ตอนที่ 6 ขายให้แฟนเก่า

ตอนที่ 6 ขายให้แฟนเก่า ดวงตาหานหย่าเหวินเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ก็ข่มไว้ไม่ให้มันไหลออกมา เธอค่อยๆเดินไปยังเหยียนโย้ซิง ยืนตรงหน้าเขา “นายโกหกฉัน” หานหย่าเหวินพูดด้วยความเสียใจ “ขอโทษนะหย่าเหวิน คนที่ฉันรักมาตลอดคือเวยเวย” ปากเหยียนโย้ซิงพูดขอโทษ แต่สีหน้าไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลันเซิ่งมองทั้งสามคนแล้วถามด้วยความสงสัย “เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็กๆ คุณอย่าลืมเรื่องสำคัญวันนี้นะ” เหอหย่าห้วยกระซิบเบาๆ “ใช่ๆๆ” หลันเซิ่งรีบพยักหน้า “ทำไมไม่บอกฉัน ทำฉันแบบนี้สนุกมากหรือไง” หานหย่าเหวินพูดด้วยความเสียใจ “หย่าเหวินไม่ใช่แบบนั้นนะ เธออย่าเข้าใจผิด” หลันเวยเวยอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หย่าเหวิน เรื่องนี้เธออย่าโทษพี่สาวเธอเลยนะ” เหยียนโย้ซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น เหอหย่าห้วยและหลันเซิ่งดูไปสักพักแล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กันเลย รีบไปกินข้าวเถอะ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยว่ากัน” เหอหย่าห้วยยิ้มพูดนอกเรื่อง แล้วสั่งหานหย่าเหวิน “หย่าเหวิน เธอไปช่วยพี่สาวเธอยกกับข้าวมาไป “โย้ซิง เราไปนั่งกันเถอะ” “ครับ” โย้ซิงพยักหน้ารับคำ เวลานี้ก็เหลือเพียงพวกเขาสามคน หลันเวยเวยได้ใจจนแสดงสีหน้าท่าทางออกมา แล้วพูดแบบประชดว่า “เป็นไงบ้าง รู้สึกไม่พอใจมากล่ะสิ ออกไปก็เป็นแบบนี้ ฉันจะแย่งของของแกมาทีละอย่างสองอย่าง ฉันจะบอกแกให้ก็ได้นะ ฉันกับโย้ซิงเรานอนด้วยกันแล้ว” หานหย่าเหวินได้ยินแล้วเนื้อตัวอ่อนแรง “หย่าเหวิน แกต้องเข้าใจนะ ต่อไปทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็จะเป็นของสองแม่ลูกเรา” เหอหย่าห้วยก็พูดต่อด้วยเสียงที่เยือกเย็น “อีกอย่าง ที่เรียกแกกลับมาวันนี้ ก็เพื่อจะคุยเรื่องงานแต่ของเธอ” “หมายความว่ายังไง ก็หมายความว่าจะให้แกแต่งงานน่ะสิ ตอนนี้บริษัทเกิดปัญหา พ่อหาคนลงทุนได้ได้ โย้ซิงยื่นมาเข้ามาช่วย แต่ว่าเงินก็ยังไม่พอ วันนี้เถ้าแกหวงยอมมาลงทุนด้วย แต่มีข้อแม้คือให้แกแต่งงานกับเขา แต่ว่าอายุเขาก็น่าจะราวๆ50แล้วล่ะ” หลันเวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงที่สะใจ หานหย่าเหวินได้ยินแล้วถึงกับเข่าอ่อนถอยหลังไปสองสามก้าว เธอรีบวิ่งไปหาหลันเซิ่ง ตะโกนถามเสียงดัง “พ่อคะ ที่พ่อเรียกหนูกลับมาในวันนี้เพื่อจะให้แต่งงานกับเถ้าแก่หวง