บทที่8 ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคืออะไร

บทที่8 ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคืออะไร หลิ่วหม้านหยุนคิดมาตลอดว่าคนการใช้ชีวิตกับสภาพแล้วล้อมของคนโบราณไม่ได้อยู่บนเส้นแห่งความตาย ก็นับว่าดีแล้ว แต่ที่ไหนได้นับว่าได้มาเปิดหูเปิดตามาก โล่กงยี่อดใจไม่ไหวที่จะพูดว่า “มา ขอข้าจูบอีกสักที ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป ไม่อยากนั้นเย็นนี้ข้าคงจะลงโทษเจ้าอย่างแรง เจ้าเลือกเองก็แล้วกัน” รังสีเอาเปรียบและเอาแต่ใจ ดูจากรูปลักษณ์แล้วอ่อนนอกแข็งในแสดงสีหน้าเยือกเย็นชัดเจน ในตอนนั้น ทำให้หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกว่า ถ้าหาไม่ทำตามที่เขาบอก ตัวนางเองจะต้องโดนฆ่าตายแน่ ๆ ความเย็นและความเย็นบนพื้นผิวของเขาตรงกันข้ามกับความหลงระเริงในหัวใจของเขา มองดูเหมือนเป็นกระต่ายป่วยเป็นโรคปอดไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ที่ไหนได้เป็นเหมือนหมาป่าที่พร้อมจะกินเลือดกินเนื้อจนไม่เหลือกระดูกไว้ เห็นหลิ่วหม้านหยุนก้มหน้าลง โล่กงยี่ ยิ่งบีบบังคับไปเรื่อย หาเหตุผลดีๆ มาเรียบเรียงให้กับตัวเอง “สามีที่ไม่อยากจูบเหนียงจือของตัวเองไม่ใช่สามีที่ดี...” หลิ่วหม้านหลิวข้างในเหมือนจะรู้สึกหายใจไม่ออก เขาทำอย่างนี้สามารถอุ้มนางได้ ไหนจะยังปล่อยนางลงไปในบ่อน้ำพุ...... มันไม่เหมือนคนป่วยที่เพิ่งแต่งานใหม่ได้กราบไหว้ฟ้าดินเมื่อคืนคนนั้น เขายังมีความลับปิดบังอยู่เท่าไหร่กันแน่หรือ ให้เขาจูบสักทีหรือ หรือจะไม่ให้จูบ หลิ่วหม้านหยุนยังไงก็เลือกให้เขาจูบ เพราะว่า หลิ่วหม้านหยุนเชื่อว่าตอนนี้เขามีแรงที่จะอุ้มตัวเองขึ้นมาทันทีทันใด ก็สามารถที่จะวางเธอลงไปนิ่งๆ ได้เหมือนกัน ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หลิ่วหม้านหยุนก็เชื่อว่า ถ้าหากว่าไปแอบคิดสงสัยเกี่ยวกับพละกำลังของโล่กงยี่ แน่นอนว่าจะต้องมีค่าตอบแทนตอบกลับแน่! พระเจ้า หลิ่วหม้านหยุนไม่ได้คิดจะร่วมหอลงโรงเร็วขนาดนี้ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ใช่ ไม่ใช่หรือ ต้องคอยดูแลร่างกายที่ป่วยเป็นโรคปอดของโล่ยี่กงไม่ใช่หรือ ไม่ถูก คุณชายดูตอนนี้ยังไงก็ไม่เห็นเหมือนคนเป็นโรคสักนิด หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกว่าตรรกะของนางถูกผู้ชายคนนี้ทำให้ยุ่งเหยิงไปหมด！ “จูบก็ได้ แต่ว่าเจ้าต้องรับปากข้าหนึ่งเรื่อง.....” หลิ่วหม้านหยุนเขินอายก้มหน้าลง โล่กงยี่เห็นเพียงหน้าด้านข้างของนาง เห็นหน้ากับหน้าผากเป็นสีแดงเหมือนใบเมเปิ้ล ที่กำลังจะร่วงหล่น ก็อดไม่ไหวที่จะช้อนขึ้นมาเล่น “เงื่อนไขอะไรข้าก็รับปากเจ้าหมด....” หลิ้วหม้านหยุนยังพูดไม่ทันจบ ปากและลิ้นของนางก็ได้รับลมร้อนเป็นพัลวัน ไปจนถึงอีกอึดใจ ริมฝีปากของนางก็ถูกดึงทึ้งอย่างรุนแรงจากบางคน ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหายใจหอบ “ดีแล้ว คืนนี้ข้าจะไม่แกล้งเจ้า” โล่กงยี่ทำยิ้มเจ้าเล่ห์ หลิ่วหม้านหยุนรีบปีนออกจากอ่างน้ำพุร้อน ออกมาจากห้องบ่อน้ำพุร้อนตอนนั้น นางถึงเพิ่งจะรู้สึกได้ว่านอกจากนางและโล่กงยี่แล้วยังมีบุคคลที่สามอยู่ข้างนอก คนคนนั้นเป็นใครกันแน่ หลิ่วหม้านหยุนพูดไม่ออก หลิ่วหม้านหยุนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาพรให้เรียบร้อย ในพื้นที่โล่งอย่างนี้ โล่กงยี่ ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด และลงไปแช่น้ำในบ่อน้ำพุร้อนอย่างสบายใจ “เหนียงจือ ช่วยหยิบสบู่ให้ข้าหน่อย” โล่กงยี่แสดงกับหลิ่วหม้านหยุนได้อย่างไม่เก้อเขินเลยแม่แต่น้อย เหมือนกับว่ากำลังเล่น โกรธไม่ได้ก็เล่นไปทั้งชีวิต “ใช่อันนี้หรือเปล่า” หลิ่วหม้านหยุนทำตามที่โล่กงยี่ชี้ไปที่กล้องผ้าที่เปิดอยู่ หยิบออกมาหนึ่งก้อน ส่งให้เขา “เหนียงจือช่วยข้าถูหลังที” โล่กงยี่ทำเยื่องย่างหันหลังให้หลิ่วหม้านหยุน กล้ามเนื้อของเขาค่อนข้างมันวาว ดูมีพละกำลัง ใจของหลิ่วหม้านหยุนคิดว่าถ้าหากว่าตอนนี้ให้สามีของนางไปสู้กับเสื้อ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะตีได้ตายหลายสิบตัว จะคิดอีกก็ได้ว่าวันนี้ตอนเย็น....... ถ้าเขาทำตามสัญชาตญาณของเขาขึ้นมาหล่ะ จะไม่แกล้งนางแน่หรือ หลิ่วหม้านหยุนไม่ต้องการถูกร่างกายที่กำยำเช่นนี้รังแก ตาของนางไม่ได้บอด ร่างกายกำยำแข็งแรงขนาดนี้ไม่เหมือนกับคนที่ป่วยเป็นโรคปอดจะมีกันได้ หลิ่งหม้านหยุนรู้สึกว่าถึงจะมีแรงไปแย่งดื่มนม ก็ไม่พอโล่กงยี่จะสนุกกับมัน ท่าถูหลังนี้ ทำให้หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นพนักงานอาบน้ำ ที่มีประสิทธิภาพอย่างไงอย่างงั้น “ถ้าหากว่าเหนียงจือจะใช้ความขยันนี้กับที่อื่นด้วย.....ก็จะดีมากเลย” คำพูดของโล่กงยี่นั่นไม่มีความหมายลึกซึ้ง คนขับรถของหลิ่วหม้านหยุนในโลกก่อนนี้ ทำไมจะไม่เข้าใจว่าโล่กงยี่มีความในใจว่าอะไร ผู้ชายก็ต้องการแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ นางถึงได้ไม่ทำ! “ข้าจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปซัก” พูดจบ หลิ่วหม้านหยุนก็ไปหาเอาถังไม้ที่อยู่ก้นบ่อ เอามาใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วก็เสื้อผ้าที่สกปรกของโล่กงยี่ เมื่อมองดูผู้ชายที่ร่างส่วนบนของเขาแช่อยู่ในน้ำ ที่ขอของเขาสวมหยกสีเลือดที่มีราคาสูงอยู่เหนือคอ เนื้อหยกเป็นมันเงามาก ดูราคาแพงหูฉี่! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า หลิ่วหม้านหยุนคงไม่มีโอกาสได้เห็นหยกที่สวยงามแบบนี้! แต่อยากรู้จริงว่า โดยปกติทุกวันเขาก็จะซ่อนหยกเลือดก้อนนี้ไว้กับร่างกาย หลิ่วหม้านหยุนนึกขึ้นได้ ตอนที่กราบไหว้ฟ้าดิน นางไม่ได้เห็นหยกก้อนนี้ หลิ่วหม้านหยุนเริ่มจับพิรุษได้อีก เป็นไปไม่ได้ที่วันสำคัญที่เข้าตระกูลอย่างนั้นจะไม่สวมหยกมีชื่อแบบนี้ ผู้ชายคนนี้จริง ๆ แล้ว ฐานะเป็นอย่างไรกันแน่ ตอนที่ก้มตัวลงไปเก็บของ หลิ่งหม้านหยุนรู้สึกว่าที่สะโพกข้างหลังมีรอยนิ้วยาวๆ มาประทับ “ท่านแม่ช่วยด้วย.....เทพาอารักษ์....” หลิ่วหม้านหยุนตกใจจนต้องรีบวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว โล่กงยี่ยืนพิงผนังห้องน้ำ แล้วส่งยิ้มจากมุมปาก : ความรู้สึกทางผิวสัมผัสของเหนียงจือไม่เลวเลย เห้ย ๆ ใครให้เจ้าเอาแต่มองหยกเลือดที่อยู่อยู่บนคอกันหล่ะ แย่แล้วๆ รูปแรกโดนแย่งไปก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังมาถูกจับได้อีก...... หลิ่วหม้านหยุนถึงแม้จะรีบร้อนก็ไม่สามารถส่งเสียงร้องดังได้ พ่อแม่สามีพวกท่านก็อยู่กัน ถ้าหากว่าทำให้คนในบ้านตกใน มันจะเป็นยังไงกัน “พี่สะใภ้ท่านอยู่ไหน” หลิ่วหม้านหยุนชนเขากับเด็กตัวเล็ก ๆ ฟันกระต่ายของเขาน่ารักมาก นี่คงจะเป็นน้องชายคนเล็กของสามี โล่หมิงถาง ดูแล้ว โล่หมิงถางยังเล็กกว่าหลิ่งฮ่าวไปอีก “ข้าจะไปซักเสื้อผ้าที่แม่น้ำ” สีหน้าของหลิ่วหม้านหยุนมีรอยยิ้มขึ้นมารวดเร็ว ถ้าให้เทียบกับหมาป่าที่อยู่ในห้องคนนั้น หลิ่วหม้านหยุนชอบกระต่ายตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้มากกว่า “พี่สะใภ้ ข้าก็อยากไป” โล่หมิงถางลากชายแขนเสื้อของหลิ่งหม้านหยุน “ เจ้าจะไปก็ได้ แต่ว่าเจ้าต้องเป็นเด็กดีนะ ตกลงไหม ไม่อยากนั้นให้ท่านแม่เอาไม้ขนไก่มาตีเจ้า” เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดชุดสีชมพู รอยเปื้อนบนแก้มบนหน้าเธอหายไปหมดแล้ว โล่ยี่เหลียนดูอวบสวยเป็นธรรมชาติ ช่างเป็นคนที่ดูดีบนโลกนี้ไร้คู่แข่ง ใจหม้านหยุนคิด ถ้าหากว่าโล่ยี่เหลียนผอมลงหละก็ ต้องสวยระดับประเทศแน่นอน “ยี่เหลียน เจ้าสวยจริง ๆ !” การชมเชยทำให้ความสัมผัสระหว่างคนในครอบครัวกลมกลืนกัน หลิ่วหม้านหยุนไม่ลังเลแม้แต่น้อย “พี่สะใภ้ก็” โล่ยี่เหลียนทำหน้าอวบน่ารัก สายตามองไปที่ถังใส่เสื้อผ้าที่หลิ่วหม้านหยุนถืออยู่ “พี่สะใภ้ รอข้าสักประเดี๋ยว ข้าก็มีเสื้อผ้า พวกเราไปซักด้วยกัน” จะพูดไป โล่ยี่เหลียนจูงมือหลิ่วหม้านหยุน แล้วข้างหลังก็มีเซี่ยวหมิงถางเดินตามก้นมาติด ๆ ที่จะไปซักผ้าได้ของแถวนี้ก็อยู่ตรงหลังเขา ด้านหลังเขามีแม่น้ำสายหนึ่ง ใส่สะอาดไม่มีที่เทียบ ผู้คนเรียกกันว่า แม่น้ำสายหยก มองไปไกลๆ ก็จะเห็นได้ว่าเป็นอย่างนั้น