บทที่7 ชายหนุ่มผู้มีกลิ่นอายเลอค่า

บทที่7 ชายหนุ่มผู้มีกลิ่นอายเลอค่า นี่ยังไม่พอ หม้านหยุนลูกสะใภ้คนนี้ช่วยทำให้มีหลานๆ อ้วนๆ สักหลายคนเพิ่มขึ้น อย่างนั้นคงจะสมบูรณ์แบบมาก! เฉินซื่อคิดถึงเรื่องในอนาคตอยู่ตื่นเต้นอดใจไม่ได้ นางรู้อยู่ในใจลึก ๆ ถึงแม้ว่าจะมีสมบัติมากมายแต่ว่าถ้าไม่มีความรักไหนเลยจะมีความหมายอะไร ในไม่ช้าฝาหม้อก็ส่งควันลอยมาทำให้กระเพราะคนนั้นตื่นขึ้นมาได้ “ลูกสะใภ้ โจ๊กหอยเซลล์ในหม้อนั้นเสร็จแล้ว ตักไปให้กงยี่เถอะป่ะ” เฉินซื่อส่งรอยยิ้มนิ่มนวลให้กับหลิ่วหม้านหยุน ภายในใจของนาง ไม่ว่าจะเป็นหลิ่วหม้านหยุนหรือกงยี่ก็ไม่มีอะไรแตกต่างต่างก็เป็นลูกหลานตระกูลโล่ “อืม” หลิ่วหม้านหยุนตอบรับคำ เพียงแต่ หน้าของหลิ่วหม้านหยุนเกิดความเขินอายขึ้นอยากหลีกเลี่ยนไม่ได้ แค่คิดถึงเมื่อคืนที่ที่ผู้ชายนอนทับร่างนางอยู่ทั้งคืน หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกเกรงใจ แต่ว่าคำสั่งแม่สามีจะไม่ทำก็ไม่ควร จากนั้น หลิ่วหม้านหยุนก็โค้งตัวเอาทัพพีไปตักขึ้นมาเต็มชาม ข้างบนยังมีเปลือกหอยลอยอยู่เต็มไปหมด ถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วก็ออกเดินมุ่งหน้าไปยังห้องใหม่ที่แต่งงานของโล่กงยี่ ในสายตาของเฉินซื่อตอนนี้ได้แต่คิดพยักหน้านิดๆว่าลูกสะใภ้คนนี้นอกจากจะกตัญญูแล้วก็ดูเชื่อฟังด้วย ด้วยท้องฟ้าที่ทอแสงอยู่ด้านนอกเล็กน้อย หลิ่วหม้านหยุนนำโจ๊กหอยเชลล์เข้าไปในม่าน เห็นชายหนุ่มรูปงามกำลังนั่งพิงพนักอยู่ พระเจ้าไม่ได้มีความหมายอะไรกับคนที่อยู่ตรงหน้า ขนคิ้วดกดำได้รูป ดวงตาดำสนิทเป็นหินมันเงาดูลึกลับมีเสน่ห์ สวมชุดลายไม้ไผ่อ่อนๆ สีม่วง ลมหายใจเรียบนิ่ง ตาทั้งสองข้างจับจ้องอยู่ที่หนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ชายหนุมรูปงานที่ดูมีกลิ่นอายเลอค่าเช่นนี้ ในใจของหลิ่วหม้านหยุนอดไม่ได้ที่จะจับต้อง และอดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในผวัง นี่คือนางมีของนางหลิ่วหม้านหยุนจริงๆ หรือ ได้ยินเสียฝีเท้าเดินของหลิ่วหม้านหยุน โล่กงยี่จึงปิดหน้าหนังสือลงอย่างเงียบ ๆ นางคิดว่าหลิ่วหม้านหยุนมองไม่เห็น จริงๆ แล้วเขาอ่านหนังสืออะไร ไม่ใช่หนังสือที่เด็กดูไม่ได้อย่างนั้น...... หลิ่วหม้านหยุนขมวดคิ้วเข้าหากันเบา ๆ นำโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ “ท่านพี่ รีบมากินอาหารร้อน ๆ” ถ้าหากว่าโล่กงยี่ไม่ได้จำผิด นี่คือหลิ่วหม้านหยุนที่เพิ่งแต่งงานเข้าตระกูลโล่ ครั้งแรกที่เรียกเขาว่าท่านพี่ ไม่รู้ว่าทำไม โล่กงยี่ได้ฟังสองคำนี้แล้ว ใบหูก็รู้สึกเหมือนมีอะไรร้อนๆ มีจี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นโรคติดต่อ ทำให้ใบหน้าของโล่กงยี่กลายเป็นสีแดงไปหมด เหมือนกับชายหนุ่มรูปงามที่เท่ห์และมีเสน่ห์ ทันใดนั้นมาอยู่ข้างหน้าทำให้ใจหวั่นไหว และยังทำให้หัวใจของหลิ่วหม้านหยุนเต็มไปด้วยความอบอุ่น “พระเจ้า โล่กงยี่ทำให้เขินเข้าแล้ว....” หลิ่วหม้านหยุนแอบหัวเราะ ให้ความร่วมมือกับเขาในการเห็นเขาปิดหนังสือ ไม่ต้องไปคิดอะไรที่มันเสียหาย เมื่อสักครู่นี้โล่กงยี่คงไม่ได้เห็นกระถางทองดอกเหมย หลังจากนั้นตอนที่ตัวเองเข้ามา เขาคงไม่ได้เขินใช่ไหม “แบบนี้ก็ช่าง ข้าป้อนท่านพี่ดีกว่า” “ไม่ต้อง.....