ตอนที่12 ถูกวางยา

ตอนที่12 ถูกวางยา ทุกๆคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่รู้ว่าดื่มกันเข้าไปเท่าไรแล้ว นักเรียนหลายคนเริ่มที่จะเมาแล้ว แต่วันนี้เป็นวันที่เหยียนโย้ซิดีใจเป็นอย่างมา และดื่มเข้าไปพอประมาณแล้ว หลันเวยเวยมองพวกเขา และเดินเข้าไปข้างๆหานหย่าเหวิน “หย่าเหวิน เธอจะไม่ยินดีกับฉันหน่อยหรอ” หลันเวยเวยพูด “ยินดี ยินดีอะไรหรอ” หานหย่าเหวินถาม พูดเสร็จ ยิบน้ำผลไม้บนโต๊ะมาดื่ม แต่มันไม่มีแล้ว “อะ” หลันเวยเวยกล่าวอย่างใจเย็น หานหย่าเหวินมองไปที่น้ำผลไม้ที่อยู่ในมือหลันเวยเวย เริ่มลังเลอีกครั้ง “เธอคิดว่าฉันทำร้ายเธอ ฉันมีทุกอย่างที่ฉันสมควรจะต้องได้แล้ว เธอยังมีอะไรที่คุ้มค่าสำหรับฉันอีก ”หลันเวยเวยพูดอย่างใจเย็น หานหย่าเหวินมองหลันเวยเวย สุดท้ายแล้วก็รับน้ำใจนั้นมา จิบเบาๆแล้ววางแก้วลง หลันเวยเวยเห็นหานหย่าเหวินดื่มเข้าไปแล้ว ทันใดนั้นแสดงสีหน้าที่คับแค้นออกมาทั้งหมด หลังจากนั้นไม่นานหานหย่าเหวินก็เริ่มรู้สึกมึนหัว และรู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม คิดบางสิ่งได้และเริ่มมองไปรอบรอบ และตอนนี้หลันเวยเวยใบหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น กำลังมองมาที่เธอ ตอนนี้รู้แล้วว่าตัวเองโดนเข้าแล้ว หลันเวยเวยหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นที่เมาแล้ว แล้วหันไปมองหานหย่าเหวิน “หานหย่าเหวิน วันนี้ฉันจะทำให้เธอเสียชื่อเสียง อีกสักครู่ฉันจะส่งเธอไปให้คู่หมั้นของเธอ” หลันเวยเวยกล่าวอย่างเยือกเย็น หานหย่าเหวินนึกถึงบางสิ่งได้ รีบลุกขึ้นมาเพื่อที่จะหนีออกจากที่นี่ แต่ถูกหยุดโดยบอดี้การ์ดข้างนอกประตู “เหอ…หลันเวยเวย เธอจะทำอะไร” หานหย่าเหวินพูดออกมาอย่างยากลำบาก “เอาเธอไปส่งไว้ที่ห้อง 502 อย่าทำให้เจ้านายหวงรอนาน” หลันเวยเวยพูดออกมาอย่างโหดร้าย “รับทราบครับ” บอดี้การ์ดพูดด้วยความเคารพ “หลันเวยเวย ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดพวกเธอ” หานหย่าเหวินพูดออกมาอย่างอ่อนแรง หลันเวยเวยมองดูบอดี้การ์ดกำลังเอาตัวหานหย่าเหวินไป เธอยิ้ม “ตั้งแต่นี้ไปจะไม่มีใครมาแย่ง บริษัทตระกูลหานและโย้ซิงอีกต่อไป” หลันเวยเวยกล่าวอย่างเย็นชา หลันเวยเวยหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นที่นอนหลับอยู่บนโซฟา เพื่อไม่ให้นักเรียนคนอื่นสงสัยตัวเอง หลันเวยเวยลงไปนอนพักผ่อนในอ้อมแขนของเหยียนโย้ซิง และหลับไป “ปล่อยฉันนะปล่อยฉันนะ” หานหย่าเหวินพยายามต่อสู้ขัดขืน ตึงตึงตึง