ตอนที่ 219 หมดหวัง

ตอนที่ 219 หมดหวัง แต่สีหน้าท่าทางของเพ็ญนีติ์นั้นชัดเจน ตอนนี้เธอไม่มีความคิดและไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว หญิงสาวที่สวยงาม เขาจะทำให้ร่างกายของเธอตกอยู่ในสายตาของคนเหล่านั้นที่ต้องการจะขู่เขาได้อย่างไร？ เพ็ญนีติ์ คุณช่างโง่จริงๆ คุณรู้ไหม？ เพ็ญนีติ์เพิ่งจะนั่งลงตรงที่ของนภนต์ เธอเงยหน้ามองดูชายหนุ่มที่ถอยไปข้างหลังไม่หยุดอย่างเงียบ ๆ เธอดูเหมือนกำลังเรียกสติตัวเองให้กลับมา และพยายามคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ด้วยร่างกายที่เจ็บปวดทำให้เธอไม่มีสมาธิ นภนต์ถอยไปจนถูกผนังอันอบอุ่น เขาหันกลับมามองดูเพ็ญนีติ์ เหมือนมีหมอกควันภายในดวงตาของเธอ ราวกับนางฟ้าที่ลงมาช่วยชีวิตเขา แต่เขาไม่สามารถดึงเธอขึ้นมาได้ สถานที่สกปรกเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ เขายกแขนขึ้นมาด้วยความสั่น แล้วชี้ไปที่ประตูด้านข้างพร้อมกับตะโกน “เพ็ญนีติ์ ไปซะเถอะ ฉันอยากให้คุณออกไปเสียเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้ชอบคุณ ไม่ได้ชอบคุณเลยสักนิด ฉันเกลียดคุณตั้งแต่ที่วินาทีที่คุณไปแต่งงานกับปุริม เพ็ญนีติ์ ฉันเกลียดคุณ เขากัดฟันพูด แต่ความเกลียดภายในใจเขามีเพียงเล็กน้อย” ในตอนนั้น ที่เธอแต่งงานกับปุริมเป็นเพราะตระกูลศาสตร์พงษ์และญาณิณท์ ไม่ว่าการแต่งงานจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่ในวันที่เธอสวมชุดแต่งงาน แล้วไล่เขาออกไป มันช่างเป็นการทำร้ายหัวใจเขาจริงๆ มือของเธอจับแน่นกระชับขึ้นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ตอนนี้เพ็ญนีติ์กำลังทำให้ตัวเองสงบและมีสติมากขึ้น ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ？ แต่อย่างไรก็ตาม ภายใต้ดวงตาของนภนต์นั้นทำให้เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ทำให้เธอต้องการที่จะกำจัดความเกลียดชังนั้น เธอยืนขึ้นช้าๆ โดยที่ไม่รู้ว่ารองเท้าหล่นหายไปตอนไหน ทำให้เธอเดินเท้าเปล่าเข้าไปหาชายที่อยู่ตรงกำแพง “นภนต์ ใช่คุณหรือไม่？” “คุณเกลียดฉันเหรอ？” “นภนต์ ฉันจะพาคุณไปจากที่นี่ ออกไปจากตรงนี้ ที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณ คุณไม่ควรมา”ไม่ควรมาตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เสียงของเธอบาและนุ่มมาก นุ่มราวกับสายน้ำจนทำให้นภนต์ที่ขมวดคิ้วค่อยๆ เหยียดคลายออก ใบหน้าแห่งคุณธรรมมีความอดทน เขาไม่สามารถแตะต้องเธอได้ ไม่ได้จริงๆ “ไปซะ คุณรีบไปซะ เพ็ญนีติ์ คุณรีบไป”เขากล่าวในขณะที่เพ็ญนีติ์กำลังจะเดินมาถึงด้านหน้าของเขา นภนต์ยื่นมือออกไปอย่างเร็ว จากนั้นก็คว้าแขนของเธอแล้วกระแทกไปที่ประตุด้านหน้า “ป้าง”ตัวของเพ็ญนีติ์ล้มลงไปที่พื้นทันที หัวนั้นกระแทกเข้ากับประตูที่นภนต์เปิดออก มันเจ็บมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกเมื่อมองไปที่นภนต์ “อะไร…....