บทที่​2 ที่หมู่บ้านมีข่าวอื้อฉาวอย่างมาก

บทที่​2 ที่หมู่บ้านมีข่าวอื้อฉาวอย่างมาก สะใภ้คนที่สามมีน้ำตาไหลอย่างมากในตอนนั้น สะใภ้สองซ่างกวนซื่อมองด้วยถ้อยคำที่อธิบายไม่ได้ มุมปากและสีหน้าของหลิ่วหรูเยียนเยอะเย้ย ยิ่งทำให้คนตะลึง ยาพิษขวดนี้ในตระกูลหลิ่วใช้เป็นยาจีนในการป้องกันหนู มด และอื่นๆ ตอนนี้ทั้งหมดไปอยู่ในปากของหลี่วหม้านหยุนมีเลือดติดอยู่ที่คอ เกรงว่าไม่น่าจะรอดได้ แต่หลี่วหม้านหยุนก็ยังรอดมาได้ นอนหายใจรวยรินอยู่บนเดียวเป็นครึ่งเดือน ยังคงเก็บรักษาชีวิตไว้ได้ ซ่างกวนซื่อถือชามซุปมาหนึ่งถ้วย เดินเข้ามาในห้องของหลิ่วหม้ายหยุน มุมปากจิกด้วยความเย็นชา หลานหยุนเอ๋อร์ของป้า เจ้าทำให้ป้าเห็นความเจ็บปวดของเจ้าจริง ๆ......รีบมาดูเร็วเข้าว่าป้าทำอะไรมาให้เจ้า” นางรู้ว่าหลิ่วหม้ายหยุนยังไม่ตาย ก็ยังมีโอกาสที่จะได้แต่งงานไปแทนหรูเยียน แต่ซ่างกวนซื่อก็ไม่มีวันรู้ได้ว่าทำไมหลิ่วหม้ายหยุนถึงไม่ตาย วิญญาณภายในร่างของหลิวหม้ายหยุนได้เปลี่ยนไป โต้ตอบกลับซ่างกวนซื่อ “ขอบคุณความหวังดีของป้ามาก....” ทันใดนั้นเอง ซ่างกวนซื่อก็รู้สึกได้ว่าหม้ายหยุนไม่ได้เกรงใจอะไรนาง สายตาของหลิ่วหม้ายหยุนเป็นสายตาที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในอดีต ในอดีตที่ผ่านมานางเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในโลกและนางก็มีสามีที่ร่ำรวยและหล่อเหลาที่รักนางปกป้องนางทุกคนชื่นชมเธอ ดีอยู่ได้ไม่นาน หลังจากนั้นครึ่งเดือนเห็นความบกพร่องของเขา ก่อนหน้านี้ที่มาขอนางแต่งงานเป็นการแต่งงานที่ไร้สาระที่สุด เรียกหลิ่วหลานอย่างสิ้นหวัง หลังจากที่เมามายในตอนกลางคืน ก็มึน ๆเมาๆ มาในโลกนี้ หลิ่วหม้ายหยุนรู้ว่าต้องรักษาชีวิตนี้ให้ดี ชีวิตมีเพียงครั้งเดียว ชั่วพริบตา ผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างซ่างกวนซื่อก็จากไป ที่มาแทนที่คือแม่ของนางที่มาปกป้องดูแล “ หยุนเอ๋อร์ เจ้าฟื้นขึ้นมาได้เป็นพระคุณของฟ้าดินยิ่งนัก!” หลี่ซื่อค่อยๆ เอามือปาดคราบน้ำตา รีบเอาน้ำแกงมาป้อนให้หลิ่วหม้านหยุนที่ปาก “มา! หยุนเอ๋อร์รีบ ๆ ดื่มเข้าไป ！ เมื่อสักครู่นี้ข้าแอบไปห้องครับกับป้าของเจ้า ครั้งนี้นางไม่ได้หยิบน้ำเย็นให้เจ้า เจ้าดื่มเถอะ....“ “ท่านแม่ ข้าไม่ดื่มของจากผู้หญิงคนนั้น เอาไปเททิ้งให้ข้า....” “อย่าเกินไป หลิ่วหม้ายหยุน ในเวลานั้นท้องนางว่าง ๆ อยากจะอาเจียน รู้สึกคลื่นไส้ นางได้กลิ่นซุปไก่ที่นำมาจากห้องครัวเล็ก กลิ่นทำให้ต้องบีบจมูก “ ได้ ๆ !