เมื่อประตูถูกเปิดออกเขาเห็นผู้ชายในเสื้อคลุมอาบน้ำร่างกายอ้วนฉุเสียงหัวเราะน่ารังเกียจเป็นอย่างมากและภายในปากมีฟันสีเหลืองขนาดใหญ่ที่ดูน่ารังเกียจมาก บอดี้การ์ดโยนหานหย่าเหวินเข้าไปในห้องและออกไป หานหย่าเหวินมองเขาอย่างหวาดกลัว ตาแก่คนนี้เป็นคู่หมั้นที่พ่อของเธอหามาให้ “ที่รัก วันนี้ให้ฉันดูแลเธอนะ” เจ้านายหวงพูดออกมาด้วยใบหน้าที่น่ารังเกียจ ตอนนี้หานหย่าเหวินรู้สึกร้อนแต่เธอพยายามที่จะทำให้ตัวเองตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา “คุณ คุณ อย่าเข้ามา ไม่อย่างนั้น พ่อฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่” หานหย่าเหวินกัดฟันแล้วพูดออกมา “ที่รักคุณอย่าทำตัวใสซื่อไปหน่อยเลย พ่อเธอขายเธอให้ฉันแล้ว” เจ้านายหวงพูดและยิ้มออกมา หานหย่าเหวินตกใจและมองไปที่เจ้านายหวง ในตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง แท้ที่จริงแล้ว พ่อของเธอเป็นคนขายเธอจริงๆ หานหย่าเหวินรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังเป็นอย่างมากน้ำตาเริ่มไหลออกมา มองไปแล้วดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามในสายตาของเจ้านายหวงมันยิ่งทำให้เจ้านายหวงตื่นเต้นมากขึ้น เมื่อเจ้านายหวงจับแขนของหานหย่าเหวิน เธอรู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อย แล้วเอามืออีกข้างตบเข้าไปที่หน้าของเจ้านายหวง เพี๊ย!! “บ้างจริง นังสารเลวกล้าตีฉันหรอ ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าเธอ อย่ามากเรียกฉันเจ้านายหวง” เจ้านายหวงกล่าวอย่างเย็นชา ยื่นมือไปกระชากผมของหานหย่าเหวิน แล้วเหวี่ยงไปบนเตียง “อ่า” หานหย่าเหวินร้องออกมา หานหย่าเหวินไม่รู้ว่าเราแรงมาจากไหน เตะอย่างแรงไปที่น้องชายของเจ้านายหวง “โอ้ย โอ้ย” เจ้านายหวงร้องด้วยความเจ็บปวดและเอามือกุมไปที่น้องชายของเขา หานหย่าเหวินมองไปรอบๆ พบว่าบนโต๊ะมีขวดไวน์วางอยู่ เธอทำให้ขวดแตกเป็นปากปลาฉลามแล้วถือมันขึ้นมา ร่างกายที่เริ่มร้อนขึ้นของเธอมันทำให้เธอทรมานมาก เจ้านายหวงมองไปที่หานหย่าเหวินและรีบลุกขึ้นมา “บ้าจริงนางสารเลว” หัวหน้าหวงด่าเธอ “อย่าเข้ามานะ” หานหย่าเหวินพูด ร่างกายอันอ้วนฉุของเจ้านายหัวเข้ามาต่อสู้กับหานหย่าเหวิน ขวดในมือของหานหย่าเหวินบาดเข้าไปที่มือของเธอ ความรู้สึกเจ็บนี้มันทำให้เธอรู้สึกตัว ตอนนี้ขวดถูกเจ้านายหัวแย้งไปแล้ว เพี๊ยเพี๊ยเพี๊ย!! ตบไปที่หานหย่าเหวินสามที “ถ้าวันนี้ฉันไม่เล่นเธอให้หนัก อย่ามาเรียกฉันเจ้านายหวง” “โอ้ย ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” หานหย่าเหวินร้อง