บทที่10 นายท่าน ข้าน้อยไม่เข้าใจ

บทที่10 นายท่าน ข้าน้อยไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าตระกูลโล่จะเป็นลูกค้าใหญ่ในหมู่บ้านหลิงเย่า แต่ว่าก็ใช้จ่ายอย่างประหยัด ในห้องครัวมีอะไรให้กินก็กิน ไม่ฟุ่มเฟือย มีอุ้งตีนหมีข้างหนึ่งที่เหลือไว้จากงานคืนวันแต่งงาน หลิ่มหมานหยุนอยากจะกิน แต่ว่าพ่อแม่สามียังไม่ขยับตะเกียบ ไหนเลยนางจะกล้า “ลูกสะใภ้ รีบกิน....” โล่เหวินเฟิงกับเฉินซือ ทั้งสองก็คีบอุ้งตีนหมีให้หลิ่วหม้านหยุน “ขอบคุณท่านพ่อ ท่านแม่” หลิ่วหม้านหยุนใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาชิ้นเล็ก ๆ แล้วเอาเข้าปาก เคี้ยวมันสองสามที อืม อร่อยจริง คิดๆไปในโลกปัจจุบันการกินอุ้งตีนหมีเป็นเรื่องผิดกฎหมาย แต่ว่าในยุคนี้ไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องปัญหานี้ “ พี่สะใภ้กินอันนี้ กินอันนี้” หลิ่วหม้านหยุนอดไม่ไหวที่จะชิมขนมจีบเกี๊ยวที่น้องสาวยี่เหลียนคีบให้ รสชาติมันสดใหม่อร่อยจริง “กระดูกหมูผัดเปรี้ยวหวาน ข้าชอบกิน ท่านรีบๆ กินเลยพี่สะใภ้” น้ำมันที่มาจากธรรมชาติไม่มีสารพิษมลพิษเจือปน กินขึ้นมาแล้วสบาย! เสี่ยวหมิงถางคีบอาหารด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้หมิงถางไม่เคยคีบอาหารให้ใครมาก่อน ตั้งแต่ที่หลิ่วหม้านหยุนมา เสี่ยวหมิงถางก็เหมือนจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายมากขึ้น รู้จักที่จะคีบกับข้าวให้คนอื่นกิน พ่อแม่สามีได้เห็นจุดนี้ ก็มีความสุขอย่างที่หุบยิ้มที่ปากไม่ได้ จะว่าไป ชามของหลิ่วหม้านหยุนเต็มไปด้วยกับข้าว นางไม่จำเป็นต้องกินข้าวแล้ว จะมาจะไปต้องมีมารยาท หลิ่วหม้านหยุนก็ตักกับข้าวให้กับทุกคน สามีได้กินไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รวมโต๊ะกินกับทุกคน บนโต๊ะนั้นมีกับข้าวอาหารเหล่ามงคลเหลืออยู่เต็ม เป็นไขมันชั้นหน้า กินแล้วไม่ค่อยดีกับสุขภาพ ในใจของหลิ่วหม้านหยุนคิด กับข้าวนี้จะว่าอร่อยมันก็อร่อย แต่พอกินเสร็จ ก็จะกินของอ่อนๆ หน่อย ท้องของหลิ่วหมานหยุนอิ่มมาก แต่พ่อแม่สามีก็ยังคงคีบกับข้าวลงชามให้นาง น้ำใจของผู้ใหญ่ หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่กล้าผลักไส ทำได้เพียงแค่กินเข้าไปเท่านั้น คำที่ท่านพ่อท่านแม่คุยกัน หลิ่วหม้านหยุนได้ยินทั้งหมด เดิมที่คืนแรกที่แต่งงานใหม่รวมไปถึงเช้าของวันที่สอง คนในบ้านต้องไปตรวจรอยแดง ถึงแม้ว่าจะตรวจไม่เจอยังคำว่า แต่ก็พูดไม่ได้ว่าเวลาไหนที่แม่สามีจะไม่มาตรวจเป็นครั้งที่สอง พอคิดถึงตรงจุดนี้ หลิ่งหม้านหยุนรีบยัดข้าวเข้าไปคำสองคำ ทำเป็นพูดไปว่ากระหาย ไปในห้องครัวดื่มชาเย็นสักถ้วย “แคร่ก แคร่ก แคร่ก เหนียงจืออยู่ไหน” ในของของโล่กงยี่มีเสียงไอเบาๆ รอดออกมา ทำไมตอนนี้โล่กงยี่เรียกชื่อตัวนางเองหล่ะ แค่คิดว่าโล่กงยี่นั้นสวมชุดหมาป่ามีหางอย่างนั้น หลิ่วหม้านหยุนก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้น เขาคงไม่ได้จะให้นางรวมห้องหอทั้งกลางวันแสกๆ หรอกน่ะ พระเจ้า​! ไม่ได้รอให้เฉินซือเปิดปาก หลิ่วหม้านหยุนเป็นที่สนใจอย่างมาก “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าไปดูสามีก่อน​” เห็นลูกสะใภ้เดินออกไป โล่เหวินเฟิงกับเฉินซือก็หมอหน้ากันไปมาส่งสายตา “ ดูเอาเถอะ เขาสองคนสามีภรรยารักกันปานน้ำผึ้งที่เหนียวข้น” เดิมที โล่กงยี่ต้องการให้หลิ่วหม้านหยุนมาฝนน้ำหมึก ตอนแรกหลิ่วหม้านหยุนคิดในแง่ลบคิดว่าโล่กงยี่จะให้ตัวเองมาร่วมหอลงโรงตอนกลางวัน “คิดอะไรอยู่” โล่กงยี่เห็นสีหน้าเหนียงจือเป็นระเรื่อ อดไม่ได้ที่หัวใจจะพองโต “ไม่ ไม่ได้คิดอะไร” หลิ่วหม้านหยุนตั้งหน้าตั้งตาฝนน้ำหมึกต่อไป “ข้ามองสีหน้าแล้วเหมือนกับมีอะไรสักอย่าง” โล่กงยี่สัมผัสหลิ่วหม้านหยุนด้วยมือของเขา ในครั้งนี้หลิ่วหม้านหยุนไม่ได้หลบออก นางไร้เดียงสาจริงคิดว่าหน้าตัวเองมีอะไรสกปรกติดอยู่ “ดีแล้ว ไม่มีแล้วหรือ” หลิ่วหม้านหยุน เห็นผู้ชายกำลังจะมาเช็ดแทนให้ “ ดีแล้ว” โล่กงยี่จริงจังกับการพูดทีเล่นทีจริง เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนง่าย ๆ หลิ่วหม้านหยุนไปดูที่กระจก ผลลัพธ์คือ แก้มของนางเต็มไปด้วยน้ำหมึกเส้นหน้าๆ เป็นชั้นๆ เหมือนขนแมวอยู่บนหน้า “เจ้า.... เจ้า....” ทั้งโมโหทั้งเขินจนหน้าของหลิ่วหม้านหยุนแดงไปหมด รีบวิ่งไปที่ห้องบ่อน้ำพุร้อน “แบบนี้ก็ดีแค่ไหน หน้าของเจ้ามีความหอมของหมึก” โล่กงยี่ หยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง(หนังสือการแพทย์หวาโถ) เอามาปิดปากปิดจมูก พยายามอย่างสุดชีวิตที่จะไม่ส่งเสียงหัวเราะของตัวเอง แม้ว่าจะมีเสียงเขาเป็นหลัก แล้วก็เป็นผู้ชาย ไม่กล้าหัวเราะเสียงดัง มิเช่นนั้นจะถูกเปิดเผย รอจนหลิ่วหม้านหยุนล้างหน้าเสร็จ ก็ได้ยินว่ามีคนร้องไห้ตะโกนอยู่ข้างนอก “โล่เหวินเฟิง รีบไปดูเร็วเขา ซิวซิ่งจมน้ำแล้ว ใกล้จะไม่ไหวแล้ว” “นี่เป็นอะไรกัน ลูกหรือ” โล่เหวินเฟิงกับภรรยาเฉินชื่อกินข้าวเช้าเสร็จ ก็เห็นคนข้างบ้านเสี่ยวฟางมายืนหน้าเบี้ยวอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เซวฟางพูดไปร้องไห้ไป.