ตอนที่ 218 เขาไม่สามารถมีอะไรเพ็ญนีติ์ได้

ตอนที่ 218 เขาไม่สามารถมีอะไรเพ็ญนีติ์ได้ รองเท้าก็เช่นกัน ผมยาวถูกดึงรวบขึ้นไปอย่างไม่เป็นทางการ เธอเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้น ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบนาทีพอดี ไม่มีการประดับตกแต่งอะไร เธอเดินราวกับเอลฟ์สีน้ำเงินเข้าไปในห้องโถง จนทำให้สายตาของชายสองคนหน้าประตูเปล่งประกาย เธอได้ยินเสียงเพลงเบาๆ มาจากในห้องโถง แต่ในเสียงเพลงก็ยังมีเสียงคุยกันจอแจเบา ๆ อีกด้วย แท้จริงแล้วนี่เป็นสถานที่จัด Party มันไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดเลยแม้แต่น้อย เธอโล่งใจ และเดินลงบันไดวนราวกับราชินี จนสะกดสายตาของผู้คนในห้องโถง เพ็ญนีติ์กำลังค้นหา ใบหน้าของคนแปลกหน้าผ่านไปมา เธอไม่เจอคนที่เธอต้องการพบ แต่ในที่สุดเธอก็พบณภัทร ถัดมาคือพี่จู๊ตและปุริม ใช่เขาจริงๆ เธอค้นหาฉาราต่อ เพิ่งจะเห็นจากมุมหนึ่งว่าฉารากำลังเดินมาทางด้านพี่จู๋ต คิดแล้วฉาราคงจะเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ ดูเหมือนทั้งสามคนที่มีชีวิตชีวาดี การแต่งการก็ดูมีเสน่ห์ มีเพียงเธอคนเดียวที่รู้ว่าคืนนี้มี Party เป็นคนสุดท้าย เธอเดินลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว มันยากที่จะปิดบังสายตาแห่งความผิดหวัง ไม่มีนภนต์ ไม่มีเขาจริง ๆ เธอเดินเข้าไปถามสถานการณ์กับพี่จู๋ต ณภัทรก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม สองมือของลูกน้องเขาก็ถือแก้วก้านยาวมาด้วย ของเหลวใสในแก้วเหล้าทำให้เธอไม่รู้ว่ามันคือเหล้าชนิดใด อาจจะเป็นวิสกี้ “เพ็ญนีติ์ จะพาคุณไปพบคนคนหนึ่ง” เขาเดินเข้าใกล้เธอ ในมือยกแก้วขึ้น นำเธอไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับพี่จู๋ตและปุริม จนยิ่งเดินออกไปยิ่งไกลจากพวกเขา อีกทั้งพวกเขายังคิดไม่ถึงว่ามีใครเดินเข้าไปหาเธอ แปดวันแล้ว สุดท้ายแล้วเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้ พวกเขาทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิม บางครั้งก็กระซิบเป็นครั้งคราว แต่เธอกลับไม่ได้ยินอะไรเลย แสงส่องไปทางด้านของปุริม ทำให้ณภัทรหยุดเดินจนเธอไม่รู้ตัว เธอยังคงเดินไปข้างหน้า นึกว่าณภัทรให้คนอื่นหลีกทางให้ แต่ทางด้านหน้ามีเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ณภัทร ผู้หญิงคนนี้อย่างนั้นหรือ?” เพ็ญนีติ์ยืนนิ่ง พบว่าข้างหน้ามีผู้ชายอยู่ ครั้งนี้เธอรู้สึกว่าชายคนนี้ดูเหมือนเจ้าพ่อค้ายาเสพติด เธอกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย ณภัทรยังไม่ได้แนะนำอะไร ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรดี “พี่ใหญ่ อืม เธอคนนี้แหละ” ชายคนนั้นหันหลังกลับ เขาหยิบไวน์แก้วหนึ่งจากถาดของบริกรที่อยู่ข้าง ๆ และยื่นให้เพ็ญนีติ์ จากนั้นถามเธอโดยไม่ได้หันกลับมา “เธอสามารถโน้มน้าวนภนต์ได้จริง ๆ เหรอ?” “ฉันคิดว่าไม่มีปัญหา ดังนั้น.......” เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าพี่ใหญ่ของณภัทรนั้นคุ้นตา ราวกับว่าเธอเคยเจอเขา แต่ถึงอย่างไรก็คิดไม่ออก อีกทั้งเธอต้องปกปิดความสงสัยภายในใจ เธอกล่าวถาม “ฉันไม่แน่ใจ แต่ว่า ฉันจะทำให้ดีที่สุด” “เหอะๆ”ชายคนนั้นยิ้มจนเห็นฟันสีเหลือง จนเกือบทำให้เพ็ญนีติ์อาเจียนออกมา “ไม่เลว โอเค พี่รอง ฉันจะไว้หน้าคุณ แต่ถ้าหากเธอไม่จัดการล่ะก็ ฉันคงต้องคิดบัญชี เพื่อไม่ให้น้องชายของฉันต้องตายฟรี” น้องชาย? แท้จริงแล้วหนึ่งในหกคนนั้นเป็นน้องชายของพี่ใหญ่ท่านนี้ เธอพยายามนึกคิดในสมองอย่างละเอียด ใช่แล้ว หนึ่งในหกคนนั้น มีอยู่หนึ่งคนที่หน้าตาคล้ายกับผู้ชายคนนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อพบกับผู้ชายคนนี้ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอเขาที่ไหน และไม่แปลกใจว่าทำไมณภัทรถึงใช่เวลาเจรจานาน เธอคาดไม่ถึงว่าหนึ่งในหกคนจะมีฐานะตำแหน่งเช่นนี้ มือเธอเย็นไปหมด พี่ใหญ่คนนั้นก็นำไวน์องุ่นมาใส่ในมือเธอ “ดื่มมัน” “เธอจำเป็นต้องรับไวน์นี้ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ไม่สามารถปฏิเสธเกียรติยศของพี่ใหญ่คนนี้ได้” ปุริมและพี่จู๋ตได้ฆ่าน้องชายของเขาแล้ว เขาเป็นตัวละครที่ไม่สามารถแตะต้องได้เลย เมื่อเธอรับมา ก็เห็นได้ว่าพี่ใหญ่ท่านนี้ได้เดินไปหยิบเอาไวน์จากบริกรอย่างต่อเนื่อง เธอดื่มไวน์แก้วนั้นโดยไม่คิดอะไร เมื่อเข้าปาก เธอรู้สึกว่าไวน์องุ่นนี้มีรสชาติหวาน อร่อยมาก เมื่อแก้วไวน์ขยับห่างออกจากริมฝีปากเธอ พี่ใหญ่ก็หัวเราะเสียงดังเต็มที่ “ฮ่าๆ ดีมาก ฉันชอบ ”เขาโบกมือไปทางด้านหลังของเพ็ญนีติ์ แต่การโบกมือทำให้เพ็ญนีติ์หันไปมองตามโดยไม่ทันตั้งตัว ซึ่งเห็นว่าปุริมและพี่จู๋ตกำลังยืนอยู่ที่นั่นพอดี ตอนนี้เพ็ญนีติ์เพิ่งจะรู้ว่าด้านซ้ายขวาของพี่จู๋ตและปุริมมีชายแต่งตัวดียืนอยู่ เมื่อเห็นพี่ใหญ่โบกมือ ก็เดินหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในเวลาเดียวกันปุริมและพี่จู๋ตก็เดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว เธอเข้าใจอย่างชัดเจน ว่าเหตุผลที่พวกเข้าไม่ได้เข้ามาหาเธอเพราะอยู่ภายใต้การควบคุม การโบกมือของพี่ใหญ่แสดงว่าให้ปล่อยพวกเขาชั่วคราว แต่หากเธอไม่สามารถโน้มน้าวนภนต์ได้สำเร็จ ผลลัพธ์คงจะเปลี่ยนไป เมื่อมองดูพี่จู๋ตและปุริม เป็นเวลาแปดวันแล้ว ดูเหมือนเวลาที่ผ่านไปจะเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นแปดวันที่แสนทรมาน ดวงตารู้สึกมีน้ำตาเอ่อ มันไม่ง่ายเลยที่รอให้ถึงช่วงเวลานี้ ชายและหญิงไม่หยุดพูดคุยแต่เดินโซเซเข้าไปในห้องโถงใหญ่ และเปลี่ยนสถานที่แห่งนี้ให้สวยงามเหมือนเมือง T ถ้าหากเธอไม่รู้มาก่อน คงจะไม่เชื่อว่าที่นี่คือต้นกำเนิดของดอกป๊อปปี้ เธอรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย ทำให้ยกมือขึ้นมาเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างไม่รู้ตัว ณภัทรใช้มือคล้องเอวเธออยู่ด้านข้างเบาๆ แต่มันกลับมีพลังจนทำให้เธอขยับร่างกายช้าลง เธอมองด้านหลังของพี่จู๋ตและปุริมไม่ชัดเจน รู้แต่เพียงทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเธอช่างมืดสลัวราวกับหมอกในบทกวี จนไม่เหมือนความเป็นจริง อากาศร้อนมากจนเธอใช้มือดึงชุดราตรีออกเป็นรูปตัว V ทำไมถึงร้อนอย่างนี้? ณภัทรโอบเธอไว้อย่างนี้แล้วพาเดินผ่านกลุ่มฝูงชน จนพวกเขาที่อยู่ด้านหลัง และสายตาของพี่ใหญ่ท่านนั้นมองดูเพ็ญนีติ์ตลอดเวลา เขาไม่สนใจเพื่อนผู้สาวที่รอบตัวเขาด้วยซ้ำ ทางออกของห้องโถงใหญ่ ในที่สุดณภัทรก็ปล่อยมือของจากตัวของเพ็ญนีติ์ ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงสองคนอยู่ในพื้นที่ ณภัทรไม่รู้ว่าพูดอะไรกับพวกเธอไปแล้ว ในคราวนี้เขาไม่พูดภาษาจีน อีกทั้งพวกเธอก็ฟังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด หญิงสาวสองคนพยักหน้า แล้วไปประคองอยู่ด้านซ้ายขวาของเธอ ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นจนทำให้เธออยากจะถอดชุดราตรีนี้ออกจากร่างกาย ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนชื่อเธอจากด้านหลัง แต่เธอไม่ฟัง เพียงแต่เดินออกไปพร้อมกับหญิงสาวสองคนนั้น จนลับสายตาของพวกผู้ชาย เมื่อก้าวออกมาจากมุมประตูเล็กๆ สายลมกลางแจ้งในยามค่ำคืนทำให้เธอรู้สึกสบายขึ้นมาเล็กน้อย แต่ความกระตือรือร้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเดินผ่านทางเดินที่มีหินกรวด ด้านหน้ามีป่าทึบ ซึ่งภายในป่ามีบ้านสีขาวหลังหนึ่งที่เงียบสงบราวกับปราสาทในเทพนิยาย เพ็ญนีติ์ถูกหญิงสาวผลักเข้าไปในปราสาทที่ดูลวงตา มีกลิ่นของดอกไม้ นั่นคือกลิ่นของดอกป๊อปปี้ มันดึงดูดร้ายแรงมาก ที่มุมกำแพงมีชายคนหนึ่งขดตัวสั่นเทา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาพบเธอ ดวงตาก็สดใสขึ้นมา แต่กลับมืดลงอีกครั้ง เพ็ญนีติ์ คุณช่างโง่จริง ๆ ทะเลสาบสีฟ้าที่มีเสน่ห์ทำให้เธอหลงเข้าไปเจอผู้ชายตรงหน้าที่เหมือนกับเอลฟ์ เธอดูสุขุม แต่ก็ดูเหมือนสับสน เธอยืนอยู่ตรงหน้าของนภนต์ เธอโน้มตัวลงไปและใช้นิ้วมือจับไปที่ใบหน้าของนภนต์ซึ่งแฝงไปด้วยความหมายที่แผดเผา แต่สัมผัสที่เยือกเย็นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวทันที จากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วลูบผิวหน้าเขาเบา ๆ ไปมา จนไม่อยากจะออกจากตรงนั้น “เพ็ญนีติ์.......”