บทที่ 15 สองสามีภรรยาก็แสดงออกมากไปแล้ว

บทที่ 15 สองสามีภรรยาก็แสดงออกมากไปแล้ว โล่กงยี่ไปหาไม้จิ้มฟันขนาดยาวออกมาและพูดว่า“ข้าใช้สิ่งนี้เป็นประจำ” “คุณสามี ในบ้านมีเกลือป่นไหมเจ้าคะ?” หลิ่วหม้านหยุนมองโล่กงยี่ “มีสิมี แต่ว่าเจ้าจะเอามาทำอะไร?” โล่กงยี่ไม่เข้าใจว่าหลิ่วหม้านหยุนจะถามทำไม โล่กงยี่ไปหาเกลือมาจากมุมห้อง พอเห็นเกลือ หลิ่วหม้านหยุนก็ทำท่าเหมือนได้รางวัลใหญ่ เอามาหนึ่งกำเล็กและใส่เข้าปากตัวเอง พอสามีที่เห็นนางจะหยิบของสิ่งนี้ก็รีบพูดว่า“สิ่งนี้กินไม่ได้นะ” “ใครบอกว่าข้าจะกินกัน” นางมองบนใส่เขา หลิ่วหม้านหยุนเอาน้ำจากห้องน้ำมาหนึ่งขัน ผสมกับเกลือและอมเข้ามาบ้วนสองสามครั้ง จากนั้นก็บ้วนออกมา ต่อมา หลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกสบายและพูดว่า“อ่า รู้สึกดีจังเลย!” “นี้คือ?” โล่กงยี่ไม่เข้าใจว่านางจะทำเช่นนี้ทำไม ก็แปลก ในสมัยพวกเขาขนาดเกลือสามารถใช้แทนยาสีฟันได้ก็ยังไม่รู้เลย เป็นคนบ้านนอกจริงๆ มีของดีเช่นนี้ก็ไม่รู้จักใช้กัน หลิ่วหม้านหยุนยิ้มและพูดว่า“จะให้ข้าบอกเจ้าก็ได้ นอกจากเจ้าจะตกลงกับข้าข้อหนึ่งก่อน” อะไรนะ? น่าขำสิ้นดี! เขาโล่กงยี่เป็นคนที่มีตำแหน่งสูงสุด โลกใบนี้ยังมีอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าเขาอีกงั้นเหรอ หมู่บ้านหลิงเย่าผู้หญิงชาวบ้านธรรมดาๆ กลับมาบอกว่าเขาบ้านนอกงั้นเหรอ เช่นนั้นใครกันแน่ที่เป็นคนบ้านนอก โล่กงยี่พูดว่า“เจ้าว่ามา” “ข้อหนึ่ง ต่อไปห้ามแกล้งข้าทำร้ายข้าเด็ดขาด” หลิ่วหม้านหยุนล้างหน้าเสร็จก็นั่งบนเก้าอี้ และไขว่ห้าง“ข้อสอง ต่อไปอย่าให้ข้าไปทำอะไรที่ข้าไม่อยากทำเด็ดขาด” ทั้งๆที่บอกว่ามีข้อเดียว ทำไมกลายเป็นสองข้อล่ะ? หลิ่วหม้านหยุน ผู้หญิงคนนี้ เชื่อได้ไหมเนี่ย? “ได้ ข้าตกลง” โล่กงยี่ยอมแพ้ ที่จริงพอพูดตามความจริงแล้ว หลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกดีต่อโล่กงยี่จริง อย่างน้อยเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ขี้จุ้นจุกจิก สิ่งที่เขามีคือสิ่งที่ชายพึงมีนั้นก็คือมีศักดิ์ศรีมีความหนักแน่นคำไหนคำนั้น ข้อนี้ก็ทำให้หลิ่วหม้านหยุนรักเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้หลิ่วหม้านหยุนจะไม่เอาหัวใจให้เขาแน่นอน ต่อมา สิ่งที่ทำให้หลิ่วหม้านหยุนต้องตกใจนั้นก็คือ โล่กลงยี่กลับเรียนแบบท่าทางนาง เอาเกลือใส่เข้าปาก จากนั้นก็บ้วนกับน้ำ ไม่บ้วนก็ยังดี แต่พอบ้วนแล้ว โล่กงยี่กลับสำลักน้ำแทน ทำเอาหน้าและคอแดงเถือกไปเลย “เจ้าทำผิดวิธีแล้ว ต้องอมและบ้วน อย่ากลืนเข้าไป” หลิ่วหม้านหยุนรีบพูดอธิบาย โล่กงยี่ไม่สนใจเรื่องนั้น เขากลืนลงไปไม่น้อยเลย “แคะๆๆ……” เอาไอไม่หยุด ด้านนอกโล่เหวินเฟิงสองสามีภริยาก็คิดว่าอาการป่วยเขากำเริบ รีบไปเคาะประตูด้านนอกทันที หลิ่วหม้านหยุนเปิดประตู แต่โล่กงยี่ก็กอดหลิ่วหม้านหยุนไว้และประทับริมฝีปากส่งลมหายใจให้นาง ต่อหน้าพ่อแม่ ที่จริงแล้วโล่กงยี่เอาเศษเกลือที่เหลือในปากเขาส่งต่อให้นางต่างหาก ความรู้สึกเค็มๆ ก็เค็มขึ้นคอหลิ่วหม้านหยุนทันที “อือๆ……” ดูแล้ว หลิ่วหม้านหยุนจะไปบ้วนปากไม่ได้ ถ้าไปตอนนี้เดี๋ยวความลับก็แตกกันพอดี เรื่องที่พวกเขาแกล้งรักกัน เพื่อแผนการหลิ่วหม้านหยุนเลยต้องทำตามโล่กงยี่ เอาเกลือในปากเขามาและอมไว้จนละลาย จากนั้นก็ส่งต่อเข้าปากของโล่กงยี่ ตอนเช้าๆมาเห็นสองสามีภริยารักกันก็เป็นเรื่องที่ดี โล่เหวินเฟิงมองตาค้าง ในใจก็คิดว่าสองคนนี้ช่างกล้ามาก กงยี่ทำเรื่องที่เมื่อก่อนเขาโล่เหวินเฟิงยังไม่กล้าทำด้วยซ้ำ ก็คิดต่อว่า ยังไงก็ไม่กล้าหรอก ในสายตาของเฉินซื่อกลับคิดว่า ลูกสะใภ้ไม่รังเกียจลูกชายตัวเองเลย แต่วัณโรคจะติดต่อกันได้ไม่ใช่เหรอ? จะยังไงก็ทำเช่นนี้ไม่ได้ พอคิดว่าลูกสะใภ้ปฏิบัติตัวดีต่อกงยี่ นางก็รู้สึกตื้นตันใจมาก “พี่ใหญ่พี่สะใภ้จูบกันแล้ว พี่รีบมาดูสิ” หมิงถางรีบตะโกนเรียก อยากให้โล่ยี่เหลียนมาเห็นด้วย“ไหน ไหน ทำไมข้าไม่เห็นเล่า หมิงถาง เจ้าหลอกข้าทำไมกัน?” โล่ยี่เหียนที่พลาดฉากเด็ดก็โวยวาย พี่ใหญ่พี่สะใภ้จูบกัน เป็นข่าวที่น่าติดตามมาก! หมิงถางไม่พูดยังดี พอพูดแล้ว หลิ่วหม้านหยุนก็หน้าแดงเถือกขึ้นมาจนรีบเดินไปที่ห้องครัวทันที เฉินซื่อรีบไล่โล่ยี่เหลียนไปดูพี่สะใภ้ในครัว โล่ยี่เหลียนได้ยินก็ยกนิ้วโป้งและพยักหน้า เฉินซื่อเข้าไปในห้องอย่างดีใจและเดินออกมาอย่างด่วน ความรู้สึกนั้นทำเอาดล่ยี่เหลียนที่รอแต่งงานกลับคิดว่าท่านแม่ทำเหมือนเห็นทองในห้องพี่ใหญ่อย่างนั้น “ท่านแม่ มีอะไรดีน่ะให้ข้าดูหน่อยสิ” พูดอะไรน่ะ โล่ยี่เหลียยนอยากเข้าไปดูหน่อย แต่เฉินซื่อกลับไม่ให้เข้าไป“ยี่เหลียน ยืนตรงนั้นแหละ เจ้ายังเล็ก หัดมียางอายเสียบ้าง” “ค่ะ”โล่ยี่เหลียนทำท่าเศร้าสร้อย ในใจก็คิดว่า ใช่สิ ห้องพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ตัวเองจะเข้าไปได้อย่างไร โล่ยี่เหลียนก็อายและเดินไปในห้องครัวทันที“พี่สะใภ้ ข้าช่วยนะ” หมิงถางกำลังเล่นตะกร้อที่ทำจากหนังควาย นี้คือพี่ใหญ่โล่กงยี่ทำให้เขาเอง ในใจของหมิงถาง ตะกร้อที่กงยี่ทำนั้นแข็งแรงและแน่นที่สุดแล้ว อยากว่าแต่เขาเลย หลิ่วหม้านหยุนเดินออกไปข้างลั่วไม้เด็ดต้นหอม เห็นหมิงถางเตะเป็นท่าเป็นทางเหมือนชำนาญมาก “หมิงถาง เจ้าเตะได้ดีมาก สู้ต่อไปนะ!” หลิ่วหม้านหยุนยกนิ้วโป้งให้หมิงถาง “เสี่ยวฮัว เสี่ยวหวง เสี่ยวเฮย พวกเจ้ารีบหลบไปเร็ว ระวังข้าเตะโดนพวกเจ้าล่ะ” หลิ่วหม้านหยุนไม่คิดว่า หมิงถางกำลังคุยกับไก่ ไก่ก็ขานรับตามภาษามัน เหมือนตอบตกลงหมิงถาง บรรยากาศสวนธรรมดาเป็นความฝันของหลิ่วหม้านหยุนเลย แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนั้นก็ได้อยู่แต่ในเมืองที่แออัดมีแต่หมอกควัน หลิ่วหม้านหยุนอยู่จนเบื่อแล้ว ตอนนี้นางคิดว่า ต่อไปถ้ามีลูกกับโล่กงยี่ มีชีวิตอยู่ในสวนนี้ ก็เป็นเรื่องที่ดีมาก เห็นลูกสะใภ้ไม่อยู่ เฉินซื่อก็พูดกับสามีตัวเองว่า“พ่อเจ้า เจ้ารู้หรือไม่?เจ้ารู้หรือไม่?พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วเสียที ผ้าปูที่นอนก็มีเลือดตกแดงเถือกเลย ดีจริงๆ พ่อเจ้า พวกเราจะได้เป็นตายายแล้ว!” “จริงเหรอ?ก็ว่าเมื่อกี้ข้าเห็นเจ้าเข้าไป ออกมาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์” โล่เหวินเฟิงรับไม่ได้กับนางเลย นางทำอะไรก็เป็นเช่นนี้ตลอด “พอแล้ว ดีใจก็ดีใจ แต่อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลูกสะใภ้ล่ะ คนหนุ่มสาวจะอายเอา” โล่เหวินเฟิงตักเตือนนาง