ตอนที่ 3 คุณทนายโตษิน

ตอนที่ 3 คุณทนายโตษิน ทามินีล้างหน้าไปพลางส่องกระจกไปพลาง และเอาหัวและไหล่หนีบโทรศัพท์ขึ้นมา “ขอโทษนะแม่ เมื่อฉันเสร็จธุระของฉัน ฉันตัดสินใจแล้วว่าค่อยกลับมาดูแลคุณและพ่อ “ ตัดสินใจอะไร บ้านที่นี่ก็ดีเท่าไหร่ทำไมไม่อยู่ทำไมต้องออกไปอยู่ด้านนอกด้วยหล่ะอะไรบ้านเรามันเล็กเกินไปเหรอ รั้งเธอไม่ได้แล้วหรอ” แม่ของทามินีบ่นอย่างไม่สิ้นสุด ทามินีเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยตั้งแต่เด็ก พ่อแม่เป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่หลังจากนั้นก็พัง บ้านของเธอก็ได้ย้ายจากวิลล่าไปยังบ้านธรรมดาในเขตเมือง ฟังแม่ของทามินีพูด มาทินีก็รู้สึกชีวิตที่ผ่านอะไรมาอย่างมากมาย และคว้ากระดาษชำระขึ้นมาซับน้ำตาอย่างช่วยไม่ได้ ‘‘แม่ หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น’’ “โอเคโอเค แล้วก็อีกอย่างนะ พอดีว่าวันเสาร์ลูกชายเพื่อนพ่อของเธอจะมาบ้านเรา ไม่ว่าอย่างไรวันเสาร์เธอก็ต้องกลับบ้าน” ทามินีรู้ว่าแม่หมายถึงอะไร คิดว่าจะต้องแนะนำเธอให้รู้จักกัน ทำได้เพียงแค่ยอมรับ “โอเค หนูเข้าใจแล้วแม่” เมื่อวางสาย เธอก็ถอนหายใจยาวๆและเดินหันหลังกลับลงบันได เธอเดินไปแต่กลับไปกระแทกกับคนคนหนึ่ง คนที่โดนกระแทกไม่มีท่าทีตอบสนอง ร่างกายสูงยาว เขากลับก้าวเท้าอีกก้าว และเกือบเหยียบเท้า เกือบกระแทกเข้ากับชายคนนั้น มาทินีจับแขนของเขาโดยไม่รู้ตัวและจับแน่นเพื่อรักษาความมั่นคงของร่างกาย และตั้งแต่แรกจนสุดท้ายแล้ว ชายคนนั้นก็ไม่ได้คิดจะช่วยเธอ ‘‘ขอโทษค่ะ ขอโทษ’’ ปากก็พูดขอโทษและทามินีก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเสื้อผ้าและเงยหน้าขึ้นมามองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดๆ ใบหน้าของเธอก็ซีดขึ้นทันที ‘‘ษิน’’ ในวินาทีถัดมา เธอก็ตอบสนองต่อบางสิ่งบางอย่างและเปลี่ยนคำพูดทันที ‘‘คุณทนายโตษิน’’ เธอดึงมือกลับและไม่กล้าที่จะจับเขาอีก รีบปล่อยอย่างรวดเร็วและถอยห่างไปหนึ่งก้าว และรักษาระยะห่างไว้ครึ่งเมตร ‘‘คุณ ทำไมคุณถึงออกมา’’ ควรไม่ควรที่จะเหมือนตั้งใจชนเธอ? ทามินียกมือขึ้นมาทัดผมไว้หลังหูและการกระทำของเธอก็อยู่ในสายตาที่หนาวจนล้นออกมาของโตษิน นี่เป็นการกระทำเล็กๆที่เธอทำเมื่อเธอประหม่า กี่ปีแล้วยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ใบหน้าเขาเย็นชา และทำให้บรรยากาศรอบๆเยือกเย็น ทามินีพูดอะไรไม่ออก รู้สึกเหมือนขาสามารถล้มได้ตลอดเวลา ด้วยความเข้าใจที่เธอมีต่อโตษิน นี่อาจเป็นการทำให้โตษินโกรธได้ สักวินาทีเธอก็ไม่กล้าที่จะอยู่ “ฉัน.. ฉันจะกลับไปที่ห้อง..” “เหตุผลที่เธอกลับมา” โตษินเข้าใกล้เธอและเสียงพูดของเขาช่างเย็นชา “ไปแล้ว ทำไมถึงกลับมา” นี่อาจเป็นเพราะราคาสัญญาของเราต่ำไปหรือเพราะเรื่องส่วนตัวทำให้การร่วมมือของเราล้มเหลว เมื่อ 4 ปีก่อนเขาสาบานไว้ ทั้งชีวิตนี้เขาไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีก เธอก้าวออกมา และเดินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว โตษินก็คว้าแขนเธอเอาไว้ และใช้แรงดึงเธอกลับมา ร่างกายทั้งสองคนแนบชิดกัน ทามินีพยายามจะถอยออกห่าง แต่ก็ไม่สามารถถอยได้ ลมหายใจของโตษินอยู่ใกล้เหนือหัว เขาจ้องที่เธอ และพูดอย่างเย็นชา เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอที่ไม่เชื่อฟังไว้สูงเหนือหัวและจ้องมองอย่างกดขี่ และดูเหมือนกำลังบังคับอารมณ์ในจิตใจ “ถ้าหากเพียงแค่เพื่อความร่วมมือในครั้งนี้ งั้นฉันจะบอกไว้เลยว่าให้ยอมแพ้ซะ ราคาสัญญาของบริษัทอันยางไม่ได้อยู่ในความคาดหวังของบริษัทเบนนิซิสเลย และความร่วมมือในครั้งนี้ไม่สามารถเจรจาได้” “โอ้ย” เสียงร้อง โตษินผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำหญิง “ปัง” เสียงกระแทกประตูและจับมือเธอพิงไว้กับกำแพง ทำให้เขาไม่เว้นพื้นที่ว่างให้แม้แต่เจรจา “อะ เหตุผลอะไร” ทามินีพูดติดๆขัดๆและเงยหน้ามอง สิ่งที่เห็นคือแววตาโตษินและลามไปถึงคางและหนวดเล็กๆของเขาที่เป็นระเบียบ มักจะสื่อว่าเจ้าของมีกิจวัตรที่ดี ทามินีอึ้ง ในสายตาเธอไม่เชื่อ เธอไม่คิดว่าโตษินจะบอกจุดจบกับเธออย่างชัดเจน