ตอนที่11 เหอหย่าห้วยแผนการของคุณแม่และลูกสาว

ตอนที่11 เหอหย่าห้วยแผนการของคุณแม่และลูกสาว ไป๋มู่หย่าได้ยินแบบนี้ เกาหัวและยิ้ม “โอเค คุณกลับไปก่อน” หานหย่าเหวินพูด “ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ บายบาย” ไป๋มู่หย่าพูดและโบกมือ หานหย่าเหวินมองภาพที่กำลังเดินออกไป ถึงแม้ว่าจะเลิกรากันไปแล้ว เธอควรจะต้องมีชีวิตดีเธอจะอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากเหยียนโย้ซิงส่งหลันเวยเวยกลับไปแล้ว แล้วก็จากไปก่อน หลันเวยเวย ห้องของเจ้าหญิงตกแต่งอย่างสวยงามทุกสถานที่ที่เต็มไปความเป็นผู้หญิงอยู่อย่างเต็มเปี่ยม “แม่ แม่ต้องคิดหาทาง ที่จะทำให้หานหย่าเหวินแต่งานกับตาแก่นั่นให้ได้” หลันเวยเวยกล่าวอย่างเย็นชา “วางใจเถอะ ลูกรัก แม่จะทำให้หานหย่าเหวินกับตระกุลหานไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีก”เหอหย่าห้วยพูดอย่างแข็งกร้าว “ถ้าอย่างนั้น จะทำอย่างไรล่ะ” หลันเวยเวยถาม “เรื่องนี้ต้องให้พ่อเธอออกหน้า เพียงแค่พ่อเธอสั่งให้ หานหย่าเหวินแต่งานกับตาแก่นั่น หานหย่าเหวินก็ไม่สามารถปฏิเสธได้แล้ว” เหอหย่าห้วยพูดด้วยท่าทีจริงจัง “แม่ไปพูดกับพ่อนะ” หลันเวยเวยพูดอย่างเร่งรีบ “ดูเหมือนว่าจะต้องเป็นอย่างนี้แล้วแหละ” เหอหย่าห้วยพูดในตาของเธอมีร่องรอยเกลียดชังอยู่ในนั้น แล้วนอนลงข้างๆ กระซิบประโยคบางประโยคอยู่ข้างหูของหลันเวยเวย พอหลันเวยเวยยิ่งฟังยิ่งดีใจ ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย “แม่ หนูรู้แล้ว ฉันจะโทรหาเธอเดี๋ยวนี้” หลันเวยเวยพูด “อื้อ แม่จะไปหาพ่อของเธอ” เหอหย่าห้วยพูด หลันเวยเวยหันไปมองหน้าต่าง ในดวงตาที่ของเธอมีแต่ความโหดร้ายและเคียดแค้น “หานหย่าเหวิน ครั้งนี้ ฉันจะทำลายชื่อเสีนงของเธอให้ป่นปี้ไม่มีชิ้นดี” หลันเวยเวยพูดด้วยความเคียดแค้น วันต่อมา หานหย่าเหวินมาถึงโรงเรียนแต่เช้า แต่ไม่เจอไป๋มู่หย่า กริ๊งกริ๊ง หานหย่าเหวินมามองโทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้า เธอรับทันที “ฮาโหล ไป๋มู่หย่าทำไมคุณยังไม่มาโรงเรียน” หานหย่าเหวินถาม “ขอโทษด้วยนะหย่าเหวิน ที่บ้านฉันมีเรื่องนิดหน่อย เธอช่วยลากับคุณครูให้ฉันทีนะ” ไป๋มู่หย่าพูด “อ่อ โอเค” หานหย่าเหวินพูด “จุ๊บจุ๊บ ไว้เจอกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงของอร่อย” ไป๋มู่หย่าพูด “อื้อ บายบาย” หานหย่าเหวินพูด หานหย่าเหวินวางสายไป และเดินไปทางโรงเรียน “หย่าเหวิน” เสียงที่หานหย่าเหวินไม่อยากได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง หานหย่าเหวินหันหลังกลับไป มองไปที่หลันเวยเวยอย่างหงุดหงิด