เหอะ เหอะๆ .....” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะชัดเจน เทียบกับใบหน้าของเขาที่เยือกเย็น ในใจของโล่ยี่กงเต็มไปด้วยทะเลเพลิงเผาไหม้ไปนานแล้ว จากนั้นก็มีเสียงไอติดกันมา หลิ่วหม้านหยุนตบกระแทกที่หลังเขาเบา ๆ โล่กงยี่เกือบจะหลบเลี่ยงการกระทำของนางโดยเจตนา เขาแกล้งทำเป็นดับไส้เทียนที่ลุกไหม้ยามค่ำคืน “ เป็นคนดีจริง ๆ” ใจหลิ่วหม้านหยุนกดด่าในใจเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร มองแต่โจ๊กหอยเซลล์ที่วางให้เย็น ก็รู้สึกร้อนใจ “ถ้ามันเย็นขึ้นมา ตอนนั้นก็จะไม่ดีกับกระเพราะของท่าน ทำให้สุขภาพไม่ดี “ “อืม ขอบใจเหนียงจือที่เตือนข้า” ในที่สุดโล่กงยี่ก็เรียกเหนียงจือแล้ว เสียงออกจะฟังดูเบา แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แต่ละคำเหมือนแม่เหล็กดึงดูดหัวใจของหลิ่วหม้านหยุน นี่เป็นสิ่งที่นางฟังบนโลกใบนี้แล้วรู้สึกใจเต้นมากที่สุด เหมือนกับหยดน้ำที่หยดลงจากภูเขาสูงและยังมีเสียงนกอินทรีย์ที่กระพือปีกอยู่บนท้องฟ้า ด้วยเสียงที่มีพลังนี้ หลิ่วหม้านหยุนยากที่จะติดต่อกับผู้ป่วยโรคปอดอย่างเขานี้ เพียงแต่ดวงตาผู้ชายคนนึงลึกลับเหมือนลึกไปในเหวที่ลงไปลึกเท่าไหร่ก็ไม่สุด คล้ายกับว่าเขามีเก็บความลับอะไรซ่อนอยู่กับตัวเองอย่างนั้น เพียงแต่สัญชาตญาณของหลิ่วหม้านหยุนเป็นสัมผัสที่หกที่แม่นมาก ตอนนี้หลิ่วหม้านหยุนกล้าตัดสินใจ ว่าผู้ชายคนนี้ต้องไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาในชนบท หรือว่าโล่กงยี่อยู่ที่พิเศษที่ไหนสักแห่ง หลิ่วหม้านหยุนตอนนี้พูดได้ไม่ชัดเจน รอข้าไว้ทดสอบอีกครั้ง...... โล่กงยี่เหลือบมองด้วยสายตาที่ให้ความรู้สึกไม่มั่นคง ให้มือโอบเอวของหลิ่วหม้านหยุนไว้ วินาทีต่อมา ริมฝีปากบางๆ ของนายหนุ่ม ก็ประกบกับลิ้นที่เนียนนุ่มของหลิ่วหม้านหยุน “ ข้าอยากจะให้เหนียงจือป้อนข้าด้วยตัวเจ้าเอง” ท่าทางที่ชำนาญเช่นนี้ทำให้ใจของหลิ่วหม้านหยุนกะโดดโลดเต้นไม่เป็นจังหวะ นางเชื่อว่าสามีของนางไม่ได้เป็นโรคปอดร้ายแรง แต่ว่าเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่ล่ากระต่ายตัวน้อยได้อย่างสมบูรณ์แบบ แสร้ง.......