ตอนที่13 โกรธจัดจนกลายเป็นสีแดง(1)

ตอนที่13 โกรธจัดจนกลายเป็นสีแดง(1) หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงมองไปที่โม่ซีเซิน และหันไปมองที่เย่หยู่เฉิน “เฉิน อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไรบ้าง” หวูเฉิงโจวถามด้วยความเป็นห่วง “ดีขึ้นเยอะแล้ว” เย่หยู่เฉินพูด “วางใจเถอะ แก๊งเฮยยิงโดนเราจัดการแล้ว ถ้ายังกล้ามาทำอะไรพวกเราอีกก็แสดงว่าพวกมันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว” เจียงเซิ่งหลิงพูดเสียงเข้ม เย่หยู่เฉินมองพวกเขาแต่ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขาเกิดความสับสนอย่างมาก “ฉันจะออกไปสูดอากาศหน่อย” เย่หยู่เฉินพูด พูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก “เฉิน เป็นอะไร ดูไม่ปรกติเลย” หวูเฉิงโจวพูดออกมา “ใช่แล้ว เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้” เจียงเซิ่งหลิงพูด “โอ้ พวกนายไม่รู้หรือว่าเฉินเขาคิดถึง วัยแรกแย้มอยู่ ” โม่ซีเซินพูด พรวด! เจียงเซิ่งหลิงกำลังจะดื่มไวน์เข้าไป ได้พ่นไวน์ทั้งหมดไปที่หน้าของโม่ซีเซิน “555” หวูเฉิงโจวหัวเราะออก มา “เจียงเซิ่งหลิง” โม่ซีเซินกัดฟัน “ขอโทษ ๆ” เจียงเซิ่งหลิงรีบพูด “อืม ฉันจะไม่พูดกับพวกนายแล้ว อยากรู้ก็ไปถามเอง” โม่ซีเซินบ่นออกมา หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงแสดงท่าทีออกมาว่าใครอยากจะถามคุณล่ะ หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งลุกขึ้นและเดินออกไปหาเย่หยู่เฉิน เย่หยู่เฉินอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของคนที่อยู่ในห้องนั้นทั้งหมด เย่หยู่เฉินยืนอยู่ตรงนั้นมองตรงไปข้างหน้า คนไม่กี่คนตรงนั้นมองหน้าพวกเขาเห็นคนแก่ตัวอ้วนวิ่งไล่ตามผู้หญิงที่บาดเจ็บ “เด็กผู้หญิงที่มาในที่แบบนี้ ก็เหมือนลูกแกะที่กำลังจะเข้าปากเสือ” โม่ซีเซินพูด “คุณดูดีใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร” หวูเฉิงโจวกล่าวอย่างใจเย็น “ใช่แล้ว คนที่ตายด้วยมีดผ่าตัดของคุณน้อยใช่ไหม” เจียงเซิ่งหลิงพูดด้วยเสียงต่ำ “ว่าไง เฉิน” หวูเฉิงโจวกล่า เย่หยู่เฉินไม่พูดอะไร สายตาของเขาจ้องมองไปที่ภาพนั่น กริ๊งกริ๊ง “ฮาโหล” เย่หยู่เฉินพูดเสียงเรียบ “บอส พวกเราติดตามคุณหานอยู่ตลอด พบว่าคุณหานเข้าไปที่i8club จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ออกมา” เย่ชิงกล่าว เย่หยู่เฉินฟังถึงตรงนี้ รอบๆตัวของเขาปล่อยบรรยากาศที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ หวูเฉิงโจวกับเจียงเซิ่งหลิงเห็นอย่างนั้น ก็คิดว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นแน่ๆ “คุณว่าอะไรนะ” เย่หยู่เฉินถาม “คุณหานเข้าไปที่i8club” เย่ชิงค่อยๆพูดอย่างชัดเจน ฟังถึงตรงนี้เย่หยู่เฉินมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น “หยุดนะ นังสารเลว ดูฉันจะจับแกให้ได้” เจ้านายหวงด่าออกมา หานหย่าเหวินวิ่งอย่างเดียว เธอต้องการที่จะหนีออกจากที่นี่ ร่างกายเริ่มอ่อนล้ามากขึ้นๆ ยาที่กินเข้าไปออกฤทธิ์แรงขึ้น ทั้งร่างกายนั้นร้อนรุ่ม หานหย่าเหวินเห็นประตูทางออกของi8club รีบพาร่างกายที่ร้อนรุ่มและบาดเจ็บวิ่งไปที่บันได เจ้านายหวงเห็นบอดี้การ์ดยื่นอยู่ไม่ไกลจากที่นั่นเขาตะโกน “จับนางสารเลวนั่นไว้” หานหย่าเหวินมองเห็นคนที่ดักอยู่ข้างหน้าก่อนที่เท้าของเธอจะลื่น และตัวเธอตกลงบันไดไป ร่างกายที่อ่อนแอกลิ้งตกลงบันไดจนถึงขั้นสุดท้าย ตอนนี้หานหย่าเหวินไม่มีแรงเหลือแล้ว ได้แต่เงยหน้าขึ้นมองโคมไฟ ในหัวและหัวใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เย่หยู่เฉินที่อยู่ด้านบนเห็นใบหน้าที่และท่าทางที่คุ้นเคยนั่นทันใดนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ในมือก็ตกลง