ด้านหลังมีเพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งเหยาอยู่ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” หานหย่าเหวินถามเสียงเรียบ “หย่าเหวิน พวกฉันคุยกันแล้ว เย็นนี้ฉันและโย้ซิงเลี้ยงเอง เจอกันที่i8club มีเพื่อนร่วมชั้นหลายคนไปด้วย หลังจากนี้ฉันก็จะออกจากโรงเรียนแล้ว” หลันเวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวน “ฉันไม่ว่าง” หานหย่าเหวินปฏิเสธโดยตรง “หานหย่าเหวิน เวยเวยเชิญเธอด้วยความจริงใจ อย่าปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นสิ” โจวจิ้งเหยาพูด “ถูกแล้ว ที่จริงแล้วเธอก็เป็นลูกสาวที่ไม่ได้รับการยอมรับในบ้าน ให้เธอไปด้วยก็เหมือนเรายอมรับเธอ” เพ้ยหนานหนานพูด หานหย่าเหวินมองพวกเขาและเธอกำมือทั้งสองมือของเธอไว้แน่น หลันเวยเวยมองดูหานหย่าเหวินโกรธ ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจนั้นโกรธขนาดไหน สิ่งที่เธอต้องการคือผลลัพธ์แบบนี้ ให้พวกเขาคิดว่าหานหย่าเหวินเป็นคนที่ไม่รู้จักผิดชอบ “หนานหนาน จิ้งเหยา พวกเธออย่าพูดแบบนี้” หลันเวยเวยพูดด้วยท่าทางใจดีและอ่อนโยน “เวยเวย” เพ้ยหนานหนานร้อง “หานหย่าเหวิน เธอไม่ได้กลัวใช่ไหม ที่จะได้เห็นเวยเวยกับรุ่นพี่เหยียนอยู่ด้วยกัน” โจวจิ้งเหยาพูด หานหย่าเหวิน เบิกดวงตามองพวกเขาและยิ้มอย่างเย็นชา ตั้งแต่ที่เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถ้าหากเรื่องแค่นี้ไม่สามารถทำได้นี่ไม่ใช่นิสัยของหานหย่าเหวิน “ไป ไปแน่นอน” หานหย่าเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม หานหย่าเหวินยิ้มและมองไปที่พวกเขา ใบหน้าของเธอเหมือนดอกกล้วยไม้สีขาวมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความสุขและความพึงพอใจ เธอยิ้ม รอยยิ้มของเธอนั้นถ้าใครได้เห็นจะต้องอดไม่ได้ที่จะเข้ามาปกป้องเธอ สิ่งที่หลันเวยเวยเกลียดที่สุดคือหานหย่าเหวินแบบตอนนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอมักจะเป็นคนใจกว้าง แต่ว่าพอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นเย็นนี้ ความอิจฉาในใจของเธอก็ลดลง “ถ้าอย่างนั้นนั้นคืนนี้หนึ่งทุ่มเจอกัน” เพ้ยหนานหนานพูด หลังจากที่หานหย่าเหวินได้ยินสถานที่แล้วเธอก็ หันเดินเข้าห้องเรียนไป หานหย่าเหวินกำลังตั้งใจเรียนอยู่นั้น ไป๋มู่หย่าไม่อยู่ มันทำให้เธอรู้สึกเบื่อ ภายในห้องเรียน นักเรียนคนอื่นไม่ยอมคุยกับเธอ และหานหย่าเหวินก็รู้เหตุผลว่าทำไม เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ตัว หานหย่าเหวินมองดูนาฬิกาข้อมือและเดินออกจากห้องเรียนไป หานหย่าเหวินยืนรออยู่ริมถนน โบกรถแท็กซี่ ขึ้นรถและตรงไปที่i8club