บทที่ 9 โลกที่มีกันแค่สองคน

บทที่ 9 โลกที่มีกันแค่สองคน มองดูเตียงใหญ่ที่ว่างเปล่า โตษณก็ตกใจอยู่ชั่วขณะ และเมื่อเขาลงไปชั้นล่าง ห้องนั่งเล่นก็ได้รับการจัดเก็บจนสะอาด เส้นผมดำยาวของนีราถูกมัดรวบเอาไว้อย่างง่ายๆด้วยเชือกเส้นหนึ่ง มีเพียงเส้นผมสองสามเส้นที่หลุดลุ่ยลงมา ความสวยของนีรามีชื่อเสียงไปทั่วเมืองนี้ ไม่มีใครในสังคมชั้นสูงของเมืองนี้ไม่รู้ว่าของเลอค่าของตระกูลจำรูญนั้นเติบโตแล้วจะงดงามสะพรั่งราวกับดอกไม้และเลอค่าราวกับหยกชิ้นงาม ช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะสดใส ราวกับเป็นภาพลักษณ์ของเมืองนี้ “อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะคะ” นีราเอ่ยเสียงเบา โตษณเหลือบมองไปที่โต๊ะ อย่างรวดเร็ว แล้วแอบคิดว่า นี่เธอกลายเป็นพี่เลี้ยงไปแล้วจริงๆเหรอ? เขาไม่ตอบอะไร และหันไปหยิบมือถือขึ้นมา : “เมื่อไปถึงบริษัท ผมต้องการกาแฟหนึ่งแก้วและขนมปังสองแผ่น” ในใจของนีรารู้สึกเจ็บปวด เขายอมไปทำงานโดยที่ท้องหิว มากกว่ากินสิ่งที่เธอทำ ทันใดนั้นมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น “นีรา หนูตื่นแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงใจดีดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ โตษณชะงักเท้า เป็นคุณยายของเขาที่โทรมา “คุณยาย หนูตื่นแล้วค่ะ คุณยายหล่ะคะ?” นีราตอบอย่างนุ่มนวลกลับไป ผู้อาวุโสของตระกูลภูลพิพัฒน์รักและเอ็นดูเธอมาก และเธอเองก็รักท่านเช่นกัน เดิมมันก็เป็นคำตอบตามปกติ แต่ในสายตาของโตษณแล้ว กลับกลายเป็นการเสแสร้งว่าละเอียดอ่อน เขาไม่มีวันลืม ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณยายยืนกรานไม่ให้ชิตชไมเข้ามาในบ้าน พวกเขาก็ไม่ต้องเลิกรากัน และผู้หญิงที่เขารักก็จะไม่ต้องถูกทำร้ายจนเสียโฉม และหนีไปเมืองนอกโดยไม่มีข่าวคราวใดๆอีกเลย “หนูนีรา เมื่อคืนที่ผ่านมาหนูกับโตษณเป็นอย่างไรบ้าง?” คุณยายหยุดชะงักไปชั่วขณะและเอ่ยพร้อมกับหัวเราะ “ยายตั้งใจเรียกให้ป้าเหมียวกลับมาเพื่อให้พวกหนูได้อยู่กันในโลกที่มีกันแค่สองคน” นีราแอบเหล่มองไปที่โตษณ แต่เขาไม่มีอารมณ์ใดๆ “คุณยายคะ หนูกับโตษณสบายดีค่ะ “ นีราทำได้แค่พูดปดไปเท่านั้น “แต่ว่าคุณยายคะ หนูกับโตษณทำอาหารไม่เป็นนะคะ คุณยายจะต้องให้ป้าเหมียวกลับมา” เธอไม่ต้องการที่จะทำอาหารให้โตษณอีกต่อไป ดวงตาของโตษณหรี่เล็กลง ผู้หญิงคนนี้แม้กระทั่งตอนที่โกหกคุณยาย ใบหน้าของเธอก็ไม่เปลี่ยน! “คุณยายครับ” โตษณเข้ามาคว้าเอามือถือไปอย่างอุกอาจ “คุณยายครับ ผมกับนีราเราสบายดีครับ คุณยายวางใจเถอะนะครับ เมื่อคืนนี้เธอยังทำอหารให้ผมทานอย่างหวานชื่น แล้วเช้านี้ผมยังตื่นเร็วขึ้นเพื่อมาทานอาหารเช้าที่เธอทำเลยนะครับ” “ดังนั้น” โตษณมองไปที่นีราอย่างจงใจ “ดังนั้น คุณยายค่อยให้ป้าเหมียวกลับมาอาทิตย์หน้านะครับ ผมอยากจะมีช่วงเวลาที่มีแค่เราสองคนกับนีราให้มากขึ้นน่ะครับ คุณยายก็รู้ว่าแค่ผมไม่ได้ไปฮันนีมูนกับเธอผมก็รู้สึกผิดกับเธอแล้ว” คำพูดของโตษณทำให้ในใจของผู้อาวุโสของตระกูลภูลพิพัฒน์เต็มไปด้วยความสุข เธอรีบตอบเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว : “ดีๆๆ ถ้าพวกเราอยากอยู่ด้วยกันแค่สองคนย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” “โตษณ เราเองก็อย่าไปแกล้งนีรานะ” หญิงชราไม่ลืมที่จะกำชับ “ตั้งแต่เล็กจนโตนีราไม่เคยที่จะต้องทำงานอย่างเหนื่อยยากลำบาก ตอนที่เข้าครัว พวกเราทั้งสองคนต้องช่วยกันระวังด้วย” “ครับ” โตษณรับปากพลางยิ้มเยาะก่อนเอ่ยว่า “คุณยายวางใจเถอะครับ ผมจะดูแลนีราอย่างดีเลย” เมื่อวางสาย โตษณก็เปลี่ยนลักษณะท่าทีของเขาทันที “ไปทำงานพร้อมกับผม” เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันขับรถไปเองได้ค่ะ” “ผมให้เวลาคุณเตรียมตัวห้านาที” โตษณเอ่ยอย่างวางอำนาจ “คุณคงไม่อยากให้บีเอ็มเอสมีเรื่องยุ่งยากหรอกนะ” นีราทิ้งนมที่อยู่ในมือแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที เธอรีบสวมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟอง แล้วสวมกางเกงแสลคขายาวสีดำ แต่งหน้าเบาๆ แล้วรีบวิ่งลงมาชั้นล่าง หลังจากสวมรองเท้าแล้ว “เปิดประตู!” ประตูรถด้านหลังนั้นล๊อค เขาขยับที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับออกมา แล้วประตูรถก็เปิดออก เธอกลืนน้ำลายแล้วทรุดตัวนั่งลง “ทำไมถึงไม่ให้ป้าเหมียวกลับมาล่ะคะ?” นีราเอ่ยถามอย่างงุนงง “ถ้าฉันทำอาหารไม่เป็น คุณไม่ต้องออกไปกินข้าวนอกบ้านทั้งอาทิตย์เหรอ?” โตษณนิ่งเงียบไม่ตอบ “โต…ษณ… ถ้าหากว่าคุณอยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุข ทำไมคุณถึงไม่…” “คุณนี่มันหนวกหูจริง” โตษณตอบอย่างหงุดหงิด “นีรา คุณกับพ่อของคุณไม่ได้หาหนทางเพื่อที่จะเข้ามาแต่งกับตระกูลภูลพิพัฒน์หรือไง? ถ้าอย่างนั้นผมก็จะทำให้คุณบรรลุเป้าหมาย คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่หย่ากับคุณ ตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลภูลพิพัฒน์ จะเป็นของคุณตลอดไป ไม่มีใครทำให้คุณผิดหวังได้” โตษณสูดลมหายใจเย็นเยียบ น้ำเสียงล้อเลียนของเขาทำให้เธอรู้สึกอับอาย เมื่อมองดูก็เห็นความเจ็บปวดที่มุมของดวงตาของนีรา โตษณเหยียบคันเร่งในทันใด เขาต้องการที่จะระบายความอารมณ์อันซับซ้อนของตัวเขาเองอย่างยิ่ง ตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร ทันใดนั้นรถโรลส์รอยซ์สีดำก็จอดอยู่ที่สี่แยกไม่ไกลจากทางเข้าบริษัท “ลงไป!” โตษณพูดอย่างเย็นชา นีราเองก็ไม่ได้ถามอีกแล้วว่าทำไม เธอปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถ โตษณคงจะไม่อยากให้ใครในบริษัทKU-Cooperation รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ถ้าอย่างนั้นทำไมยังให้เธอมาทำงานที่นี่ด้วยกันล่ะ? “เดี๋ยวก่อน!” โตษณหยิบยากล่องเล็กๆออกจากกระเป๋าของเขา “กินมันด้วยล่ะ” ยาเม็ดคุมกำเนิดอีกแล้วเหรอ? ดวงตาของนีรานั้นหลั่งน้ำตาออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกอัปยศ “โตษณ ถ้าคุณคิดว่าฉันมันน่ารังเกียจ ก็อย่ามาแตะต้องฉัน!” นีราจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างโกรธเคือง “คุณจะหย่ากับฉันก็ได้ เป็นฉันที่เสนอออกมาเอง แล้วคุณก็เอาทุกอย่างคืนไปได้เลย!” เอาทุกอย่างคืนไปได้? แล้วโตษณก็นึกถึงคำเตือนของคุณยาย :ถ้าหากกล้าที่จะหย่าล่ะก็ หุ้นทุกตัวของบริษัทKU-Cooperation จะเป็นของนีราทั้งหมด และเขาก็ไม่สามารถที่จะสูญเสีย บริษัทKU-Cooperation ไปได้! “เหอะ คุณไม่ต้องมาทำเป็นแสดงต่อหน้าผมหรอก” โตษณชำเลืองมองเธออย่างไม่พอใจ “ตอนนี้คุณก็ครอบงำคุณยายของผมได้แล้ว และเพราะคุณยาย ผมก็จะไม่หย่ากับคุณ” “ฉันสามารถที่จะ…” “คุณยังคิดว่าผมจะเชื่อคุณได้อีกเหรอ?” ทันใดนั้นดวงตาของโตษณก็เปลี่ยนเป็นคมปราดมากขึ้น เขาจ้องมองที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอและพูดช้าๆว่า “คุณกับคุณพ่อของคุณไม่ได้พยายามทุกทางที่ให้บรรลุแผนชั่วเพื่อจะแต่งเข้ามาในตระกูลภูลพิพัฒน์อย่างนั้นหรอกเหรอ? ตอนนี้พวกคุณก็บรรลุเป้าหมายแล้ว มีอะไรที่ยังไม่พอใจอีกไหม?” บรรลุเป้าหมาย? นีราส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจเลย ที่เธอกับเขาแต่งงานกันไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่ขอเธอแต่งงานบนเรือยอชต์? พวกเขาสองคนไม่ได้อยู่ร่วมกันเพราะความรักเหรอ “โตษณ ฉันไม่เข้าใจค่ะ” น้ำตาร่วงพรูออกจากมุมดวงตาของเธอ ไม่กี่วันหลังจากที่แต่งงาน สิ่งที่เธอได้รับจากสามีที่เพิ่งแต่งงานคือความอัปยศอดสู เมื่อมองไปที่ดวงตาของนีรา ใจของโตษณก็บีบรัดแน่นขึ้น เลวร้ายมากจริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองโหดร้ายกับเธอ “นีรา ผมไม่อยากจะพูดซ้ำเป็นครั้งที่สามนะ ว่าพวกเราจะไม่มีวันหย่าขาดจากกัน” โตษณเบือนหน้าไปแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แต่ว่า พวกเราจะไม่มีลูกด้วยกัน” นีราปิดตาของเธอลงอย่างเงียบๆ ใบหน้าด้านข้างของโตษณนั้นดูดีมากจนทำให้เธอรู้สึกสะท้านอาย แต่ทว่ามันก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นหาใดเปรียบด้วย “ฉันรู้แล้วค่ะ” นีราพยายามขืนตัวกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอหยิบผ้าโพกหัวแล้วลงจากรถ “นีรา เธอมาแล้ว!” ธียศเขย่าอาหารเช้าในมือของเขาและโบกมือด้วยความตื่นเต้น “ทำไมวันนี้เธอถึงไม่ขับรถมาล่ะ? แล้วรถล่ะ?” “โอ้ ตอนนี้รถของฉันเอาไปซ่อมบำรุงอยู่น่ะ” นีราตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย เธอย่อมรู้ถึงวัตถุประสงค์ของธียศอย่างแน่นอน ไม่มีใครจะปฏิบัติต่อเธอโดยไม่มีเหตุผล “เธอคงจะไม่ได้เดินมาหรอกนะ?” “อื้ม” “นีรา เธอรอเดี๋ยวนะ นี่คืออาหารเช้าที่ฉันซื้อมาให้เธอ!”