มือใหญ่จับไปที่มือเธอ ความซึมเศร้าที่ผ่านมาได้หายไปในทันทีที่ได้พบเธอ เขาดีใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดเขาก็ได้พบเธอ หญิงที่รอคอยมานานได้ปรากฏตัวด้วยชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลแสนสวย ความงามนี้ช่างเหลือเช่นเดียวกันกับผู้หญิงในความทรงจำของเขา เขาต้องการให้เธอเป็นเจ้าสาวของเขาอยู่เสมอมา แต่อย่างไรก็ตาม เธอได้แต่งงานกับชายคนอื่นด้วยชุดแต่งงานสีชมพู ซึ่งเป็นวันที่เขาเจ็บปวดที่สุด เขาทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงิน แต่เธอกลับเมินเขาแล้วไปหาปุริม “เพ็ญนีติ์…....”ทันใดนั้นเขาก็จับมือเธอที่ลูบอยู่บนใบหน้าเขาขยับไปมาที่ริมฝีปาก และจูบนิ้วของเธอเบา ๆ ในแต่ละส่วน นิ้วของเธอนั้นเรียวและนุ่ม สีขาวราวกับงาช้าง ริมฝีปากของเขามีแต่กลิ่นของเธอ จมูกนั้นก็ดมกลิ่นหอม “เพ็ญนีติ์…....เพ็ญนีติ์…....” ความนุ่มนวลอ่อนโยนที่มาจากนิ้วมือของเธอนั้นได้จมดิ่งลงไปในริมฝีปากของเขา ซึ่งไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้ จนทำให้หัวใจของทั้งสองราวกับจะระเบิดออกมา เพ็ญนีติ์รู้สึกสับสนเล็กน้อย ตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรแล้ว ได้ยินแต่เพียงเสียงของนภนต์ที่เรียกแต่ “เพ็ญนีติ์” ซึ่งช่างน่ารื่นรมย์และน่ารักมาก เธอรู้มาตั้งนานว่าเขารักเธอ ถ้าหากเลือกเขาให้เร็วกว่านี้ เธอคงจะมีความสุขอย่างมาก จะรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้ถูกรัก แต่เธอทำผิดพลาดไปมากมาย และพลาดที่ยังคงคิดถึงเขา ร่างกายเริ่มร้อนขึ้น ในความคลุมเครือนี้เธอรู้สึกมีความสับสนวุ่นวาย แต่เธอไม่มีพละกำลังพอ เขากำลังจูบที่นิ้วของเธออย่างพิถีพิถันราวกับการจูบลงบนงานศิลปะ “เพ็ญนีติ์…....” นภนต์ประคองใบหน้าของหญิงสาวที่มีเสน่ห์ราวกับดอกไม้ ใบหน้านี้ตราตรึงอยู่ภายในใจของเขาอย่างที่สุด แต่ในตอนนั้น เธอยังเด็ก การหวีผมหางม้าก็ปรากฏขึ้นภายในโลกของเขา เธอขโมยหัวใจของเขาอย่างเงียบๆราวกับนางฟ้า ในวันนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอชื่อเพ็ญนีติ์ และเป็นลูกสาวของปัทมา ริมฝีปาก ค่อยๆบรรจงประกบลงไปอย่างช้าๆ และประกบของบนหน้าผากอันสดใสและมีกลิ่นหอมของเธออย่างอ่อนโยนและน่าประทับใจ ทันใดนั้น นภนต์ก็ได้สติกลับคืนมา มือของเขาก็ปล่อยใบหน้าของเธอราวกับถูกไฟดูด เขาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ก็พบว่ามีกล้องจำนวนนับไม่ถ้วนในแต่ละจุด ซึ่งมีจุดมุ่งหมายที่จะบันทึกภาพเขาและเพ็ญนีติ์ เพียงแค่เขาสัมผัสเธอ ภาพดังกล่าวก็จะตกอยู่ในสายตาของผู้ที่เฝ้าอยู่หน้าจอราวกับการถ่ายทอดข่าวสด นั่นคือความโหดร้าย ณภัทรตั้งใจ นภนต์ถอยหลังไม่หยุด เวลาเช่นนี้ สถานที่อย่างนี้ เขาไม่สามารถมีอะไรกับเพ็ญนีติ์ได้