บทที่ 18 คนมีประสบการณ์ย่อมทำได้อยู่

บทที่ 18 คนมีประสบการณ์ย่อมทำได้อยู่ ตัวเองมีตำแหน่งที่สูงส่งแค่ไหน ตอนนี้ยังไม่คิด แต่ได้ยินคำพูดของเจ้าของร้าน นางก็คิดว่าเจ้าของร้านนี้พูดเก่งขายของก็ยังเก่งอีก โล่ยี่เหลียนซื้อผลไม้แช่น้ำตาลให้หมิงถาง ระหว่างนั้น หลิ่วหม้านหยุนพวกเขาก็เดินจากถนนทางทิศตะวันออกไปถึงทิศตะวันตก ตลอดทั้งทางมีของกินเสื้อผ้าของขายมากมาย เฉินซื่อก็ไม่ลืมซื้อของ ซื้อแป้งห้าสิบโล หอยยี่สิบโล รังนกสิบกว่าอัน ยังมีผ้าไหมอีกหลายผืน นับแล้วก็จ่ายไปไม่น้อย ของพวกนี้เป็นของขวัญที่จะส่งให้ตระกูลหลิ่ว ควรจะให้หน้าตาพวกเขาหน่อย หลิ่วหม้านหยุนเห็นของพวกนั้นก็คิดว่าน่าจะจ่ายไปเยอะเหมือนกัน ครั้งนี้ไม่รู้ว่าครอบครัวที่สองจะเอาไปอีกหรือเปล่า “พอแล้ว เด็กๆ นี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว พวกเรารีบกลับบ้านเถอะ” โล่เหวินเฟิงซื้อซาลาเปาหมูห่อใส่กระดาษมา ด้านในยังมีน่องไก่อีก “กินสิ” โล่เหวินเฟิงส่งให้หลิ่วหม้านหยุน นางดูแล้วก็มีครบหกขาพอดี ทุกคนได้กินหมด ถ้าพ่อสามีให้แล้ว หลิ่วหม้านหยุนไม่รับมาก็อาจจะโดนว่าไม่เคารพผู้ใหญ่ก็ได้ พอเอาขาไก่มา หลิ่วหม้านหยุนกำลังจะกิน ทันใดนั้น หลิ่วหม้านหยุนเห็นมีร้านด้านหน้าที่อยู่ใจกลางพอดีแต่กลับปิดตัวไป “ทำไมมีที่ขายขอบที่ดีเช่นนี้ กลับไม่ล่ะเจ้าคะ” หลิ่วหม้านหยุนไม่คิดเลย แต่คนข้างทางนั้นได้ยินเข้า ก็มาตอบให้ว่า“สามเดือนก่อนเพราะขายเกลือผิดกฎหมาย เลยโดนขุนนางตรวจสอบและสั่งให้ปิดร้ายไป” “ใช่ๆ ร้านนี้ที่จริงแล้วเมื่อก่อนขายเพรชพลอย แต่กลับทำธุรกิจการค้ากับโจรน่ะสิ…” “พอสิ่งปิด ร้านนี้เลยตกเป็นของหลวง แต่เรื่องเงินล่ะก็ พันสองก็สามารถซื้อมาได้แล้วล่ะ” “พื้นที่นี้ก็ดีมากเลยล่ะ…” มีคนผ่านไปผ่านมาตลอด “ถ้าเปิดร้านขายยาที่นี่ น่าจะดีมาก ปล่อยไว้ก็น่าเสียดายออก” หลิ่วหม้านหยุนมองดูหน้าร้านที่มีประตูปิดอยู่ สายตาก็เปล่งประกายคิดการค้าได้ ชาติก่อนสิ่งที่นางชอบทำคือการตระเวนช่วยเหลือผู้ป่วย ถ้าชาตินี้ทำได้ล่ะก็ นางก็อยากจะทำอีกครั้ง! โล่เหวินเฟิงกลับจำภาพนี้เอาไว้ และจำเอาไว้แต่ไม่พูดอะไรเลย พอตกดึก สองสามีภริยาก็ปิดประตู ไม่นาน ในห้องก็มีเสียงสีเหล็กดังออกมา เฉินซื่อไปแอบฟังดู เสียงสือๆๆๆ อย่าว่าเลยเสียงนี้น่าฟังมาก พอคิดว่าสะใภ้ช่วยพ่อสามีสีเหล็กเองกับมือ ก็คิดว่านางเป็นคนกตัญญูมาก เฉินซื่อคิดได้ก็ยิ้มออกมา หลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าแม่สามีแอบฟังอยู่ด้านนอก รอแม้สามีออกไปก่อน นางก็พูดกับโล่กงยี่ว่า“โล่กงยี่!