หานหย่าเหวินก้มหน้ากัดไปที่มือของเจ้านายหวง และเตะเข้าไปที่น้องชายของเขา หานหย่าเหวินมองดูเจ้านายหวงที่ลงไปกองกับพื้น แล้วเธอรีบเปิดประตูวิ่งหนีออกไปจากห้อง เธอรีบวิ่งออกไปอย่างทุลักทุเล ตอนนี้เธอคิดแค่ว่าต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เจ้านายหวงเห็นหานหย่าเหวินวิ่งออกไป เขาเอามือกุมไปที่น้องชายแล้วรีบตามไป ตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว คนส่วนใหญ่อยู่สังสรรค์กันในห้อง ทำให้ที่ด้านนอกไม่ค่อยมีคน ตอนนี้ภายในห้อง 888 เงียบมาก “เฉินทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย” โม่ซีเซินพูด เห็นเพียงเย่หยู่เฉินนั่งอย่างเฉยชาอยู่ที่โซฟา ด้านข้างมีผู้ชายหน้าตาดีนั่งดื่มไวน์อยู่สองคน ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านขวามือของเย่หยู่เฉิน เขาเป็นคนที่มีผิวขาวใบหน้าสมบูรณ์แบบ มีทั้งความหล่อและมีสัมผัสของความอ่อนโยน บรรยากาศที่ปล่องออกมาจากตัวเขาค่อนข้างซับซ้อน เหมือนส่วนผสมของทุกความรู้สึกอยู่ในนั้น แต่ในความอ่อนโยนนั้นเขามีความหล่อและบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ด้านซ้ายเป็นผู้ชายที่หน้าตาร้ายร้าย แม้แต่คิ้วของเขายังหนาและเป็นระลอกดูนุ่ม ราวกับว่ายิ้มอยู่ตลอดเวลา คิ้วโค้งเหมือนพระจันทร์สีขาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน ผิวขาวกับริมฝีปากสีชมพูอ่อน เป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบบวกกับผิวขาวบริสุทธิ์มันยิ่งทำให้ดูสง่างามมากยิ่งขึ้น สามารจ้องแบบไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย ด้านขวาคือหวูเฉิงโจวและด้านซ้ายคือเจียงเซิ่งหลิง พวกเขาเป็นเพื่อนตายกับเย่หยู่เฉิน ในเมืองหลงวานเป็นคนที่พูดจริงทำจริง และตัวตนของพวกเป็นก็ค่อนข้างลึกลับ เป็นผู้ชายที่หลายคนไม่กล้ายั่ว “เฉิงโจว เซิ่งหลิง พวกคุณก็พูดบ้างสิ” โม่ซีเซินเม้มปากและพูดออกมา “เงียบหน่อยสิ” เย่หยู่เฉินพูดเสียบเรียบ โม่ซีเซินเม้มปากและนั่งดื่มไวน์ “พระเจ้ามีเรื่องอะไรสนุก ๆเหรอ” หวูเฉิงโจวพูด “ใช่ๆ ไหนเล่าให้ฟังหน่อย” เจียงเซิ่งหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้ ๆ ฉันจะบอกพวกนาย รับรองว่าเมื่อพวกนายได้ยินจะต้องตกใจมากๆ แน่นอน ” โม่ซีเซินพูด “จริงอะ พูดๆๆ” หวูเฉิงโจวพูด “ฉันบอกพวกนายว่าฉัน…” เพี๊ย โม่ซีเซินยังพูดไม่ทันจบ เขาเห็นสายตาที่น่ากลัวของเย่หยู่เฉิน โม่ซีเซินรีบหันหน้าหนีและเริ่มดื่มไวน์ของเขากับโยกหัวของเขาไปเรื่อยๆ