已经是第一章了
บทที่14 รอเหยื่อมาเอง
บทที่14 รอเหยื่อมาเอง
“นิลยา เกิดเรื่องแล้ว!”
ชามาวิ่งเข้ามาในห้องทำงานอย่างกับไฟลนก้น และหอบใหญ่เลย
“ อย่ารีบค่อยๆพูด”
“ โครงการของเราเกิดเรื่องแล้ว ทั้งลิขสิทธิ์เกิดถอนคำ ไม่ยอมที่จะร่วมงานกับเราแล้ว!”
“ แกพูดอะไรนะ?”
นิลยาลุกยืนขึ้นมาทันที
โครงการที่เธอกำลังรับผิดชอบอยู่เป็นบทละครที่เอามาเปลี่ยนแปลง เพื่อเป็นการปูพื้นฐานให้กับการถ่ายทำหนังในภายหลัง งานเริ่มได้หนึ่งอาทิตย์กว่าแล้ว ตอนนี้เกิดเรื่องกะทันหัน ผลกระทบใหญ่เกิน
ก่อนหน้านี้ทางบริษัทกับลิขสิทธิ์ได้คุยตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เพียงเซ็นสัญญา เพื่อแย่งชิงเวลาก็เลยได้ให้ทางรับผิดชอบโครงการเริ่มทำงานก่อน
ถ้าหากว่าทางลิขสิทธิ์เกิดผิดสัญญา งั้นช่วงเวลานี้กับสิ่งที่เธอทุ่มเทไปก็เหมือนกับน้ำที่ไหลลงไปเปล่าๆ
หลังจากที่นิลยาฟังแล้ว ก็หน้าเคลียดไปหมด
เธอเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว เจ้าของลิขสิทธิ์ผู้แต่งคนนี้นิสัยแปลกประหลาด เดาไม่ถูก แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีสถานการณ์ยกเลิกสัญญากันแบบนี้
ผู้อำนวยการว่ายังไงบ้าง?”
“ ผู้อำนวยการส่งคนไปเจรจากับทางลิขสิทธิ์แล้ว แต่ทั้งนั้นไม่สนใจเลย เรากับเจอปฏิเสธ”
นิลยามองดูเพื่อนร่วมงานที่กำลังยุ่งเรื่องงานอยู่ สูบหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ห้ามบอกเรื่องนี้ให้ทุกคนรู้เด็ดขาด และที่สำคัญต้องจัดการให้เสร็จเร็วที่สุด
“ชามา เรื่องนี้เก็บไว้เป็นความลับก่อน ทุกคนทำงานตามปกติ ฉันจะไปหาวิธีเอง”
หลายวันมานี้ทุกคนต่างพากันเหนื่อยมาก เธอจะไม่ทำให้ความพยายามของทุกคนต้องสูญเปล่า และอีกอย่างเธอได้รับมือกับโครงการนี้แล้ว เธอไม่ยอมที่จะปล่อยไปง่ายง่ายแบบนี้
คิดไปคิดมา นิลยาก็รู้สึกปัญหาน่าจะมาจากประสบการณ์การทำงานของบริษัท
ผลงานชิ้นหนึ่งที่โดดเด่น ก็เหมือนกับลูกของผู้แต่ง แน่นอนผู้แต่งต้องรักมากและทะนุถนอมมาก ไม่ยอมที่จะให้บริษัทเล็กๆที่ไม่มีชื่อเสียงแก้ไขอย่างอื่นเข้าไป เพื่อทำลายภาพลักษณ์
ประสิทธิภาพในการทำงานของบริษัทเธอก็พุ่งขึ้นทุกวัน ก็ถือว่าพอมีชื่อเสียงเล็กน้อย แต่ยังไงก็มีประสบการณ์เพียงแค่ไม่กี่ปี ส่วนใหญ่แล้วมักจะทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ค่อยน่าไว้วางใจ
ผู้แต่งตัดสินใจแบบนี้ ก็คงต้องมีเหตุผลของเขา
หลังจากที่คิดไตร่ตรองดีแล้ว นิลยาเปิดประตูรถออกมา ตัดสินใจว่าจะไปเจรจากับผู้แต่งด้วยตัวเอง
จะเอาหมวกกับผ้าพันคอปิดหน้าไว้ ให้โผล่ออกมาแค่ลูกตาสองข้าง แล้วยืนรออยู่ที่หน้าตรงข้ามตึกข้างล่าง ผู้คนที่เดินผ่านไปก็มักจะจ้องมองเธอ รู้สึกว่าการแต่งตัวของเธอมันดูแปลกประหลาดมาก
ใช่แล้ว นิลยารอเหยื่อมาเอง เธอคิดว่า ในเมื่อลมไม่พัดมา ถ้ายังงั้นก็ตามลมไป
รอนานมากแต่ก็ยังไม่เห็นเงาคนเลย นิลยามีความลังเล หรือว่าครอบครัวที่อยู่บนเอกสารออกข้อผิดพลาด หรือว่าเขาไม่อยู่บ้าน?