คุณพูดอะไร” “ไป ฉันให้คุณไป.......””นภนต์ไม่อยากที่จะปะทะต่อหน้าเธออีก จึงดึงแขนเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วใช้แรงดันให้ออกไปนอกประตู “เพ็ญนีติ์ คุณนึกว่าฉันชอบคุณเหรอ？ ไม่ ฉันไม่ได้ชอบคุณแม้แต่น้อย” เพ็ญนีติ์หลับตาลง เธอได้ยินเสียงของเขาแล้ว เขาพูดว่าเกลียดเธอ เขาให้เธอออกไปเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ทำได้เพียงมองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย ความเย็นที่เล็ดลอดมาทางประตู ดูเหมือนจะทำให้เธอคลายความร้องขอร่างกายได้ จนทำให้เธอลืมช่วงเวลานี้ “นภนต์.......”เธอเรียกเสียงเบาๆ เธอมาเสียเที่ยว ไปดีกว่า เธอขับขอบประตู และใช้ยืมแรงจากแขนของนภนต์ในการทำให้ตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องนั่นไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองใช้แรงมากเท่าไรเพื่อทำให้ตัวเองยืนขึ้น ความร้อนทำให้เธอม้วนกระโปรงขึ้น เธอแค่อยากให้ลมพัดเอาความร้อนในร่างกายออกไป เธอกำลังเดินออกไปข้างนอก การหยิ่งในศักดิ์ศรีบอกให้เธอเดินออกไป แต่ทว่าพริบตาเดียวนภนต์ก็กลับไปปล่อยมือออกจากเธอ “เพ็ญนีติ์ รอเดี๋ยว รอฉันก่อน คุณอย่าเพิ่งไป”เขาคิดบางอย่างออกมาอย่างกะทันหัน ถ้าหากเขาส่งเธอออกไปทั้งอย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะถูกผู้ชายคนไหนเอาเปรียบอีก ทำไม่ได้ ไม่สามารถให้เธอไปกับผู้ชายอื่นไหนทั้งนั้น เขาตื่นกลัวขึ้นมาชั่วขณะ นภนต์จับมือเธอว่าแน่นก็ไม่ จะไม่หลวมก็ไม่ใช่ นภนต์กระตือรือร้น รีบร้อนยื่นมือออกไปปิดสวิตซ์ไฟ ภายในห้องมืดลงทันที จนไม่มีใครเห็นเขาและเพ็ญนีติ์ได้ชัดเจน “เอ่อ…....เพ็ญนีติ์.......”เขาตั้งใจใช้เสียงเบาพูดกับเธออีกครั้ง ทำไมถึงคิดไม่ถึงว่าสามารถทำให้ณภัทรสับสนได้ด้วยเสียง มือเลื่อนลงไปที่เอวขอเพ็ญนีติ์ ริมฝีปากสัมผัสไปที่หูของเธอ เขาพูดด้วยเสียงต่ำซึ่งมีแต่เธอและเขาเท่านั้นที่ได้ยิน “เอาโทรศัพท์คุณมาให้ฉัน” เธอส่ายหัวอยู่ในความมืด เพราะเขาเข้าใกล้เธอ ร่างกายของเธอจึงระเบิดความโศกเศร้าออกอย่างไม่หยุดอีกครั้ง รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลทั่วร่างกาย แล้วเธอก็ยื่นกระเป๋าอยู่ในมือแก่เขา ในมือนั้นคือโทรศัพท์ของเขาที่มีรูปเธอไว้ผมหางม้าบนโทรศัพท์ โทรศัพท์ที่คุ้นเคยกลับมาอยู่ในมือ นภนต์กดปุ่มบันทึกอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้มือบิดไปที่แขนของเพ็ญนีติ์ ครั้งนี้ไม่จะเป็นต้องเสียงเบา มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันทำให้เพ็ญนีติ์ไม่คล่องตัว “อ่า…..