แม่จะเอาไปเททิ้ง แม่จะฟังเจ้า!” สายตาหลี่ซื่อไม่มีนอบน้อม แล้วนำซุปนั้นที่อยู่ในชามเคลือบไปทิ้งลงถังขยะอย่างแรง ครั้งนี้นางเกลียดแค้นซ่างกวนซื่อ คนรอบข้างถ้าจะทำร้ายลูกของนาง ก็อย่าได้คิด! หลี่ซื่อพูดอธิบายด้วยเสียงนุ่มนวลกับหลิ่วหม้ายหยุน “ แม่กับคนข้าง ๆทั้งสี่ไปเอาไก่แก่มา แล้วก็แอบขโมยตังกุยมาจากตู้ตัวเตียงของท่านแม่ผสมลงไปด้วย ต้องต้มอยู่สองชั่วโมงด้วยกันถึงจะน่าดื่ม ตอนแรกแม่กะว่าจะให้เจ้าดื่มซุปก๋วยเตี๋ยวเสียก่อน แล้วค่อยดื่มซุปไก่ แต่เอาเถอะ แม่ยอมเจ้า ให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” หลี่ซื่อพูดพึมพำอยู่คนเดียวแล้วก็ลุกขึ้น นางคิดว่าเดิมทีหยุนเอ๋อร์อยากซุปไก่นั้น แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ หลิ่วหม้ายหยุนไม่อยากสัมผัสซุปก๋วยเตี๋ยวที่น่าขยะแขยง คนใจร้ายใจดำอย่างป้าสะใภ้สองไม่มีทางทำดีได้ขนาดนั้น! ยังมีอีกตอนที่แม่ความอดทนของชาม เช่นเดียวกันกับไม่ใช่ว่าสะใภ้เล็กจะกล้าทำ ห้องครัวเล็กในห้องใหญ่เชื่อกับรูของประตู หลิ่วหม้ายหยุนมองเข้าไป มองเห็นเครื่องประดับหยกสีชมพู เซี่ยวเจิ้งมองดูด้วยความโล่งใจ เขาน้ำมูกไหล ในปากก็มีน้ำลายอยู่ไม่น้อย สันนิษฐานว่าเป็นเพราะซุปไก่ “ พี่สาว.....”เด็กหนุ่มสังเกตุเห็นว่าหลิ่วหม้านหยุนกำลังมองนางอยู่ เขาทำกระจายไปที่ตัวพี่สาวของเขาเอง “น้องชาย......”ตอนที่หลิ่วหม้านหย่นเห็นหลิ่วหลิงฮ่าว อารมณ์ไม่ได้แย่มาก “ เจ้าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องออกไปเล่นข้างนอก อยู่ตรงนี้ พวกเรากินซุปไก่กัน พูดถึงซุปไก่ หลิ่วหลิงฮ่าวโลภเป็นธรรมดา แต่ว่าถ้าเอามาเทียบกับความสุขของพี่สาว ซุปไก่นั้นไม่ได้สำคัญอะไรเลย ขบริมฝีปากสีชมพู หลิ่วหลิงฮ่าวทำเหมือนกับเศร้ามากอย่างนั้น “พี่สาว ท่านอย่าแต่งออกไปเลย ฟังที่ป้าสะใภ้สองพูด ถ้าหากว่าพี่สาวแต่ออกไป ก็จะไปแทนลูกพี่ลูกน้องหรูเยียนที่ใช้ชีวิตแม่ม่าย หลิงฮ่าวไม่อยากให้พี่สาวเป็นม่าย เหอะๆ ....” “ หลิงฮ่าว อย่าพูดมั่วซั่วไป” หลี่ซื่อที่ได้ยินเสียงก็น้ำตาไหล แอบหยิกหลิ่วหลิงฮ่าวไปทีหนึ่ง ยังคงมีน้ำตาจาง ๆ “พี่สาวเจ้าแต่งออกไปแล้ว โล่กงยี ต้องดีขึ้นแน่ ๆ !พี่สาวของเจ้าต้องได้ใช้ชีวิตดีมีความสุข!” ท่านแม่พูดอย่างนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นการปลอบใจลูก ทำไมหลิ่วหม้ายหยุนจะไม่รู้ ยังมีอีก นี่ก็เห็นได้ชัดเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ตัวเองต้องแต่ไปกับโล่กงยีเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้น ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ๆ แม้จะเอาชีวิตไปแลกมาครั้งหนึ่ง ก็ยังต้องแต่งออกไปอยู่ดี ตอนที่ดื่มซุปไก่ หลิ่วหม้ายหยุนแบ่งการดื่มออกเป็นสี่ส่วน ส่วนที่หนึ่งของแม่ ส่วนที่สองของพ่อ ส่วนที่สามของหลิงฮ่าว อีกส่วนของตัวเอง