เพื่อให้เขาช่วยพ่อใช่มั้ยคะ ” “หย่าเหวิน ลูกอย่าเข้าใจผิดนะ พ่อไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หลันเวยเวยรีบวิ่งออกมาทำเป็นอธิบาย หานหย่าเหวินได้ยินเสียงหลันเวยเวย หันหลังง้างมือตบหน้าหลันเวยเวยไปหนึ่งที ตบนี้หมายความว่าหานหย่าเหวินเริ่มโกรธแล้ว เธอเกลียดพวกเขาที่หน้าอย่างหลังก็อีกอย่าง เหยียนโย้ซิงมองดู รีบผลักหานหย่าเหวินออก จนหานหย่าเหวินคว่ำไปยังบนโต๊ะ หลันเซิ่งมองดูแล้วง้างมือตบหานหย่าเหวินไปหนึ่งที “นี่คุณทำอะไรน่ะ” เหอหย่าห้วยรีบเข้าไปพูด ทำเป็นห้ามหลันเซิ่งไว้ “หานหย่าเหวินฉันให้กำเนิดแกเลี้ยงแก แค่ให้แกช่วยบริษัทแค่นี้ แกกลับไม่ยอม” หลันเซิ่งโมโหพูดด้วยความเสียงดัง “พ่อคะ อย่าไปโทษหย่าเหวินเลยค่ะ ไม่อย่างนั้นให้หนูไปก็ได้” หลันเวยเวยพูด “ไม่ได้” โย้ซิงรีบพูดกับหลันเซิ่ง เหอหย่าห้วยยืนอยู่ตรงนั้นไม่พูดจา ไม่ใช่ว่าไม่กล้าพูด แต่แค่รอดูความสนุก “เวยเวย เธอพูดบ้านอะไรเนี่ย อีกไม่นานก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว เรียนจบเราก็จะหมั้นกัน” แขนข้างหนึ่งของเหยียนโย้ซิงโอปกอดหลันเวยเวยไว้ สีหน้าเป็นห่วง หานหย่าเหวินมองเหยียนโย้ซิงกับหลันเวยเวย ในใจรู้สึกน่าสมเพช แล้วมองพ่อที่กำลังโกรธอยู่ แล้วพูดด้วยความเสียใจว่า “พ่อคะ พ่อรู้มั้ยคะว่าหนูอายุเท่าไหร่ หนูแค่17เองนะคะ พ่อก็จะให้หนูแต่งงานกับคนแกที่ไหนก็ไม่รู้ พ่อไม่ละอายใจต่อแม่บ้างเหรอคะ” “ไม่ต้องเอ่ยถึงแม่แกให้ฉันได้ยิน” หลันเซิ่งพูดเสียงดัง “พ่อคะ หลันเวยเวยเป็นลูกสาวพ่อ แล้วหนูไม่ใช่ลูกสาวพ่อเหรอคะ” ดวงตาหานหย่าเหวินแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รุ้ตัว “คุณลุงครับ ไม่อย่างนั้นเราลองคิดหาทางอื่นดูมั้ยครับ” เหยียนโย้ซิงพูดขึ้น ยังไงเขาก็เคยคบกับหานหย่าเหวินมาปีหนึ่ง ก็คงไม่อยากให้หานหย่าเหวินต้องอยู่แบบตกนรกทั้งเป็น “ไม่ได้ ฉันตอบตกลงกับเถ้าแก่หวงไปแล้ว เดือนหน้าก็จะแต่งงานกันแล้ว” หลันเซิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น หานหย่าเหวินมองพวกเขาอย่างอึ้งไปหมด เสียใจ ผิดหวัง และเจ็บปวดใจมาก เหอหย่าห้วยกับหลันเวยเวยมองไปที่เธอ ในใจดูสะใจไม่น้อย “พวกคุณทุกคนมันโกหกหลอกลวง” หานหย่าเหวินผิดหวังจนร้องไห้โฮออกมา จมูกและดวงตาแดงก่ำเหมือนกระต่างน้อย “ที่รัก ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ ยังไงหย่าเหวินก็ยังเด็กอยู่” เหอหย่าห้วยแสร้งพูด “งั้นก็ให้บริษัทเจ๊งไปเลย แล้วก็จ่ายเถ้าแก่หวงหนึ่งร้อยล้าน” หลันเซิ่งพูด