บทที่ 14 เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน

บทที่ 14 เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน “เหอะ เจ้าเบาหน่อย ทำเช่นนี้ต่อหน้าเด็กๆได้อย่างไรกัน เดี๋ยวสะใภ้ก็เห็นเข้าหรอก” โล่เหวินเฟิงรีบออกมาจากนาง แต่ภริยาเขาก็ไม่ยอม หลิ่วหม้านหยุนทำเป็นไม่เห็น วางตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ และพูดว่า“ท่านพ่อ ท่านแม่ กินข้าวได้แล้วเจ้าค่ะ” พอกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็กลับห้องนอนตัวเองไป คนชนบทโบราณไม่มีกิจกรรมสนุกๆให้ทำเลย พอตะวันขึ้นก็ตื่นมา พอตะวันตกดินก็นอน ไม่รู้ว่าทำไม นี้เป็นคืนวันที่สองที่แต่งเข้ามาในตระกูลโล่ หลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา เพราะตอนที่เขากินข้าว สายตาของโล่กงยี่ที่มองตัวเองเหมือนกำลังข่มขู่นางอยู่ “ใส่เสื้อผ้าให้ข้าสิ” โล่กงยี่อาบน้ำเสร็จ ก็ยืนตรงหน้าหลิ่วหม้านหยุน กางแขนจะให้หลิ่วหม้านหยุนรับใช้เขา ภริยารับใช้สามีเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่มีอะไรมาแบ่งแยกความเป็นชายและหญิงมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน “ได้ ข้าช่วยเจ้าแต่งตัวได้ เจ้าต้องไปยกน้ำอุ่นล้างเท้ามาให้ข้า” หลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าโล่กงยี่ไม่รู้จักคำว่าสิทธิมนุษย์เราเท่าเทียมกัน แต่วันนี้ หลิ่วหม้านหยุนคนนี้ก็จะเป็นคนสอนเขาเอง “เจ้าว่าอย่างไรนะ?” เพราะยังไงคำนี้ออกมาจากปากหลิ่วหม้านหยุน โล่กงยี่รู้สึกตกใจมาก “เจ้าไม่เข้าใจงั้นเหรอ?ตอนนี้เจ้าบอกให้ข้าไปแต่งตัวให้เจ้า เจ้าก็ช่วยข้าเทนำอุ่นล้างเท้ามา นี้เรียกว่า…ชายหญิงมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน…” หลิ่นหม้านหยุนพูดต่ออีก“เจ้าอย่าอ้างว่าตัวเองป่วย เจ้าไม่ป่วยเป็นวัณโรค……” “ถ้าพูดเช่นนี้ ภริยาก็ควรทำตามหน้าที่ของภริยาที่ต้องทำ” ไม่รอคำว่า“วัณโรค”พูดจบ โล่กงยี่ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาและจับตัวนางกดลงเตียงทันที เขาไม่อยากฟังนางพูดอีก พูดแล้วก็เหมือนกับพูดความลับออกมา แต่ปัญหาคือ ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยซ้ำ? ทำไมพูดต่อหน้าเขาก็ไม่ได้ ยังทำให้เขาโกรธอีกเหรอ? โล่กงยี่กดนางเอาไว้อย่างแรง จนขานางเริ่มช้ำ ทำเอานางไม่มีแรงสู้อีก บนเตียงผ้าปูที่นอนที่เปื้อนเลือดสาดสีแดงเถือก โล่กงยี่ยังไม่พอใจยังอุ้มหลิ่วหม้านหยุนไปที่ห้องน้ำ ใช้น้ำดอกไม้สาดนาง หลิ่วหม้านหยุนไม่คิดว่าเขาจะมีพละกำลังมากขนาดนี้ “ปล่อยข้าไปเถอะ…ข้าเหนื่อยแล้ว…” หลิ่วหม้านหยุนพูดขอร้อง ถ้าทำเช่นนี้อีก วันที่สองนางคงลงจากเตียงไม่ได้แล้ว แต่โล่กงยี่ไม่ยอม เขายังคงทำอย่างรุนแรง เหมือนทำเช่นนี้ถึงจะทำให้เขาได้ปลดปล่อยอารมณ์โกรธโมโหที่เขาทนมาหลายปีได้ ต่อมา หลิ่วหม้านหยุนก็เหนื่อยจนสลบไป โล่กงยี่อุ้มนางขึ้นมาเบาๆ มองดูนางนอนหลับแล้ว เขาก็ห่มผ้าให้นาง จากนั้นเขาก็นอนข้างๆและมองดูใบหน้านางเงียบๆ ใบหน้า จมูก ปาก คาง และผมของนาง เหมือนกับว่า บนตัวของหลิ่วหม้านหยุนทุกตำแหน่งทุกส่วนเป็นของมีค่ามากอย่างนั้น เจ็บ……โอ๊ย…… นี้เป็นความรู้สึกแรกที่หลิ่วหม้านหยุนตื่นขึ้นมา นอกจากนี้ หลิ่วหม้านหยุนไม่รู้สึกอะไรอีก แต่รู้สึกแค่ว่าแขนขาทั้งสีชาไปหมด “เจ้าลดความอ้วนบ้างเถอะ” หลิ่วหม้านหยุนมองเขาด้วยสายตาที่อาฆาต ชายที่คิดว่าจัดการก่อนเดี๋ยวก็ดีกันเอง ก็จะทำให้ได้ทุกสิ่งจากนาง ฝันไปเถอะ! ในโลกของหลิ่วหม้านหยุน แม้ชายคิดจะทำเช่นนี้กับหญิง ก็ไม่ได้เด็ดขาด “ใช่เหรอ?” โล่กงยี่สงสัยกำบคำพูดของหลิ่วหม้านหยุนมาก เขาเป็นชาย ร่างกายหุ่นของเขาสมส่วนมากแล้ว แต่เขาต้องแกล้งป่วย เสื้อผ้าที่ใส่เลยต้องทำให้ใหญ่หน่อย แต่ความเป็นจริงแล้ว โล่กงยี่ใส่เสื้อตัวใหญ่เพื่อปิดบังสรีระตัวเอง ข้อนี้ หลิ่วหม้านหยุนต้องยอมรับจริงๆ “ภริยา สามีหิวน้ำแล้ว ช่วยข้าเทน้ำมาหน่อย” โล่กงยี่ที่นั่งอยู่บนเตียงก็พูดขึ้นมา อะไรนะ? เขารุกรานนางมาทั้งคืนก็ช่างเถอะ ครั้งนี้นางเหนื่อยมากแต่ก็ยังให้นางไปเทน้ำให้เขาดื่มอีก เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แต่ว่า โล่กงยี่ก็เป็นคุณชายจริง ถ้าไม่ฟัง หลิ่วหม้านหยุนไม่รู้ว่าโล่กงยี่จะฆ่านางหรือเปล่า นางลุกขึ้นมาเดินไป นางรู้สึกส่วนล่างของนางเจ็บมากเหมือนฉีกขาด ให้ตายเถอะ ทำไมสวรรค์ไม่สร้างให้ชายกับหญิงมีสิทธิ์เท่ากัน คลอดลูกเจ็บก็ช่าง ทำไมทำเรื่องนี้ก็ยังต้องเจ็บอีก?! เหมือนกับว่า เขารู้สึกได้ว่านางกำลังฝืนตัวเองเทน้ำชาให้ตัวเอง โล่กงยี่ก็อยากหัวเราะขึ้นมา อม้ในใจจะคิดเช่นนี้ โล่กงยี่ก็ไม่แสดงออกมาหรอก อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็ต้องทำตัวเป็นชายชาตรี “คุณสามีดื่มชาสิเจ้าคะ” แต่ละก้าวที่นางเดิน ระหว่างทางก็หกมาเกือบจะหมดแก้วแล้ว โล่กงยี่ดูแล้วก็พูดว่า“เจ้าเป็นภริยาก็ดูแลสามีเจ้าเช่นนี้เหรอ?ไปเทชามาอีก” น้ำเสียงที่เย็นชามีคำสั่งที่เหมือนกับตัวเองเป็นฮ่องเต้ พอคิดแล้ว หลิ่วหม้านหยุนก็มองเขาและคิดว่า:หรือว่าเขาพ่อเขาจะเป็นฮ่องเต้กัน? แม้เขาจะเป็นองค์ชาย เขาก็จะแกล้งคนเช่นนี้ไม่ได้ “โล่กงยี่ ข้าขอเตือนเจ้านะ แม้ข้าจะสัญญากับเจ้าไว้แล้ว ข้าก็ทำตามหน้าที่ภริยา แต่…เจ้าก็อย่างทำเกินไป…ทั้งๆที่เจ้าก็รู้ว่าเมื่อคืนเจ้าทำเช่นนั้นกับข้า…ข้าก็เดินไม่ไหว…เจ้า…” ไม่สนใจแล้ว หลิ่วหม้านหยุนพูดความในใจออกมาทั้งหมด “เมื่อคืนข้าทำอะไรงั้นเหรอ?เจ้าพูดมาอย่างละเอียดหน่อย ข้าฟังไม่ได้ความเลย” โล่กงยี่พูดจบแล้ว แต่หลิ่วหม้านหยุนเห็นเขาที่ยังยิ้มอยู่และยิ้มอย่างโหดร้าย ครั้งนี้ หลิ่วหม้านหยุนรู้แล้วว่า ที่แท้แล้วโล่กงยี่ก็ตั้งใจสั่งให้นางไปเทชา ก็เพราะจะบังคับให้นางพูดเรื่องน่าอายเช่นนี้ออกมา “ต่ำ เลว!”หลิ่วหม้านหยุนด่า ด่าไปเขาก็ไม่สนใจ โล่กงยี่ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ตอนที่ยิ้ม ต้องยอมรับว่า สายตาของเขาดูดีมาก คิ้วที่เรียวคม นางที่กำลังโกรธก็หายโกรธไปครึ่งเลย หลิ่วหม้านหยุนมองดูเขานิ่ง “พอแล้ว เจ้าควรพยุงข้าไปกินข้าวเช้าได้แล้ว” โล่กงยี่เดินไปข้างหน้า จับมือหลิ่วหม้านหยุนขึ้นมาและพยุงเอวเขาไว้“เช่นนี้ถึงจะเหมือนสามีภริยาที่รักกัน คนจะได้ไม่สงสัย รู้ไหม?” เขาอธิบายเช่นนี้ ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนก็เถียงไม่ออก นางไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร ยังไงก็ทำตามที่เขาบอกก่อน เพราะยังไงโล่กงยี่เป็นมีความลับมากกว่าที่นางจะรู้เสียงอีก “ช้าก่อน ข้ายังไม่ได้ล้างหน้า” หลิ่วหม้านหยุนคิดว่าตัวเองไม่ได้แปรงฟันมาหลายวันแล้ว ช่วงที่อยู่ในตระกูลหลิ่ว บ้านนั้นก็ไม่ใช่บ้านที่รวยมากนัก จะมีแปรงฟันที่ดีได้อย่างไร “ล้างหน่อยก็พอแล้วล่ะ”