บทที่9 เรื่องของคนสองคนในบ้าน

บทที่9 เรื่องของคนสองคนในบ้าน แม่น้ำต้นสายใช้กินใช้ดื่ม แต่น้ำปลายสายใช้ซักล้างทำความสะอาด โล่ยี่เหลียนมองหาที่ที่มีพอสำหรับคนห้าคนจะนั่งได้มีแผ่นหินกรดขนาดใหญ่ ระมัดระวังอย่างมากค่อยๆ ลากหลิ่วหม้านหยุนขึ้นมา หลิ่งหม้านหยุนอยากจะลากน้องโล่หมิงถาง แต่ใครจะไปรู้ว่าเด็กตัวน้อยนี้ซนอย่างกับลิง ขึ้นมาก่อนพวกนางเสียอีก “พี่สะใภ้ ปกติ ข้าจะมาซักที่นี่ พื้นที่ทั้งกว้างและสบาย” ถ้าจะให้โล่ยี่เหลียนพูด การที่จะต้องซักผ้าพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดูน่าลำบาก แต่กลับเป็น ความสุขภายในใจของนาง ให้เทียบกลับนิสัยจอมขี้เกียจอย่างหลิ่วหรูเยียน น้องสาวโล่ยี่เหลียนไม่ควรทำงานหนักเกินไป ก่อนหน้านี้ที่อยู่ตระกูลหลิ่ว คนเป็นใหญ่มักจะถูกคนบ้านรองกดขี่เสมอ ของในบ้านตระกูลหลิ่ว รวมไปถึงของลุงสองสะใภ้สองของที่หรูเยียนควรจะต้องซัก ทั้งหมดกลายเป็นหลิ่วหม้านหยุนซักอยู่คนเดียว พวกฝันร้ายเหล่านั้น “พี่สะใภ้ ท่านคิดอะไรอยู่หรือ “ เห็นพี่สะใภ้เหม่อลอยอย่างนั้น โล่ยี่เหลียนอดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือของนางไปกวักน้ำขึ้นมาสาดไปที่หน้าของหลิ่วหม้านหยุน “ไม่มีอะไร” หลิ่วหม้านหยุนส่ายหน้า ริมขอบแม่น้ำมีเซี่ยวหมิงถางหัวเราะคิกคั๊กกำลังเล่นน้ำจับปลาเล็กอยู่ แม่น้ำสายนี้ตื้นเขิน เด็กเล็กยืนขึ้นมาก็แค่หัวเข่าเท่านั้นเอง พี่สะใภ้ใหญ่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม โล่ยี่เหลียนพยายามทำตาตัวเองให้โตที่สุด เห็นคิ้วของพี่สะใภ้ขมวดเข้าหากัน เห็นนางใช้มือออกแรงกดอย่างมากเวลาที่ขยี่เสื้อผ้า ไม่หยุดนิ่ง โล่ยี่เหลียนส่งประกายความคิดแปลก ๆ เป็นคนตรงไปตรงมาอย่างใจคิดอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่สะใภ้ ท่านรู้สึกรังเกียจใจกับอาการป่วยของพี่ชายข้าแล้วใช่ไหม ทุกคนก็รู้ว่าพี่ชายข้ามีโรคปวด ไม่มีใครอยากจะแต่งงานกับพี่ชายข้าเลย ....นอกจาก....นอกจากท่าน” “เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น ข้าเพียงแต่คิดถึงบ้าน” จะให้พูดอย่าลึก ๆ ก็คือ หลิ่งหม้านหยุนก็มีคิดถึงท่านแม่กับน้องชายหลิ่งฮ่าว “แบบนี้ดี เดี๋ยวผ่านไปสองวัน ก็ต้องกลับบ้านไปเยี่ยม ถึงตอนนั้นพี่ชายของข้าก็จะได้กลับบ้านกับท่านด้วย” เวลาที่โล่ยี่เหลียนยิ้มนั้นภายนอกช่างน่าดู ฟันของนางขาวละเอียด รูปหน้าไข่เป็นสีแดงระเรื่อ เหมือนกับลูกตำลึง น่ารักมากๆที่สุด “เพียงแค่ท่านไม่รังเกียจพี่ชายข้า ข้าโล่ยี่เหลียนก็จะเคารพท่านพี่สะใภ้แบบนี้ตลอดไป” เสียงหัวเราะสะท้อนตามลมพัดเข้าไปที่หูของหลิ่งหม้านหยุน แล้วตอบกลับไปที่โล่ยุเหลียน “ข้าก็จะเห็นเหมือนกับว่าเจ้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของข้าตลอดไป” พี่น้องคุยกันเฮฮาหัวเราะ ไม่รู้ไม่เห็นว่า รอบตัวนั้นมีคนอยู่มากมาย หลังจากนั้นพวกนางก็เขามากอดกันกลมกับอ่างไม้ หยอกล้อกันไปมา “อั๊ย พวกเจ้าพูดซิ” “ดูอะไร” “นี่เป็นสะใภ้ใหญ่ที่แต่กับคุณชายกงยี่ตระกูลโล่ที่เพิ่งแต่เข้ามาใช่ไหม​” “ใช่ซิ ใช่ซิ ดูช่างกล้าหาญจริงๆ” “นางตัวใหญ่มาก คาดว่าปีหน้าน่าจะให้กำเนิดลูกชายได้” “ตัวใหญ่แบบนี้ ต้องเป็นลูกแฝดแน่นอน เมื่อปีที่แล้วตอนที่น้องสะใภ้ฉันแต่งเข้าบ้านมาก็แบบนี้แหละ” ........ เสียงกระซิบกระซาบ นอกเสียจากว่าหลิ่วหม้านหยุนจะหูหนวก ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะไม่ได้ยิน ผู้หญิงชนบทมีวัฒนธรรมอย่างไรกัน อะไรที่มาตามลม อะไรหยาบ ๆ แค่หยิบจับเรื่องอะไรมาพูดได้ ก็ทำให้ทุกคนมีความสุขหัวเราะคิ๊กคั๊ก หลิ่วหม้านหยุนก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร ก็แค่ซุบซิบนินทากันไปเรื่อยเปื่อย แต่ว่าหลิ่วหม้านหยินก็ไม่ได้มีทางสู้อะไรได้ เขินเกินไปแล้ว! ถึงให้หนังหน้าของหลิ่วหม้านหยุนจะหนา ก็หยุดคำพวกป้าๆ ที่พูดกันอยู่นั้นไม่ได้ ทันใดนั้นหลิ่วหม้านหยุนก็บิดผ้าให้แห้งแล้วโยนละไปในถังไม้ อุ้มถังขึ้นมา “โย่ว สะใภ้ใหญ่เก้อเขิน วิ่งหนีแล้ว ฮ่ะฮ่า......” มีเสียงหัวเราะเผ็ดร้อนเข้าหูมาให้ได้ยินไม่ขาดสาย “พวกเจ้าทำอะไรกัน ดูสิพูดจนแม้แต่ข้านั้นหน้าแดงไปหมดแล้ว พวกเจ้าก็อย่าได้ไปแกล้งพี่สะใภ้ใหญ่ของข้าเลย” โล่ยี่เหลียนนิสัยเด็กคนนี้ เอามือยกเข้าเอวไว้แล้วก็ออกไปพูดกับพวกป้าๆ “ที่ข้าพูดนะยี่เหลียน ข้าพูดถึงพี่สะใภ้บ้านเจ้า เจ้าหน้าแดงเรื่องอะไรกัน หรือว่าเจ้าก็อยากจะแต่งงานกับเขา พอแล้ว พี่เสี่ยวฟางข้าก็ พรุ่งนี้จะแนะนำให้เจ้ารู้จักคนหนึ่ง เป็นคนลูกพี่ลูกน้องข้า ดูดีมาก ๆ เจ้าต้องพอใจ.....” เสี่ยวฟางเขี่ยหินกรวดขนาดเล็ก คล้ายหาโล่ยี่เหลียน เสี่ยวฟางเป็นคนที่แต่งงานเร็ว จึงพูดจาอย่างนี้ “ไม่ ข้ายังเด็ก” ดีที่โล่ยี่เหลียนมีขาทำให้วิ่งได้ไวกว่ากระต่ายซะอีก “ตอนที่ข้าอายุเท่าเจ้า สามีขาก็กอดไปสองแล้ว” เสี่ยวฟางตื้นเต้นขึ้นมา มีเสียงหัวเราะดังมาจากหลังเขาเป็นระลอก ๆ กระทบแม่น้ำเป็นคลื่นๆระลอกๆ แย่แล้ว รองเท้าของหมิงถางทำไมมาอยู่ตรงนี้ข้างหนึ่ง แล้วหมิงถางหล่ะ โล่ยี่เหลียนเริ่มตามหาเสี่ยวหมิงถาง “พี่ๆ น้องๆ ทุกคนช่วยด้วย! ช่วยข้าตามหาน้องชายข้าที น้องชายข้าไม่รู้พัดไปตามกระแสน้ำหรือไม่” ทันทีที่พูดจบ พวกป้า ๆก็หยุดหัวเราะ ทิ้งสิ่งของที่อยู่ในมือกันหมด ดูกังวลกันไปหมด “ไม่ใช่ว่าวิ่งกลับไปแล้วหรอ” “เป็นไปไม่ได้ รองเท้าข้างหนึ่งยังอยู่ที่นี่” โล่ยี่เหลียนร้อนรนจนเกือบจะร้องไห้ “กลับไปพร้อมสะใภ้ใหญ่หรือเปล่า” “จริงซิ พวกเราแบ่งกันไปหา น้องยี่เหลียนอย่ารีบร้อนไป