ตอนที่ 2 จูบไม่ทันตั้งตัว

ตอนที่ 2 จูบไม่ทันตั้งตัว เย่หยู่เฉินชะงัก แล้วรีบออกห่างจากปากของหานหย่าเหวิน แต่ว่าหานหย่าเหวินก็ยังคงหลับไม่รู้ตัวเหมือนหมู ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย “ขาหมูอร่อย” เธอละเมอแลบลิ้นเคี้ยวเจาะแจะ เย่หยู่เฉินเห็นเธอละเมอแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “นอนตายขนาดนี้ โดนอุ้มไปขายก็คงยังไม่รู้ตัวหรอก” เย่หยี่เฉินพึมพำเบาๆ แต่เขารู้สึกว่าตั้งแต่เมื่อคืนไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือรอยยิ้มของตัวเองได้เปลี่ยนไป “กริ๊ง...” เย่หยู่เฉินรีบหยิบมือถือลดเสียงลง ใบหน้าที่อ่อนโยนเมื่อสักครู่ กลับเปลี่ยนสีหน้าอาฆาตอย่างกระทันหัน “ฮัลโหล”เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์พอได้ยินเสียงเย่หยู่เฉินถึงกับเหงื่อแตก “นายครับ พวกผมหานายไม่เจอ นายอยู่ไหนครับ”เย่อีตอบกลับด้วยเสียงที่นอบน้อม ถึงแม้ว่าพวกเขามีระบุตำแหน่ง แต่ของเย่หยู่เฉินกลับไม่มี เย่หยู่เฉินหันมองหญิงสาวด้วยสายตาที่นุ่มนวลแล้วพูดกับปลายสายต่อว่า “เดี๋ยวฉันส่งตำแหน่งให้” น้ำเสียงยังคงนิ่ง “ครับ” เย่หยู่เฉินวางสาย แล้วหันมองเธออีกครั้ง จากนั้นก็หยิบผ้าห่มค่อยๆห่มให้เธออย่างเบาๆ จากนั้นหยิบกระดาษและปากกาเขียนชื่อตัวเองตัวโตๆ – เย่หยู่เฉิน จากนั้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็เดินออกจากห้องเช่าไป เสมือนไม่เคยมาที่นี่ เย่หยู่เฉินเดินลงไปชั้นล่าง รถหรูรุ่นลิมิเต็ดจอดเรียงรายอยู่ตรงหน้าเขา ยังที่ที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ผู้คนยังไม่ออกจากบ้านกัน ไม่อย่างนั้นที่นี่คนถูกมุงจนออกไปไม่ได้แน่นๆ “นาย นายได้รับบาดเจ็บเหรอครับ”เย่อีถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรมากแล้ว” เย่หยู่เฉินพูดจบ เย่อีก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วเดินไปเปิดประตูรถปอร์เช่คาเยน เย่หยู่เฉินเดินเข้าไปในรถ แล้วเปิดแผลที่ท้อง ก็พรางคิดถึงหานหย่าเหวินแล้วก็ก็เผยรอยยิ้มที่หอมหวาน เย่อีที่นั่งอยู่ข้างคนขับ เห็นแล้วถึงกับกระอัก หย่หยู่เฉินร้อยวันพันปีไม่เคยมีรอยยิ้มเลย ใครสามารถบอกเขาได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ เย่อีคิดไม่ตกจริงๆ แต่เพียงคู่เดียวแย่หยู่เฉินก็หุบยิ้มแล้ว “ไปสืบคนคนหนึ่งให้ฉันหน่อย”เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “ครับนาย”เย่อีตอบด้วยความนอบน้อม พอเย่อีได้รับคนที่ต้องไปสืบแล้ว ทำให้เขาดูเหมือนท้องฟ้าที่สดใส ผู้หญิง เป็นผู้หญิงหรือนี่ นี่นายจะเปลี่ยนใจจริงๆเหรอเนี่ย แต่ดูยังเด็กอยู่เลย เย่อีคิดว่าต้องไปสืบให้ละเอียดแล้วล่ะ —— ผู้คุมอำนาจของบริษัทX.M.ในเมืองหลงวาน ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นเจ้าของบริษัทนี้ นอกจากบอดี้การ์ดติดตามตัวและเพื่อนของเขาเท่านั้นที่รู้ คนอื่นๆในบริษัทไม่เคยเจอเขาเลย ขนาดปาปารัชซี่ที่เก่งกาจที่สุดก็ยังไม่เคยถ่ายรูปเขาได้เลยสักครั้ง ว่ากันว่า ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับเขา ขนาดท่านประธานาธิบดียังต้องยอมเขาเลย ไม่มีใครรู้ว่าเย่หยู่เฉินทำได้อย่างไร และไม่มีใครกล้าสืบเรื่องราวของเขา แต่เมื่อคืน คนที่หานหย่าเหวินช่วยไว้ก็คือท่านประธานลึกลับแห่งบริษัทX.M. ตึกบริษัทX.M.