ตอนที่ 10 แสร้งทำเป็นดี

ตอนที่ 10 แสร้งทำเป็นดี ไป๋มู่หย่าพาหานหย่าเหวินไปถึงห้องเรียนของเหยียนโย้ซิง วันนี้เหยียนโย้ซิงกลับบ้านไปก่อนแล้ว “เหยียนโย้ซิงไอ้สารเลว แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ไป๋มู่หย่าตะโกนเรียก ทำให้คนเดินมาดูไม่น้อย “เวยเวย เวยเวย แกรีบออกไปดูเถอะ ไป๋มู่หย่าพาหานหย่าเหวินมาหารุ่นพี่แล้ว” เพ้ยหนานหนานพูด “ใช่ รีบไปดูก่อนเถอะ”โจวจิ้งเหยาพูดเสริม หลันเวยเวยได้ยินรีบวิ่งไปห้องเรียนของเหยียนโย้ซิง โดยยังไม่ทันได้เก็บข้าวของ เหยียนโย้ซิงได้ยินเสียงไป๋มู่หย่า ขมวดคิ้ววางของในมือลง เดินไปยังประตูหน้าห้อง “พวกเธอทำอะไรกัน” เหยียนโย้ซิงถามด้วยความไม่พอใจ “เหยียนโย้ซิงแกนี่มันสารเลว กล้ารังแกหานหย่าเหวิน” ไป๋มู่หย่าพูดเสียงดัง “มู่หย่า”หานหย่าเหวินเรียก “แกไม่ต้องกลัว”ไป๋มู่หย่าพูด “ไป๋มู่หย่า แกกับหานหย่าเหวินมาวุ่นวายอะไรที่นี่” เหยียนโย้ซิงพูดเสียงเข้ม “ชิ ยังกล้ามาถามอีก” ไป๋มู่หย่าพูด “ฉันชอบหลันเวยเวย ไม่ใช่หาน......” “เพี๊ยะ” ผู้คนมองดูไป๋มู่หย่ากับหานหย่าเหวิน ต่างพากันมองด้วยความอึ้งที่กล้ามาตบคนถึงหน้าห้องนี้ เหยียนโย้ซิงโดนตบแล้วอึ้งไปสักพัก แล้วหันมองหานหย่าเหวิน เขาเป็นถึงทายาทบริษัทตระกูลเหยียน กล้ามาตบเขาต่อหน้าคนมากมากขนาดนี้ และในเวลานี้หลันเวยเวยมาถึงพอดี วิ่งไปหน้าไป๋มู่หย่า ไป๋มู่หย่าไม่ทันสังเกตเห็น เธอก็ตบไป๋มู่หย่าไปหนึ่งที “เพี๊ยะ” “มู่หย่า” หานหย่าเหวินเรียก ผู้คนดูถึงตอนนี้ สนุกกว่าละครในโทรทัศน์เสียอีก “หลันเวยเวย” ไป๋มู่หย่าเรียก “ก็เธอตบเหยียนโย้ซิงก่อน” หลันเวยเวยพูด ไป๋มู่หย่ามองหลันเวยเวย แล้วรีบคว้าผมของหลันเวยเวยไว้ ทั้งคู่ต่างคนต่างยื้อแย่งกัน “หลันเวยเวยแกมันชั่ว รู้ทั้งรู้หานหย่าเหวินคบอยู่กับเหยียนโย้ซิง แกยังไม่อ่อยเขาอีก หน้าไม่อาย” ไป๋มู่หย่าด่าไม่ยั้ง หานหย่าเหวินมองเห็นตอนนี้ กำหมัดไว้แน่น “พอได้แล้ว” หานหย่าเหวินตะโกนเสียงดัง ทั้งสองได้ยินเสียงหานหย่าเหวินถึงยอมปล่อยมือออกจากกัน “โย้ซิงแกนี่มันสารเลว ก่อนหน้านี้ฉันตาบอด ถึงได้ยุให้หย่าเหวินมาคบกับแก” ไป๋มู่หย่าพูด เหยียนโย้ซิงได้ยินไป๋มู่หย่าแล้วไม่ได้ตอบอะไร หันหน้ามองหานหย่าเหวิน “หานหย่าเหวินผมบอกคุณแล้วไง ว่าผมชอบพี่สาวคุณ ฉะนั้นอย่ามาหาเรื่องเวยเวยอีกเลย” เหยียนโย้ซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น