คืนนี้เจ้าต้องทำมันให้เสร็จ!อย่าคิดหาคนมาช่วยล่ะ!” “รู้แล้วน่า!” โล่กงยี่พูดอย่างเย็นชา พ่อและแม่สามีต่างคิดว่าโล่กงยี่ป่วย ดังนั้นก็เลยเห็นใจ แต่หลิ่วหม้านหยุนกลับใช้งานเขาอย่างหนัก ใครบอกให้เขาแกล้งป่วยล่ะดังนั้นต้องทรมาณเขาอย่างสาสม จนกลางดึก เหล็กก็สีเสร็จแล้ว! โล่กงยี่ใช้กำลังภายในตัวเองในการช่วยจนออกมาได้เป็นรูปเป็นร่าง นี้ก็ไม่แปลก โล่กงยี่มาที่นี้ตั้งแต่เด็ก แอบไปเรียนวิชาต่อสู้กับเฉียนหลงทหารลับ “เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”ขนาดหลิ่วหม้านหยุนยังต้องตกใจอึ้ง ด้านนอกมีเสียงแม่สามีดังขึ้น“พอแล้วล่ะ สะใภ้รีบนอนเถอะ แม่ลูกว่าเจ้ากตัญญูแล้ว แต่พรุ่งนี้เจ้ายังต้องตื่นเช้ากลับบ้านอีกนะ อย่าหักโหมเกินล่ะ” ถ้าเหนื่อยเกินไป ถึงเวลาตระกูลหลิ่วจะหัวเราะเยาะเอาได้ ตระกูลโล่เป็นบ้านใหญ่ มารยาทพวกนี้ก็ควรจะมีบ้าง “รู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่”หลิ่วหม้านหยุนพูดออกไป เห็นสะใภ้รู้ดีว่านางจะพูดอะไร ข้อนี้ทำเอาเฉินซื่อพอใจมาก ด้านนี้หลิ่วหม้านหยุนเห็นโล่กงยี่ใช้แรงทั้งหมดที่มี นางก็พอใจมาก เพราะยังไงเข็มนั้นก็ต้องใช้รักษาขาของพ่อสามี เป็นเรื่องที่โล่กงยี่จะต้องทำให้สำเร็จ เห็นโล่กงยี่เหงื่อออกเต็มหน้าผาก เห็นเป็นเม็ดๆเลยก็ว่าได้ ดูแล้วโล่กงยี่ก็กตัญญูต่อพ่อสามีมาก ชายผู้นี้ก็นิสัยดีออก “ต่อไปเจ้าจะรักษาท่านพ่ออย่างไร?” โล่กงยี่ถามขึ้นอีก“เจ้าบอกแล้วว่า ภายในสามวัน เจ้าจะทำให้พ่อข้าหายดี” “ใช่ ข้าเคยพูด” หลิ่วหม้านหยุนยิ้ม“เจ้าไปเอาลู่จ่าวจิงมา” “เอาลู่จ่าวจิงมาทำไม?”โล่กงยี่ถามอย่างสงสัย หลิ่วหม้านหยุนขี้เกียจตอบเขาแต่ก็พูดต่อว่า“ใช่สิ เจ้าเข้าไปเอาเหล้าในห้องครัวมาด้วย อย่าถามให้มากความ!