นภนต์” เธอยังคงซักถามต่อไป นิ้วหนึ่งนิ้วจึงแตะลงไปที่ริมฝีปากของเธอ “ชู๊ว.......” เขากระซิบที่ข้างหูเธออีกครั้ง จนเธอยอมเงียบไม่ส่งเสียงออกมาแต่โดยดี เธอรู้สึกสับเกี่ยวกับเขาในความมืด จิตใจของเธอกำลังสั่นไหวราวกับกำลังโบยบิน “อ่า…..อืม.....”เธอรู้สึกไม่สบายจนตัวเธอหันไปทางนภนต์โดยไม่รู้ตัว เท่านี้ก็เพียงพอ ขอแค่มีเสียงซ้ำไปมา ก็จะไม่มีใครสงสัยอะไรทั้งนั้น นภนต์กดสิ้นสุดการบันทึก และวางโทรศัพท์ไว้บนพื้นแล้วปล่อยให้มันเล่นวนไปมา จากนั้นเขาก็นำตัวเพ็ญนีต์ไปที่ประตู เขาเดินไปได้ไม่ไกล อาการติดยาก็กำเริบขึ้น ในตอนนี้เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ อีกทั้งยังมีอุปกรณ์แจ้งเตือนบนร่างกาย นั่นคือสิ่งที่ณภัทรใส่ไว้ในตัวเขา แค่เพียงเดินออกจากห้องนี้ไป ก็จะถูกคนพบเห็นทันที เขาเดินไม่ไหว แต่เขาก็สามารถผลักเพ็ญนีติ์ให้ออกไปได้ ประตูถูกเปิดออก สายลมยามค่ำคืนของอูข่านได้พัดมาพร้อมกับคลื่นความร้อน เพ็ญนีติ์รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก “เพ็ญนีติ์ ไปซะ ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่คุณจะไปได้ ไปหาปุริม จำไว้ว่าต้องไปหาแต่เพียงปุริมเท่านั้น”เสียงบันทึกนั้นทำให้เธอมีเวลาเพียงพอที่จะไปหาปุริม หากผู้ชายที่จะเป็นของเธอคือปุริม เขาก็จะยอมรับมัน ถ้าหากเขายังอยู่ที่นี่ก็จะปลอดภัยต่อความครัว ถ้าอย่างนั้น การที่เค้าอยู่ที่นี่ก็คงจะคุ้มค่า เขาออกแรงที่มือ จนทำให้เพ็ญนีติ์ตกใจล้มลงไปที่พื้นหญ้านอกประตู ทันใดนั้นบ้านสีขาวก็ไม่มีความสวยงามอีกต่อไป คำพูดที่สะท้อนอยู่ในหูของเธอ เขาบอกให้เธอไป เขาไม่ต้องการให้เธออยู่ที่นี่ ปุริม เขาให้เธอไปหาปุริม เพ็ญนีติ์โซเซพยายามยืนขึ้น เธอรู้สึกร้อนมากยิ่งขึ้น ทำไมนภนต์ถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้？ เธอคิดด้วยความสับสน แต่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ เส้นทางที่เต็มไปด้วยหิน ปุริมกำลังรีบร้อนมาอย่างรวดเร็ว พี่จู๋ตและฉารากำลังดึงดูดความสนใจของผู้อื่น ตอนนี้เรื่องราวของทั้งหกคนได้ถูกจัดการแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของณภัทรอีกต่อไป เพราะการปรากฏตัวของเขาสำหรับณภัทรและพี่ใหญ่คือโอกาสทางธุรกิจ เขาพูดว่า เขาต้องการเฮโรอีน มีเท่าไรก็ซื้อเท่านั้น ปลาตัวใหญ่อย่างณภัทรและพี่ใหญ่ไม่ยอมปล่อยมือแน่นอน เดิมทีสองคนนั้นไม่เชื่อ แต่เมื่อลูกน้องส่งปืนพกของปุริมไปให้ณภัทร เขาก็เชื่อมัน อาวุธเหล่านั้นไม่สามารถใช้ได้กับพ่อค้าทั่วไป สองวันที่ผ่านมาพวกเขาได้ตรวจสอบภูมิหลังของปุริม ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นแค่เพียงนักธุรกิจ อีกทั้งอุปกรณ์ที่ทันสมัยบนตัวเขาได้ถูกปลดออกมา ดังนั้นในวันนี้ปุริมเป็นเพียงเสือไร้เขี้ยวเล็บตัวหนึ่ง