หานหย่าเหวินเหมือนได้ยินสิ่งที่ดูน่าตลกที่สุดในโลก นัยย์ตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “หย่าเหวิน ขอโทษจริงๆนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ” หลันเวยเวยพูดเสียงออดอ้อนเบาๆ “ชิ หลันเวยเวยนี่แกเสแสร้างอย่างนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยนะ” ไป๋มู่หย่าพูดประชด “มู่หย่าไม่ต้องพูดแล้ว” หานหย่าเหวินพูดห้าม หลันเวยเวยมองหานหย่าเหวิน แล้วสาดสายตาไปยังผู้คนรอบๆ คิดแผนอะไรบางอย่างได้ หลันเวยเวยสบัดมือเหยียนโย้ซิงออก เดินมายังหน้าหานหย่าเหวิน กุมมือถือไว้แน่น “หย่าเหวิน ขอร้องล่ะอย่าทำเป็นไม่สนใจฉันเลยนะ พี่รักโย้ซิงจริงๆ ถ้าเธอรักโย้ซิงจริงๆ ฉันหลีกทางให้เธอก็ได้” เหอเหยเวยพูดเสียงอ้อน “เวยเวย เธอพูดบ้าอะไรของเธอ คนที่ฉันรักคือเธอนะ” เหยียนโย้ซิงพูด หานหย่าเหวินกับไป๋มู่หย่ามองหลันเวยเวย รู้สึกว่าเธอไปแสดงละครได้เลย เวลานี้ ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างคิดว่าหานหย่าเหวินเป็นคนไม่ยอมปล่อยเหยียนโย้ซิงไป “หานหย่าเหวิน ในเมื่อรุ่นพี่ไม่ได้ชอบเธอ เธอก็อย่ามาวุ่นวายกับพี่เขาอีกเลย” เพ้ยหนานหนานพูดประชด “ใช่ ไม่อย่างนั้นเธอจะกลายเป็นมือที่สามทันทีเลยนะ” โจวจิ้งเหยาพูด “......” คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ช่วยหลันเวยเวยพูด คิดว่าหลันเวยเวยเป็นผู้หญิงอ่อนโยน ส่วนหานหย่าเหวินกลับเป็นคนที่ยุ่งวุ่นวายกับแฟนของพี่สาว ไป๋มู่หย่าได้ยิน มือเท้าสะเอว “เชื่อมั้ยว่าเดี๋ยวอีเจ๊เนี่ยจะฉีกปากให้หมดทุกคนเลย” ไป๋มู่หย่าทำท่าทางเหมือนตัวเองเป็นเจ๊ใหญ่ หลันเวยเวยฟังคำที่คนรอบข้างพูดแล้ว ในใจได้ใจไม่น้อย “ปล่อย” หานหย่าเหวินพูดด้วยเสียงเข้ม “เวยเวยรีบมาทางนี้” เหยียนโย้ซิงพูด “ไม่ ถ้าหยาเหวินไม่ให้อภัยฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อย” หลันเวยเวยพูดอย่างดื้อรั้น หานหย่าเหวินมองหลันเวยเวย ยื่นมือใช้แรงแกะมือของหลันเวยเวยออก หลันเวยเวยมองหน้าหานหย่าเหวิน ยิ้มแสยะเหมือนมีแผนอะไรบางอย่าง “อ๊าก” หลันเวยเวยล้มลงกับพื้น เหยียนโย้ซิงเห็น รีบไปผลักหานหย่าเหวิน หานหย่าเหวินสยบถอยหลังไปหลายก้าว “เป็นอะไรมั้ยหย่าเหวิน” ไปมู่หย่าถาม “ไม่เป็นไร” หานหย่าเหวินตอบแบบนิ่งๆ เหยียนโย้ซิงพยุงตัวหลันเวยเวยลุกขึ้น