ตอนที่1 ชายหนุ่มข้างทาง

ตอนที่1 ชายหนุ่มข้างทาง ท้องฟ้าเสมือนผืนผ้าสีกรมเข้มที่สักสะอาดผืนหนึ่ง ดวงดาวเสมือนแผ่นทองระยิบระยับที่โรยบนผ้าผืนนั้น ถนนหนทางที่มืดสนิท หากไม่มีเพื่อนเดินมาด้วย คงไม่มีใครกล้าเดินอยู่ที่นี่คนเดียว แต่ก็มีเพลงที่ขัดต่อบรรยากาศดังขึ้นท่ามกลางคืนอันมืดมิดนั้น “เดินบนทางลูกรัง มีหัวควายเป็นเพื่อน ลาลาลาลา....อ๊ะ เหมือนร้องผิดอีกแล้ว ดูแล้วฉันคงไม่เหมาะกับร้องเพลงจริงๆ” เพลงนี้สนุกดี ฟังแล้วทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้ในทันใดเลย “หึ มู่หย่าบ้า ไม่มาส่งฉันกลับบ้าน คอยดูเถอะพรุ่งนี้จะไม่พกขนมไปเผื่อเลย” หานหย่าเหวินบ่นพึมพำด้วยหน้าบูดบึ้ง จริงๆแล้ววันนี้ไป๋มู่หย่าต้องมาส่งเธอที่บ้าน แต่ว่ามีงานมีที่ติ้งกระทันหัน ก็เลยให้หานหย่าเหวินกลับบ้านคนเดียว หานหย่าเหวินเดินกลับบ้านอย่างกระโดดโลดเต้น ไม่มีความหวาดกลัวต่อหนทางอันมืดสนิทตรงหน้าเลย “จา ดา ดาดัม จาดัม...... ” “ขวับ อ๊าก” หานหย่าเหวินเหมือนเหยียบโดนอะไรบางอย่าง เธอตกใจจนร้องลั่น ทันใดนั้นก็มีมือคว้าขาของหานหย่าเหวินไว้ “อ๊ากกกก แกเป็นใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ทั้งขาและมือของหานหย่าเหวินช่วยกันยื้อแย่งอย่างไม่หยุด เพื่อให้มือที่จับขาเธอไว้ปล่อยเธอ ขณะที่หานหย่าเหวินยื้อแย่งอย่างสุดเหวี่ยง เสียงของเจ้าของมือนั้นก็พูดขึ้นว่า “ช่วย...ช่วยผมด้วย” เป็นผู้ชาย เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูด แต่เสียงดูเยือกเย็นดั่งน้ำแข็งขั้วโลก ทำให้ไม่อยากเข้าใกล้ “คุณ...คุณ...คุณเป็นใคร”หานหย่าเหวินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว “ช่วยผมด้วย”ชายหนุ่มยังคงพูดคำเดิม พูดจบก็สลบไป หานหย่าเหวินค่อยๆนั่งมอง ในซอยที่มืดมืด มองไม่เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม “ทำยังไงดี จะช่วยเขาดีมั้ยนะ”หานหย่าเหวินลังเล “แต่จะทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียวก็คงไม่ดี ช่างเถอะ ช่วยคนสำคัญกว่า” หานหย่าเหวินพึมพำอย่างหนักแน่น หานหย่าเหวินทุ่มแรงทั้งหมดที่มีถึงจะดึงชายหนุ่มขึ้นมาได้ ตัวเขาสูงประมาณ190เซนติเมตร แต่หานหย่าเหวินสูงแค่169 บ้าเอ๊ย นี่คงเป็นคำที่คนเขาว่ากันว่าคู่ที่ส่วนสูงต่างราวฟ้ากับเหวหรือเปล่าเนี่ย หานหย่าเหวินพึมพำ หานหย่าเหวินไม่ได้ต่อรถกลับบ้าน เพราะเดินไปอีกไม่กี่เมตรก็ถึงแล้ว คติของเธอก็คือประหยัดได้เท่าไหร่ก็จะประหยัด พอเธอพาชายหนุ่มกลับถึงบ้านอย่างทรหดแล้ว เนื้อตัวเธอเปียกปอนไปหมด เธอแกะมือชายหนุ่มออก “ปัง”เสียงชายหนุ่มล้มลงกับพื้นอย่างแรง พอเธอจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้น ก็รีบพูดขอดโทษ “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” พูดไปด้วยก็รีบพยุงชายหนุ่มลุกไปนั่งบนโซฟาด้วย แล้วรีบไปหยิบกล่องยา ห้องของหานหย่าเหวินไม่ใหญ่มาก แต่ของก็ครบครันและจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ริมฝีปากอันนุ่มสวยของเธอแสดงถึงความเหยียดเล็กน้อย “ใส่หน้ากาก ดูแล้วเหมือนหน้าตาขี้เหร่มากๆ” มองดูชายหนุ่มที่กำลังอ่อนแรง เหมือนเธอกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง ตบหัวตัวเองเบาๆแล้วรีบนั่งลง ดูว่าชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ถึงแม้ว่าเธอเรียนการออกแบบ แต่แผลเล็กน้อยแค่นี้เธอจัดการได้อยู่แล้ว แต่เธอเปิดเสื้อชายหนุ่มออก ถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เห็น เพราะหน้าท้องชายหนุ่มคือรอยกระสุนปืน แต่ยังดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ “โอ้ นี่ฉันช่วยคนอะไรมาเนี่ย” หานหย่าเหวินพูดด้วยความตะลึง เธอส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก ในเมื่อพาเขากลับมาแล้วก็ต้องช่วยให้เต็มที่ แล้วเธอก็เริ่มทำแผลตามละครหลังข่าวที่เคยดู ถึงแม้ว่าขณะที่ทำแผลอยู่นั้นมือเธอสั่นมาก แต่สักพักก็เริ่มดีขึ้น พอทำแผลเสร็จแล้ว หานหย่าเหวินใช้สำลีชุดแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อที่แผลอีกครั้ง เสร็จแล้วเธอก็วางของในมือลง แล้วบิดขี้เกียจไปหนึ่งที “ฉันน่าจะเป็นหมดนะเนี่ย”หานหย่าเหวินพูดด้วยความหลงตัวเอง หานหย่าเวินเดินกลับไปหยิบผ้าห่มที่ห้องแล้วห่มให้ชายหนุ่ม พอนึกถึงร่างของชายหนุ่ม เธอก็รีบหยิบการบ้านมาทำ ถึงแม้ตอนนี้เธอเพิ่งเรียนปีสอง แต่สิ่งที่ควรตั้งใจทำก็ต้องใจทำให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นก็จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังได้ คิดไปสักพักก็หยิบมือถือขึ้นมา ส่งข้อความให้ใครคนหนึ่ง แต่ผ่านไปสิบกว่านาทีก็ไม่มีการตอบกลับ “คงนอนหลับแล้วมั้ง ฉันทำการบ้านก่อนแล้วกัน”หานหย่าเหวินปลอบใจตัวเอง “อือ” ขณะที่หานหย่าเหวินกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ ก็มีเสียงอือจากชายหนุ่มที่นอนอยู่บนโซฟา เธอรีบลุกขึ้น มองเห็นเหงื่อซิบๆตามรูขุมขนบนหน้าบาก เธอรู้ว่าเป็นเหงื่อจากแผลอักเสบจนทำให้ไข้ขึ้นตัวร้อน หานหย่าเหวินไม่รู้ว่าวิ่งไปมากี่รอบ แต่รู้สึกเหมือนขากำลังจะหักยังไงอย่างนั้นเลย แต่ก็ดีที่ชายหนุ่มไข้ลดลง หานหย่าเหวินนั่งอ่านหนังสือและทำการบ้านบนโต๊ะ แล้วเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แสงนุ่มนวลของพระอาทิตย์สาดส่อง ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด ทำให้รู้สึกถึงความเงียบสงบ แสงอาทิตย์ส่องไปยังห้องเช่าที่ไม่ใหญ่นัก สาดส่องไปยังของและผู้คนในห้องนั้น ชายหนุ่มบนโซฟาค่อยๆฟื้นขึ้น นิ้วมืออันเรียวยาวจับหน้าผากตัวเองไว้ แล้วเพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในที่ๆไม่คุ้นเคย พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สักพักได้ยินเสียงที่ช่างขัดกับบรรยากาศ ความอาฆาตของเขาก็หายไป “ซาลาเปา เกี๊ยวกุ้ง ซุปหมาล่า ไอศกรีม เป็นของฉันหมดเลย” หานหย่าเหวินพูดละเมอ ไม่ใช่แค่พูดละเมอ มุมปากยังมีน้ำลายไหลลงมา พร้อมเสียงเคี้ยวเจาะแจะอีกด้วย ชายหนุ่มหันไปมอง ที่แท้ก็เธอนี่เองที่ช่วยเขา มองหน้าหานหย่าเหวินที่กำลังนอนหลับอยู่ แสงอาทิตย์ส่องหน้าเธอ ดูแล้วก็น่ารักดี จริงๆหน้าตาหานหย่าเหวินก็สวยมากเช่นกัน ถึงแม้ไม่ได้สวยระดับนางงาม แต่ดวงตากลมโต ปากอมชมพู และจมูกที่โด่ง ถือว่าสวยใช้ได้เลยทีเดียว เย่หยู่เฉินมองหานหย่าเหวินแบบนิ่งๆ แล้วหัวใจเต้นตุบตับ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เขามองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยการบ้าน แล้วหันมองเรือนร่างที่ไม่มีผ้าห่มคลุมอยู่ เขาอยากลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้เธอ แต่ก็ด้วยยังเจ็บแผลอยู่ จึงไม่สามารถทำอะไรได้ เย่หยู่เฉินอยากควบคุมร่างกายของเขา แต่ก็ถูกขัดขวางด้วยแผลที่ยังสดอยู่ ถึงแม้ตัวไม่ได้ล้มลงไป แต่ริมฝีปากอันบางเบาของเขาก็จูบไปกับริมฝีปากอมชมพูของเธอ