คนมีประสบการณ์ย่อมทำได้อยู่แล้ว!” ใครใช้ให้นางมีความรู้แพทย์มากกว่าเขาล่ะ? โล่กงยี่ก็นับว่าเคยอ่านหนังสือแพทย์มาเป็นเล่มที่มีชื่อเรื่องว่า《การแพทย์ฮั่วโถว》เขารู้แค่นิดเดียวไม่ได้ลงลึกละเอียดขนาดนั้น! ถ้าเอาหนังสือเล่มนี้ให้เขาดูอีก หญิงคนนี้อาจจะเก่งขึ้นอีก แต่ว่าตอนนี้ เขาจะให้นางไม่ได้ หมอตรงหน้าเขาก็พูดเช่นนี้แล้ว โล่กงยี่ที่เป็นผู้ช่วยก็ต้องทำตามคำสั่ง ต้องออกไปด้านนอกบ้าน ยังต้องไปห้องครัวอีก ทำเรื่องทั้งหมดนี้ โล่กงยี่ต้องทำให้ระวังมากที่สุด กลัวว่าจะทำให้ทุกคนตื่นเอาได้ แต่ว่าพอโล่กงยี่ผ่านหน้าห้องพ่อแม่กลับได้ยินเสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดด้านใน เกรงว่าพ่อแม่กำลังทำอะไรกันอยู่ด้านไหน ก็ไม่รู้ว่าท่านพ่อแอบดื่มเหล้าไปแล้วเท่าไหร่ถึงได้มีแรงขนาดนี้! โล่กงยี่คิดในใจว่า ถ้าตัวเองแก่แล้วเท่ากับอายุท่านพ่อตอนนี้ ยังมีแรงเช่นนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว โล่กงยี่ก็ต้มเหล้าและเตรียมลู่จ่าวจิงมาเรียบร้อย หลิ่วหม้านหยุนเอาเหล็กแช่ในเหล้าร้อนๆ และสั่งโล่กงยี่ว่า“เจ้าบดลู่บจ่าวจิงให้ละเอียดจากนั้นก็เทลงในเหล้าร้อน เจ้าทำเสร็จแล้วค่อยนอน ข้าจะนอนก่อนแล้วกัน……” พูดจบหลิ่วหม้านหยุนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็นอนไปเลย นางเหนื่อยมากจริง บวกกับตอนกลางวันที่ไปเดินเที่ยวตลาดอีก หลิ่วหม้านหยุนอยู่ได้ถึงตอนนี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว “นี้!นี้!นี้!ทำไมเจ้านอนไปก่อนล่ะ?” โล่กงยี่โมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาก็เลยต้องฟังหลิ่วหม้านหยุนและทำตาม ถ้าโล่กงยี่ทำไม่สำเร็จ ถึงเวลาถ้าเกินสามวัน เดี๋ยวนางก็มีข้ออ้างอะไรอีก? ที่จริงแล้ว โล่กงยี่ก็มีความสงสัยในตัวนางมาก เขายังคิดว่านางพูดเกินความจริงไปหรือเปล่า โล่กงยี่เอาเครื่องมือมาบดลู่จ่าวจิงภายใต้แสงเทียน พูดแล้ว ลู่จ่าวจิงก็ปล่อยไว้ในห้องเก็บยามานานมากแล้ว เกินปีด้วยซ้ำดังนั้นพอจะบดละเอียดก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก โล่กงยี่ต้องใช้แรงทุกครั้งในการบดยา! ถ้าเป็นเช่นนี้มีคนมาเห็นเข้า ความลับเรื่องวัณโรคก็คงแตกไปแล้ว เขาใช้แรงทั้งหมดในการบดยาพวกนี้ คงจะทำให้ทุกคนตกใจเป็นแน่ เวลานี้ก็ใกล้ย่ำรุ่งแล้ว ด้านนอกมีเสียงไก่ขัน เขาก็บดยาเสร็จเสียที โล่กงยี่เอามือไปจับก็จับได้เป็นผงๆแล้ว ตามที่หลิ่วหม้านหยุนพูด โล่กงยี่สาดลงไปในเหล้า