ตอนที่ 4 สาระเลว

ตอนที่ 4 สาระเลว “อ้าว แล้วทำไมแกไม่บอกแต่แรก” โม่ซีเซินพูด “ผมก็บอกคุณแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่านายหาผม” เย่อีพูดจบก็เดินออกไป โม่ซีเซินมองตามหลังเย่อี โกรธจนพูดไม่ออก ยังไงเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทx.m. กลับถูกคนเรียกใช้ไปมา แต่ทำยังไงได้ล่ะ ก็สู้คนอื่นไม่ได้นี่ โม่ซีเซินได้แต่กลับบ้านไปก่อน รอคืนนี้ค่อยไปขอร้องเขาอีกทีนึงว่าอย่าส่งเขาไปที่บ้าบอแบบนั้นเลย “นายครับ สืบมาแล้วครับว่าคุณหานเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยพระเจ้าฟ้าหลวง” เย่อีพูดด้วยความนอบน้อม “อืม ฉันรู้ละ” เย่หยู่เฉินพูดแบบเย็นชา “วันนี้นายอยากกินอะไรครับ นายกำลังบาดเจ็บต้องกินอาหารรสจืด เดี๋ยวผมให้ลุงจินเตรียมมาให้ครับ” เย่อีพูด “แล้วแต่” เย่อีรายงานการทำงานเสร็จแล้วถือของออกไป เย่หยู่เฉินเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากสีแดงคล้ำ แล้วเปล่งเสียงเบาๆ “หานหย่าเหวิน”เย่อีเฉินยิ้มพูด —— ในห้องเช่าของอีกฝั่ง หานหย่าเหวินจามไปหนึ่งที “ใครนินทาฉันเนี่ย” หานหย่าเหวินพึมพำ กริ๊งๆๆ “ฮัลโหล”หานหย่าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือ “หานหย่าเหวิน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นี่วิชาอาจารย์แม่ แกยังกล้าขาดเรียนเหรอเนี่ย” เพื่อนรักไป๋มู่หย่าพูดเสียงดัง “อืม...อ๊าก...” หานหย่าเหวินได้สติ รีบลุกขึ้นจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี “ตอนนี้รู้ว่าต้องรีบแล้วเหรอ แล้วไปทำอะไรแต่แรก ห๊ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ไป๋มู่หย่าพูดด้วยเสียงที่แข็งกร้าว หานหย่าเหวินฟังถึงตรงนี้ก็นึกถึงเมื่อคืนเธอได้ช่วยคนๆนึงไว้ มองไปมาคนที่นอนโซฟาหายไปแล้ว เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “ไปแล้ว”หานหย่าเหวินพึมพำ “แกว่าอะไรนะ ใครไปแล้ว” ไป๋มู่หย่าถามด้วยความสงสัย “แมวน้อย” หานหย่าเหวินโกหก เธอไม่บ้าพูดเรื่องจริงหรอก “แกรีบมามหาวิทยาลัยเลยนะ อาจารย์แม่ไม่ปล่อยแกไว้แน่” ไป๋มู่หย่ายังคงตะโกนเสียงดังอยู่ปลายสาย “โอเคๆ รู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล พอวางสาย เธอถึงจะเก็บของอย่างลุกลี้ลุกลนเก็บของ “ต้องโทษผู้ชายคนเมื่อคืน ถ้าไม่ใช่เขา เธอจะสายได้ยังไง เดี๋ยวโดนอาจารย์แม่ดุแน่ๆเลย ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้” หานหย่าเหวินยังคงเก็บของพร้อมพึมพำไม่หยุด หานหย่าเหวินเก็บข้าวของเสร็จก็สิบโมงแล้ว หยิบกระเป๋าแล้วรีบไปที่มหาวิทยาลัย หานหย่าเหวินสอบเข้ามหาวิทยาลัยพระเจ้าฟ้าหลวง เรียนด้านดีไซน์อัญมณี นี่เป็นสิ่งที่เธออยากทำมากที่สุด พอเธอไปถึงที่มหาวิทยาลัย ก็ถูกอาจารย์แม่เรียกไปพบที่ห้องพักครู “อา...