ตอนที่ 217 กำลังพอดี

ตอนที่ 217 กำลังพอดี ใช่แล้ว หากเธอไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเองและรู้ว่าเธอนั้นรู้จักนภนต์ คงไม่มีใครรู้ว่ารูปภาพบนหน้าจอนั้นคือเธอ คงจะเป็นเมื่อแปดปีก่อน เธอไปที่ตระกูลศาสตร์พงษ์ครั้งแรกเพื่อพบกับปัทมา ในตอนนั้นเธอยังไว้ผมหางม้า เธอไม่คิดว่าเขาจะชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ทั้งยังเก็บภาพวัยเด็กของเธอไว้มากมาย เธอจำไม่ได้สักนิดว่าเขาเคยถ่ายเธอรูปนี้ เธอเข้าใจแล้ว ณภัทรใช้สิ่งนี้ในการบอกเธอ ว่าเธอการชักชวนนภนต์นั้นง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ขอแค่เธอต้องการ นภนต์ต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน แต่ในความเป็นจริง เธอเองก็ไม่ได้คิด เพราะเขาไม่ได้มีความสุขที่จะทำอย่างนั้น มันเป็นการสร้างความมั่งคั่งให้ตัวเองด้วยความทุกข์และเจ็บปวด แต่เงินพวกนั้นเมื่อใช้แล้วก็จะเป็นหนี้ตลอดชีวิต มันเป็นหนี้สินที่มีคุณธรรม …… มีของทุกอย่างภายในห้อง อย่างน้อยก็มีเสื้อผ้าและชุดนอนของผู้หญิง ทุกอย่างเป็นของใหม่ แต่ไม่เหมาะสมกับเธอ เธอชอบอะไรง่าย ๆ จึงสุ่มหยิบชุดนอนมาหนึ่งชุดแล้วไปห้องอาบน้ำ เธอต้องการที่จะอาบน้ำด้วยน้ำอุ่น แต่เมื่อคิดถึงนภนต์ขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่สามารถมองโลกในแง่ดีได้อีก เธอเดินออกจากห้องน้ำและเช็ดผมไปด้วย เธอจับมีดเล่มเล็กๆไว้ในมือ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ใช้มันหรือไม่ แต่ด้วยความเคยชิน จึงขอแค่เพียงมันอยู่ในมือก็จะรู้สึกปลอดภัย เธอเปิดหน้าต่างและกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เธออยากจะรู้ในตอนนี้พี่จู๋ต ปุริมและฉาราอยู่ที่ไหน แต่เธอค้นหาอยู่นานก็ไม่พบร่องรอยอะไรเกี่ยวกับพวกเขาแม้แต่น้อย หรือว่าพวกเขายังอยู่ที่ห้องใต้ดิน? เธอหวังว่าณภัทรจะรีบทำให้เรื่องของหกคนเงียบอย่างรวดเร็ว เพียงแต่สงสัยว่าพี่ใหญ่ของเขาจะฟังคำพูดเขาหรือไม่? ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ทุกอย่างล่องลอยอยู่ในอากาศ ไม่มีอะไรมั่นคงเลยแม้แต่นิดเดียว สะดวกสบายเป็นอย่างมาก แต่ในความสบายนี้ คนยังคงถูกกักขังอยู่ เธอไม่สามารถเดินออกจากห้องได้แม้แต่ก้าวเดียว มีชายสองคนยืนอยู่ที่ประตูเสมอ ทุกครั้งที่เธอมองลอดไปทางรูกุญแจมักจะคิดว่าพวกเขาเหมือนกับรูปปั้น เพราะไม่เคยเห็นสองคนนั้นขยับเขยื้อน ยังดีที่ภายในห้องมีหนังสือ ทำให้เธอไล่เวลาที่น่าเบื่อออกไปได้ หนึ่งวัน สองวัน เธอไม่ได้ข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับสี่คนนั้น นอกจากเวลาที่มาส่งอาหารในแต่ละมื้อ จะไม่พบคนที่มาส่งเป็นคนเดิมเลย อีกทั้งณภัทรก็ไม่ได้มาพบเธออีก ภายในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ที่อูข่านก็ผ่านมาแล้วตั้งแปดปี เธอไม่อาจลืมได้จริง เธอคิดถึงพวกเด็กๆ คิดถึงอ้อยและส้มอย่างบ้าคลั่ง