บทที่8 จะรักใครก็แล้วแต่

บทที่8 จะรักใครก็แล้วแต่ เห็นสีหน้าจรัสทิพย์ที่ช้ำซีดนั้นแล้ว ในใจนิลยาโคตรสะใจ ว่าไปตะกูลคานเขตก็ถือว่ามีกำลังมียศในเมืองนี้น่ะ ช่วงนี้กำลังชิงโครงการภายใต้ของบริษัทบลูแอนท์ไวท์อยู่ ทิฐิพลเห็นปวีณรีบวิ่งออกมา “คุณปวีณ คุณมาทำไมไม่บอกฉันสักคำ ทำให้คุณต้องรอนาน” “ ไม่เป็นไรครับ” ปวีณมองไปในสายตาของนิลยา สายตาเธอมีความอ่อนหวานซ่อนอยู่ “ ผมมาเป็นเพื่อนแฟนเพื่อที่จะมาร่วมงานหมั้นของรุ่นพี่เธอครับ” “ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ” ทิฐิพลจ้องหน้าจรัสทิพย์ “ ถ้าหากว่าลูกสาวทำอะไรผิดไปก็ขอทั้งสองให้อภัยด้วยน่ะครับ” พูดไป เขาก็ได้มาต้อนรับปวีณกับนิลยาเข้างานด้วยตัวเอง บนจอก็มีแต่รูปจรัสทิพย์กับเมทนีที่สนิทสนมกันเลื่อนไปมา ในใจนิลยารู้สึกแย่มาก ความรู้สึกไม่ต่างจากที่เราปลูกผักกาดขาวไว้แล้วแต่สุดท้ายก็ให้หมูกิน เมทนีกับจรัสทิพย์ต้อนรับแขกอย่างมีความสุข ในใจนิลยาอึดอัดมาก ยกแก้วผลไม้ขึ้นแล้วดื่มจนหมด ตาของปวีณเริ่มค่อยๆบีบตัวเข้าหากัน แค่ผลไม้แก้วเดียวก็สามารถทำให้เธอดูเหมือนกับยืมเหล้าแก้เคลียดอย่างงั้นแหละ “ ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อน” นิลยาแกล้งทำเหมือนไม่เป็นไร บนอ่างล้างมือน้ำไหลไม่หยุด นิลยาใช้น้ำตกไปบนหน้า แล้วมองผู้หญิงในกระจก นอกจากถานะครอบครัวแล้ว เธอดีเหนือกว่าจรัสทิพย์ทุกอย่าง แต่ทำไมตาเมทนีเหมือนกับถูกขี้เหยียบ มองเห็นแค่จรัสทิพย์? หน้าประตูมีเสียงรองเท้าเดินมา นิลยารีบเช็ดหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเล็กๆ ผู้หญิงทั้งสองคนสวมใส่รองเท้าส้นสูงไว้แล้วเดินเข้ามา แต่งหน้าไปเมาท์ไป “ปวีณพาผู้หญิงออกมาด้วย แกว่าผู้หญิงคนนั้นมีที่มายังไง?” “ช้างมันสิ จะรักใครก็แล้วแต่ เราแค่รับเงินทำตามหน้าที่พอ!” “จริงด้วย บูชาให้ดี ไม่แน่เราอาจจะพลีกตัวได้” นิลยาเพิ่งมารู้สึกและคิดได้ตอนหลัง ผู้หญิงสองคนนี้ได้นับเงินจากคนอื่น เพื่อที่จะลงมือปวีณ “เฮียทิฐิพลรับสั่งแล้ว ปวีณอยู่ห้อง304 เราเข้าไปทีเดียวเลยก็ได้ นิลยาเกือบจะโมโหจนโลกแตก คุณทิฐิพลเตรียมผู้หญิงไว้ให้เขา ดูเหมือนว่าปวีณก็จะยอมรับด้วย เตรียมตัวจะเล่นเกมส์ชายหนึ่งหญิงสอง? ต้องสั่งสอนไอ่ตะบ้านั้นสักหน่อยแล้ว ลูกตานิลยาหมุน หยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดเบอร์110 “ฮัลโหลค่ะ ฉันจะแจ้งความ......ใช่ค่ะ งานเลี้ยง.....สภาพดูไม่ได้เลย ออกมาจากห้องน้ำ หาปวีณไม่เจอจริงด้วย นิลยานั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วดื่มเบียร์ ดูสิว่านายจะยังมั่วได้อีกนานแค่ไหน ไวน์แดงหนึ่งแก้วลงไปในท้องเธอ เธอเริ่มมืนๆ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพยุงเธอไว้ “นิลยา เธอเป็นอะไร?” เมทนีเอง นิลยาสะบัดมือเขาออก แล้วเดินเอียงไปเอียงมาขึ้นบันไดไป “1,2.3......” ในสมองเธอมีเลขหนึ่งที่เต้นอยู่ตลอดเวลา “นิลยา จะไปไหน ฉันไปส่ง?” เมทนีเดินตามขึ้นมา “304!” เธอจับผนังไว้แล้วเดินหน้าต่อไป “ออกไปเดียวนี้!” ข้างบนห้องมีเสียงของปวีณที่กำลังตะคอกออกมา ผู้หญิงสองคนถูกโยนออกมาจากห้อง เสียงประตูสั่งจนหูจะหนวก นิลยาตกใจ ขาก็อ่อน เธอได้ล้มลงไปบนพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอนั่งอยู่บนพื้นแล้วจับไปจับมาเพื่อไปต่อ เมทนีทนดูไม่ไหว จึงได้พยุงเธอขึ้นมา พอนิลยายืนปุ๊ป ก็รีบเดินหน้าเข้าไปตรงหน้าประตู ตุ่มๆๆ ตีอย่างแรงบนประตู ทันใดนั้นประตูห้องเปิดออกมา นิลยาพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดปวีณอย่างไม่ทันตั้งตัว ปวีณจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่บนตัวเขา แล้วยักคิ้วขึ้นมา ความหนาวเย็นทันออกมาจากทั่วทิศทาง พ่อจรัสทิพย์ไม่อยากอยู่ต่อแล้วหรือไง! นิลยาได้เงยหน้าขึ้นพร้อมตาคู่ตาดวงโตๆที่น้ำตาคอง พูดต่อด้วยปากจู๋ไว้ “ปวีณ อย่าเอากับผู้หญิงพวกนั้น” พูดไป แถมยังสะอึก ตาปวีณดำครึ้ม เขาได้พยุงนิลยาเข้าไปพัก แล้วต่อยหมักหนึ่งลงไปบนหน้าเมทนีโดยไม่พูดอะไรสักคำ “ผู้หญิงของฉัน พวกนายลงไม้ลงมือ?” เมทนีถูกโชกอย่างไม่มีเหตุผล เขาก็โมโหขึ้นมาเหมือนกัน รวมไปถึงนิลยาที่เห็นในวันนี้แตกต่างจากครั้งก่อนๆทาผ่านมา ก็ได้พูดความในใจระบายออกมาหมด ทั้งสองได้ต่อยโชกอยู่ด้วยกัน