บทที่ 19 ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

บทที่ 19 ช่างน่ากลัวเหลือเกิน สักพัก ตามความร้อน ลู่จ่าวจิงก็ละลายไปในเหล่าพอดี แต่กลับมีกลิ่นเหม็นมาก ทำเอาโล่กงยี่อยากอ้วกออกมา โล่กงยี่ก็มองดูเข็มที่ไม่ขยับเลย ในใจก็คิดว่ายานั้นก็คงซึมเข้าไปในเข็มแล้ว ไม่เช่นนั้นหลิ่วหม้านหยุนก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำหรอก คิดแล้ว โล่กงยี่ก็คิดถูกแล้ว เขาลุกขึ้นก็เห็นว่าหลิ่วหม้านหยุนไม่ได้ห่มผ้าเอาไว้ โล่กงยี่เดินเข้าไป อยากดึงผ้าห่มขึ้นมา ใครจะรู้ว่านางกลับลืมตาขึ้นมาและมองอย่างตกใจกลัว“เจ้าจะทำอะไรน่ะ?” “ไม่ทำอะไร เจ้าคิดมากไปแล้วล่ะ ข้ามาช่วยเจ้าห่มผ้าต่างหาก” โล่กงยี่ยิ้มไม่คิดว่าหลิ่วหม้านหยุนจะกลัวเช่นนี้ เขาไม่ได้จะทำอะไรนางเสียหน่อย อีกอย่างเวลานี้ เขาก็ง่วงจะตายอยู่แล้ว คงไม่อารมณ์มาคิดเรื่องนี้หรอก “เจ้าใจดีเช่นนี้เลยเหรอ?” พอพูดคำนี้ออกไป หลิ่วหม้านหยุนก็เริ่มเสียใจ ถ้าเขาคิดอะไรแปลกๆได้ล่ะ ใครใช้ให้นางมาเป็นภริยาของเขากันล่ะ “เจ้าช่างน่าขำสิ้นดี” โล่กงยี่พูดจบก็นอนลงไปข้างๆนาง“ข้าทำเสร็จแล้ว เจ้าไปดูเถอะ ยังไงเจ้าก็นอนไม่หลับ” เขาพูดจบก็นอนลงไปทันที น่าขำสิ้นดีว่าแต่คนอื่น ตัวเองนอนอย่างกับหมูเลย เสียงกรน… โล่กงยี่ก็รู้สึกเหนื่อยมากถึงได้มีเสียงกรนดังออกมา หลิ่วหม้านหยุนเห็นท่าทางที่เขาหลับ เขานอนไปอย่างสงบ เงียบ เหมือนกับเด็กเลย พอดูภาพนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็คิดว่า ถ้าเขาไม่ได้ทำตัวพิลึก ข้างๆไม่มีคนในที่ลับปกป้อง เช่นนั้นคงจะดีกว่านี้ เขา เป็นใครกันแน่? “อย่ารบกวนตอนข้านอน!” เหมือนเขาจะรู้สึกว่านางมองตัวเองอยู่ โล่กงยี่ก็พลิกตัวและห่มผ้าให้ตัวเองนอนทันที “เจ้าไม่ได้หลับนี้?” หลิ่วหม้านหยุนก็คิดหนัก เขากำลังสังเกตนางเงียบๆงั้นเหรอ เหอะ โล่กงยี่เจ้าน่ากลัวเกินไปแล้ว! ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว หลิ่วหม้านหยุนยิ้ม นางเอาเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา มองดูเหล้าร้อนและมีลู่จ่าวจิงผสมอยู่ อืม กลิ่นนี้เลย ไม่มีผิด หลิ่วหม้านหยุนยิ้มกว้าง มองดูสิ่งที่โล่กงยี่ทำเอาไว้ ความละเอียดของลู่จ่าวจิง ผสมละลายไปกับเหล้า เช่นนี้ล่ะก็ เข็มก็จะสามารถดูดซับยาชนิดนี้ได้อย่างรวดเร็ว แช่ไปอีกสองวันสองคืน รอถึงวันที่สาม หลิ่วหม้านหยุนก็จะเอาเข็มนี้ฝังพ่อสามี ตอนนี้คงไม่มีปัญหาอะไร “ทำไมกงยี่ยังนอนอยู่ล่ะ” เฉินซื่อมองเข้าไป “ท่านแม่ ข้ากับสามีตื่นแล้วเจ้าค่ะ” หลิ่วหม้านหยุนรีบเรียกเขาตื่น พอหลิ่วม้านหยุนเห็นรอบขอบตาดำของเขา นางก็อยากหัวเราะมาก “ทำไมเหรอเด็กๆ เมื่อคืนนอนไม่หลับกันเหรอ?ร่างกายไม่สบายเหรอ” เฉินซื่ออยากบอกว่าถ้ากงยี่ยังไม่หายดี ก็ช่างเถอะ ก็แค่ไม่ต้องกลับบ้านไปกับหลิ่วหม้านหยุน ถ้าโล่กงยี่ไม่ไปจริงๆ หลิ่วหม้านหยุนคงจะถูกตระกูลหลิ่วดูถูกเป็นแน่ ถ้าเป็นเช่นนี้ พ่อและแม่ของหลิ่วหม้านหยุนคงจะไม่ได้อยู่ดีภายใต้อำนาจของยายแน่นอน แม้ตอนนั้นจะไม่มีเวลาที่ได้อยู่ดีกินดีเลย บอกได้ว่าอาจจะเลวร้ายไปกว่านี้ อาจจะทำให้ครอบครัวที่สองมีอำนาจขึ้นมาอีกก็ได้ ตอนนั้นโล่กงยี่ก็ฟังมาจากเฉียนหลง ก่อนที่หลิ่วหม้านหยุนจะมาแต่งงานแทนหลิ่วหรูเยียน โล่กงยี่ก็ตรวจสอบนางมาทั้งหมดแล้ว ข่าวด้านตระกูลหลิ่ว สำหรับโล่กงยี่แล้วเขารู้ทั้งหมดแล้ว แต่เขาแค่ไม่อยากพูดออกไป มีหลายเรื่องโล่กงยี่ก็เก็บเอาไว้ในใจ ดูแล้วกลับไม่พูดอะไรเลย ครั้งนี้ ไม่ว่าจะยังไง โล่กงยี่ก็จะต้องส่งหลิ่วหม้านหยุนกลับบ้านครั้งนี้ให้ได้“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไร ข้าไปได้” “ไม่เป็นไรจริงเหรอ?”