โทรศัพท์ในมือก็โทรออกไม่ได้ อีกทั้งสถานที่เช่นนี้ไม่สามารถทำให้เธอโทรหาพวกเด็กๆ เพื่อให้ผู้คนรู้ว่ายังมีพวกเด็ก ๆ อยู่ ความจริงมันเป็นภัยคุกคาม เมื่อถูกรู้เข้า เธอต้องการที่จะปกป้องลูก ๆ ของเธอ เธอรักพวกเขา สามวันแล้วที่เพ็ญนีติ์รออย่างเงียบ ๆ แต่ในใจกลับรีบร้อนดั่งไฟ ชายสองคนยังคงยืนตรง นอกรูกุญแจนั่น เพ็ญนีติ์เปิดประตูออกไปอย่างใจเย็น แล้วกล่าวกับรูปปั้นสองตัวนั้น “ขอบุหรี่ให้ฉันสักซอง” เธอต้องการสูบบุหรี่เป็นอย่างมาก เธอพูดถึงสิ่งของที่จะทำให้เธอรู้สึกสดชื่น ชายสองคนมองหน้าแล้ว แล้วหันมาพยักหน้าให้เธอ คาดไม่ถึงว่าจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูด หรือว่าอยู่กับณภัทรนาน จึงเข้าใจได้บ้างบางอย่าง สถานที่นี้สามารถฟังภาษาจีน พม่า ไทยและลาวได้เข้าใจ คงเป็นเรื่องปกติ ไม่นานก็ส่งบุหรี่หนึ่งซองให้เธอ เธอรับมาแล้วเดินกลับเข้าห้อง เธอกลืนควันแล้วพ่นออก จนไอออกมา ดูแล้วเธอสูบบุหรี่ไม่เป็นจริง ๆ สูบแค่เพียงครึ่งมวนก็ดับไฟเสียแล้ว เมื่อดูบุหรี่ที่สูบไปเพียงครึ่งม้วน เธอก็เดินไปที่หน้าต่างอย่างช้า ๆ ถ้าหากบุหรี่มวนนี้สามารถเผาสถานที่นี้ได้คงจะดี เธอคงจะเป็นอิสระจนสามารถเดินออกไปจากห้องนี้ได้ แต่เธอรู้ว่ามันไม่สามารถเป็นไปได้ เธอดับแล้วม้วนก้นบุหรี่ให้โค้งสวยงามแล้วโยนออกไปนอกหน้าจาก มันหล่นลงไปที่พื้นสนามหญ้าด้านนอก ชั้นสาม ดังนั้นเธอจึงโยนตัวเองลงไปที่เตียง คิดว่าอ่านหนังสือคงดีกว่า แต่เมื่อเดินไปได้เพียงก้าวเดียวก็ได้ยินเสียงของผู้ชายอยู่นอกหน้าต่าง “ใครทิ้งก้นบุรี่?” นั่นคือณภัทร เสียงแห่งความสุขภายในใจดังขึ้น ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงของณภัทร เพ็ญนีติ์หันหลังกลับไปที่หน้าต่าง โดยไม่ลังเลใจสักนิด “เพราะฉันไม่คุ้นเคยในการสูบ บุหรี่ของคุณที่นี่ค่อนข้างนิ่มเกินไป”แต่ในความเป็นจริง บุหรี่ที่ส่งให้เธอนั้นคือบุหรี่จีน “เหอะๆ ใช่เหรอ?”เสียงผู้ชายตะโกนขึ้นมาจากด้านล่าง ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มเหมือนกับวันนั้น เพียงแต่เธอมองไม่เห็น เมื่อเธอเดินไปถึงหน้าต่างก็เห็นแต่เพียงณภัทรจากด้านหลัง เขาคงจะเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ชุดลายพรางที่เขาสวมใส่ดูแล้วช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก “ใช่”เธอตอบเขาจากด้านหลังด้วยเสียงที่แผ่วเบา รู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่ได้ยิน เพราะเขาเดินเข้าไปในห้องโถงที่ลูกน้องเปิดประตูให้ ไม่นานก็หายลับสายตาของเธอไป เดิมทีมันเป็นช่วงเวลาแห่งความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องอยู่ในห้องนี้อีกนานแค่ไหน ห้องที่ดีเลิศก็ไม่ใช่ว่าจะดี เพราะที่นี่ก็เป็นหนึ่งในอาณาบริเวณของณภัทร เธอเอนตัวนอนลงบนเตียง แล้วดึงโทรศัพท์ของนภนต์ออกมาจากใต้หมอน เธออยากพบเขาขึ้นมาในทันที ยังมีปุริมและพี่จู๋ต