บทที่6 นายดุฉัน

บทที่6 นายดุฉัน “ เธอหุบปาก!” ผู้หญิงก็ได้ร้องตะโกน “ ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับเธอ” ชีวิตสำคัญ นิลยาพูดอึ้งๆอ้างๆ “ ที่จริงแล้วฉันกลับปวีณ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย ไม่เชื่อเธอลองไปถามเขาสิ” “เธอโกหก! บนตู้ชั้นวางของเขามีแต่รูปเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่เขาตามหามาตลอด” เมื่อผู้หญิงเดือดทีไร มีดก็จะใกล้ชิดเข้ามา นิลยารู้สึกคอตัวเองจะหลุด เธอเงียบเลยทันที แล้วทำตัวต่ำๆ เหลือแต่บีบคำว่า “ฉันเชื่อฟัง” คำนี้ออกจากซอกฟันแล้ว ทันใดนั้น ปวีณออกมาสักที เขาหันหลังให้กับแสงแดด ยักคิ้วไว้จนติดกัน จ้องมีดผลไม่ที่อยู่ตรงหน้าคอนิลยา สายตามีแต่ความโกรธขึ้นมา “พี่ใหญ่! ไม่ ลูกพี่!” นิลยาออกเสียงที่โศกเศร้าออกมา “นายมาได้สักที รีบมาอธิบายกับคุณผู้หญิงคนนี้เร็วๆ” นิลยากระพริบตาอย่างเร็วเพื่อส่งสัญญาณ ปวีณต้องให้ความร่วมมือกับเธอ ไม่อย่างงั้นชีวิตน้อยๆของฉันก็ไม่เหลือ ปวีณไม่เปลี่ยนสีหน้าใดๆ และพูด “ปล่อยเธอส่ะ” สามคำนี้ออกมาจากปากอย่างเย็นชา!” นิลยาอึ้งไปเลย ลูกพี่ นายบอกปล่อยก็ปล่อยยังไง เห็นพี่ผู้หญิงนี้โง่หรอ? หื้ม นิลยารีบร้อนจนอยากเอาเท้ากระแทกพื้น นายรีบบอกว่านายรักเธอ จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตแค่นี้ก็ได้แล้ว! ผู้หญิงเห็นปวีณเดินมาแล้ว น้ำตาหล่นลงมาทันที มันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ปวีณ ฉันรักนายมาเจ็ดปี ทำไมนายไม่ยอมที่จะเหลี่ยวตามองฉันเลย?” เธอตามตื๊อปวีณแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เพื่อดึงดูดความสนใจของเขา ฉันยอมเป็นเลขาเพื่ออยู่ข้างเขา เพียงเพราะนึกว่าสักวันหนึ่งเขาจะเห็นความดีของเธอ แต่เธอดันมาสังเกตเห็นว่าในตู้ชั้นวางของของปวีณเต็มไปด้วยรูปเธอ ที่จริงแล้วเขาผู้หญิงที่รักแล้ว และอีกอย่าง ผู้หญิงคนนี้ยังปรากฏตัวขึ้นมาในบริษัท นิลยางงไปหมด ในสมองเกิดมีตัวหนังสือใหญ่ๆขึ้นมา : มัวแต่แรกสุดท้ายก็ทิ้ง! ปากเธอสะดุดขึ้นมา พูดออกไปว่า “ปวีณ นาย......เป็นผู้ชายเจ้าชู้?” “หุบปาก!” ปวีณยังไม่ทันพูดอะไร ผู้หญิงที่จับมีดไว้ก็เดือดขึ้นมา “ เธอมีสิทธิ์อะไรบอกว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้? เธอไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้!” ทันใดนั้น ผู้ช่วยของปวีณก็ได้รีบตามออกมา แล้วตีมีดของผู้หญิงเลขานั้นตก นิลยาเหมือนได้ชีวิตใหม่ ขาที่สั้นนั่นรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังของปวีณ หัวใจเต้นเร็วมาก ปวีณดูเลขาถูกจับ สายเย็นชา “ส่งเธอไปโรงพัก” พูดเสร็จก็หันหลังเดินเข้าไปข้างใน นิลยายังหวาดกลัวไม่หายถึงแม้ว่าจะผ่านไปแล้ว เธอกอดแขนปวีณไว้ แล้วค่อยๆเดิน เดินตามขาที่ยาวของปวีณอย่างลำบากใจ “ปวีณ นายช้าหน่อย ฉันเดินไม่ทัน” ผู้หญิงนี้โง่แล้ว เธอปล่อยมือก็ไม่ต้องตามแล้ว ปวีณเดินช้าลงอย่างไม่ซุบไม่เสียง พานิลยากลับเข้าห้องทำงาน นิลยาตั้งสติ แต่ในสมองยังนึกถึงแต่เรื่องที่ผู้หญิงเลขานั้นพูด ปวีณซ่อนรูปเธอไว้ตลอด แต่ว่าเธอเพิ่งรู้จักกับปวีณได้ไม่กี่วัน เธออ้าปากพูดอย่างยืดยาด “ปวีณ นายแอบชอบฉันใช่ไหม?” เพิ่งพูดออกจากปากไป เธอก็รู้สึกหลงตัวเองเกิน ความเป็นไปได้แบบนี้อยู่ในติดลบแน่นอน ใครจะไปรู้ปวีณไม่ปฏิเสธ แต่จ้องมองเธอสามวิ ยื่นมือออกไป มะเหงกใส่หัวเธอหนึ่งลูก “ เธอมาหาฉัน เพื่อที่จะพูดอันนี้?” นิลยาร้องเจ็บขึ้นมา จับหัวแล้วจ้องที่เขา เธอเพิ่งหนีรอดจากความตายมา เขาไม่มีคำปลอบใจหรือสักนิด แถมยังมะเหงกใส่เธออีก! “ห้องร้องไห้ มีอะไรรีบพูด” นิลยาไม่พอใจ ทำสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ “ นายตีฉัน แถมยังดุฉันอีก!” พูดด้วยเสียงที่ไม่พอใจ ทำให้เขาใจอ่อนในกระพริบ เขาเอามือยื่นออกไปจับบนหัวเธอ แล้วถามอย่างเสียงเบาว่า “ ยังเจ็บอีกไหม?” เห็นโอกาสมาแล้ว นิลยารีบจับแขนเขาไว้ “ ฉันไม่สน ปวีณ นายทำให้ฉันถูกจับตัว และเมื่อกี๊นายยังดุฉันอีก นายต้องไปร่วมงานเป็นเพื่อนฉัน!”