บทที่13 บำรุงสมอง

บทที่13 บำรุงสมอง ตอนแรกนิลยาโกรธมาก แต่พอผ่านไปสักครู่ใจที่อึดอัดของเธอก็แฮปปี้ขึ้นมาทันที ใช่ เธอรับหน้าที่จากที่บริษัทให้ เพียงแค่เธอทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ไม่จำเป็นต้องไปสนใจความคิดเห็นของคนอื่น “ชามา จะบอกว่าฉันใส่ร้ายหล่อน?” ธมนไม่พอใจซะแล้ว ในตาเต็มไปด้วยความโกรธ “ ฉันแค่พูดความจริง” ชามาไม่ได้ทดถอย พูดอย่างสีหน้าจริงจังว่า “ ฉันเชื่อว่านิลยามีความสามารถพอที่จะรับผิดชอบโครงการนี้ได้ดี” “ดี ดี ดี!” ธมนพูดคำว่าดีติดต่อกันหลายรอบ อย่าลืมนะคนส่วนมากในโครงการนี้ ฉันเป็นคนฝึกอบรมพวกเขาเอง เธอคิดว่าจะมีคนเหลือไว้กี่คนกัน?” พอพูดเสร็จก็จ้องไปที่สองคนนั้นเพื่อเตือน ความหมายหรอไม่บอกก็รู้ สองคนนี้ก็เป็นคนในโครงการเหมือนกัน ตัดสินใจที่จะรับมือกับโครงการนี้ นิลยารีบกลับไปยังห้องทำงานเพื่อจัดเตรียมเอกสาร คนในครั้งก่อนออกไปแทบจะครึ่งหนึ่ง ส่วนมากแล้วเป็นคนที่สนิทกับธมน และบางส่วนที่ปกติแล้วไม่ถูกกับธมน ก็เลือกที่จะอยู่ นิลยาก็เพิ่มคนเข้ามาใหม่อีก ทั้งทีมก็เริ่มยุ่งกันขึ้นมา เมื่อตอนที่กำลังจะเลิกงาน เมทนีได้ปรากฏขึ้นมาในห้องทำงานเธอ ดูแล้วเหมือนกับเหนื่อยล้ามาก “นิลยา ฉันลาออกแล้ว” ในมือเขาอุ้มกล่องกระดาษไว้อันหนึ่ง ข้างในเป็นของส่วนตัว นิลยามีความตกใจเล็กน้อย เมทนีเป็นรุ่นพี่เธอ เข้ามาทำงานในบริษัทก่อนเธอสองปี ตำแหน่งการทำงานและการตอบแทนก็ดีมากด้วย “พี่จรัสทิพย์ตกลงให้พี่ลาออกงานด้วยหรอ?” สองสามวันนี้ยุ่งมาก เธอแทบจะลืมคู่รักคู่นี้ไปเลย ดูเหมือนว่าต้องบำรุงสมองซะหน่อยแล้ว “จรัสทิพย์ก็ลาออกแล้ว ที่ฉันมาในวันนี้เพราะว่าฉันจะมาเก็บของ”เสียงของเมทนีอ่อนโยนมาก ถึงแม้จะมีความโศกเศร้า แต่สายตาก็ยังอ่อนโยนเหมือนกับครั้งแรกเขาสองคนเจอกัน ไม่ว่ายังไงก็เป็นคนเก่าที่ตัวเองเคยชอบ แถมยังเคยผ่านประสบการณ์สารภาพรักแล้วไม่สำเร็จ นิลยาปากแข็งมาก “พวกพี่.....เป็นเพราะว่าจะไปฮันนีมูนกันหรอ?” เมทนีพยักหน้า สีหน้าซับซ้อนมาก “ เป็นเพราะว่าในบ้านเกิดปัญหาเล็กน้อย” “อ๋อ แบบนี้” หลังจากพูดคุยกันอย่างเรียบง่ายสองสามคำแล้ว นิลยาก็ไม่มีอะไรจะคุยต่อ ก้มหน้าลงมามองคอมทำงานต่อ ในใจมีความเสียใจเล็กน้อย เมทนีไม่ได้จากไปทันที เขายักคิ้ว เหมือนกับทรมานอยู่ “นิลยา ที่จริงฉัน ฉันอยากจะพูดกับเธอว่าขอโทษ......” “รุ่นพี่ค่ะ นี่พี่พูดอะไรเนี่ย? พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยจะขอโทษทำไม” นิลยาพูดแทรกขึ้นมา “รุ่นพี่ค่ะ หนูอวยพรให้พี่กับจรัสทิพย์แน่นอน หวังว่าพี่สองคนจะรักกันไปชั่วนิรันดร์” “นิลยา......” เห็นเธอไม่ตอบ เมทนีก็รู้สึกรีบร้อนขึ้น เดินก้าวหน้าขึ้นไปหนึ่งก้าว แล้วยื่นมือออกไป “นิลยา นี่เป็นข้อเสนอใหม่ของโครงการ เธอดูหน่อยแล้วกัน” พอดีมีคนเดินเข้ามา แล้วเอาเอกสารวางอยู่บนโต๊ะนิลยา นิลยาเงยหน้าขึ้น “ วางก่อนเถอะ หลังจากที่ฉันดูแล้วฉันจะไปหาเธอเอง เธอไปทำงานก่อนเลยนะ” หลังจากที่เพิ่งร่วมงานกลับกันหมดแล้ว นิลยาหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดูหลายหน้า เมทนีไอเบาๆข้างๆเธอสองครั้ง เพื่อดึงดูดความสนใจเธอใหม่ “นิลยา” “หา?” นิลยาหันกลับไป เกือบจะลืมเลย ที่นี่ยังมีอีกหนึ่งคน ในใจเมทนีรู้สึกขมฝาดมาก เมื่อก่อนนิลยาจะเดินหมุนรอบตัวเขาตลอด แต่ตอนนี้แม้แต่เขายืนอยู่ต่อหน้าเธอก็เหมือนกับไม่มีตัวตน “นิลยา ฉัน.....มีเวลาเราฉันเลี้ยงข้าวเธอน่ะ แค่เราสองคน” “อืม ค่ะ” นิลยาตอบอย่างชัดเจน จิตใจเธอยังอยู่กับเอกสารงานเมื่อกี้นี้ “ โอเค ฉันไปก่อน” เมทนีหัวเราะอย่างทำตัวไม่ถูก ถือกล่องกระดาษไว้แล้วก็จากไป เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงาน จรัสทิพย์ก็เดินมาอย่างรีบร้อน “เมทนี ทำไมนานขนาดนี้? ฉันหานายทั่วหนึ่งรอบ......” พอพูดถึงครึ่ง เสียงก็เริ่มหายไป ถ้ามองไปตรงป้ายที่อยู่หน้าห้องทำงาน “นิลยา?” สายตาเมทนีเหมือนหลบหนี “อืม ฉันมาอำลากับรุ่นน้อง เราไปกันเถอะ“ พูดจบก็จับมือจรัสทิพย์ไว้แล้วจากไป เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาหานิลยา