ตอนที่ 5 แฟนกลายเป็นพี่เขย

ตอนที่ 5 แฟนกลายเป็นพี่เขย ไป๋มู่หย่าวิ่งไปหาหานหย่าเหวิน ตรวจดูรอยแผลของหานหย่าเหวิน “พวกเธอจะรังแกกันมากไปแล้วนะ” ไป๋มู่หย่าตะโกนเสียงดัง “เขาด่าฉันก่อนนะ”เพ้ยหนานหนานได้ทีเอาใหญ่ “มู่หย่าเธออย่าเข้าใจผิดนะ เป็นความผิดของฉันคนเดียว” หลันเวยเวยทำเป็นเสียงอ้อยอิ่งนุ่มนวล “เวยเวยแกจะไปขอโทษมันทำไม” โจวจิ้งเหยาไม่พอใจ “หลันเวยเวยไม่ต้องมาเสแสร้งทำดีหรอก นี่หานหย่าเหวินอุตส่าห์ย้ายออกมาอยู่เองแล้ว เธอจะเอายังไงอีก ฉันจะบอกพวกเธอให้นะ ถ้ายังรังแกหย่าเหวินอีก ฉันไม่ไว้หน้าพวกเธอแน่” ไป๋มู่หย่าพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม เพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งได้ยินแล้วรู้สึกละอายใจ ไม่กล้าทำอะไรต่อ ในโรงเรียนต่างรู้กันหมดว่า เบื้องหลังของไป๋มู่หย่าเป็นบริษัทตระกูลไป๋ ซึ่งไม่ใช่ว่าจะรังแกได้ง่ายๆ ถึงแม้บ้านพวกเขาสองคนต่างก็บริษัทเหมือนกัน แต่ก็เทียบอะไรกับบริษัทตระกูลไป๋ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย “มู่หย่า เราไปกันเถอะ” หานหย่าเหวินพูดแบบนิ่งๆ “อือ”ไป๋มู่หย่าพยักหน้า หลันเวยเวยมองดูหานหย่าเหวินเดินออกไปแล้วรีบเรียก “เดียวก่อนหย่าเหวิน” “เธอจะเอายังไงอีก” หานหย่าเหวินไม่ได้หันหลังกลับ เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงที่ไม่มีความจริงใจคนนั้นอีก “พ่อบอกว่าวันนี้ให้เธอกลับไปหาหน่อย บอกว่าไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว อีกอย่างคู่หมั้นฉันก็จะไปด้วย” หลันเวยเวยพูดด้วยท่าทางเขินอาย ไปมู่หย่าดึงชายเสื้อหานหย่าเหวินเบาๆ บ้านเหรอ สองเดือนมานี้หานหย่าเหวินไม่ได้กลับบ้านเลย ในที่สุดพ่อก็ให้เธอกลับบ้านได้แล้ว “ได้ ฉันจะกลับไปคืนนี้” หานหย่าเหวินพูดจบแล้วจูงมือไป๋มู่หย่าเดินออกไปทันที พอทั้งสองเดินจากไปแล้ว สีหน้าของหลันเวยเวยแสดงออกถึงความได้ใจ “เวยเวย คู่หมั้นเธอก็คือแฟนของหานหย่าเหวินไม่ใช่เหรอ หานหย่าเหวินคงยังไม่รู้ใช่มั้ย”เพ้ยหนานหนานรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที “ถูกเล่นงานเหมือนลูกไก่ในกำมือ อยากรู้จังว่าคืนนี้หานหย่าเหวินจะรู้สึกยังไงกันนะ” โจวจิ้งเหยาพูดอย่างได้ใจ “ในเมื่อพี่โย้ซิงเลือกฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดกับหย่าเหวินอยู่ดี” เหอเวยๆแสดงสีหน้ารู้สึกผิด แต่นัยย์ตากลับเต็มไปด้วยความสะใจ “เวยเวย แกอย่าคิดอย่างนี้สิ ในเมื่อพี่โย้ซิงเลือกแก ก็แสดงว่าเขารักแกนะ” เพ้ยหนานหนานรีบปลอบเธอ “ใช่สิ แกไม่ต้องคิดมาก ต่อไปก็ไม่ต้องไปดีกับยัยหานหย่าเหวินมากหรอก ไม่คุ้ม” โจวจิ้งเหยาส่ายหัว สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจหานหย่าเหวิน อีกฝั่งหนึ่ง ไป๋มู่หย่าช่วยทำแผลให้หานหย่าเหวิน แล้วมองเธอด้วยสายตาเข้มขรึม หานหย่าเหวินทำตาโต ปากจู่ กระพริบตาปริบๆ ดูแอ๊บแบ๊วไม่น้อย “ฉันสงสัยอยู่ว่าแกนี่โตหรือยัง” ไป๋มู่หย่าพูด “ฉันยังไม่โตแต่แรกอยู่แล้ว ยังไม่ได้จัดงานวันเกิดเลย”หานหย่าเหวินพูดด้วยปากจู๋น่าเอ็นดู “แต่จะว่าไป คืนนี้แกจะกลับไปจริงๆเหรอ” ไป๋มู่หย่าถามด้วยความเป็นห่วง หานหย่าเวินพยักหน้า “อือ ยังไงก็พ่อฉันน่ะ” “น่าแปลก หลันเวยเวยไปมีคู่หมั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แกรู้มั้ย” ไป๋มู่หย่าถามด้วยความสงสัย “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง เดี๋ยวถึงก็รู้เองแหละ” หานหย่าเหวินเหวินไม่ได้สนใจอะไร “เออ ตอนนี้แกกับเหยียนโย้ซิงเป็นยังไงบ้าง” ไป๋มู่หย่ายิ้มถาม “ช่วงนี้เขาดูยุ่งๆน่ะ ฉันก็ไม่ได้ไปหาเขา” หานหย่าเหวินยิ้มพูด ไป๋มู่หย่าดีดกะโหลกหานหย่าเหวินไปหนึ่งที “อะไรเนี่ย” หานหย่าเหวินทำจู๋แบบงงๆ ไป๋มู่หย่าดูหานหย่าเหวินทำปากจู่น่าเอ็นดู ก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที “เอาล่ะ เรากลับห้องเรียนกันเถอะ” ไปมู่หย่าพูด “ไป” หานหย่าเหวินพยักหน้า เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน พริบตาเดียวก็ถึงกลางคืนแล้ว หานหย่าเหวินกลับถึงบ้าน ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหมาะกับที่นี่เอาซะเลย นี่เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่โต ดูก็รู้ว่าเป็นบ้านคนรวย รั้วกั้นได้โอบล้อมกุหลาบที่เต็มไปด้วยหนามเหล่านั้น บริเวณบ้านมีม้านั่งหรูหราจัดวางอยู่ แสงอาทิตย์สาดส่องข้าวของในบริเวณบ้านจนมีประกายความหรูหราสวยงาม ประตูใหญ่ลวดลายสวยงามได้เปิดออก สิ่งที่ทำให้ตระการตามากกว่านั้นก็คือความหรูหราอลังการของห้องโถงใหญ่ การออกแบบที่สวยงาม แสงสีทองระยิบระยับ ทำให้รู้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มีมูลค่ามหาศาล “คุณหนูกลับมาแล้ว” คนดูแลบ้านพูดด้วยความดีใจ “ลุงหลี่”หานหย่าเหวินขานเรียกเบาๆ ”รีบเข้ามาครับคุณหนู” ลุงหลี่ยิ้มพูด หานหย่าเหวินเดินเข้าไป เห็นพ่อกำลังคุยกับหลันเวยเวยอย่างสนุกสนาน “หย่าเหวินเธอกลับมาแล้ว” หลันเวยเวยยิ้มพูด “รีบเข้ามาสิ เดี๋บวคู่หมั้นของพี่แกก็จะมาแล้ว” เหอหย่าห้วยผู้เป็นแม่เลี้ยงยิ้มพูด หานหย่าเหวินได้ยินที่พวกเธอพูดจบ แล้วเดินผ่านพวกเธอไปหาพ่อโดยตรง “พ่อคะ” หานหย่าเหวินขานเรียก “หย่าเหวิน ทำไมแกไม่มีมารยาทเอาซะเลย ไม่เรียกแม่และพี่สาวเลยเหรอ” แม่เลี้ยงยิ้มพูด หานหย่าเหวินได้ยินแล้วก็ยิ้มแสยะไปหนึ่งที “พ่อคะ หนู่มีแค่แม่ที่เสียไปแล้ว อีกอย่างแม่ก็ไม่ได้มีพี่สาวไว้ให้หนูด้วย”หานหย่าเหวินพูดเสียงนิ่ง “นังสารเลว” หลันเซิ่งพูดเสียงดัง หานหย่าเหวินไม่ใช่ครั้งแรกได้ยินคำแบบนี้ เหอหย่าห้วยที่ยืนอยู่ข้างๆ ส่งสายตาให้หลันเวยเวย เหอเวยๆมองตาแม่ก็เข้าใจแล้ว “พ่อคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูกับแม่ไม่ใส่ใจหรอกค่ะ” หลันเวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “หย่าเหวินเห็นหรือยัง วันหลังก็หัดทำตัวเหมือนพี่สาวแกบ้าง” หลันเซิ่งพูดแล้วพรางชี้ไปยังหลันเวยเวยด้วย “คุณผู้ชายครับ แฟนของคุณหนูมาถึงแล้วครับ” ผู้ดูแลบ้านเดินรีบเดินเข้ามารายงาน “รีบไปเชิญเขาเข้ามา” หลันเซิ่งพูด หลันเวยเวยเดินไปข้างเหอหย่าห้วย ทั้งสองคนมองไปยังชายหนุ่มที่เดินเข้ามา “ขอโทษที่ให้รอนานครับ คุณลุงคุณป้า” เสียงอันนุ่มนวลดังขึ้น พร้อมชายหนุ่มหล่อเหลาเดินเข้ามา ผิวขาว โครงหน้าสมส่วน ดูหล่อเหลาและอบอุ่น บุคลิกท่าทางของเขาดูซับซ้อน แต่ด้วยความหล่อเหลาและอบอุ่นของเขา ทำให้ผู้หญิงมองแล้วต้องหลงเสน่ห์ไปตามๆกัน “เพล้ง” ทุกคนต่างได้ยินเสียงนั้นแล้วหันกลับไปมอง แก้วในมือของหานหย่าเหวินตกลงพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เธอก็ยังคงตกตะลึงกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า หลันเวยเวยมองหานหย่าเหวิน แล้วเดินไปยืนข้างเหยียนโย้ซิง พร้อมคล้องแขนเขาไว้ “หย่าเหวิน นี่เป็นพี่เขยในอนาคตของเธอนะ” หลันเวยเวยแนะนำแฟนหนุ่มอย่างมีความสุข