อาจารย์” หานหย่าเหวินขานเรียกอาจารย์ด้วยความรู้สึกผิด อาจารย์แม่ที่ว่ากันนี้ก็คือ หญิงสาววัยกลางคนอายุราว40ปี ใส่แว่น รูปร่างผอม สวมใส่ชุดทำงาน “พั๊ว หานหย่าเหวินเธอดูสิคะแนะคณิตศาสตร์เธอได้แค่เท่าไหร่ ได้คะแนนน้อยก็ช่างมัน แต่เธอกลับขาดเรียนในวิชานี้ เธอว่าเธอควรจะทำยังไงดี” อาจารย์แม่เฉินเหม่ยเฟิ่งพูดอย่างรุนแรง หานหย่าเหวินยืนตาโตแบบไร้เดียงสา อยากจะอธิบาย “อาจารย์คะ หนูมีเหตุผลนะคะ” “ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร ก็ต้องเชิญผู้ปกครองมา” เฉินเหม่ยเฟิ่งไม่อยากฟังเธออธิบาย หานหย่าเหวินฟังดังนี้แล้ว ยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า “อาจารย์คะ พวกเขาไม่ว่างค่ะ” “ถ้างั้นก็พรุ่งนี้ หย่าเหวิน นี่ฉันก็หวังดีกับเธอนะ ถ้าคะแนนวิชาคณิตฯเธอไม่ดี แล้วจะเสียใจในอนาคตได้นะ” หานหย่าเหวินหยิบข้อสอบแล้วเดินออกไป พอเดินถึงชั้นล่าง ขณะที่กำลังจะเดินไปหาไป๋มู่หย่า กลับเจอคนที่เธอไม่อยากเจอ ผู้หญิงที่ใส่ชุดเดรสสีเหลือง รองเท้าส้นเตี้ย ปล่อยผมตามสบาย ทาปากสีแดงชมพู ของแต่ละอย่างบนตัวผู้หญิงคนนี้ราคาไม่ต่ำกว่าสามหลัก หานหย่าเหวินมองแล้ว ไม่ได้คิดอะไรก็อยากจะหันหลังกลับ “น้องสาว รอฉันด้วยสิ” หลันเวยเวยทำเสียงอ้อยอิ่งคล้อยตามหลัง หานหย่าเหวินตัวสั่นจนขนลุก แต่เธอก็ไม่หยุดเดินไปข้างหน้า “นี่ หยุดนะ แกไม่ได้ยินที่พี่แกเรียกเหรอ” สาวสวมชุดเดรสสีขาวตะโกนเรียก “นั่นสิ ทำไมไม่มีมารยาทเลย” สาวชุดสีชมพูพูดเสริม หานหย่าเหวินได้ยินเหมือนเป็นอะไรที่ตลกที่สุดในโลกเลย ว่าเธอไม่มีมารยาท หึๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าของอะไรที่เธอชอบก็จะถูกหลันเวยเวยแย่งไปทุกอย่าง แย่งพ่อไปจากเธอ แล้วยังวางแผนทำร้ายเธออีก ทำให้พ่อผิดหวังในตัวเธอ ตอนเด็กๆ ทั้งๆที่หลันเวยเวยเป็นคนขโมยของ แต่เธอกลับน้ำตาอาบแก้ม แล้วบอกว่าหานหย่าเหวินแกล้งหลันเวยเวย ทำให้เธอถูกพ่อตี หานหย่าเหวินไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ทั้งๆที่เธอไม่อยากมีเรื่องกับใคร แต่คนพวกนี้ก็มาหาเรื่องเธอตลอด “จิ้งเหยา หนานหนาน พวกเธออย่าทำอย่างนี้เลยนะ น้องสาวฉันคงมีธุระจริงๆ” เหอเวยๆแกล้งพูดดี “โอ๊ย เวยเวย แกดีเกินไปถึงถูกน้องสาวแกรังแกได้” โจวจิ้งเหยาพูด “ใช่สิ แกพูดกับเขาดีๆ ยังไม่สนใจแกเลย”เพ้ยหนานหนานพูด หลันเวยเวยได้ยินเพื่อนตัวเองพูดแล้วได้ใจ เธอเบะปากยิ้มเยาะในขณะที่คนอื่นมองไม่เห็น แล้วพูดว่า “น้องฉันคงอารมณ์ไม่ดี พวกแกอย่าไปโทษน้องฉันเลย” หลันเวยเวยพูด “หลันเวยเวย แกพูดพอหรือยัง” หานหย่าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หานหย่าเหวินนี่แสดงท่าทียังไงเนี่ย พี่แกดีกับแกขนาดนี้ ทำไมไม่รู้จักสำนึกบุญคุณบ้าง” โจวจิ้งเหยาพูดด้วยความไม่พอใจ “ช่างเป็นคุณหนูที่ร้ายกาจจริงๆเลย”เพ้ยหนานหนานพูดประชด “นังบ้านี้ด่าใครน่ะ” หานหย่าเหวินถามอย่างเย็นชา “นังบ้านี้ด่าเธอไงล่ะ”เพ้ยหนานหนานพูด “อ้อ ที่แท้เธอก็เป็นนังบ้านี่เอง” หานหย่าเหวินทำท่าทางเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ตอนนนี้ เพ้ยหนานหนานถึงจะนึกขึ้นได้ แล้วทำหน้าไม่พอใจจ้องมองหานหย่าเหวิน “สาระเลว นี่แกกล้าด่าฉันเหรอ” พูดจบก็พุ่งตัวไปคว้าผมของหานหย่าเหวินอย่างแรง เวลานี้โจวจิ้งเหยาและหลันเวยเวยยืนมองอยู่ข้างๆ ในใจหลันเวยเวยรู้สึกสะใจมาก “หยุดนะ” น้ำเสียงโมโหดังมาแต่ไกล หานหย่าเหวินและเพ้ยหนานหนานถึงจะปล่อยมือกัน คอหานหย่าเหวินมีรอยแดง แต่หน้าเพ้ยหนานหนานถูกหานหย่าเหวินข่วนไปหลายรองเช่นกัน