ยกมือขึ้นจับราวบันไดและรีบวิ่งลงไป “เฉิน เป็นอะไร” หวูเฉิงโจวพูด “ไม่รู้สิ ทางนั้นต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน” เจียงเซิ่งหลิงพูดอย่างจริงจัง “โอ้พระเจ้า เป็นไปไม่ได้ ทำไมมันจะบังเอิญขนาดนั้น” โม่ซีเซินพูดกับตัวเอง “เกิดอะไรขึ้น หมายความว่าอย่างไร” หวูเฉิงโจวถาม “ตายแล้ว ตายแล้ว พวกนายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” เขาชี้ไปที่หานหย่าเหวินที่นอนกองอยู่ด้านล่างของห้องโถง “ไม่ใช่หญิงที่ขายร่างกายของเธอเพื่อเงินหรอ” เจียงเซิ่งหลิงพูดแดกดันออกมา “โอ้ ไม่ใช่ นั่นคือผู้หญิงที่เย่หยู่เฉินสาบานว่าจะปกป้อง” โม่ซีเซินพูดลึกลงไปอีก ในขณะนั้นหวูเฉิงโจวกับเจียงเซิ่งหลิงตกใจและมองไปที่โม่ซีเซิน “คุณ…คุณว่าอะไรนะ” หวูเฉิงโจวถาม “สาบาน” เจียงเซิ่งหลิงพูด “ฉันไม่คุยกับพวกนายแล้ว ฉันต้องลงไปดูหน่อย ไม่รู้ว่าเฉินจะอาละวาทขึ้นมารึเปล่า” พูดจบแล้วรีบวิ่งลงไปที่โถงด้านล่าง “พวกเราก็ลงไปดูกันเถอะ” หวูเฉิงโจวพูด “อื้อ” เจียงเซิ่งหลิงพยักหน้า หานหย่าเหวินนอนไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้น เธออยากออกจากโลกนี้และต้องการที่จะออกไปจากที่นี่ เจ้านายหวงวิ่งหอบไปที่ฮันหานหย่าเหวิน ก่อนเตะไปที่เธออย่างแรง “นางบ้า ยังจะหนีอีก” พูดและลากหานหย่าเหวินขึ้นมาด้วย ในขณะที่เจ้านายหวงกำลังจะออกไปอยู่นั้น ด้านหลังก็เต็มไปด้วยแรงกดดันจากความโกรธที่สามารถฆ่าคนได้คนที่ได้ยินเสียงนั้นจะต้องกลัวจนตัวสั่น “ปล่อยเธอ” เย่หยู่เฉินพูดออกมาด้วยแรงโกรธนั้น เจ้านายหวงได้ยินเสียงดังกล่าว เขารีบปล่อยหานหย่าเหวินทิ้งลงตรงบนพื้น เย่หยู่เฉินรีบวิ่งไปจับหานหย่าเหวินทันที เมื่อเห็นร่างกายของหานหย่าเหวิน เขาทั่งรู้สึกเจ็บปวดและโกรธอย่างมาก “เหวิน เหวิน ฉันขอโทษฉันมาสายเกินไป” เย่หยู่เฉินกล่าวตำหนิตัวเอง เมื่อโม่ซีเซินและหวูเฉิงโจวถึงด้านล่าง พวกเขาเห็นเย่หยู่เฉินกอดหานหย่าเหวินด้วยความระมันระวัง ทั้งหมดก็มองไปที่เย่หยู่เฉินด้วยอาการตกใจ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เมื่อหานหย่าเหวินเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น เธอก็ยิ้มออกมาเบาเบาหลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย “เหวินเหวิน เหวินเหวิน” เย่หยู่เฉินร้องเรียกออกมาด้วยความขมขื่น “นะ….นั้น เฉิน ให้ฉันดูพี่สะใภ้แทนนายดีกว่านะ” โม่ซีเซินพูดอย่างระมัดระวัง เย่หยู่เฉินค่อยๆอุ้มหานหย่าเหวินด้วยความระมัดระวัง ไปหาโม่ซีเซิน “ดูแลเธอให้ดู อีกสักครู่ฉันจะพาเธอกลับไปที่ไฮไลฟ์” เย่หยู่เฉินพูด หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงมองไปที่เย่หยู่เฉินด้วยสายตาที่ซับซ้อน โม่ซีเซินตัดสินใจพาหานหย่าเหวินไปที่ห้องของเขา อยู่ข้างๆเย่หยู่เฉิน ที่เย่หยู่เฉินพูดว่าจะพาหานหย่าเหวินกลับไปที่ไฮไลฟ์ และกล่องยาของเขาอยู่ที่นั่นพอดี และค่อยพาเธอกลับไปตรวจอย่างละเอียด เย่หยู่เฉินมองไปที่เจ้านายหวงด้วยความโกรธแค้น ณเวลานี้เย่หยู่เฉินเปรียบเสมือนแม่ทัพชูระจากนรก เจ้านายหวงไม่เคนเจอผู้ชายที่มีแรงกดดันแบบนี้มาก่อน เขาได้แต่นั่งลงไปกองที่พื้น เย่หยู่เฉินหยิบปืนออกมาจากด้านหลัง “ไม่นะ…ไม่ไม่” หัวหน้าหวงพูดด้วยตัวที่สั่นเทา “ไม่ กล้าทำร้ายเหวินเหวินของฉัน สมควรตาย” กล่าวอย่างโหดร้าย หวูเฉิงโจวและเจียงเซิ่งหลิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินอย่างนั้นก็สะดุ้ง แต่โม่ซีเซินกลับมีใบหน้าที่นิ่งเฉย เจ้านายหวงมองไปที่ปืนที่มือของเย่หยู่เฉิน นอนอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับไม่อย่างนั้นชีวิตเล็กๆของตัวเองอาจจะต้องถูกทิ้งไว้ที่นี่