บทที่ 8 คุณต้องการผมจริงๆเหรอ

บทที่ 8 คุณต้องการผมจริงๆเหรอ ภายในโรงแรม “บอส นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่คุณต้องการค่ะ” จิตตาเอ่ยแล้วส่งข้อมูลให้กับทยุติ “ข้อมูลมั้งหมดของคุณนีราอยู่ที่นี่แล้ว” “อืม” ทยุติเปิดดูเอกสารทันที พอมองเห็นรูปถ่ายนีรายิ้มอย่างสดใสในชุดนักเรียนแล้ว ทยุติก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์เช่นนี้มานานแล้ว “สิ่งล้ำค่าหนึ่งเดียวของบีเอ็มเอส” ทยุติเอ่ยอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก “ได้เกรดดีเยี่ยมมาตั้งแต่เด็ก ได้รับความรักความทะนุถนอมจากครอบครัว พูดได้ว่าป็นลูกสาวที่รักยิ่งของผู้มีอันจะกิน แต่ว่าทำไมเธอถึงกลับดูเหมือนไม่มีความสุขได้ล่ะ?” “บอส ไม่ใช่ว่าคุณจะชอบเด็กผู้หญิงคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆเหรอคะ?” จิตตาเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “แต่ไหนแต่ไรคุณไม่เคยจะสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้เลยนะคะ” ทยุติเหลือบมองไปที่จิตตาอย่างรวดเร็ว : “โตษณคนนี้น่ะ เป็นคนที่ไม่สามารถทำอันตรายใดๆได้เลย ผมค้นหาข้อมูลทั้งหมดของเขา แต่ก็ไม่พบข้อบกพร่องใดๆในตัวเขาเลย แต่กับนีราคนนี้ มันแตกต่างกันมาก” “บอส คุณคิดจะทำอะไรเหรอคะ?” มุมปากของทยุติยกขึ้น : “นีรา ผู้หญิงคนนี้เป็นจุดอ่อนของโตษณ ผมจำเป็นต้องคว้าหล่อนมาให้ได้!” “นีรา!” ร่างสูงของโตษณนั้นเมื่อใต้แสงไฟถนนยิ่งดูสูงเพรียวและแข็งแรงอย่างเด่นชัด นีราเอามือตบหน้าอกของตัวเองแล้วพูดอย่างไม่พอใจนักว่า : “ตามหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ?” “ตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิด เวลาเลิกงานของบริษัทคือห้าโมงเย็น” “โอ้” “แล้วคุณไปไหนมา?” โตษณเอื้อมมือมาคว้าแขนของเธอ “ต่อจากนี้คุณจะไปที่ไหนหลังเลิกงาน ต้องรายงานให้ผมทราบด้วย!” นีราชะงักเท้า “คุณว่าอะไรนะคะ?” “นี่เป็นคำสั่ง” ไม่รอให้นีราพูดต่อ โตษณก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าไป ประหลาดชะมัด! นีราพึมพำและเดินตามเข้าไปอย่างหมดแรง วันนี้ที่บริษัทเธอใช้แรงทั้งวันจนเหนื่อยล้า ตอนนี้ต้องการที่จะอาบน้ำและได้นอนหลับดีๆ ภายในคฤหาสน์ มีโคมไฟแสงสลัวเพียงดวงเดียวที่ส่องสว่าง “เฮ้!” “เป็นอะไรไปคะ?” นีราถามอย่างไม่พอใจ เธอยังไม่ลืมที่วันนี้โตษณให้เธอทำเรื่องน่าเกลียดต่อหน้าชาลินี “ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย” “เรื่องนี้มัน…” มองดูมือที่ค้ำยันเสาโรมันไว้ ทันใดนั้นนีราก็นึกถึงคืนแต่งงานของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นใจค่อยจางหายไปอีกครั้ง เธอกลืนคำพูดที่แสดงความห่วงใยลงไป และพ่นออกมาเพียงคำว่า “โอ้” โตษณสาวเท้าเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว : “นีรา! ผมหิวแล้ว ผมต้องการที่จะกินข้าวตอนนี้!” “ป้าเหมียวหล่ะคะ? คุณให้ป้าเหมียวมาทำให้สิคะ” มีความอบอุ่นจากแขนของเขาแทรกเข้ามา