สายตาจ้องเขม็งไปที่หานหย่าเหวิน “หานหย่าเหวิน ยังไงเขาก็เป็นพี่สาวเธอนะ เธอทำแบบนี้ได้ยังไงกัน” เหยียนโย้ซิงพูด “โย้ซิง ไม่เป็นอะไรหรอก” หลันเวยเวยพูด ไป๋มู่หย่ามองทั้งสอง อยากจะพุ่งเข้าไปตบพวกเขาสักฉาก “เหอะๆ พวกเธออยากพูดยังไงก็พูดไปเถอะ ยังไงฉันก็ชินไปแล้วล่ะ” หานหย่าเหวินพูดอย่างเสียงเรียบๆ หานหย่าเหวินมองหน้าเหยียนโย้ซิง นัยย์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “มู่หย่า เราไปกันเถอะ” หานหย่าเหวินพูด “อือ” ไป๋มู่หย่าพยักหน้า ไป๋มู่หย่ากำลังจะเดินจากไป เธอหยุดกระทันหันแล้ววิ่งไปหาเหยียนโย้ซิงและหลันเวยเวย “ขอให้ผีเน่ากับโลงผุอย่างพวกแกรักกันนานๆ ล้มละลายเร็วๆ” ไป๋มู่หย่ายิ้มพูด พูดจบ ไม่สนใจสีหน้าของเหยียนโย้ซิงและหลันเวยเวย แล้ววิ่งไปหาหานหย่าเหวิน เหยียนโย้ซิงมองหน้าผู้คนที่อยู่รอบๆ แล้วพูดด้วยความโมโห “ดูอะไรกัน” “ผู้ชมสะดุ้งตกใจ แล้วต่างแยกย้ายกันไปห้องเรียนของตัวเอง” “ขอโทษนะโย้ซิง” หลันเวยเวยพูด “ยัยบ๊อง” เหยียนโย้ซิงพูดด้วยเสียนที่อ่อนโยน ทางฝั่งของไป๋มู่หย่าและหานหย่าเหวิน “หย่าเวินไม่ต้องเสียใจนะ ไม่มีสารเลวอย่างโย้ซิง ต่อไปต้องมีที่ดีกว่าเดิมแน่นอน” ไป๋มู่หย่าพูดปลอบ “มู่หย่า ฉันแค่รู้สึกว่า ทำไมถึงยอมแล้วยอมอีก หลันเวยเวยคิดแผนร้อยแปดพันเก้ามาทำร้ายฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิด” หานหย่าเหวินพูด “ไป๋มู่หย่าได้ยินคำพูดของหานหย่าเหวิน รู้สึกเห็นใจแล้วกอดเธอไว้” ไป๋มู่หย่าอายุมากกว่าหานหย่าเหวินสามปี ไป๋มู่หย่ารู้ดีว่าหานหย่าเหวินผ่านเรื่องราวร้ายๆมากมาย อายุ17ปี ผ่านอะไรหลายๆอย่างที่พวกเธอไม่เคยผ่านมาก่อนเลย กริ๊งๆๆ “ฉันรับสายก่อนนะ” ไป๋มู่หย่าพูด “อือ” หานหย่าเหวินพยักหน้า “ฮัลโหล แม่คะ” ไป๋มู่ขานเรียก ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร แต่ดูไป๋มู่หย่ากังวลไม่น้อย หานหย่าเหวินมองไป๋มู่หย่า นึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “หย่าเหวิน ฉันมีธุระที่บ้าน ฉันกลับบ้านก่อนนะ วันนี้ไม่ไปส่งเธอแล้วนะ” ไป๋มู่หย่าพูด “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย อีกอย่าง อะไรคือวันนี้ไม่ไปส่งฉันแล้ว แกก็ส่งถึงแค่ครึ่งทางก็หนีกลับแล้ว” หานหย่าเหวินทำปากจู๋แล้วพูด ไป๋มู่หย่าได้ยินดังนั้น ก็เกาหัวแล้วยิ้มให้หานหย่าเหวิน