เหอหย่าห้วยฟังถึงตรงนี้ก็รีบปิดปากไม่พูดต่อ “คุณลุงครับ บริษัทผม ส่วนที่เอาออกมาได้ผมก็เอาออกมาหมดแล้ว ต้องขอโทษคุณลุงจริงๆครับ” เหยียนโย้ซิงหมดหนทางจริงๆ “เรื่องนี้ไม่โทษเธอ” หลันเซิ่งโบกมือปฏิเสธเบาๆ “หานหย่าเหวิน ลูกก็ช่วยบริษัทสักครั้งเถอะนะ ก็ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงลูกมาแล้วกันนะ” หลันเซิ่งเสียงอ่อนลง “ฉันจะบอกให้นะ ให้ตายฉันก็ไม่แต่ง ถ้าพวกคุณยังดื้อรั้นไม่ยอม ฉันก็จะตัดขาดกับพวกคุณ” หานหย่าเหวินปากน้ำตา พูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด หลันเซิ่งได้ยินดังนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที “ฉันจะบอกแกให้นะ ไม่แต่ก็ต้องแต่ง เดือนหน้าเขาจะส่งคนมาช่วยแกจัดเตรียม” หลันเซิ่งพูดเสียงดัง หานหย่าเหวินได้ยินดังนั้น น้ำตาไหลลงมาเหมือนสร้อยมุกที่ขาดออก เธอตะโกน “ฉันเกลียดพวกคุณ” พูดจบก็หยิบกระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งออกไป หลันเวยเวยกับเหอหย่าเหวินมองตากันอย่างรู้ใจกัน “คุณลุงครับ จะให้ไปตามมั้ยครับ” เหยียนโย้ซิงถาม “ไม่ต้องหรอก ยังไงฉันก็เป็นพ่อเขา เขาก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว” หลันเซิ่งพูดอย่างนิ่งๆ สิ่งที่หลันเซิ่งไม่คาดคิดก็คือ อีกไม่นาน หานหย่าเหวินคงจะตัดพ่อตัดลูกกับตัวเองแล้ว “พวกเรากินข้าวกันเถอะ” พูดจบ หลันเซิ่งก็เดินนำไปยังโต๊ะอาหาร “ค่ะ” หลันเวยเวยพยักหน้า ทุกคนกินข้าวกันอย่างมีความสุข ไม่ได้สนใจหานหย่าเหวินเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่หานหย่าเหวินวิ่งออกไป วิ่งไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ วิ่งไปร้องไห้ไป โครม...โครม สักพักเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ฝนกระหน่ำลงมา บนถนนหนทางไร้ซึ่งผู้คน เหลือเพียงหานหย่าเหวินที่ร้องไห้เสียใจอยู่ท่ามกลางฟ้าฝน “ฮือ ทำไม ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้” หานหย่าเหวินเสียใจร้องไห้ปานจะขาดใจ “แม่...ทำไมแม่ต้องทิ้งหนูไว้คนเดียวด้วย ทำไมไม่พาหนูไปด้วย” หานหย่าเหวินตะโกนเสียงดัง ท่ามกลางฝนที่ซัดกระหน่ำ หานหย่าเหวินค่อยๆหมดแรง บวกกับไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เที่ยง รูปร่างผอมบางโรยรา เห็นแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ แต่ในโลกนี้จะมีใครเห็นใจเธอล่ะ เธอร้องไห้ไม่หยุด เสื้อผ้าเปียกปอน น้ำฝนสาดลงใบหน้า ทำให้สายตาก็เริ่มฝ้าฟาง