นีราหันไปมองมือของโตษณอย่างงงงวย ก่อนหน้านี้ นีราเคยอบอุ่นใจทุกครั้งที่โตษณคว้ามือของเธอเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว “ป้าเหมียวไปที่บ้านคุณยาย” เมื่อพบกับสายตาของนีราแล้ว โตษณก็วางมือขวาของเธอลง “ผมหิวแล้ว ดังนั้นผมให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมงนะ” “นี่คุณ…” แล้วโตษณก็ทิ้งไว้แต่เพียงเงากับนีราอีกครั้ง หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง “อาหารเสร็จแล้วค่ะ” นี่เป็นครั้งแรกที่นีราเคาะที่ประตูห้องหนังสือของโตษณ เธอแต่งงานกับเขามาหลายวันแล้ว แต่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ เธอก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาครั้งแรก นอกจากห้องหอแล้ว เธอไม่เคยเดินผ่านไปที่อื่นเลย “โต…” ประตูเปิดออกแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตของโตษณนั้นปลดออกสองเม็ด เผยให้เห็นหน้าอกสีแทนของเขา “มองพอหรือยัง?” นีราสะดุ้งตกใจ เธอรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที : “ อาหารเสร็จแล้วนะคะ อยู่ที่ชั้นล่าง คุณลงไปทานข้างล่างเถอะค่ะ” “แล้วคุณจะไปไหน?” “ฉันทานมาจากข้างนอกแล้วค่ะ” นีราก้มหน้าลงไม่กล้าเงยหน้ามองเขา แค่เพียงโตษณเข้าใกล้เธอ หัวใจของเธอก็จะเต้นเร็วขึ้น แก้มก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดง “กินข้าวด้วยกัน” โตษณพูดขรึมๆ เมื่อมองเห็นอาหารบนโต๊ะ โตษณก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าคนที่มาจากตระกูลอันมั่งคั่งอย่างนีราสิบนิ้วย่อมไม่เคยจะต้องหยิบจับงานบ้านอะไร แล้วก็คงทำอาหารไม่ได้ด้วย แต่ว่าในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง บนโต๊ะกลับมีอาหารอย่างเรียบร้อยทั้งหมดสี่อย่างและมีพร้อมทั้งสีและกลิ่นหอมครบครัน “เพราะว่าเป็นเวลาเร่งด่วน เลยรีบทำได้ไม่กี่อย่าง” นีราที่ยืนอยู่ข้างๆอธิบาย “คุณลองทานดูนะคะ” “อืม” โตษณเอ่ยขึ้นเบาๆ นีรานั่งดูเขากินช้าๆเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที ก็กินข้าวไปทั้งหมดสองชาม “ฉันตุ๋นซุปไว้ คุณจะดื่มเลยมั้ยคะ?” เห็นว่าโตษณไม่ตอบอะไร นีราเลยหยิบถ้วยเล็กๆแล้วเดินเข้าไปในครัว ก่อนหน้านี้ เธอเองก็ไม่ชอบการทำอาหารเลย แต่หลังจากที่เธอได้พบกับโตษณที่งานเลี้ยงเมื่อตอนอายุสิบหก เธอก็สาบานว่าจะทำอาหารเพื่อเขาไปตลอดชีวิต ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรบเร้าแม่ของเธออยู่ทุกวันให้สอนเธอทำอาหาร “ลองชิมดูนะคะ” นีรามองโตษณอย่างคาดหวัง เธอชอบที่เขาที่กินอย่างเงียบๆแบบนี้ ราวกับได้ย้อนเวลาไปเมื่อหกปีก่อน ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี มองเห็นซุปซี่โครงรากบัวบนโต๊ะ มือของโตษณก็กำหมัดเอาไว้แน่น “โตษณคะ นี่คือซุปที่ฉันทำเพื่อคุณเป็นพิเศษ คุณลองชิมดูนะคะ” “ผมต้องการให้คุณป้อน