แต่หลี่ซื่อก็ยืนกรานที่จะไม่กิน นางก็รู้อยุ่เต็มอกว่าหลิ่วเป่ยเทียนก็ไม่กินแน่ ๆ ก็เลยแบ่งให้หม้านหยุนกับหลิงฮ่าวอย่างละนิด หลิ่วหม้ายหยุนรู้ว่าน้องชายของตัวเองยังเล็กมาก เด็กน้อยถ้าหากว่าเติบโตขึ้นมา ร่างของเขาจะดูดีและหล่อเหลา แต่ว่าเอาจริงๆ คือ ดูผอมแห้งเทียบกับล้านรองหลิ่วหลิงอู่ที่สูงใหญ่ ก็คงไม่สามารถเทียบเคียงได้ จากนี้ก็จะเห็นได้ว่า ท่านปู่ท่านย่าลำเอียงไปทางบ้านรองมากแค่ไหน “โอ้ นี่ดื่มได้ละ....“ ป้าสะใภ้สองเดินกลับมา หลิ่วหม้านหยุนที่นอนอยู่บนเตียงนาน ๆ ได้กลิ่นซุปไก่ ไม่ต้องพูดถึงจมูกที่มีความไวป้าสะใภ้สอง ไม่เป็นไร หลิ่วหม้านหยุนเห็นด้านหลังนางกับหลิ่วหลิงอู่กับหลิ่วหรูเยียน หรือว่านี้จะเป็นจังหวะการแย่งซุปไก่หรือ! อย่างไรก็ตามความจริงปรากฏ----- ผลลัพธ์เป็นอย่างนี้! “หรูเยียนนางผู้หญิงใหญ่.....” ซ่านหวนซื่อเดินหัวเราะพุ่งเข้ามาที่หลี่ซื่อ “เมื่อกี้นี้ตอนข้าเดินกลับไปได้กลิ่นซุปไก่ กลิ่นหอมน่ากินมาก หม้านหยุนของเจ้าเพิ่งฟื้นจากการป่วยหนักขึ้นมาแน่นอนว่าคงกินได้ไม่เยอะ ส่วนหลิงฮ่าวก็ผอมอย่างกับอะไร แน่นอนว่าจะต้องเหลือ ก็จะสิ้นเปลืองเกินไป หลิงอู่กับหรูเยียนลูกฉันสองคนเนี่ย เจริญอาหารดี ก็เลยให้มาสักหน่อย ท่านแม่ก็เห็นด้วย ท่านป้าอย่างเจ้าจะว่าอย่างไร หลี่ซื่อยืดเอวขึ้นตรง ดวงตาเย็นชามองไปที่ซ่างกวนซื่อ เต็มไปด้วยความไปพอใจไม่รู้สึกรู้สา ถ้าหากว่าเป็นศาลาเมื่อก่อนนี้ หลี่ซื่อมิงเห็นซ่างกวนซื่อคงพยักหน้าและดึงเอวให้แน่น ที่ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ซ่างกวนซื่อยังคงดูไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้ ซ่างกวนไม่ได้ยินเสียงที่หลี่ซื่อพูดก็เรียกลูกสาวลูกชายทั้งสอง แม่ไม่อ่อนแออีกต่อไปแล้ว ด้วยว่าเรื่องนี้ หลิ่วหม้านหยุนเห็นแล้วต้องยกนิ้วให้สามร้อยหกสิบห้าครั้ง “ ขี้ของหมู่บ้านตรงนั้นกลิ่นแรงมาก ทำไมไม่เห็นลูกพี่ลุกน้องที่เจริญอาหารดีไปตักซักหน่อยหล่ะ” เงยหน้าขึ้นมอง หลิ่วหม้านหยุน ใช้สายตามองป้าสะใภ้สองอย่างดูถูกเสียดสี “ ขี้อะไร ขี้อะไรหะ” ในที่สุดก็คือผู้หญิงในหมู่บ้านชนบท ซ่างกวนซื่อไหนเลยจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ ได้ยินว่าเป็นก้อนหมอก ลูกชายคนเดียวที่ได้เรียนหนังสือมาหลายปีอย่างหลิ่วหลิงอู่ก็เข้าใจได้แล้ว เลยไปกระซิบข้างหูแม่ตัวเอง ทำให้ซ่างกวนซื่อเข้าใจ ซ่างกวนซื่อกับหลิ่วหรูเยียนหันหน้ามามองกัน ดวงตาทั้งสี่ดวงก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เป็นเหมือนกับจะเผาที่พักของหลิ่วหม้านหยุนให้มอดไหม้ไปได้เลย “เจ้า.......” แม้ว่าซ่างกวนซื่อจะเข้าใจแล้ว ว่าหลิ่วหม้ายหยุนดูถูกความรู้นางกับหรูเยียน