เขาไม่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากที่นี่อย่างโจ่งแจ้ง เพราะบนตัวเขาไม่มีอะไรเลย อีกทั้งเขาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพียงนกที่บินออกไปได้ยาก มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดนอกสนาม มันเป็นปราสาทที่คนนอกไม่สามารถเข้ามา และคนภายในไม่สามารถออกไปได้ หากไม่มีคำสั่งที่เขียนด้วยลายมือเขา รถออฟโรสก็ถูกณภัทรระงับใช้แล้ว จุดสิ้นสุดของถนนที่มีหินกรวด คือปราสาทสีขาวด้านหน้า และในที่สุดปุริมก็สัมผัสได้ถึงสีฟ้าน้ำทะเลนั่น ขณะนั้นเขามีความสุขอย่างมาก “เพ็ญนีติ์…....”เขาวิ่งไปหาเธอ และยื่นมือเข้าไปกอดท่ามกลางความสับสนของเพ็ญนีติ์ ร่างกายที่อ่อนนุ่มพิงอยู่ในอ้อมอกที่ทรงพลังของชายหนุ่ม ช่างนุ่มและเบาเหมือนสายน้ำ “เพ็ญนีติ์ ฉันมาแล้ว ฉันจะพาเธอออกไป ตกลงไหม？”เขาถามเบาๆ เขาคิดว่าเธอกลัวเพราะถูกใครพามาที่นี่ จึงไม่พูดอะไรสักคำ แต่ไม่คิดว่าตอนนี้ หญิงสาวเริ่มตัวอ่อนปวกเปียกคล้ายงูกอดเขาไปที่ตัวเขาอย่างแน่น เขาเป็นผู้ชายปกติ เพียงแค่สัมผัส ร่างกายของเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไร？”รู้สึกว่าเพ็ญนีติ์ไม่ปกติ เขาถามและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยที่เอวของเขาแต่ก็เขารีบพาเธอที่อยู่ในอ้อมแขนวิ่งเข้าไปในป่า ผู้ชายในปราสาทสีขาวกำลังมองดูปุริมวิ่งและอุ้มเพ็ญนีติ์จากด้านหลัง ในที่สุดเขาก็โล่งใจ เดิมทีนั้นกังวลว่าเธอจะถูกผู้ชายคนอื่นล่วงเกิน เขายอมรับมันได้หากเป็นปุริม ใครทำให้ปุริมเป็นพ่อของส้มและอ้อย เขาไม่สามารถหยุดพัฒนาความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้เขาจะมอบความสุขให้แก่เพ็ญนีติ์อีกได้อย่างไรกัน เขาไม่สามารถให้อะไรแก่เพ็ญนีติ์ได้ เขาต้องการผลักเพ็ญนีติ์ไปให้แก่ปุริมตลอดเวลา เพราะสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่การได้กอดเพ็ญนีติ์ไว้ แต่มันคือความสุขของเธอ ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าความสุข ดูเหมือนว่านี่จะเป็นชะตากรรม เมื่อเธอผลักเพ็ญนีติ์ออกไป ปุริมก็มีถึงพอดี เขายืนพิงกำแพงอย่างสิ้นหวัง แต่ร่างกายที่ติดสารเสพติดทำให้เขาไม่มีเวลาคิดถึงสิ่งอื่น หลับตาลง พูดอะไรมากไม่ได้เกี่ยวกับความเกลีดชังณภัทร ในที่สุดณภัทรก็บีบบังคับให้เขายอมรับสิ่งนี้ วันนี้เขากำลังล้างสารพิษของตัวเองในบ้านหลังนี้ แม้จะมีสิ่งนั้นอยู่ที่มุมห้อง แต่เขารู้ว่าต้องอดทน ให้ไม่สามารถกลืนมันลงไป ไม่อย่างนั้นเขากลัวว่าจะหมดความหวัง ปุริมวิ่งไปกอดเพ็ญนีติ์ที่อยู่กลางป่าในความมืด อีกทั้งยังอยู่ใกล้กับบ้านหลังใหญ่และคนที่ลาดตระเวนบริเวณนั้น ดังนั้น นอกจากแสงไฟที่มาจากบ้านที่อยู่ไม่ไกล นอกนั้นก็มีแต่ความเงียบ