ถ้าคุณป้อนมันถึงจะอร่อย” ทันใดใบหน้าหนึ่งที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ทำให้ในใจของเขารู้สึกกระตุก “โตษณ…” นีราลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนกทันที เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร จู่ๆดวงตาของโตษณก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา เขามองไปทางนีราอยู่นานโดยไม่พูดอะไร “เป็นอะไรไป?” นีราเห็นความโกรธเคืองจากแววตาของโตษณ ทำให้เธอนึกถึงในคืนวันแต่งงานที่เขาจับคอของเธอเอาไว้แล้วพูดพร้อมกับแววตาที่โกรธแค้นว่าเขาจะแต่งงานเพื่อทรมานเธอ ทันใดนั้น โตษณก็ใช้มือคว่ำโต๊ะอาหารลงบนพื้น เมื่อมองดูพื้นที่เละเทะไปหมด ใบหน้าของนีราก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดทันที ทันใดนั้นโตษณก็เปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่แบบเคยเป็น จู่ๆโตษณก็เดินมาด้านหน้าแล้วใช้มือขวาคว้าเอวเธอเอาไว้ : “นีรา คุณต้องการที่จะแต่งงานกับผมจริงๆเหรอ?” “ฉัน…” นีรายังไม่ทันที่จะตอบ โตษณก็จูบลงบนริมฝีปากของเธอโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “โตษณ คุณทำอะไรน่ะ!” “โตษณคุณปล่อยฉันนะ!” น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงพราวลงจากมุมของดวงตาของนีรา ภาพลวงตาที่สวยงามของโตษณกำลังเลือนหายไปทีละน้อย ดูเหมือนว่าโตษณจะมองไม่เห็นความมพอใจของเธอ เขาฉีกทึ้งกระโปรงเธอขาดออกจากกันอย่างหุนหันพลันแล่น หลังจากระบายความต้องการกับเธอติดกันสองครั้ง แล้วโตษณหลับไป มองไปบนเตียงที่ยุ่งเหยิง แล้วยังมีชายหนุ่มที่หลับใหลอยู่ นีราค่อยๆเปิดผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง “ไม อย่าไปนะ” โตษณเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ คำพูดของเขาราวกับกระแทกเข้ามาที่ศีรษะของนีรา “ไม ผมต้องการคุณ อย่าไปเลยนะ” ท่ามกลางความฝัน โตษณเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวด “ชิตชไม?” นีราพูดเสียงเบาวนไปมาซ้ำๆ เธอคว้าเสื้อผ้าที่ถูกโยนลงบนพื้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ โชคดีที่คฤหาสน์นั้นใหญ่มากพอ เธอจึงไม่ต้องนอนอยู่ข้างๆโตษณ หากว่าเขาไม่ได้รักเธอ เธอก็ไม่ต้องการเปลือกนอกของเขา นอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่เย็นเยียบในห้องรับแขก แล้วใจของนีราก็เย็นเยียบตามไป “ หนูกำลังจะแต่งงานกับตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วนะ แม่ขอให้ลูกมีความสุขนะ” “พ่อดูแล้วโตษณนั้นดีกับลูกจริงๆ พ่อเชื่อว่าลูกจะต้องมีความสุขแน่นอน” นีราคิดถึงคืนวันก่อนงานแต่งงานหนึ่งวัน พ่อแม่ของเธอกอดเธอไว้แล้วกล่าวคำอำลาอย่างไม่สามารถตัดใจได้ ในเวลานั้น ถึงแม้ว่าเธอจะเศร้าใจ แต่เธอก็ยังมีความหวัง แต่มาตอนนี้ ในสถานที่แปลกประหลาดไม่คุ้นชินนี้ เธอต้องใช้ค่ำคืนอันยาวนานเพียงคนเดียว ที่เธอสามารถทำได้มีเพียงกล้ำกลืนความเศร้าและความคับข้องใจทั้งหมดลงไปเท่านั้น