ตอนที่ 220 ปล่อยเขา

ตอนที่ 220 ปล่อยเขา “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไรไป” มือของเธอกอดเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าก็แนบไปกับหน้าอกของเขาอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่างที่ปุริมถึงกอดเพ็ญนีติ์มาจนถึงกลางป่าเล็กๆที่เงียบสงบ ปกติแล้วที่นี่จะเป็นที่ที่ณภัทรมาออกกำลังกายด้วยความที่นี่มีต้นไม้เยอะอากาศก็เลยเย็นสบาย และอากาศที่บริสุทธิ์แบบนี้จึงเป็นสิ่งสำคัญต่อการออกกำลังกาย คิดไม่ถึงเลยว่าณภัทรจะเป็นคนที่นึกถึงเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ปุริมนั่งลงบนพื้นหญ้า ส่วนเพ็ญนีติ์ก็นั่งอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างกับเด็กทารก แสงจันทร์สาดส่องตามช่องว่างระหว่างใบไม้สะท้อนมายังแก้มที่แดงระเรื่อของเพ็ญนีติ์ ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเธอเหมือนราวกับดอกบัวที่กำลังผลิบาน เธอนั้นช่างดึงดูดความสนใจของเขาเหลือเกิน เพียงแค่พริบตาเดียวก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว ใบหน้าที่แดงนั้นทำให้ปุริมเข้าใจถึงความรู้สึกของเพ็ญนีติ์ได้เป็นอย่างดี ณภัทร เขาจะพาเพ็ญนีติ์ไปให้ใครกันนะ ทำไมเพ็ญนีติ์ถึงอยู่ตัวคนเดียวที่บ้านตระกูลศาสตร์พงษ์ล่ะ ทันใดนั้นเขาก็คิดไปถึงบ้านของตระกูลศาสตร์พงษ์ว่าคนที่อยู่ที่นั่นเขาเป็นคนยังไงกันนะ คนที่อยู่ที่นั้นน่าจะเป็นผู้ชายที่ณภัทรจะยกเพ็ญนีติ์ให้แน่ๆ แต่เพ็ญนีติ์อาศัยอยู่นอกตัวบ้านนินา ชั่วพริบตาเดียวในหัวของปุริมก็มีเป็นพันคำถามวนไปวนมา เขาคิดมาได้อีกหนึ่งอย่างก็คือ หรือว่าคนๆนั้นจะเป็นนภนต์ ซึ่งจริงๆก็เป็นไปได้นะ ใจหนึ่งเขาก็อยากรีบกลับไปดูทันที แต่ก็ถูกเพ็ญนีติ์ดึงแขนเสื้อเอาไว้ แล้วริมฝีปากเธอก็ไปโดนหลังมือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ สัมผัสนั้นมันรู้สึกร้อนมากจนทำให้เธอส่งเสียงออกมา “โอ้.......อ้า......” เธอรู้สึกได้ว่าเหมือนร่างกายจะระเบิดออกมา และก็ไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่ายังไงก็ต้องจับผู้ชายคนนี้ไว้ ห้ามปล่อย การกระทำแบบนี้คงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากปล่อยมือหรอก และผู้หญิงคนนี้ยิ่งเป็นเพ็ญนีติ์อีก เธอเป็นแม่ของลูกสาวทั้งสองของเขา กลิ่นไอที่เหมือนเดิม ความรู้สึกที่เหมือนเดิม มันเป็นความรู้สึกที่เขาต้องการมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่อยากที่จะจากเธอไปเลย เขาต้องการเธอมาโดยตลอด ช่วงเวลานี้ราวกับในความฝัน “เพ็ญนีติ์......” เป็นความฝันกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นพร้อมกัน ที่จริงแล้วลึกๆนั้นเขารักเธอมาก เพียงแค่เขาไม่รู้ตัว เขารู้แค่ว่าเขารักเพ็ญภัทร์แค่คนเดียว