พวกเขาล่ะ? คาดไม่ถึงว่าแปดวันแล้วที่ไม่มีปฏิกิริยาจากพวกเขา เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะดูอ่อนแอในสายตาของผู้ชาย เมื่อเธอหลับตาลงความคิดก็ลื่นไหลราวกับสายน้ำ ทันใดนั้นก็คิดถึงอ้อย ส้ม และณภัทร จากนั้นก็ปุริม บ้าจริง คิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดถึงเขาอีกครั้ง ไม่ควรจะคิดถึง ระหว่างที่เพ็ญนีติ์กำลังสับสน เสียงประตูก็ดังขึ้น มีคนเคาะประตู เสียงนั้นดังกว่าเสียงของแม่บ้านที่ค่อยมาส่งอาหาร ทำให้เธอลุกขึ้นมาจากการนั่งนึกคิด เธอเอาโทรศัพท์วางไว้ใต้หมอนทันที “เข้ามา” เดิมทีประตุห้องของเธอไม่เคยล็อค เพราะเธอรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นสำหรับที่นี่ ตราบใจที่ณภัทรต้องการก็สามารถเข้ามาฆ่าเธอได้ทันที แต่ถ้าหากเขาไม่คิด ก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาแตะต้องเธอได้แม้แต่ปลายนิ้ว ประตูเปิดด้วยเสียงยินยอมของเธอ ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจนทำให้เพ็ญนีติ์ตัวเล็ก คาดไม่ถึงว่าจะเป็นณภัทร ในใจเต้นอย่างรุนแรง เขาเพิ่งจะกลับมา เธอเพิ่งจะมองเห็นรถของเขา หรือว่าเรื่องของหกคนนั้นได้ถูกจัดการแล้ว? ณภัทรขมวดคิ้ว “ไม่เร็วอย่างนั้นหรอก เพ็ญนีติ์” ความประหลาดใจและมึนงงหายไปอีกครั้ง เธอจึงลดสายตาลงไม่มองเขา “ขอเชิญคุณออกไป หากมีข่าวคราวอะไรค่อยมาแจ้งให้ฉันทราบใหม่” ความจริงณภัทรเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าขยะเลย แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็จัดการไม่ได้ คางถูกนิ้วมือดันขึ้นในทันที ดวงตาของลูกครึ่งช่างดูดีจริง ๆ แต่สิ่งที่เขาเขียนนั้น เธอไม่สามารถอ่านได้สักอย่าง ณภัทรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “คุณรู้ว่าใครคือหัวหน้าของหกคนนั้น?” เธออยากจะส่ายหัว แต่คางของเธอถูกณภัทรจับไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้ แต่เธอก็ไม่คิดที่อยากจะพูดคุย เธอเกลียดผู้ชายที่ปฏิบัติต่อเธอด้วยกำลัง ไม่ว่าเธอจะอ่อนแอสักแค่ไหน เธอก็ไม่อยากที่จะอ่อนน้อม เธอกัดริมฝีปากแน่นและพยายามที่จะเมินเฉยต่อความเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านมาจากมือของณภัทร มันเจ็บปวดมาก เป็นเวลานานที่ทั้งสองมองหน้ากันอย่างนั้น เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา ราวกับต้องการจะมองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตาของเขา แต่เมื่อมองอยู่นาน ก็ไม่ได้คำตอบ ในที่สุดณภัทรก็ปล่อยมือจากคางของเธอ หลังจากนั้นก็มองออกไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่าง “ไปอาบน้ำ” พูดจบ เขาก็ก้าวเดินออกไปจากห้องของเธอ เขาคิดจะทำอะไร? ทำไมต้องให้เธอไปอาบน้ำ? หรือว่าจะมอบเธอให้ผู้ชายบางคนหรือว่าให้ตัวเขาเอง? เธอหวาดกลัวจนขดตัวอยู่ที่มุมเตียงนอนราวกับกระต่าย มันคงเป็นฝันร้ายหากเธอจะเข้าไปซ่อนตัวในห้องน้ำ เธอหวาดกลัวที่จะเดินเข้าไป ไม่นานท้องฟ้าก็มืดลง ความมืดยามราตรีได้แพร่กระจายไปทั่วบริเวณ หน้าต่างที่เปิดอยู่ทำให้ภายในห้องร้อน จนเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก สถานที่น่ากลัวแห่งนี้ช่างร้อนเหลือเกิน แต่เธอไม่ได้ไปอาบน้ำ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เธอคุ้นชินกับเสียงเคาะประตูในครั้งนี้ “เข้ามา เธอรู้ว่าหากไม่อนุญาต แม่บ้านที่คอยส่งอาหารก็จะไม่เข้ามา” หากสถานที่เช่นนี้มีพฤติกรรมของมารยาทที่ดีคงจะเป็นเรื่องปาฏิหาริย์ แต่โจรก็คงยังเป็นโจรอยู่วันยังค่ำ ณภัทรเป็นคนที่ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตา เธอจะไม่ยอมถูกหลอกด้วยรูปร่างหน้าตาของเขา ประตูถูกเปิดออก ภาพของหญิงแม่บ้านสะท้อนจากถาดเข้าไปในตาของเธอ จมูกไม่ได้กลิ่นของอาหารที่คาดหวังไว้ “คุณเพ็ญนีติ์ กรุณาส่วมใส่ชุดนี้” ชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลแสนสวย มีเสื้อผ้าอย่างนี้ในบ้านพักบนภูเขาด้วยอย่างนั้นหรือ? เพ็ญนีติ์รู้สึกเหลือเชื่อ แต่ของสิ่งนั้นมันชัดเจนมาก ถัดจากชุดราตรีเป็นรองเท้าส้นสูงที่มีสีเดียวกัน บนรองเท้าสองข้างยังประดับตกแต่งด้วยคริสทัล คงจะไม่ใช่ของปลอมอย่างแน่นอน มันเป็นคริสทัลของจริงที่เปล่งประกาย เพ็ญนีติ์รู้สึกสับสน หากต้องการมอบเธอให้กับผู้ชายสักคน ควรจะให้เธอสวมชุดนอนไม่ใช่ชุดพิธีการอย่างนี้ มีเพียงสถานที่สำคัญถึงจะได้ใช้ชุดพิธีการเช่นนี้ คิดไม่ถึงว่าณภัทรจะเป็นคนที่เล่นละครเก่งถึงเพียงนี้ “คุณผู้หญิง เชิญคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสิบนาทีเชิญคุณลงไปกับฉัน” สายตาของเธอยังคงมองไปที่ชุดราตรีนั่น และเป็นครั้งแรกที่เธอถามหญิงแม่บ้าน “คุณจะพาฉันไปพบใคร?”ใช่ผู้ชายที่ต้องถูกอุทิศตัวไหม? เธอรู้สึกหวาดกลัว จนไม่อยากไป “คุณผู้ชายบอกว่าเมื่อคุณลงไปก็จะรู้เอง” ใช่สิ เมื่อเธอรู้ก็คงจะสายเกินไปเสียแล้ว เธอไม่อยากออกไปจริง ๆ “ฉันไม่ไปได้หรือไม่?”เมื่อคิดแล้วก็ถามออกไป แต่ก็รู้อย่างชัดเจนว่าคำตอบนั้นไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่เธอก็ยังอยากที่จะถาม “คุณผู้ชายบอกว่า เป็นคนที่คุณอยากพบ” เพ็ญนีติ์ทรุดลงไปกับพื้นในทันที แล้วรีบรับถาดมาจากมือของหญิงแม่บ้าน “คุณออกไป”เธอรีบวางถาดแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที รู้สึกเสียใจขึ้นมากะทันหันเมื่อตอนที่ณภัทรบอกให้ไปอาบน้ำ แต่ไม่ยอมอาบ ช่างเหนียวตัวและอึดอัด วันหนึ่งจะอาบน้ำแปดครั้งสิบครั้งในที่นี่ก็คงเป็นเรื่องปกติ ใช้เวลาเพียงสองนาที เธอก็ชำระร่างกายจนสะอาด เดินออกจากห้องน้ำโดยใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวไปด้วย ชุดราตรีที่สวยงามบนถาดราวกับการล่อลวง เมื่อใช้มือเทียบขนาดก็คิดว่าคงจะพอดีตัว เธอใส่อย่างรวดเร็ว ขนาดกำลังพอดี ราวกับว่าปรับขนาดให้พอดีกับตัวเธอ