“ชิวซิ่งไปตามหาเสี่ยวหมิงถางของพวกเจ้าแล้วพลัดตกน้ำไป พูดไม่ทันจบ โล่ยี่เหลียนก็ไปจับโล่หมิงถาง หยิกอย่างแรงเข้าให้ที่โล่หมิงถาง “เจ้าเด็กบ้า ! เจ้าดูซิ! ต้องทำให้คนอื่นเขาถึงชีวิต” เป็นความซนของเสี่ยวหมิงถาง ถึงแม้ว่าเขาจะทำรองเท้าตกไปหนึ่งข้าง แต่ที่ไหนได้กลับมาบ้านกับหลิ่วหม้านหยุนตั้งนานแล้ว ข้อนี้ หลิ่วหม้านหยุนรู้ ใครจะไปรู้ว่าพวกนางจะไปตามหาหมิ่งถาง “ตะลึงอะไรกันอยู่หล่ะ รีบไปซิ----” โล่เหวินเฟิงใช้ไม้เท้าเดิน ไม้เท้ากระทบกับแม่น้ำ มุ่งตรงไป เฉินซื่อคอยช่วยพยุงสามีนาง ให้สามีสามารถยืด หยุนยาได้ดีไปได้เร็วขึ้น “ท่านพี่ ข้าก็ไปดูด้วย” หลิ่วหม้านหยุนก็ตามผู้คนเหล่านั้นไปด้วย ....... ตอนที่ตระกูลโล่ไม่มีคนอยู่ข้างนอก ต้องบ่อน้ำพุร้อนมีคนรักษาประตูชุดดำออกมา เอนไปทางประตู “นายท่านหญิงสาวซิวซิ่งได้ถูกช่วยขึ้นมาบนฝั่งแล้ว แต่ว่าไม่หายใจ” ที่แท้เป็นคนดูแลที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ แน่นอนว่าเขาก็อยู่ติดตัวตลอด “ดีแล้ว ข้ารู้แล้ว” โล่กงยี่ยังคงถือ(หนังสือการแพทย์หวาโถ) อยู่ในมือ พลิกดูต่อไป ครั้งนี้ คนดูแลในชุดดำยังคงไม่ไป “นายท่าน ข้าน้อยไม่เข้าใจ ทำไมนายท่านต้องช่วยชิวซิ่งด้วยหล่ะ แบบนี้หล่ะก็ จะทำให้พวกเราถูกจับได้ง่าย “เฉียนหลง ด้วยฝีมืออย่างเจ้า คงอยากที่จะถูกจับได้ ไม่จริงหรือ​” จะพูดไป โล่กงยี่นั้นไว้ใจเฉียงหลงคนดูแลคนนี้มาก “ เจ้าเป็นผู้นำคนดูแลท่านพ่อตั้งหลายปี! และซิวซิ่งก็เป็นคนที่ช่วยตามหาน้องชายบุญธรรมของข้าถึงได้จมน้ำ....” ไม่รอให้คนดูแลอย่างเฉียงหลงตอบกลับ โล่กงยี่ก็ไปซ่อนตัวก่อน ในตอนท้าย เฉียนหลงยังคงข้องใจโล่กงยี่อยู่ “ยังมีอีกเรื่อง นายท่าน ข้าควรจะหาโอกาสกำจัดหลิ่วหม้านหยุนไหม” ประโยคนี้ ทำให้หินสั่นไหว ความลึกลับเยอะมาก! โล่กงยี่มองไปภายในดวงตาช่างซับซ้อน “รอคืนนี้ ข้าค่อยพิสูจน์นางดู ถ้าไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับข้า ข้าจะให้เจ้าเป็นคนลงมือแน่นอน ถอยไปก่อน” “ขอรับ” เฉียนหลงคนดูแลเก่งกาจในการซ่อนตัว ในเวลานั้น หลิ่วหม้านหยุนได้ยินที่โล่กงยี่สนทนา นางตกใจกลับจนลนลานไปหมด เห็นได้ว่า โล่กงยี่นั้นซ่อนตัวลึกลับเพียงใด ............ หลิ่วหม้านหยุนเดินมาถึงชายฝั่งแม่น้ำ คนที่ได้ชื่อว่าซิวชิ่งนั้นตอนอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ โล่เหวินเฟิงถามผู้คนแถวนั้น ก็ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนพานางขึ้นมา แต่ทว่าจะต้องเป็นคนจิตใจดี จะว่าไปคนโบราณก็มีคนประเภทนี้ ทำบุญติดหลังพระ “พระเจ้า ซิวชิ่งเพิ่งจะแต่งงานใหม่ได้แค่เพียงหนึ่งปี ยังไม่ได้มีลูก ก็มาเป็นอย่างนี้ไปซะแล้ว” “มีใครมาช่วยลูกภรรยาของข้าไว้ พระเจ้า...” “ใครสามารถช่วยชิวซิ่งของบ้านข้าได้ จะเอาชีวิตข้าไปก็ได้” “สามีของชิวซิ่งนั้นทำงานอยู่ในเมือง หนึ่งชั่วโมงครึ่งก็ไม่สามารถกลับมาได้ โหดร้าย.....”