บทที่ 11 ตระกูลโล่มีเทพหมอหญิง

บทที่ 11 ตระกูลโล่มีเทพหมอหญิง หลิวหม้านหยุนเห็นคนครอบครัวของชิวซิ่งรีบมากันทั้งหมด พอเห็นชิวซิ่งไม่มีลมหายใจแล้ว ก็ร้องห่มร้องไห้กันใหญ่โตและผู้คนต่างรุมกันเข้ามาดูเยอะขึ้น แม้หมู่บ้านหลิงเย่าจะมียาสมุนไพรมากมายแต่สมุนไพรที่สามารถช่วยชีวิตได้ก็มีไม่มาก หมอที่ดีขึ้นมาหน่อยก็อยู่ห่างจากหมู่บ้านไปกว่าสิบลี้ ไปกลับคนก็คงตายไปพอดี ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป คงไม่ได้การแน่? “ข้ารักษาได้!” หลิวหม้านหยุนเดินเข้ามา โล่เหวินเฟิงและสองสามีภริยาเฉินซื่อต่างมองดูด้วยสายตาที่จับจ้องเอาผิดให้ได้ พวกเขาไม่เชื่อว่าลูกสะใภ้ของพวกเขาจะช่วยคนที่ไม่มีลมหายใจแล้วให้ฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ “ให้พี่สะใภ้ลองดูเถอะ ข้าเชื่อพี่สะใภ้” โล่ยี่เหลียนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่นางก็อยากพูดความคิดที่ตัวเองคิดออกมา “อืมๆ”หมิงถางน้อยก็พยักหน้าเห็นด้วย และพูดอย่างมั่นใจว่า “พี่ชิวซิ่งต้องมีชีวิตกลับคืนมาแน่นอน!” “ทุกคนกระจายตัวออกไปอย่ามุงดูกัน เดี๋ยวผู้ป่วยจะหายใจไม่สะดวก” ทุกคนทำตามที่หลิ่วหม้านหยุนพูด หลิ่วหม้านหยุนรีบเอามือสองปีประทับกันและกดลตรงกลางอกของชิวซิ่งอย่างเร็ว กดขึ้นลงอยู่อย่างนั้น หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…… ทุกคนต่างตกใจกันหมด และนับพร้อมกับหลิ่วหม้านหยุนไปเรื่อยๆ“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก……” ต่อมา เหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนตกใจไปมากกว่านั้นก็คือ…… “อั้ยหยา!ชิวซิ่งนางอ้วกออกมาแล้ว......” เสี่ยวฟางอุ้มเด็กคนหนึ่งขึ้นมาและกระโดดขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ ชิวซิ่งยังคงหลับตาไว้อยู่ แต่นางคลายน้ำออกมาแค่นิดเดียว และต่อมาก็ไออย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ นางก็ลืมตาขึ้นมาทันที “ชิวซิ่งกลับมาหายใจอีกครั้งแล้ว!ชิวซิ่งหายดีแล้ว!” เฉินซื่อมองด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเลย เฉินซื่อมองดูลูกสะใภ้อย่างสงสัย นี้เป็นลูกสะใภ้คนใหม่ที่พึ่งแต่งเข้าบ้านจริงเหรอ?นี้คือภริยาของกงยี่จริงงั้นเหรอ? ไม่? น่าจะไม่เหมือน เฉินซื่อไม่เคยได้ยินว่าตระกูลหลิ่วมีหญิงที่เก่งแพทย์เลย อีกอย่าง ตระกูลหลิ่วก็เป็นแค่ผสมยาสมุนไพรธรรมดาทั่วไป ไม่เคยมีข่าวลือว่าเก่งวิชาแพทย์กันสักคน…… “ลูกสะใภ้ ทำดีมาก!