ตอนที่ 9 รู้สึกหัวใจเต้นแรง

ตอนที่ 9 รู้สึกหัวใจเต้นแรง หานหย่าเหวินเหมือนได้ยินที่เย่หยู่เฉินหรือเปล่า เธอหยุดพูดละเมอ แล้วหลับลงอย่างนิ่งๆ เย่หยู่เฉินมองหานหย่าเหวิน แล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไป นอนพักห้องข้างๆ ฝันดีทั้งคืน เช้าที่อาบด้วยน้ำฝน ดูสดชื่นกว่าปกติ เสียงนกส่งเสียงจิ๊กจิ๊ก แสงอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องเข้ามายังห้องนอน ลมพัดผ้าม่านส่ายไปมาเบาๆ แสงส่องไปยังร่างผอมเพรียวบนเตียง ดูมีความรู้สึกลึกลับ อืม หานหย่าเหวินที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นแปลกที่ มองดูห้องที่แปลกตา แล้วก็ตื่นขึ้นมาทันที หานหย่าเหวินนั่งอยู่บนเตียง นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน รู้สึกเจ็บปวดเสียใจขึ้นมา โดยลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในที่แปลก หานหย่าเหวินนั่งกอดเข่าตัวเองไว้ กอดหมอนไว้ใต้แขน แล้วร้องไห้เบาๆ ไม่คิดว่าเพื่อบริษัทแล้วพ่อจะให้เธอแต่งงานกับตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่น่าขำกว่านั้นก็คือแฟนของตัวเองยังถูกพี่สาวย่างไปอีก หานหย่าเหวินร้องไห้เสร็จแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่อื่น เธอมองไปรอบห้อง เปิดผ้าห่มดู เสื้อผ้าตัวเองถูกเปลี่ยน อีกอย่างยังเป็นชุดผู้ชายอีก “อ๊ากกกกก” หย่าเหวินร้องลั่น เย่หยู่เฉินที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ชั้นล่าง รีบวางกาแฟในมือลง วิ่งตรงไปยังห้อง ปัง เย่หยู่เฉินเปิดประตูอย่างแรง เห็นหานหย่าเหงินกอดผ้าห่มไว้แล้วหลบอยู่ที่มุมเตียง หานหย่าเหวินเห็นคนเข้ามา ม้วนเข้าไปในผ้าห่มอยางแน่น “คุณ คุณเป็นใคร” หานหย่าเหวินถามด้วยความตัวสั่น “นี่เธอลืมไปแล้วเหรอ คืนก่อนเธอช่วยฉันไว้ แล้วเมื่อคืนฉันก็ช่วยเธอไว้” เย่หยู่เฉินหัวเราะเบาๆ หานหย่าเหวินเอียงคอ ปากจู๋ ดูน่ารักน่าเอ็นดู “อ๋อ คุณนี่เอง ฉันไม่ลืมง่ายๆหรอก คุณใส่หน้ากากแบบเดียวกับที่ฟร้อนท์” หานหย่าเหวินพูด แต่คำพูดหลังจากนั้นทำให้เย่หยู่เฉินถึงกับคายไม่เข้ากลืนไม่ออก “เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้ฉันไปโรงเรียนสาย ยังโดนครูดุอีก” หานหย่าเหวินเบะปากแล้วพูด เย่หยู่เฉินได้ยินแล้วยิ้มมุมปาก “เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน เดี๋ยวฉันต้องไปโรงเรียนอีกนะ” หานหย่าเหวินพูด “เสื้อผ้าเธอทิ้งไปแล้ว ฉันเตรียมให้เธอเรียบร้อยแล้ว” เย่หยู่เฉินพูดอย่างขรึมๆ พูดจบ ชุดเดรสเรียบๆมาเย่หยู่เฉินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ฉันออกไปก่อน เดี๋ยวเธอลงไปกินข้าวข้างล่างนะ” เย่หยู่เฉินพูด หานหย่าเหวินมองตามหลังเย่หยู่เฉิน นึกถึงเมื่อก่อนเหยียนโย้ซิงก็เคยพูดแบบนี้ ต้องกินข้าวเช้าทุกวัน แต่ตอนนี้ เธอไม่เหลืออะไรแล้ว หานหย่าเหวินส่ายหัว แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องอาบน้ำ พอเดินถึงชั้นล่าง เห็นเย่หยู่เฉินนั่งทานอาหารเช้าด้วยท่าทีเรียบๆ ปกติเวลาเย่หยู่เฉินทานอาหารเช้า ไม่ชอบให้คนใช้ยืนอยู่ข้างๆ “กินเถอะ” เย่หยู่เฉินพูด หานหย่าเหวินมองดูอาหารบนโต๊ะ เป็นของที่ตัวเองชอบทั้งนั้นเลย ดังนั้น ผู้หญิงบางคนก็เริ่มกินไม่ยังเลยทีเดียว จริงๆอาหารพวกนี้เย่หยู่เฉินเป็นคนสั่งให้แม่บ้านทำ เพราะเธอละเมอถึงอาหารพวกนี้ พอหานหย่าเหวินกินเสร็จ เงยหน้ามองเย่หยู่เฉิน “ขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อคื่น” หานหย่าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เย่หยู่เฉินได้ยินเธอพูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก “ถ้าเธอต้องตอบแทนฉันหรือเปล่า” เย่หยู่เฉินพูดหยอก “คงไม่ต้องแล้วล่ะ ฉันช่วยคุณ คุณช่วยฉัน ถือว่าเราหายกัน” หานหย่าเหวินกินไปพูดไป “งั้นหรือ” เย่หยู่เฉินพูด “แน่นอน” หานหย่าเหวินตอบ เย่หยู่เฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ ก้มหน้ากินโจ๊กในถ้วยตัวเองต่อ “ฉันอิ่มแล้ว ไปก่อนนะ” หานหย่าเหวินพูด “เดี๋ยวฉันให้คนไปส่ง” ที่นี่ต่อรถไม่สะดวก “ถ้างั้นขอบคุณนะคะ” หานหย่าเหวินยิ้มพูด “เย่อี” เย่หยู่เฉินเรียก เวลานี้เย่อีรีบเดินเข้มา “ครับนาย” เย่อีพูด “ส่งคุณหานกลับบ้าน” เย่หยู่เฉินพูด “ครับ” เย่อีตอบด้วยความนอบน้อม เย่หยู่เฉินมองตามหลังหานหย่าเหวิน แล้วยิ้มมุมปากเบาๆ เย่อีส่งหานหย่าเหวินถึงมหาวิทยาลัยแล้วก็กลับ หานหย่าเหวินหยิบกระเป๋า เพิ่งเดินเข้าไปก็ถูกเสียงที่ดูโกรธเรียกเธอไว้ “หานหย่าเหวิน” เสียงที่โกรธและเป็นห่วง หานเย่าเหวินได้ยินเสียงไป๋มู่หย่าก็รีบหยุดเดิน “มู่หย่า” หานหย่าเหวินพูด “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น โทรไปก็โทรไม่ติด” ไป๋มู่หย่าถามด้วยความเป็นห่วง หานหย่าเหวินมองไป๋มู่หย่า ยิ้มเบาๆ “มู่หย่า พูดไปแกอาจจะไม่เชื่อ พ่อฉันให้ฉันแต่งงานกับตาแก่ที่ไหนไม่รู้ บอกว่าทำเพื่อบริษัท แล้วอาทิตย์หน้านี้แล้วด้วย เหลือเวลาไม่ถึงอาทิตย์เลย” หานหย่าเหวินพูดเสียงเศร้า “อะไรนะ พ่อแกทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย” ไป๋มู่หย่าพูดด้วยความตกใจ กับหานหย่าเหวินแล้ว มู่หย่ารู้ดีว่าหานหย่าเหวินลำบากไม่น้อย แม่เลี้ยงกับพี่สาวกลั่นแกล้งและใช้งานเธอต่างๆนาๆ หานหย่าเหวินไม่มีทางเลือกจนต้องย้ายออก แต่ว่าพวกเขาก็ยังไม่ยอมหยุด ยังคงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หานหย่าเหวินเพิ่งจะอายุ17ปี แต่กลับเจอเรื่องราวมากมาย แต่ว่านิสัยของเธอก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน “นี่แกรู้มั้ย สิ่งที่น่าขำกว่านั้นก็คือเหยียนโย้ซิงกับหลันเวยเวยคบกันด้วย และกำลังจะหมั้นกันในเร็วๆนี้ ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อคืนนี้เอง เมื่อคืนพวกให้ฉันกลับบ้าน เพื่อปรึกษาเรื่องที่จะให้ฉันแต่งงาน” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงซึมๆ “เหยียนโย้ซิงไอ้สารเลว แล้วเขาไม่ได้เอาเงินมาช่วยบริษัทพ่อแกเหรอ” ไป๋มู่หย่าถามด้วยความโกรธ “ช่วยสิ แต่ไม่พอไง พ่อก็เลยให้ฉันแต่งงานกับตาแก่นั่น ถ้าขัดขืน พ่อก็ต้องเอาเงินร้อยล้านจ่ายค่าผิดสัญญาด้วย” หานหย่าเหวินพูดด้วยความเศร้า ไป๋มู่หย่ามองหานหย่าเหวิน เธอรู้นิสัยหานหย่าเหวินดี ถ้าคนที่เธอชอบเธอก็จะดูน่ารักอ่อนโยน แต่ถ้าคนที่เธอไม่ได้ชอบเธอก็จะไม่เสแสร้งเด็ดขาด “ไอ้สารเลวเหยียนโย้ซิงกับหลันเวยเวยฉันไม่ปล่อยพวกแกมีความสุขแน่” ไป๋มู่หย่าสีฟันด้วยความโมโห “แกจะทำอะไร” หานมู่หย่าถาม “ก็ช่วยแกสั่งสอนไอ้เหยียนโย้ซิงนั่นไง” ไป๋มู่หย่าพูด นิสัยไป๋มู่หย่าไม่เหมือนกับหานหย่าเหวิน ไป๋มู่หย่าจะเป็นคนกล้าคิดกล้าทำไม่ยอมคน “ไม่ต้องหรอก” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงเรียบๆ “เรื่องนี้ฉันต้องช่วยแกจัดการ อย่ามาห้ามฉัน” ไป๋มู่หย่าพูด พูดจบไป๋มู่หย่าก็ลากแขนหานหย่าเหวินไปหาเหยียนโย้ซิง ปีนี้เหยียนโย้ซิงเรียนอยู่ปี4 รุ่นเดียวกับหลันเวยเวย