สูงสุดคือชั้น98 บริษัทยักษ์ใหญ่ การตกแต่งโทนขาวดำ บานหน้าต่างที่ใหญ่มองลงไปเห็นรถที่ผ่านไปมาบนถนน เหมือนฝูงมดที่วิ่งผ่านไปมาใต้อาคาร ชายหนุ่มสูงใหญ่ยืนหน้าบานหน้าต่างนั้น แค่มองด้านหลังก็สามารถรับรู้ได้ถึงรัศมีของผู้เป็นใหญ่ “ก๊อกๆๆ” “เข้ามา”เสียงทุ้มต่ำของเย่หยู่เฉินดังขึ้น “นายครับที่เป็นข้อมูลที่นายต้องการครับ” เย่อีพูดด้วยความนอบน้อม “วางบนโต๊ะ”เย่หยู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “เย่หยู่เฉิน นี่แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย นี่ฉันพยายามแทบตายกว่าจะรักษาแผลเก่าแกหาย แกก็ออกไปหาเรื่องอีกแล้ว ครั้งหน้าฉันจะไม่ช่วยแกอีกแล้วนะ” เพียงสักครู่ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาเดินเข้ามา โครงหน้าสมส่วน ใบหน้าที่ขาวใส ดวงตากลมโต ส่องประกายอันมีเสน่ห์ คิ้วเข้มเรียงเส้นสวยงาม จมูกโด่ง ริมฝีปากดูนุ่มสวย ช่างดูดีและมีเสน่ห์ “นายครับ”เย่อีขานเรียก “ออกไปเถอะ”เย่หยู่เฉินพูด “ครับ”เย่อี เย่อีเดินออกไปแล้วปิดประตูเบาๆ แม้ว่าเย่อีจะเป็นห่วงสุขภาพของเย่หยู่เฉิน แต่ในฐานะที่ตนเป็นลูกน้องก็ไม่ควรจะถามอะไรมาก พวกเขาถูกคัดเลือกอย่างดีกว่าจะได้มาอยู่ข้างกายเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินต้องตอบรับถึงจะเข้ามาเป็นบอดี้การ์ดลับได้ แล้วต้องประทับตราแซ่เย่ด้วย ซึ่งเย่เป็นตัวแทนของตระกูลเย่ “เย่หยู่เฉินแกยังอยากได้ร่างกายแกอยู่หรือเปล่าเนี่” โม่ซีเซินพูดด้วยความโมโห เย่หยู่เฉินมองโม่ซีเซินด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วหันเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง พอเห็นข้อมูลของหานหย่าเหวินแล้ว ใบหน้าที่เคร่งขรึ่มก็ค่อยๆจางหายไป แล้วแทนที่ด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เย่หยู่เฉินรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว ยื่นมือที่เรียวยาวออกมา เผลอลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ นึกถึงจูบเมื่อเช้าทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเช่นกัน พอโย่ซีเซินเห็นเย่หยู่เฉินยิ้ม ก็ยืนทื่ออยู่ตรงนั้น อ้าปากกว้างค้างไว้เหมือนใส่ไข่ไก่เข้าไปได้หลายฟองเลยทีเดียว ทำไมไม่เจอแค่วันเดียว เย่หยู่เฉินถึงกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย หรือถูกตีจนเอ๋อไปแล้ว ขณะที่โม่ซีเซินกำลังยืนอึ้งอยู่ ก็รู้สึกเหมือนลมเย็นพัดผ่านตัวเองไป โม่ซีเซินหยุดความคิด แล้วมองเย่หยู่เฉินที่กำลังก้มดูเอกสารตรงหน้าอยู่ สีหน้าของเย่หยู่เฉินตอนนี้ดูนิ่งจนน่ากลัว คนเป็นเพื่อนอย่างเขาแค่มองก็รู้แล้ว โม่ซีเซินคิดว่าพนักงานคนไหนทำงานไม่ได้เรื่องแล้วทำให้เย่หยู่เฉินโกรธ แล้วก็พูดแบบพรางๆว่า “เฉิน แกไม่ต้องไปใส่ใจหรอก แค่พนักงานคนเดียวเอง” แต่เย่หยู่เฉินไม่ได้ฟังที่โม่ซีเซินพูดเลย สายตายังคงจ้องกระดาษที่อยู่ตรงหน้า เย่หยู่เฉินเห็นประวัติของหานหย่าเหวิน แล้วรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที ใบหน้าเย่หยู่เฉินบ่งบอกอารมณ์ไม่ถูก ได้แต่มองเย่หยู่เฉิน “นี่ แกพูดบ้างได้มั้ยเนี่ย”โม่ซีเซินพูดด้วยความอึดอัด เย่หยู่เฉินเงยหน้ามองโม่ซีเซินอย่างเคร่งขรึม โม่ซีเซินก็หุบปากโดยทันใด โม่ซีเซินมองเย่หยู่เฉิน แล้วสงสัยว่าเย่หยู่เฉินกำลังดูอะไรกันแน่ ก็เดินเข้าไปใกล้เย่หยู่เฉินเพื่อจะดูว่าเขากำลังดูอะไรอยู่ แต่พอเห็นข้อมูลในกระดาษที่เย่หยู่เฉินถืออยู่ ก็ยิ่งทำให้เขาอึ้งไปอีกครั้ง