แต่ตอนที่ได้จูบเพ็ญนีติ์อีกครั้ง เบื้องลึกในหัวใจก็มีเสียงบอกเขา ว่าเขารักเธอ มันเป็นความรักที่ไม่เหมือนกับความรู้สึกรักเพ็ญภัทร์ มันอบอุ่นกว่าและหวั่นไหวกว่า ตอนจูบปากเธอ ใบหน้าของเธองดงามราวกับความสวยงามของดอกไม้ที่ผลิบาน ความรู้สึกของจูบเธอมันช่างดีมากจริงๆ ช่วงเวลานี้ เขาไม่ได้คิดอะไรแล้วทั้งนั้น แค่ต้องการเธอมาเป็นของเขาให้ได้ เขาทุ่มเททุกอย่างไปด้วยความเต็มอกเต็มใจ จนมาถึงอูข่าน “เพ็ญนีติ์ ผมรักคุณ......” คืนนี้เป็นค่ำคืนที่สวยมาก แสงสีในยามราตรีมันช่างมีหลากหลายอารมณ์เหลือเกิน ปุริมโอบกอดเพ็ญนีติ์อย่างอบอุ่นอยู่บนพื้นหญ้า เงยหน้าไปรับลมในยามราตรี ดวงดาวเปล่งประกายระยิบระยับ แสงจันทร์สาดส่อง ครั้งนี้เพ็ญนีติ์นั่งอยู่ข้างๆเขาโดยที่เธอไม่ได้ผลักเขาไปไหน เธอหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำให้เขาไม่สามารถที่จะหลับลงได้ เขาอยากพาเธอออกไปจากป่าแห่งนี้ ส่วนนภนต์ก็ยังไม่เข้ามาช่วยเลย เขารู้ว่ายังไงเธอก็ไม่อยากออกไป ขณะที่เขากำลังจะพาเธอออกไปจริงๆเขาก็รู้ว่าถ้าเธอตื่นขึ้นมาเธอต้องเกลียดเขาแน่ๆ ดังนั้นเพื่อนภนต์แล้ว อีกอย่างไหนๆก็อยู่ที่นี้ล่ะ ถ้าล้มเลิกความคิดนี้เขาคงจะไม่ใช่ผู้ชายแล้ว และก็คงจะสู้ผู้หญิงไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม นภนต์เองก็ยังไม่ได้มาขอโทษเพ็ญนีติ์ หกปีนั้นเป็นนภนต์ที่ดูแลเพ็ญนีติ์กับเด็กๆอย่างเงียบๆมาโดยตลอด เขาจัดเสื้อผ้าของเธอและเหลือบไปเห็นรอยสีแดงที่คอ ปุริมเผยรอยยิ้มที่มุมปากออกมาเพราะยังไงเธอก็หนีเขาไปไหนไม่พ้น เธอนอนแบบนี้น่ารักมากจริงๆ ทำให้เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธออยู่กับคนอื่นๆ แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ณภัทรรู้แล้วว่าเขากับเพ็ญนีติ์หายไป ยังไงก็ต้องให้คนออกมาตามหาแน่นอน ในที่สุดเขาก็อุ้มเพ็ญนีติ์เดินออกมาจนถึงริมเขตป่า ข้างนอกป่าเหมือนจะมีเงาดำๆของคนอยู่ ใกล้จนหนีไม่ทันและเขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะหนี “พวกเราอยู่นี้” เขาตะโกนเสียงดังออกมา ทำให้คนพวกนั้นไม่ต้องใช้แรงออกตามหา เงาดำนั้นได้เคลื่อนตัวเข้ามา ชั่วพริบตาเดียวก็เข้ามาล้อมเขากับเพ็ญนีติ์ไว้ตรงกลาง แล้วก็มีคนใช้วิทยุสื่อสารพูดอะไรสักอย่าง หลังจากที่คนนั้นพูดกับวิทยุสื่อสารเสร็จ เขาก็บอกใบ้ทางโทรศัพท์ว่าให้ออกจากที่นี้ไปกับพวกเขา เพ็ญนีติ์นอนหลับลึกมาก เมื่อกี้เธอคงจะเหนื่อยแย่เลย จนตอนนี้ไม่รับรู้เรื่องอะไรแล้ว ปุริมก็อุ้มเธอเดินออกจากป่าแห่งนี้ไป ตอนที่กำลังจะผ่านบ้านของตระกูลศาสตร์พงษ์ จิตใจสำนึกของปุริมบอกให้เขาหยุดเดินแล้วมองเข้าไป แล้วเขาก็ถามคนพวกนี้ไปโดยไม่สนใจว่าเขาจะฟังออกรึป่าวว่า :”นภนต์อยู่ที่นี่ใช่ไหม” “ใช่น่ะสิ” ปุริมคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้คำตอบในทันที