินหลีกไป จรัสทิพย์ไม่ยอมปล่อย และแล้วก็วิ่งไปตัดหน้าเธอ “ โทรแอบชอบเขามันนานขนาดนี้ ซื้อน้ำซื้อข้าวให้เขา แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ชอบเธอ ในใจเธอคงจะเสียใจน่าดูสิ?” “ เธอน่ารำคาญไหมเนี่ย!” นิลยาเกาหู อยากจะตบแมลงวันที่พูดไม่หยุดนี่ให้ตาย จัง “ โกรธแล้วหรอ?” จรัสทิพย์ยิ้มแย้มกว่าเดิมอีก “นิลยา เขาเป็นผู้ชายของฉันแล้ว ตอนนี้ฉันให้เขาเลี้ยวซ้ายเขาไม่กล้าเลี้ยวขวา เขาซื่อสัตย์กับฉันยิ่งกว่าหมาด้วยซ้ำไป ผู้ชายที่เทอมองดูอย่างกับเพชรพลอย แต่กลับถูกคนอื่นพูดว่าเป็นหมา นิลยาตาค้างไว้ ยกมือจะตบหน้าเธอ มือเพิ่งขึ้นมา เมทนีก็ปรากฏขึ้นมา จรัสทิพย์พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดเมทนีอย่างหวาดกลัว “เมทนี ฉันไม่ดีเอง ฉันรู้แต่แรกว่านิลยาไม่ชอบฉัน ฉันแค่อยากจะมาชวนเธอมาร่วมงานหมั้นของเรา คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะ......” สีหน้าของเมทนีเย็นชาขึ้นมา “นิลยา เธอกับฉันเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ดีที่สุด แต่จรัสทิพย์เป็นคู่หมายฉัน” ผู้ชายฉันชอบกลับคิดแต่ปกป้องนางตอแหล นิลยาบอกไม่เจ็บใจนั้นคือโกหก เธอยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ รุ่นพี่คะลืมสายโทรศัพท์เมื่อคืนหรอคะ? ฉันมีแฟนแล้ว ไม่รบกวนพวกคุณแน่นอน” ใบหน้าของเมทนีมีความรู้สึกอื่นเลื่อนผ่านไป “นิลยา เมื่อวันก่อนเธอเพิ่งจะสารภาพรักกับเรา ทำไมเมื่อคืนก็อยู่กับผู้ชายคนอื่น......” “รุ่นพี่เมทนี อย่าเพียงเพราะแค่ว่าฉันเคยสารภาพรักกับพี่ครั้งเดียวแล้วพี่จะพูดติดปากตลอดชีวิต ยิ่งตอนนี้พี่มีความหมายแล้ว ควรเอาใจใส่คู่หมายพี่มากกว่า ไม่ใช่หรอ?” จรัสทิพย์เกลียดชังเธอยิ่งกว่าอะไรอีก “ ไหนๆก็แบบนี้แล้ว งั้นก็ขอเชิญแฟนเธอมาร่วมงานด้วยนะ” “ ได้สิ” นิลยาตอบตกลงเต็มปาก เห็นใครขาดแคลนผู้ชายงั้นแหละ! และแล้วหลังจากที่นิลยาเลิกงานเธอก็เริ่มรู้สึกคิดผิด ให้ปวีณกับเธอออกงานด้วยกัน ก็เท่ากับว่าเปิดเผยสถานะของทั้งสองคนแล้วไม่ใช่หรอ เรื่องครั้งก่อนก็เกือบจะโดนนักข่าวรุม ครั้งนี้ปวีณไม่ตกลงช่วยเธอแน่นอน แต่ว่าเธอตอบตกลงไปแล้ว ก็คงต้องหาวิธี คิดสักแปปหนึ่ง เธอตัดสินใจไปหาปวีณที่บริษัท ถ้าหากเธอรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้ตีเธอตายเธอก็ไม่กล้าที่จะไปที่นั่นอีก เธอเพิ่งถึงชั้นทำงานของบริษัทบลูแอนด์ไวท์ ก็ถูกผู้หญิงที่เหมือนเลขาจับคุมตัวไว้ และยังถือมีดเปาะผลไม้อยู่หน้าคอ “พี่ค่ะ ฉันๆๆ ฉันมาตามหาคน เธอจับผิดคนแล้ว!” ในตาของเลขาเต็มไปด้วยความเสียใจและผิดหวัง มีที่อยู่ในมือก็ยิ่งเข้าใกล้คอนิลยา “ ฉันจะเจอปวีณ! ฉันจะถามเขาต่อหน้า ผู้หญิงคนนี้ดีกว่าฉันตรงไหน?” บ้าแล้วๆ ที่จริงเธอเห็นเธอคู่แข่ง นิลยาแกล้งหัวเราะฮาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองพระอาทิตย์ สว่างจนแสบตา ไม่แน่อีกสักแบบคงจะไม่ได้เห็นอีก “คุณพี่ โมโหคือมารน่ะ เรามีอะไรค่อยๆคุยกัน มือเธอทำดิ้นไปมานะ!”