ตอนที่ 13 เตือนพี่ชายภรรยา

ตอนที่ 13 เตือนพี่ชายภรรยา แม้แต่วันนั้นที่พงศกรและเธอทำให้เขาเข้าใจผิดขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่อยู่ขนาดนี้ “นายจะพาฉันไปไหน?” “...............” หลังจากที่ขึ้นรถปองธรรมขับรถสุดความเร็ว ถึงนิภาไม่หันไปมองก็รู้ว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้น่ากลัวแค่ไหน รถวิ่งเร็วมาก บ้านพักริมทะเล ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเขามาพักผ่อนบ่อยมากในอดีต ถนนโค้งอยู่ตรงหน้าประตูพอดี ยังไม่ทันรอให้นิภาได้สติ ก็โดนกระชากลงจากรถเลย “ปองธรรมนายบ้าไปแล้วใช่ไหม?” ตลอดทางมานี้ เขาไม่คุยกับเธอเลยสักคำ แค่ใช้การกระทำมาแสดงให้เห็นถึงความโมโหของเขา แรงอันน้อยนิดของนิภาสู้กับเขาได้ที่ไหน ถึงสองปีมานี้นิภาก็เคยฝึกฝนมาบ้าง แต่ถ้าลงมือกับปองธรรม ผลก็คือรนหาที่โดนตีนี่เอง รวมกับที่เธอก็รู้ตัวว่าตนเองพูดจาบ้าไปหน่อย นิภาจะกล้าลงมือกับเขาตอนนี้ได้ยังไง “นายทำอะไร?” ตรงดิ่งไปทางห้องนอนด้านบน นิภาถูกปองธรรมโยนไปที่เตียงใหญ่ที่พวกเขานอนบ่อยๆเตียงนั้น มาห้องนอน? นิภาตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน! เธอดิ้นด้วยความเร็วเพื่อที่จะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันไรก็โดนปองธรรมทับด้วยความเร็ว “กชนิภา ตอนนี้ฉันให้โอกาสเธอพูดความจริง” ในที่สุด ตลอดทางมานี้ปองธรรมเอ่ยปากพูดประโยคแรกกับเธอ น้ำเสียงเย็นชา สิ่งที่บดบังไม่อยู่คือความโมโห ยังมีความอบอุ่นหลงเลหือที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าตอนนี้นิภาทำให้ปองธรรมโมโหมาก “ลูก ไม่มีแล้วจริงๆหรอ?” “...........” มือทั้งสองจับที่ใบหน้าผอมเรียวของนิภา บังคับให้เธอสบตา เห็นแววตาของเขาที่ราวกับดาวบนฟ้าที่กำลังเผชิญกับฝนฟ้าพายุคึกคะนอง นิภาตกใจจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ ตอนนี้สมองของเธอก็เหมือนกับสายน้ำ ไม่รู้ทิศทางใดๆ “พูด!” ความเงียบของนิภา ทำให้ปองธรรมโมโหจนจะระเบิดแล้ว ตอนนี้เขาจ้องเธออยู่อย่างนั้น ผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เขาเกือบจะเป็นบ้า เขาอยากจะดูนักว่าเธอจะโหดร้ายได้แค่ไหนกัน นิภาโดนเขาทับอยู่เลยดิ้นไม่ได้แม้แต่น้อย เธอไม่อยากสบตากับเขาเลย แต่กลับถูกเขาบังคับจนไม่มีทางถอยแล้ว “นาย......นายปล่อยฉันก่อน” ถึงมีความอดทนแค่ไหน แต่ก็โดนความโมโหของปองธรรมพังจนไม่เหลือเลย สถานการณ์ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนนิภาเป็นฝ่ายไม่มีเหตุผลซะงั้น สองปีก่อน เรื่องแย่ๆที่ปองธรรมทำกับเธอ เมื่อเทียบกับคำพูดที่โหดร้ายของเธอแล้ว เทียบไม่ติดเลย “กชนิภา ฉันถามอีกครั้ง ลูกล่ะ?” “ไม่มีแล้ว” “.........” ไม่มีแล้ว! เธอพูดลอยๆ ไม่มีการลังเลใดๆ วินาทีนี้ เธอลุยเต็มที่ จ้องปองธรรมด้วยสายตาเฉยเมย เธออยากจะรู้นัก เพื่อลูกแล้ว เขาสามารถโหดร้ายกว่าสองปีก่อนใช่ไหม เหอะๆ สองปีก่อนเขาทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้น เธอก็สามารถผ่านมาได้ไม่ใช่หรอ? จนถึงตอนนี้ ความเจ็บปวดที่ปองธรรมมีให้เธอ เธอยังมีอะไรที่รับไม่ได้อีก? “ฉีก.......” “นายทำอะไร?” นิภาดูจะยังไม่ได้สติ เสื้อผ้าของเธอถูกความโหดร้ายของเขาฉีกจนขาด กระดุมตกเต็มพื้น เสียงดังแทงหูมาก ส่วนนิภาก็ถูกเขาทำจนตกใจ ไม่กล้าเชื่อเลยว่าเขาจะทำกับตนเองแบบนี้ “ในเมื่อไม่มีแล้ว ก็ท้องอีกคนแล้วกัน” “นายไปไกลๆ” “กชนิภา? ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทำแท้งได้เท่าไหร่กัน” “นายบ้าไปแล้วใช่ไหม? ปล่อยฉันนะ..........” “ฉันบ้า ฉันบ้าไปแล้ว ฉันโดนเธอบังคับให้บ้าตั้งนานแล้ว โดนเธอทำให้บ้าตั้งแต่สองปีก่อน กชนิภา เธอมันเป็นยาพิษ คือเธอ เธอที่บังคับให้ฉันบ้า” ปองธรรมฉีกเสื้อของนิภาพรางตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เห็นปองธรรมเป็นแบบนี้ นิภาก็รอไม่ได้แล้ว รีบสวนกลับไป ในใจของปองธรรม นิภานั้นไม่เก่งด้านต่อสู้เลย การสวนกลับมากะทันหันแบบนี้ เขาไม่ได้ป้องกันอะไรไว้เลย ตัวเบา นิภารีบคลานแล้วลุกขึ้นมา บนตัวของเธอโทรมมาก “เหอะๆ นิภา ฉันดูถูกเธอไปแล้ว?” “........” “ดี ดีมาก ดูท่าแล้วบ้านโตพันดุงดูแลเธอมาอย่างดี อย่างน้อยเธอก็สามารถปกป้องตนเองได้แล้ว” นิภาไม่สนใจเขา ใส่เสื้อผ้าแล้วรีบออกไป และระหว่างนั้น ปองธรรมก็สงบจิตสงบใจได้เล็กน้อย ไม่ได้ขัดขวางการไปของนิภาเลย ในใจของเธอ นิภาไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอเมื่อสองปีที่แล้วที่ต้องการให้เขาปกป้องอีกต่อไป นิภาในตอนนั้น อยู่ต่อหน้าคณพรยอมทุกอย่าง ผ่านไปสองปี เธอเปลี่ยนไปเยอะมาก....... แต่เธอ...........ก็เป็นภรรยาของเขาตลอดไปเหมือนเดิม จุดนี้ไม่มีวันเปลี่ยน ............. นิภาไม่รู้ว่าออกจากบ้านพักริมทะเลยังไง เธอตรงดิ่งกลับไปที่บ้านแล้วล็อคตนเองไว้ในห้อง ปองธรรมวันนี้น่ากลัวมาก ปองธรรมในสองปีก่อน ไม่ว่าอยู่ด้านนอกจะโหดร้ายแค่ไหน แต่กลับบ้านมาแล้วเขาอ่อนโยนทุกแบบ ไม่คิดว่าหลังจากสองปี ด้วยความเปลี่ยนแปลงของนิภา ทั้งสองคนเปรียบเสมือนฟ้าผ่ากับนรก “คุณปู่ครับ นิภาล่ะ?” พงศกรกลับมาก็เห็นคุณพรรษชลดูแลพวกดอกไม้อยู่ในสวน พรุ่งนี้นิภาก็จะเริ่มทำงานแล้ว นึกได้ว่าจะได้อยู่กับน้องสาวตลอดเวลา ในใจของเขาก็ดีใจมาก “กลับมาก็เข้าไปในห้องเลย” คุณพรรษชลทำดอกไม้ต่อ ในบ้านโตพันดุงนี้ พวกดอกไม้ต้นพืชพวกนี้เป็นสิ่งที่คุณพรรษชลชอบที่สุด คน ต้องพ่ายแพ้ให้กับกาลเวลา ไม่ว่าตอนหนุ่มจะเก่งกาจแค่ไหน ตอนนี้ พวกนั้นก็เป็นแค่อดีต คุณพรรษชลในตอนนี้ ก็คือคนที่มีใจรักกับพวกพืชและดอกไม้ “งั้นผมไปหาเธอนะ” “ไปหาเธอทำไม?” เห็นพงศกรกลับมาก็ไปตามหานิภาเลย คุณพรรษชลเริ่มไม่ค่อยพอใจ ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอเด็กพวกนี้กลับมา จุดประสงค์คืออยู่เป็นเพื่อนตนเอง แต่เด็กพวกนี้สิ คนก็กลับห้อง อีกคนก็จะไปตามหาน้อง “คุณปู่ ท่านไม่รู้ว่าปองธรรมนั้นทำเกินไปแค่ไหน” “เหอะๆ เขาทำเรื่องใหญ่อะไรอีกล่ะ?” สองปีมานี้ ปองธรรมได้รับผลกระทบจากนิภา อยู่เมืองไอซเขาก็คือยมทูตสีหน้าเย็นชา การงานของเขาตรงข้ามกับธุรกิจครอบครัวทุกอย่าง ไม่เหมือนกันเลยสักนิด จนถึงตอนนี้ชนเทพอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายคนนี้กำลังทำงานอะไรอยู่ มีหน้ามีตาในสังคมก็จริง แต่เบื้องหลังก็เคยร่วมมือกับศัตรูของบ้านโตพันดุง เรื่องพวกนี้คุณพรรษชลและพงศกรต่างรู้อยู่แก่ใจ แต่ตอนนี้ดูแล้ว............. “วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากเขา เขาโทรมาตักเตือน” “ตักเตือน?” คุณพรรษชลคิดว่าตนเองฟังผิด ไอ้เด็กนี้ยังอยากได้นิภาของบ้านเขาอยู่ไหมเนี่ย? กล้าดียังไงโทรมาตักเตือนพี่ชายภรรยา? “เขาตักเตือนว่าอะไร?” สำหรับนิสัยของปองธรรมแล้ว คุณพรรษชลชอบมาก ไม่งั้นเขาคงไม่คิดหาวิธีทำให้นิภาอยู่ต่อหรอก