ไม่คิดเลยว่า เจ้าเก่งวิชาการแพทย์ฟื้นขึ้นชีพคนได้ด้วย” โล่เหวินเฟิงพูดเชยชมหลิ่วหม้านหยุนต่อหน้าทุกคน ครอบครัวชิวซิ่งก็ต่างคุกเข่าขอบคุณหลิ่วหม้านหยุนกันหมด“ขอบพระคุณท่านที่ช่วยเหลือชีวิต!ท่านเป็นผู้มีพระคุณของชิวซิ่ง!รอสามีของชิวซิ่งกลับมา!พวกเราจะไปขอบคุณท่านอย่างเป็นทางการแน่นอน!” “อย่าพูดเช่นนี้เลย” หลิวหม้านหยุนพูดกับแม้สามีของชิวซิ่งว่า“ทุกคนก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อย่าพูดจาเกรงใจเช่นนี้เลย โบราณว่าไว้ว่าญาติไกลยังไม่สู้ข้างบ้านเลยใช่ไหม?” “ภริยาของกงยี่เก่งมากเลย เก่งมากจริงๆ” แม่สามีของชิวซิ่งร้องไห้ด้วยความปลื้มปริ่ม ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ต้องรอลูกชายตนกลับมา จะต้องไปขอบคุณนางถึงบ้านแน่นอน และต้องเอาของขวัญไปให้อีก ทุกคนเห็นหลิ่วหม้านหยุนถ่อมตน ต่างคนก็ดูจะภมิใจในตัวนางมาก คำพูดของหลิ่วหม้านหยุนทำให้โล่เหวินเฟิงรู้สึกว่าลูกสะใภ้ตนนั้นใจกว้างมาก รอกงยี่มีหน้ามีตาเอายศกลับมา หลิ่วหม้านหยุนจะเป็นภริยาและผู้ช่วยที่ดีแน่นอน ชายคนหนึ่งถ้าได้หญิงที่คู่ควรกับตน เช่นนั้นชายผู้นั้นก็จะเพรียมพร้อมไปทุกอย่างเช่นกัน นี่ยังไม่พอนะ แม่ยายของชิวซิ่งจับมือเฉินซื่อไว้และพูดว่า“พี่โล่ ขอบคุณท่านมาก ขอบคุณที่ลูกชายท่านได้ภริยาที่ดีเช่นนี้ ช่วยชีวิตของชิวซิ่งไว้ด้วย ขอบคุณท่านจริงๆ!ข้าก็จะขอบคุณท่านอย่างดีเลย” พูดอยู่นั้น แม่ยายชิวซิ่งก็ดีใจมาก ทุกคนต่างรู้กันว่าแม่ยายของชิวซิ่งเป็นคนเห็นแก่ศักดิ์ศรีของตนมาก นางไม่เคยยอมใครเช่นนี้มาก่อน วันนี้กลับขอบคุณตระกูลโล่ครั้งแล้วครั้งเล่า “ลูกสะใภ้ข้าบอกแล้วว่า ทุกคนต่างก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน อย่าพูดจาขอบคุณเช่นนี้เลย อีกอย่าง ชิวซิ่งก็ต้องจมน้ำเพราะโดดลงไปหาหมิงถาง พูดแล้ว พวกเราต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดเอง……” เฉินซื่อจับมือแม่ยายของชิวซิ่งเอาไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดมาก แม่ยายของชิวซิ่งก็จับมือชิวซิ่งเอาไว้และมองดูหลิ่วหม้านหยุนอย่างขอบคุณและพูดว่า“ไม่ว่ายังไง วันนี้ก็เป็นหม้านหยุนช่วยลูกสะใภ้ข้าไว้ ฟ้าคุ้มครองจริงๆ รอข้ากลับมาจะทำป้ายหมอหม้านหยุนมาให้แน่นอน……” นี้ก็มากไป ป้ายนั้นแม้จะเป็นของดีแต่ยังไงก็สำหรับไหว้เจ้ากันทั้งนั้น หลิ่วหม้านหยุนไม่เชื่อสิ่งนี้“ได้ รีบพาหรูเยียนกลับไปพักผ่อนเถอะ เอาน้ำร้อนใส่น้ำตาลผสมน้ำขิงต้มด้วยกัน ให้นางดื่มตอนยังร้อนๆอยู่ จะทำให้ตัวนางอุ่นขึ้น เดี๋ยวนางก็ดีขึ้นมาเอง” “ท่านหมอ สะใภ้ของตระกูลโล่มีเทพหมอหญิงขึ้นมาแล้ว” “ดีจริงๆ ถ้าไม่มีภริยาของกงยี่ พี่ชิวซิ่งก็คงจะไม่รอดแน่” “ใช่ๆ สะใภ้บ้านนี้อยู่ครอบครัวไหนกัน?” “ภริยาของกงยี่เหมือนจะเป็นลูกสาวของตระกูลหลิ่วนะ หลิ่วหม้านหยุน ใจดีมีเมตตา วิชาการแพทย์ก็ล้ำหน้า เก่งจริงๆ!” เสี่ยวฟางอยากจะพูดความดีความชอบของหลิ่วหม้านหยุนออกมาให้ทุกคนได้รู้ได้ทราบกัน ต้องให้คนใหญ่คนโตได้บินนั้นถึงจะดี ชิวซิ่งเป็นเพื่อนที่นางเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก วันนี้ พอช่วยชิวซิ่งได้ ถือว่าเป็นความดีความชอบของหลิ่วหม้านหยุเลยทีเดียว โล่ยี่เหลียนและโล่หมิงถาง สายตาของทั้งสองต่างเปล่งประกายขึ้นมาทันที มองดูหลิวหม้านหยุนด้วยสายตาที่นับถือ“พี่สะใภ้เก่งจริงๆ!วิชาการแพทย์ของพี่สะใภ้เยี่ยมยอดมาก!ฮิๆๆๆ......” “หมิวหม้านหยุนเป็นหมอเทพจริงงั้นเหรอ……” “เจ้าว่าทำไมข้าไม่ได้สะใภ้ที่ดีเช่นนี้เนี่ย” “พูดเช่นนี้แล้ว ตระกูลโล่ กงยี่ก็มีบุญจริงๆเลย” “ใช่สิ พวกเจ้าว่าหลิ่วหม้านหยุนจะรักษาวัณโรคโรคของกงยี่ได้หรือไม่?” “ข้าว่าไม่ได้นะ ขนาดหมอจากเมืองต่างๆที่เก่งๆมารักษาให้ก็ยังไม่ดีขึ้น……” โล่กงยี่ที่ยกเก้าอี้ออกมานั่งข้างนอกบ้าน มองดูชายในหมู่บ้านที่แบกจอบไว้พูดซุบซิบเสียงเบา และทำเป็นทักทายเขา พวกเขาคิดว่าโล่กงยี่ไม่ได้ยิน ที่จริงแล้ว เขาได้ยินทั้งหมดเลย แม้พวกเขาจะไม่พูด ก็มีทหารลับมาบอกเขาหมดแล้ว หลิ่วหม้านหยุนกลับมาพร้อมกับทุกคนที่ยินดีมาส่งนางถึงบ้าน พูดตามความจริงแล้ว เรื่องนี้ก็ทำให้โล่เหวินเฟิงมีหน้ามีตาขึ้นมาเยอะมาก โล่เวินเฟิงก็รู้ว่ามีหน้ามีตาได้เพราะหลิ่วหม้านหยุน โล่กงยี่นั่งเฉยๆไม่ได้พูดอะไร แต่สายตากลับมองดูหลิ่วหม้านหยุนด้วยความสงสัย ทุกคนต่างคิดว่าโล่กงยี่ป่วยอยู่ ดังนั้นก็เลยไม่มีแรง ข้อนี้ โล่เหวินเฟิงเฉินซื่อสองสามีภริยาก็ไม่ค่อยสนใจ และรับไปเตรียมข้าวกลางวัน พอถึงเวลาข้าวกลางวัน โล่กงนี่ก็นั่งข้างหลิ่วหม้านหยุน และทุกคน โล่กงยี่ยังคงทำหน้าเหมือนคนป่วยไม่มีแรง หิ่วหม้านหยุนมองดูเขาที่ท่าทางเหมือนใกล้ตาย นางก็อยากหัวเราะมาก เขาแสดงเก่งเสียจริง ถ้าได้อยู่ในโลกอนาคต เขาคงได้รางวัลออสก้าไปครองแน่นอน “กงยี่ เจ้ารู้ไหม?วันนี้ภริยาเจ้า ได้สร้างเรื่องที่ไม่น่าเชื่อขึ้นมาล่ะ” เฉินซื่อยิ้มให้หลิวหม้านหยุนและพูด ท่านแม่ก็พูดไปแต่โล่กงยี่ก็นั่งเงียบไม่พูดอะไร นั่งฟังอย่างเงียบๆ พอสายตาโล่กงยี่มองดูหลิ่วหม้านหยุน หางตาเรียวยาวสวยได้รูปขนตาที่ไม่ได้ยาวมากนักมองดูนางและคิดว่า:หญิงผู้นี้คงไม่ง่ายนัก