แต่ว่าหานหย่าเหวิน ไม่ทันได้สังเกต ด้านหลังของรถแท็กซี่นั้นยังมีรถที่ขับตามเธอมาอีกคัน โดยที่เธอไม่ได้รู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อหานหย่าเหวินถึงที่ร้านi8clubเธอเห็น หลันเวยเวยยืนอยู่ที่นั่น “หย่าเหวิน ฉันมารับเธอ” หลันเวยเวยพูด “งั้นก็ต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก” หานหย่าเหวินพูดเสียงเรียบ “ไปกันเถอะ” หลันเวยเวยพูดและยิ้ม i8club เป็นร้านที่แพงที่สุดในเมืองหลงวาน ถ้าหากจะเข้ามาเที่ยวที่นี่สักครั้ง ในตัวมีเงินไม่ถึงห้าล้านจะเข้าไม่ได้เลย คนที่เข้ามาที่นี่ทั้งหมดที่นี่เป็นเหล่าคนรวย เป็นที่ที่คนธรรมดาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้อง เห็นเหยียนโย้ซิง เพ้ยหนานหนานและโจวจิ้งเหยา สามคน นั่งอยู่บนโซฟาราคาแพง นอกจากนี้รอบๆยังมีนักเรียนคนอื่นๆอยู่ด้วย หานหย่าเหวินมองดู คนทั้งหมดควรน่าจะมีประมาณมากกว่ายี่สิบคน “ในที่สุดก็มาจนได้ แถมยังให้เวยเวยเดินไปรับคุณด้วย” โจวจิ้งเหยาพูด “จิ้งเหยา ไม่เป็นไรหรอก” หลันเวยเวยพูดอย่างใจดี หานหย่าเหวินเดินไปนั่งลงที่โซฟา เปิดขวดน้ำผลไม้ดื่มไปหนึ่งอึก “ขอให้รุ่นพี่เหยียนกับเวยเวยรักกันจนได้แต่งงานกันในที่สุด” เพ้ยหนานหนานพูดและยิ้ม “ใช่แล้ว พวกคุณสองคนเหมาะสมกันมาก” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ว้าว ดื่มอีก ดื่มอีก” ทุกคนเริ่มเชียร์แต่หานหย่าเหวินนั่งเงียบๆอยู่คนเดียว ถึงแม้ว่าหานหย่าเหวินจะบอกว่าลืมได้แต่ว่าเรื่องอย่างนี้มันต้องใช้เวลา หลันเวยเวยเดินไปหาเหยียนโย้ซิงด้วยท่าทีที่เขินอาย “ดื่มหน่อยนะ” เหยียนโย้ซิงพูดอย่างตามใจ “ขอโทษนะโย้ซิง ตอนนี้ฉันกำลังท้อง ไม่สามารถดื่มได้” หลันเวยเวยพูดด้วยท่าทีที่เขินอาย “อะ…อะไรนะ เธอพูดจริงหรือ” เหยียนโย้ซิงถามด้วยความตกใจ “อื้อ” หลันเวยเวยพยักหน้า เหยียนโย้ซิงมองหลันเวยเวย ดีใจจนดึงหลันเวยเวยเข้ามากอดอุ้มและหมุนไปหลายรอบ “เหยียนโย้ซิงวันนี้มีเรื่องที่ดีตั้งสองเรื่อง” เพ้ยหนานหนานพูด “ใช่แล้ว” โจวจิ้งเหยาพูด ทุกคนอิจฉาหลันเวยเวย ไม่เพียงแต่มีครอบครัวที่ดีแต่ยังมีแฟนหนุ่มที่ทั้งหล่อทั้งรวย “เพื่อนๆทุกคน วันนี้ดื่มให้เต็มที่ ผมเลี้ยงเอง” เหยียนโย้ซิงพูดด้วยรอยยิ้ม พอทุกคนได้ยินดังนั้นก็ เฮโลกันออกมา เต้นเป็นเต้น ร้องเป็นร้อง หานหย่าเหวินกำลังนั่งนิ่งดื่มผลไม้อยู่ตรงนั้น ตอนที่ได้ยินว่าหลันเวยเวยท้อง หานหย่าเหวินเกือบจะทนนั่งอยู่ตรงนั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ว่าเธอทำไม่ได้ ถ้าเธอออกไปตอนนั้นแสดงว่าเธอยังชอบเขาอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะอยู่ในโรงเรียนได้ยังไง