บทที่7 แกล้งทำคนดี

บทที่7 แกล้งทำคนดี ปวีณยักคิ้วขึ้น สายตานิ่งครึ้ม ดูเหมือนคนมีเสน่ห์เลย นิลยาดูดจมูกเข้า โยนของทิ้ง “ ถ้าหากวันไหนไม่ตกลง ฉันจะเอาเรื่องของคืนนั้นบอกกับทุกคน ถึงเวลานั้นทุกคนในประเทศก็จะรู้ว่านายถูกผู้หญิงข่มขืน!” ปวีณจ้องเธอไว้ไม่กี่วิ แล้วล้าสายตาออกจากเธอไม่พูดอะไร เขาอยากจะข่มขืนผู้หญิงคนนี้ตอนนี้สะเลย เห็นเขากำลังจะเดินจากไป นิลยารีบร้อนขึ้นมา เธอได้เข้าไปกอดแขนเขาไว้ “นายจะไปไหน?” “ ฉันจะไปเอาใบเอกสารขายตัวของเธอออกมา เพื่อให้เธอดูว่าถ้าผิดสัญญาต้องแลกกับอะไรบ้าง” เสียงของปวีณไม่ช้าไม่เร็ว เค้ายังไม่ทันพูดจบก็ถูกนิลยาเหยียบลงบนขาแรงๆ เธอประสาทแดกหรือยังไง ถึงคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์คุยข้อตกลงกับปวีณ ท่านใดที่เห็นสีหน้าเธอหงอยลงไป ไม่มีสีสันเลย ปวีณหัวเราะ เสียงหัวเราะเย็นชาตามเคย “บางที เธอสามารถจ้างฉันได้น่ะ” “ไม่!” นิลยาปฏิเสธไป เธอไม่ได้โง่น่ะ แค่ค่าเดินออกงานของเขาก็คงจะต้องใช้เงินเกือบครึ่งที่เธอมี อย่าแม้แต่จะหักปีกอันน้อยๆของเธอเด็ดขาด ที่จริงแล้ว ปวีณก็คิดจะอยากแบบนี้ เก็บเงินของเธอนั้นไว้ในมือเขา ดูสิเธอจะโอ้อวดได้ยังไงอีก? นิลยาหันหลังเดินไปอย่างไม่แคร์ “ นายไม่ไป ฉันจะไปหาพนิต!” น้ำเสียงนั้น เหมือนกับเด็กน้อยที่เอาแต่ใจแล้วร้องว่าฉันจะหาแม่แบบนั้นแหละ พนิตเป็นผู้ช่วยชิดใกล้ของปวีณ “ห้ามไป!” สีหน้าของปวีณดูเลือดเย็นขึ้นมาทันที “เธอทำแบบนี้ มีแนวโน้มจะนอกใจ!” ตีขาหัก? นิลยากำหมัดแน่นไว้ เตรียมจะใช้ถ้าไก่อ่อนต่อสู้กับเหยี่ยวปวีณนี่ ปวีณเดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ จ้องตานิลยาอย่างลึกซึ้งไว้ จ้องมองเธออยู่ในสายตาแบบนั้นแล้วเธอก็ค่อยๆหุบตัว “ทำไม? กลัวฉันกินเธอหรอ?” นิลยาใส่หัว แล้วก็พยักหน้าต่อ สุดท้ายก็มืน แถมเกือบจะถูกเขาพาเข้าไปในหลุมอีก ปวีณจับมือเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้ามา ในปากเกิดพูดออกมาว่า “ฉันอยากจะกินเธอทั้งตัวเลย......” หื้อ! พูดยังไม่ทันจบ นิลยาก็หลุดพ้นออกจากมือเขา แล้วก้าวออกไปครึ่งเมตรไกล “ฉันขอเตือนน่ะ นายอย่ามามั่ว!” ปวีณถูกเธอโกรธจนหัวเราะ ทั้งหัวเส้นดำ เขาชอบนางขี้แสดงคนนี้ได้ยังไง ในยามค่ำคืน รถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ตรงหน้าประตูโรงแรมหรู เปิดประตูออกมา ปวีณที่ใส่ชุดสูทสุดหรูสีฟ้า ประคองนิลยาที่ใส่ชุดสีขาวยาวเดินออกจากรถไว้ ชุดสีขาวยาวนี้ตัดเย็บแบบขาวลื่น เมื่อมาอยู่บนตัวนิลยาแล้ว ทำให้เธอรู้สึกน่ารักน่าเอ็นดูแบบเป็นเอกลักษณ์ “ นายเดินช้าหน่อย” นิลยาพูดเสียงเบาๆ แอบบ่นอย่างระวัง “ รองเท้าคู่นี้สูงไปหน่อย” ปวีณจับเอวเธอที่มองดูไม่ได้ คิดในใจว่าถ้าส่งกว่านี้อีกหน่อยก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเธอวิ่งเที่ยว จรัสทิพย์ยืนอยู่ไกลๆแล้วมองคนที่ยืนข้างๆนิลยา สีหน้าซีดเลยทันที นี่ปวีณไม่ใช่หรือ? เธอกับปวีณคบกันได้ยังไง? เธอรู้สึกไม่ดีเลย ดูไม่ออกเลยว่านางนี้เล่นไม้เล่นมือเก่ง นิลยาก็เห็นจรัสทิพย์แล้วเหมือนกัน จับปวีณไว้แล้วเดินก้าวใหญ่เข้ามา จนเดินมาถึงต่อหน้าจรัสทิพย์ “ยินดีด้วยน่ะค่ะ รุ่นพี่” “นิลยา ท่านนี้คือ......” สีหน้าของเมทนีดูไม่ได้เลย เขากำลังจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ถูกจรัสทิพย์เอามือจับแขนไว้ “ยินดีด้วยเช่นกัน ที่หาแฟนได้ดีขนาดนี้” ในคำพูดของจรัสทิพย์ซ่อนเข็มไว้ “ เธอมีแฟนแล้ว เมทนีก็จะได้ตั้งใจเตรียมจัดงานแต่งของเรา” นิลยาโกรธมาก ผู้หญิงคนนี้กำลังแอบบอกความสัมพันธ์เธอกับเมทนีต่อหน้าปวีณชัดๆ เธอกำลังจะโต้กลับ แต่ปวีณก็ตอบกลับไปอย่างอ่อนโยนว่า “นิลยาอายุยังน้อย ก็มักจะชอบทำเรื่องที่ดูไม่โต ยังต้องขอบคุณคนทั้งสองที่สอนเธอกับตัวในฐานะรุ่นพี่ สวยมาก! เป็นคนที่เธอเลือกมาช่วยงานนี้จริงๆเลย นิลยาแอบกดไลค์ในใจให้ปวีณอย่างอดใจไม่อยู่