เมื่อรอจนถึงเวลาฟ้าจะมืด เธอได้สังเกตถึงผู้สูงอายุคนหนึ่งที่กำลังเดินเล่นอยู่ แต่งกายสุภาพเรียบร้อยมาก เหมือนกับลุงข้างบ้าน
ก็เป็นคนที่เธอจะหาในครั้งนี้ นภันต์
“ครูนภันต์ค่ะ รอสักครู่ค่ะ!” นิลยารีบวิ่งพุ่งเข้าไป หอบใหญ่เลย “ครูนภันต์ค่ะ หนูคือนิลยาจากบริษัทริคกี้ หนูอยากจะมาคุยกับคนเรื่องบทลิขสิทธิ์ค่ะ”
นภันต์ดูแล้วดูเธออีก กำลังจะพูดอะไรพอดี พอได้ยินลิขสิทธิ์สามคำนี้ ก็พยักหน้าทันที “ ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ตัดสินใจที่จะออกลิขสิทธิ์”
นภันต์นิ่งมาก เห็นได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนเห็นแก่ชื่อเสียง แต่สิ่งที่เขาแคร์คือผลลัพธ์หลังจากที่ลิขสิทธิ์ได้เปลี่ยนไปเป็นบทละคร ไม่วางใจให้บริษัทเล็กๆไปทำ
“ครูนภันต์......”
นิลยาเห็นเขาเดินเข้าในตึกกับตา ในซอยมีคนเฝ้า เธอถูกกันไว้ข้างนอก
“เห่อ” ถ้าถอดหายใจ แล้วกอดคุกเข่าไว้ วันนี้ที่ไปเธอจะว่าสิ้นเปล่า
พอกลับไปถึงคฤหาสน์กรีนซี ปวีณก็ถึงบ้านแล้ว
เห็นว่าเธอโศกเศร้าไม่มีความสุข ก็เลยถามไปว่า “เป็นอะไร?”
นิลยาเห็นว่าในบ้านมีคนอยู่ รีบตั้งสติขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่สามารถที่จะ กลมกลืนความโศกเศร้าและความเหนื่อยล้าทั้งในตาได้ “ ไม่มีอะไร แค่ว่า.....แค่รู้สึกว่าหลายเรื่องมากมายมันไม่ได้พัฒนาไปตามอย่างที่ฉันวางแผนไว้
ก็เหมือนกับคฤหาสน์หลังนี้ หรูหราทุกจุด แม้กระทั่งโคมไฟที่อยู่บนศีรษะเธอก็มากยิ่งกว่าเงินเดือนเธอเป็นปีเลย เธอที่ทำงานเหนื่อยเพื่อชีวิตเหมือนมดตัวน้อย ถึงกับได้ย้ายเข้ามาอยู่ในรังมังกรที่อลังการหรูหรามาก
已经是最新一章了
加载中