พี่สาวเสี่ยวฟางจะไปตามหาเป็นเพื่อน​” เสี่ยวฟางยุ่งอยู่กับการปลอบยี่เหลี่ยน พูดกับผู้หญิงที่ใส่กระโปรงน้ำเงิน “ ชิวซิ่ง พวกเราแบ่งกันไปหา ยังไงก็ต้องหาพบ หมิงถางไม่มีปัญหาแน่นอน!” เวลาล้อเล่นคือล้อเล่น โล่ยี่เหลียนรู้ว่าพวกนางก็เป็นคนจิตใจดี หลิ่วหม้านหยุนตากผ้าบนเชื้ออยู่ข้างนอก พอจะย่างกายเข้าไปในห้องตอนนั้น ก็ได้ยินพ่อแม่สามีกำลังพูดคุยกัน อันดับแรกก็จะเป็นสียงของแม่สามีเฉินซื่อ “ ให้ตายเถอะ ไม่ค่อยดีนะ เมื่อตอนเช้า ข้าเห็นสภาพของลูกสะใภ้เป็นอย่างนั้น ทำไม ตอนที่เข้าไปทำความสะอาดบนเตียงของกงยี่ ถึงไม่เห็นเลอะสีแดง” “เจ้านี่เป็นภรรยา นี่มันเป็นเรื่องของคนสองคนในบ้าน เจ้าจะพูดไร้สาระให้มันได้อะไร” นิสัยของโล่เหวินเฟิงไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ “ให้ตายเถอะ ข้าเพียงแต่เป็นห่วงกงยี่ ถึงแม้ว่าการกระทำแบบนี้จะไม่ค่อยดีต่อลูกสะใภ้หยุนเอ๋อร์ แต่ว่าฉันก็ไม่มีวิธีอื่นๆ พูดไปพูดมา เฉินซื่อก็กลืนน้ำลาย “ข้าไม่คิดว่าจะมีวันหนึ่งที่....กงยี่ ถ้าหากว่ามีเรื่อง.....มีเรื่องเกิดขึ้นกับเลือดเนื้อเชื้อไขของกงยี่ของพกวเรา.....” ในตอนนี้ หลิ่วหม้านหยุนคิดได้ว่า น้ำตาของแม่สามีเฉินซือต้องรินไหลออกมา พอได้ยินถึงตรงนี้ หลิ่วหม้านหยุนอดไม่ได้ที่จะบอกความจริงกับแม่สามี แต่ว่านางก็...... “เรื่องนี้ไม่รีบ ค่อยๆ ก็ได้” โล่เหวินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ปลอบใจเฉินซื่ออยู่ “สะใภ้ใหญ่ เจ้าช่วยหารองเท้าของหมิงถางได้ไหม รองเท้าของหมิงถางข้างหนึ่งไม่รู้หายไปอยู่ที่ไหน” เสี่ยวหมิงถางเดินกลับมากับหลิ่วหม้านหยุน เพราะว่าซุกซน เสี่ยวหมิงถางเลยทำรองเท้าข้างหนึ่งตกไว้ที่แม่น้ำไม่รู้ตัว ดีที่โล่ยี่เหลียนบอกให้พวกพี่ๆ น้องๆ ที่อยู่แถวแม่น้ำช่วยกันหาเสี่ยวหมิงถาง ด้วยเสียงของเด็กที่ชัดเจน คนที่อยู่ในห้องอย่างโล่เหวินเฟิงกับเฉินซื่อออกจากประตูมา เห็นสะใภ้บ้านตัวเองกับลูกชายคนเล็ก สองสามีภรรยาใบหน้ายิ้มแย้ม “ลูกสะใภ้กลับมาแล้ว มากินข้าวด้วยกัน หมิงถางเจ้าก็รีบเข้ามา” พูดจบ เฉินซื่อก็เข้าไปในห้องครัว หลิ่วหม้านหยุนก็เดินตามไปติด ๆ “ท่านแม่ ข้าจะช่วยท่านจัดการเอง” สักพักโล่ยี่เหลียนก็ร้องไห้โฮวิ่งเข้ามา เห็นว่าโล่หมิงถาง เจ้าตัวน้อย กำลังปีนเล่นอยู่ที่ขอบประตูส่งยิ้มให้นาง นางโมโหจนปารองเท้าในมือไปไว้ข้างหนึ่ง ดึงหูเสี่ยวหมิงถางขึ้นมาเบา ๆ “ กลับกันมาหมดแล้ว ไม่บอกข้าสักคำ ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงเจ้า!” “ที่แท้รองเท้าข้าอีกข้างก็มาอยู่ที่นี่เอง ขอบคุณพี่สาว” โล่หมิงถางไปซ่อนอยู่ที่หลังสะโพกของโล่เหวินเฟิง จากนั้นก็ไปเก็บรองเท้านั่น โล่ยี่เหลียนบอกพ่อของนาง โล่เหวินเฟิง เลยที่เข้าที่ก้นโล่หมิงถางไปหลายที โล่หมิงถางถึงจะเชื่อฟัง