บทที่10 บางทีอาจจะเข้าใจผิดกัน

บทที่10 บางทีอาจจะเข้าใจผิดกัน เมทนีมืนงงไปหมด “คุณลุง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? เขาเป็นพระเอกในงานคืนนี้ แต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นเขาเองกลับไม่รู้อะไรเลย คนในบ้านโทรมาบอกแล้วว่า สังเกตถึงความผิดปกติ ใบหน้าของทิฐิพลหวาดกลัวมาก เหมือนกับโดนทำใจอย่างสาหัส ดูแล้วเหมือนเหนื่อยล้ามาก “บริษัทมีปัญหาเล็กน้อย” ทิฐิพลไม่ได้พูดอะไรอย่างละเอียด “เราต้องรีบเลื่อนเวลาจัดการ งานหมั้นไว้ทีหลังค่อยจัดใหม่” จรัสทิพย์ก็เริ่มฟังออกแล้วว่าความร้ายแรงของเรื่องนี้ เลยใส่หัว: “ค่ะ” หลังจากส่งแขกกลับหมด ทิฐิพลก็รีบพาลูกสาวและลูกเลยไปจากโรงแรม ตอนนี้เขารู้สึกผิดมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะบริการปวีณไม่ดี แล้วแถมยังทำให้เขาโมโหอีก ทีนี้ปัญหาใหญ่ขึ้นแน่ๆ ต่อมา เช้าวันที่สอง นิลยาเกาผมแล้วตื่นขึ้นมาจากที่นอน แล้วมองดูสภาพรอบข้าง “อ้า”เสียงร้อง จับหัวไว้ เจ็บ! “ดื่มซุปนี้ซ่ะ” ปวีณเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วชี้ถ้วยซุปที่วางบนโต๊ะ ภาพของเมื่อคืนเริ่มค่อยๆกระจ่างขึ้นมา นิลยานั่งไว้แล้วดื่มซุปอย่างเชื่อฟัง ในปากยังพูดอยู่ว่า “เมื่อคืนฉันกลับมายังไ?” “ยังมีหน้ามาถามอีก? ตัวเองดื่มได้แค่ไหนไม่รู้หรือไง?” ปวีณหัวเราะออกมา แล้วเอาหนังสือพิมพ์บนโต๊ะปัดทิ้ง หัวข้อตัวหนังสือใหญ่: “ตระกูลบ้านคานเขตหุ้นตก เสี่ยงต่อการเจ๊ง “ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” นิลยาทำสะบัดๆมือ จำได้แค่ว่าดื่มเหล้า หลังจากนั้นจำอะไรไม่ได้เลย เธอดื่มซุปหมดทั้งถ้วย หลังจากนั้นรู้สึกว่าสบายตัวขึ้นเยอะเลย สติก็เริ่มดีขึ้น “เมื่อคืนเธอดื่มเหล้าจนเมาแล้วอ้วกใส่ตัวฉัน แถมยังถอดเสื้อฉันอีก พวกนี้เธอลืมหมดแล้วหรือไง?” อารมณ์คำพูดที่ไม่พอใจแถมยังรู้สึกถูกทำร้ายได้ดังขึ้น “อะไรน่ะ?” นิลยาตกใจมาก ซุปที่ดื่มไปเมื่อกี้เกือบจะอ้วกออกมา เธอรีบลุกขึ้นมา แล้วถอยหลังหลายก้าว หลังจากนั้นเธอมองหน้าปวีณไว้แล้วอย่างตื่นตูม แต่พอนึกถึงครั้งแรกที่ทั้งสองเจอกัน ก็เป็นตอนที่เธอเมาแล้วพุ่งเข้าไปทับบนตัวปวีณ แล้วรู้สึกว่าเปอร์เซ็นต์แบบนี้มีเยอะมาก เธออึ้งไปเลยทันที แล้วหัวเราะแบบทำตัวไม่ถูก “บางที......อาจจะมีความเข้าใจผิดกัน” ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกผิด เธอเดินอ้อมหลายก้าวแล้วอยากจะหนีเข้าไปในห้องน้ำ ทำเรื่องแบบนี้ติดต่อกันสองครั้ง อายจนไม่สู้หน้าผู้คนแล้ว “มานี่!” ปวีณไม่คิดเลยว่าคำพูดของเขาจะขู่เธอได้ขนาดนี้ ดูสิ ทำเอาคนที่กำลังเดินถอยหลังอยู่อึ้งจนไม่กล้าเดินเลย เขาพูดเสียงเบาลง “กลัวฉันกินเธอหรอ?” “คุณ......คุณประธานปวีณ” เสียงพูดที่อ่อนๆได้ดึงขึ้นในขณะนี้ แทรกเข้าระหว่างเขาสองคนที่กำลังทำตัวไม่ถูก “เรื่องที่คุณสั่งเราตรวจสอบแล้ว นี่เป็นเอกสารรายละเอียด” พนิตเอาเอกสารวางลง แล้วสังเกตสีหน้าปวีณอย่างหวาดกลัว ปวีณจ้องไปที่นิลยา หยิบเอกสารขึ้นแล้วเดินออกไป เมื่อตอนที่นิลยาเดินลงบันได ปวีณก็ไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์แล้ว ไปแล้วไม่เจอใคร “คุณผู้หญิง อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว เชิญรับประทานได้ค่ะ” นิลยารู้สึกงงมาก “คุณ......อย่าเรียกหนูว่าคุณผู้หญิงเลยค่ะ ฟังแล้วแปลกๆ หนูไม่ใช่คุณผู้หญิงของพวกคุณ” คนรับใช้ตกใจ “คุณผู้หญิงแกล้งพูดอีกแล้ว” ไม่มีปวีณอยู่ข้างๆ อาหารเช้าไม่อร่อยเลย มีอยู่สิ่งเดียวที่ไม่พร้อมเพียงกันคือทัศนคติคนรับใช้ ยืนอยู่ข้างๆเธอ กลัวเธอกิมขนมปังแล้วติดคอ หลังจากนั้นเธอก็รีบไปบริษัทอย่างรีบร้อน สองสามวันนี้เธอค้างงานไว้เยอะมาก แค่คิดก็ปวดหัวมาก เดินไปพร้อมกับทักทายเพื่อนร่วมงานด้วย “หวัดดีตอนเช้า” “หวัดดีตอนเช้า!” เพื่อนร่วมงานใส่หัวตอบกลับ หนึ่งวิผ่านไป เพื่อนร่วมงานถึงเพิ่งรู้สึกตัว แล้วหันกลับมามองอีกทีอย่างไวมาก “นิลยา!” นิลยาตกใจหมด “เธอเสียงดังขนาดนี้ทำไม? บนหน้าฉันมีดอกหรือไง?”