บทที่11 กลั่นแกล้ง

บทที่11 กลั่นแกล้ง เพื่อนร่วมงานต่างพากันมองเข้ามา เหมือนกับชมดูแพนด้า “ฉันคิดว่าแกจะไม่มาทำงานอีกต่อไปแล้ว” “ไม่ทำงาน หรือว่าจะให้ฉันกินดิน?”นิลยาไม่รู้ว่าวันนี้กินยาอะไรผิด “ชามา ทำไมแกใช้สายตาแบบนี้มองฉัน?” หลังจากนั้นก็มองดูเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก็ต่างพากันแอบมองมาทางนี้ หน้าของแต่ล่ะคนแปลกมากๆ กำลังจะถามให้ชัดเจน ก็ได้ยินเสียงเดียวขึ้นมา “นิลยา ผู้อำนวยการหาเธอ” คำที่กำลังจะพูดออกไปสุดท้ายก็กลืนมันลง นิลยาหายใจเข้าลึกๆ “โอเค ฉันไปเดี๋ยวนี้” “หื้ม! ดีส่ะจริง วิ่งมาในบริษัทมาใช้ชีวิตไปวันๆ” ธมนมาส่งข่าวเสร็จ ก็หัวเราะแปลกๆออกมา เหยียบส้นสูงไว้แล้วหันหลังเดินไป ธมนอายุมากกว่าพวกเธอหลายปี ประวัติการทำงานก็สูงกว่า ปกติกับคนเข้างานใหม่เธอก็มักจะทำตัวเหนือกว่าตลอด “ยังไม่ถึงเวลาลูดการ์ดทำงานเป็น ยุ่งเยอะเกินป่ะ?” นิลยาไม่พอใจ บ่นออกมาหนึ่งคำ “นิสัยลูกคุณหนูจริงๆเลย พวกเราไม่เหมือนเธอหรอกน่ะ!” ธมนประชดกลับมา ตื่งๆๆเดินผ่านเธอไป ต่อด้วยถอดหายใจเบาๆ “คิดว่าตัวเองเป็นนกบินไปถึงกิ่งไม้แล้วจะกลายเป็นหงส์หรอ?” นิลยารู้สึกแปลกประหลาด กำลังจะโต้กลับ แต่ถูกธมนดึงแขน ก็เห็นเธอดูที่ปากพูดกับเธอ “ช้างเถอะ” “เป็นบ้าหรอ วิ่งมาหาเรื่องแต่เช้า!” นิลยารู้สึกโกรธมาก เธอสองคนไม่ได้สนิทกันมาแต่แรก และก็ไม่เคยได้สัมผัสกันเรื่องงานเลย นี่ความโกรธแค้นที่มาโดนกะทันหัน เธอไม่รู้เลยว่ามาจากไหน เดินเข้าห้องทำงาน นิลยาเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการโดนตรง “ผู้อำนวยการค่ะ คุณหาฉันมีเรื่องอะไรค่ะ?” เห็นกิริยาเมื่อสักครู่ของธมน หรือว่าเป็นผู้อำนวยการที่ไม่พอใจเธอ แล้วธมนสังเกตเห็น เลยแกล้งทำใหญ่ทำโตกับเธอ? นิลยามีความตื่นเต้น ผู้อำนวยการเงยหน้าขึ้น ใบหน้าอมยิ้มไว้เล็กน้อย “นิลยา ไม่ต้องเกรงใจ นั่งเลย” นิลยาใส่หัว นั่งลงไปทันที “ผู้อำนวยการค่ะ เมื่อวันฉัน......”มีธุระจริงๆ ก็เลยทำงานไม่เสร็จ ผู้อำนวยการสะบัดมือ “นิลยา เธอมาอยู่ในบริษัทก็ได้สักพักแล้วใช่มั้ย?” เห็นผู้อำนวยการมีกิริยาแบบนี้กะทันหัน ใจ นิลยาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี หรือว่า......เธอกำลังจะถูกบริษัทไล่ออก? “ใช่ ใช่ค่ะ ได้สักพักแล้วค่ะ “เธอตอบอย่างระมัดระวัง ผู้อำนวยการใส่หัว แล้วพูดต่อ “นิลยา เธอตั้งใจทำงานมากมาโดยตลอด ฉันรู้เห็นตลอด ฉะนั้น......” ใจของนิลยาหวาดกลัวขึ้นมาทันที “บทอาทิตย์ที่ทางบริษัทได้รับมาใหม่ ต่อไปเธอมารับผิดชอบดูแลน่ะ” “หา?” การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้นิลยาตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัวเลย เธออึ้ง แล้วรีบพูดตอบไปว่า “โครงการนี้ธมนเป็นคนรับผิดชอบไม่ใช่หรอค่ะ?” พนิตก็อยู่ในโครงการนี้ ฉะนั้น เธอเลยพอรู้บ้างนิดหน่อย “โครงการนี้สำคัญกับบริษัทมาก เราเลยจำเป็นต้องการหาคนที่เหมาะสมที่สุดมารับผิดชอบ” หลังจากที่เดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการ สมองนิลยาก็คิดแต่อะไรไม่รู้ รู้สึกแค่ว่ามันผิดปกติมาก พอกลับถึงโต๊ะทำงานไม่นาน ก็เห็นธมนโมโหเหยียบส้นสูงเดินมาทางนี้ ดูเหมือนว่าข่าวมันจะเร็วมาก นิลยาไม่พยายามไม่สนใจ ไม่อยากจะมีปัญหา แต่หลบไม่ทัน ไหล่ถูกชนอย่างแรง เจ็บมาก “เธอบ้าไปแล้วหรือไง?” นิลยานั่งนิ่งไว้ แต่ธมนไม่ยอม นี่มันหาเรื่องกันชัดๆ สายตาธมนเย็นชามาก มองเธอด้วยสีหน้าโกรธแค้นมาก และแล้วสีหน้าธมนทำให้เธอรู้สึกตกใจ ขนลุกไปหมด “นิลยา ฉันอยากไปห้องน้ำ เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ชามาวิ่งเข้ามาจับเธอไว้ แล้วใช้ตาส่งสัญญาณ นิลยายืนขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก สมองเธอมีแต่สายตาโหดเหี้ยมที่ธมนจ้องเธอเมื่อกี้ โครงการที่ถึงมือโบยบินไปแล้ว เธอเข้าใจความรู้สึกของธมน เธอเองก็ตกใจมากเหมือนกัน แต่ความไม่ชอบของธมนก็แสดงให้เห็นตั้งแต่ที่เข้าบริษัทเลย เธอเองไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