เฉินซื่อถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ตาเจ้าทำไมถึง…” ใช่ ขนาดหลิ่วหม้านหยุนยังเห็นว่าขอบตาของโล่กงยี่ดำปี๋เลย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ขอบตาดำนี้เหมือนกับหมีแพนด้าเลย “ไม่เป็นไร ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ วันนี้ร่างกายข้าดีมาก” โล่กงยี่พูด ตั้งแต่หลิ่วหม้านหยุนมาที่ตระกูลโล่ ร่างกายกงยี่ก็ดีขึ้นมา เฉินซื่อก็ดีใจมาก จะได้ไม่ต้องกินยาทุกวันแล้ว พอคิดได้ดังนั้น เฉินซื่อก็รู้สึกปรื้มปริมต่อหลิ่วหม้านหยุนมากขึ้น แต่นางก็รู้สึกผิดต่อลูกสะใภ้ตัวเองด้วยเหมือนกัน โล่เหวินเฟิงขนของที่เมื่อวานซื้อมาใส่รถม้าพร้อม โล่กงยี่และหลิ่วหม้านหยุนก็เดินทางไปตระกูลหลิ่วทันที ตลอดทั้งทางขรุขระมาก “หม้านหยุน ตอนเจ้าแต่งงาน เจ้านั่งเกี๋ยวมาทั้งที่ทางเป็นเช่นนี้เหรอ?” โล่กงยี่นั่งในรถม้าด้านนอก ใช้โอกาสที่รอบข้างไม่มีคน เขาก็บังคับรถม้าอย่างถนัดมือ “เหมือนจะใช่……”หลิ่วหม้านหยุนจำได้ว่าตัวเองคิดหนักมาก เลยไม่ได้รู้สึกว่าถนนเป็นเช่นนี้ ใกล้ถึงตระกูลหลิ่วเต็มที โล่กงยี่ก็ทำเป็นไม่สบาย เข้าไปนั่งในรถม้าให้หลิ่วหม้านหยุนเป็นคนบังคับม้าแทน แสดงเก่งเสียจริง! หลิ่วหม้านหยุนต้องนับถือในการแสดงของเขาจริงๆ “พี่สาวท่านกลับมาแล้วๆ” หลิ่วหลิงฮ่าวกำลังเล่นดินเหนียวที่พื้น เขากำลังปั้นเป็นรูปเป็นร่างเล่น หลิ่วหม้านหยุนเห็นแล้วก็รู้สึกว่าทำไมรูปปั้นดินเหนียวนั้นเหมือนตัวเอง หลิ่วหลิงฮ่าวตะโกนไปและเรียกคนในบ้านออกมาทั้งหมด นายหญิงที่ปกติไม่ค่อยก้าวออกมาจากห้องเลย ตอนนี้กลับรีบเดินออกมา ดึงมือหลิ่วหม้านหยุนเข้ามาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า“หยุนเอ๋อ สามีเจ้าล่ะ” “คอกแคะ…คอกแคะ…” “ข้าอยู่นี้” โล่กงยี่ดึงม่านขึ้นเอง สีหน้าขาวซีดดูเหมือนคนป่วยบวกกับไออย่างรุนแรง หลิ่วเป่ยเทียนและหลี่ซื่อเห็นลูกเขยคนนี้ในใจก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา อาการป่วยของเขาเช่นนี้เกรงว่าคงจะมีเวลาอีกไม่กี่วัน น่าสงสารยิ่งนัก สงสารลูกสาวตัวเองที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวไปจนแก่! หลี่ซื่ออดไม่ได้ร้องไห้ออกมา อาและน้าต่างก็ดีใจที่ได้เห็นสองสามีภริยา “พี่ท่านจะร้องไห้ใยกัน?นี้เป็นเรื่องที่ดีนะ!” น้ารองเดินเข้ามาต้อนรับพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า“แป้งน่าจะห้าสิบโล หอยยี่สิบโล รังนกอีกสิบโล ปลาสิบโล เห็นสิบโล ผ้าไหมสิบผืน อั้ยหย่า ตระกูลโล่มีเงินมาโข่เลยล่ะ……อั้ยหย่า…” น้ารองพูดและจับมือลูกสาวหลิ่วหรูเยียนเอาไว้และพูดเบาๆว่า:หรูเยียนลูกข้า เห็นผ้าไหมแล้วหรือยัง เดี๋ยวแม่เอากลับไปทำเสื้อผ้าสวยๆให้เอาไหม