แสร้งได้ดี...... เพียงเกรงว่าไม่ต้องนาน นางหลิ่วหม้านหยุนจะต้องถูกกินจนแห้งไปถึงกระดูกไม่เหลือซากไว้เลย “ ริมฝีปากของเหนียงจือ ช่างนุ่มนวลและน่ากินมาก เป็นรสล้ำเลิศที่หาได้ยากในโลกนี้ โล่กงยี่ถอนริมฝีปากแล้วออกเสียงพูดขึ้นมาในขณะที่อยู่ใกล้ริมฝีปากรูปเชอร์รี่ของหลิ่วหม้านหยุน สี่ลูกตาของสองคน เจ้ามองข้า ข้าจ้องเจ้า เป็นความร้อนแรงที่ส่งหากันและกัน หลิ่วหม้านหยุนส่งเสียงหอบแรง :ใครจะบอกข้าได้บ้าง ใคร ๆ ก็รู้ว่านางแต่งออกมากับสามีที่เป็นโรคปอด จะอยู่ได้อีกไม่กี่วันก็จะอยู่ไม่ไหวแล้ว ทำไมมีพละกำลังเรี่ยวแรงราวกับมังกรคืนชีพอย่างนี้ คำพูดของสามีที่ออกจากปากแต่ละคำทำให้อดไม่ได้ที่จะมองอยู่อย่างนั้น..... “ท่าน.....ท่านปล่อยข้าก่อนได้ไหม” หลิวหม้านหยุงบังคับใจตัวเองไม่ให้เต้นแรง พยายามปลีกตัวออกให้เป็นอิสระ “ ท่านพี่กินโจ๊กซะก่อนเถอะ ถ้าหากว่ายังไม่กินเดี๋ยวโจ๊กจะเย็นซะหมด....” คำหลังยังไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากของหลิ่วหม้านหยุนก็ถูกดึงไปจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง เขาดันลิ้นเข้าไป ไม่ให้โอกาสหลิ่วหม้านหยุนที่จะได้หอบหายใจ รู้สึกได้ชัดว่า ในปากของหลิ่วหม้านหยุนอร่อยกว่าโจ๊กหอยเซลล์เป็นไหนๆ ไหนเลยโล่กงยี่จะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปได้ โล่กงยี่กำลังจะเอามือเข้าไปในสาบเสื้อของหลิ่วหม้านหยุน เมื่อเข้าไปถึงส่วนที่ปิดไว้ตรงหน้าทอง หลิ่วหม้านหยุนก็ส่งเสียงร้อง “อ่า” เบา ๆ ออกมา ร้องแบบนี้ ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ชามโจ๊กหอยเซลล์ที่อยู่บนโต๊ะหกลงมาราดไปทั้งร่างโล่กงยี่และหลิ่วหม้านหยุน ช่วงนี้ได้ผ่านฤดูใบไม้ผลิไปแล้ว อาการเริ่มจะหนาวเย็นลง ถ้าหากว่าไม่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า จะต้องได้รับลมหนาวแน่ๆ ในใจหลิ่วหม้านหยุนคิดว่าร่างกายของเขาเปราะบาง ถ้าหากว่าไม่ระวังเรื่องความเย็น พ่อแม่สามีจะต้องโทษนางแน่นอน นางคิดจะไปหยิบเสื้อผ้าสะอาดมาให้โล่กงยี่ผลัดเปลี่ยน ใครจะรู้ว่าเสียงเย้ายวนใจที่แผดเผามาจากหูของนาง “ ห้องบ่อน้ำพุร้อนอยู่ข้างหลังนี้ เหนียงจือช่วยข้าอาบทีเถอะ” ร่างเบาหวิว หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกโล่กงยี่อุ้มขึ้นไปเหมือนเจ้าหญิง มือและแขนของเขามีแรง รู้สึกคลุมเครือ หลิ่วหม้านหยุนสัมผัสได้ถึงกล้าเนื้อที่แน่นและแข็งแรง คิดสภาพว่าคนที่อ่อนแออ่านแต่หนังสือจะมีร่างกายกำยำเช่นนี้ ใครจะไปรู้ ว่าร่างกายเขาทั้งท่อนบนท่อนร่างจะมีรูปร่างกล้ามเนื้อแน่นขนาดนี้ หน้าของหลิ่วหม้านหยุนเขินอายหน้าแดงคล้ายกลับดอกไม้แรกแย้ม “ปล่อยข้า...” สายตาตัวเองกำลังเห็นสะโพกตัวเองกำลังจะลงไปในบ่อน้ำพุร้อน ถึงหลิ่วหม้านหยุนอยากจะห้ามไว้แต่ก็คงไม่ทัน เพราะทั้งร่างของนางนั้นลงไปแช่เรียบร้อยแล้ว ในช่วงเวลานั้น น้ำก็สาดกระเซ็น ร่างของหลิ่วหม้านหยุนก็เปียกทะลุไปทั้งตัว บ่อน้ำพุร้อน สมเป็นบ่อน้ำพุร้อน หลิ่งหม้านหยุนไม่ได้คิดว่าในบ้านของตระกูลโล่ที่อยู่ในหมู่บ้านหลิงเย่าจะมีสถานที่เช่นนี้อยู่ น้ำพุร้อนถูกนำมาจากที่อื่น ไม่จำเป็นต้องใช้คนงานทำความสะอาด เพราะว่าห้องน้ำพุร้อนสามารถที่จะทำความสะอาดได้เองอัตโนมัติ