ที่จริงแล้วนภนต์ก็อยู่ในบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์ พอได้ยินเสียง ณภัทรกับพี่ใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนข้างกัน ณภัทรเองไม่เชื่อเลยว่าจะเจอปุริม “ทำไมถึงเป็นคุณ” ปุริมไม่สนใจคำถามของเขาและพูดต่อไปว่า : “เขาอยากเจอนภนต์” สิ่งนี้เป็นคำตอบในใจของเพ็ญนีต์ ที่ติดอยู่ในใจมาเนิ่นนานจนเอาความคิดนี้ออกจากหัวไปไม่ได้แล้ว ณภัทรชำเลืองมองไปยังผู้หญิงที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของปุริม ทำไมถึงช่างดูผิดเพี้ยนไปถึงขนาดนี้ ในบ้านของนภนต์มีเสียงผู้หญิงดังออกมาตลอด เขาไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยจริงๆ จนได้มาเห็นกับตาจริงๆ ว่าคนที่ปุริมกำลังอุ้มอยู่จะเป็นเพ็ญนีติ์ ปุริมแบกคนคนหนึ่งอยู่บนหลัง เดินก้าวยาวผ่านผู้คนไปทางบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์อย่างรวดเร็ว แต่ละก้าวของเขาที่ก้าวตามณภัทรมันไม่ช้าลงเลย เพราะเขาอยากจะเจอนภนต์ อย่างน้อยถ้าได้เห็นนภนต์ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยก็ยังดี จะได้สบายใจ “แอดดดด......” เสียงเปิดประตู มองเข้าไปข้างในดูมืดมาก และยังคงได้ยินเสียงผู้หญิงดังออกจากในบ้านนั้น มันชัดมาก เสียงนั้นมันเหมือนเสียงของเพ็ญนีติ์เลย ณภัทรบ้าไปแล้ว จากนั้นเขาเอื้อมมือไปเปิดไฟในบ้าน เขาเข้าใจแล้วว่า เขาโดนนภนต์หลอกเพราะเสียงผู้หญิงที่ดังไม่หยุดนั้นเป็นเสียงของเพ็ญนีติ์จากเทปเสียง และโทรศัพท์ที่ใช้อัดเสียงนั้นก็เป็นเครื่องที่เขาเคยให้เพ็ญนีติ์ไว้ เหมือนนั้นเป็นการประชดที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ แถมยังเป็นโทรศัพท์ที่นภนต์ให้เพ็ญนีติ์อีก แต่ตอนนี้นภนต์ก็เอามาใช้เองแล้ว นภนต์ฉลาดมาก ตอนที่เสียงอัดผู้หญิงนี้ดังออกมา ก็มีเสียงเขาดังออกมาด้วยตลอด เขาหลับตายังรู้เลยว่าไอคิวของผู้ชายคนนี้น่ะมีเท่าไหร่ “นภนต์ ใครใช้ให้คุณผลักไสเธอ” เขาคิดว่าเพ็ญนีติ์จะเป็นจุดอ่อนของนภนต์ แต่นภนต์กับปล่อยให้เธอไปกับผู้ชายอีกคนด้วยมือของเขาเอง แบบนี้มันยากที่จะเข้าใจ นภนต์คงจะรักเพ็ญนีติ์จริงๆ นภนต์นอนขดตัวอยู่ในมุมห้อง โดนพิษทำลายอย่างรุนแรง เขามีชีวิตก็เหมือนไม่มีชีวิตแล้ว มองไปเห็นสายตาของณภัทรก็ดูเป็นสายตาที่ว่างเปล่า เขาได้แต่ก้มหน้า ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้นานเท่าไหร่ ที่เป็นทุกข์ที่สุดในตอนนี้ก็คือการนึกถึงของที่เคยอยู่ข้างกายเขามันยิ่งทำให้รู้สึกแย่ ส่วนอย่างอื่นก็พอจะทนได้ ณภัทรเริ่มโมโหแล้ว เริ่มรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ครั้งนี้ “มีคนมา......” เขาตะโกน เขาไม่เชื่อว่านภนต์จะไม่ได้ยินคำพูดของเขา “ฉีดยาให้เขาหน่อย” แค่เพิ่มปริมาณยาให้ร่างกายของเขา ร่างกายเขาก็จะค่อยๆชินกับสิ่งๆนี้ จนเขาติดแล้วเขาจะเป็นคนเรียกร้องเอง ก่อนหน้านี้ไม่เคยเพิ่มขนาดให้เขา เขาก็ยังหวังว่านภนต์จะช่วยเขาเรื่องต่างๆได้ จากนภนต์ที่ยังมีความสามารถในการทำงานจนกลายเป็นนภนต์ที่ติดยา แบบนี้ถึงจะทำเรื่องต่างๆได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ เขาควบคุมไม่ได้แล้ว เขาอยากจะให้นภนต์ติดยาเสพติดจนต้องยอมเขา ดูแล้ว เพ็ญนีติ์ก็พูดอะไรกับนภนต์ไม่ได้ เพราะนภนต์ไม่ต้องการเพ็ญนีติ์ พูดง่ายๆก็คือในใจของเขามันไม่มีเธอ แต่ก็ไม่ถูกหรอก เดิมทีนภนต์เองเป็นคนแปลกๆอยู่แล้ว เขาคิดอะไร เขาจะทำอะไร ก็ไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป เหมือนกับปีนั้น เขามาที่นี่คนเดียว แล้วได้เลี้ยงผงสีขาวหนึ่งกิโลนั้นกับเขาเพื่อแลกกับเงินให้เหมือนกับเขาซื้อ ทำแบบนี้สลับไปสลับมาภายในไม่กี่เดือน เขาก็ได้เงินเป็นสิบล้านเลย ณภัทรพูดออกมา จากนั้นก็มีคนไปฉีดยาให้นภนต์ทันที “ไม่เอา......” ตานภนต์มองไปยังสองคนที่อยู่ต่อหน้าตัวเอง แววตาของเขาดูเศร้ามากและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ไม่เอา......” เสียงเขาดังอยู่ในลำคอ ทำให้รู้ได้ว่าเมื่อกี้เขาได้รับความเจ็บปวดขนาดไหน “ไม่เอาก็ได้ แต่คุณรับปากผมแล้วต้องทำตามสัญญา” นภนต์ส่ายหัวอย่างยากลำบาก แล้วพยายามพูดออกมาว่า : “ไม่......” ตอนนี้แม้แต่เขาจะพูดออกมายังยากเลย นี่ก็นานแล้ว ถ้าให้เขาทำอีก เขาคงจะเหมือนกับตายทั้งเป็น หวังว่าจะไม่ยืมเงิน แต่เขาก็ยืมเงินจนขายแม้กระทั่งตัวเองไปแล้ว จากตอนนั้นสองเดือนจนมาถึงตอนนี้ก็สามปีแล้ว เขาต้องบ้าแน่ๆถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่คืนนั้นตอนที่เพ็ญนีติ์รู้ว่าปุริมเกิดเรื่องขึ้นความรู้สึกยังคงอยู่ในก้นลึกหัวใจเขาตลอดมา จนทำให้เขาต้องลงมือ บางทีครั้งนี้ความรู้สึกของปุริมมันมากจริงๆ จากนี้เป็นต้นไป เราทั้งสองคนคงไม่ต้องติดค้างอะไรกันแล้ว เขากับเพ็ญนีติ์ ก็ยิ่งเหมือนจะไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ “ให้ผม......” ณภัทรยื่นมือออกมา ในดวงตาก็ดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนเมื่อก่อน ก็ใช่น่ะสิเพราะเดิมทีเขาก็ไม่ได้สุภาพบุรุษเท่าไหร่อยู่แล้ว เขาเป็นมาเฟียใหญ่ของอูข่าน อีกคนหนึ่งกำลังล็อคตัวของนภนต์ไว้ ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังเอาเข็มฉีดยาจ่อไว้ที่แขนนภนต์ ตาก็มองไปยังนภนต์ที่กำลังจะโดนฉีดยา จากนั้นก็มีเสียงดังมาจากทางด้านหลังว่า “ปล่อยเขา” เสียงนั้นดูน่าเกรงขาม ทำให้ชายสองคนนั้นตกใจจนต้องปล่อยมือจากนภนต์ แล้วหันไปมองปุริม แล้วก็หันไปดูท่าทีของณภัทร ทุกคนไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรื่องราวของนภนต์กับชายหญิงทั้งสองคนนี้