ตอนที่ 2 หัวใจที่มอดดับ

ตอนที่ 2 หัวใจที่มอดดับ “ไม่ต้องหรอกเพคะ หม่อมฉันจะอยู่กับพระองค์ มีอะไรเราจะได้รับมือกันได้นะเพคะ!" เย่หลิงซิงทำงอนด้วยความไม่พอใจ ถังฉงยังคงลังเลอยู่บ้าง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ ก่อนที่จะถูกขังเข้าคุกใต้ดิน ถ้าหากเย่หลิงหลงเห็นฉากนี้ เขาคงจะรู้สึกรังเกียจสินะ แต่ทว่าบัดนี้ส่วนลึกในหัวใจกลับไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ไม่สนใจแล้ว และก็ไม่แยแสอีกต่อไปแล้ว เพียงแต่... “แม่ ฮือๆๆ แม่!" พอเห็นท่าทางของลูกชายที่ร้องไห้ตัวสั่นเทาจนเป็นตะคริวอยู่หน้ากรงเสือ เย่หลิงหลงก็กลัวมากจริงๆ ปัง ถึงแม้จะถูกถลกหนังหน้า ถูกดึงเล็บออกและผ่านการทรมานที่ไร้มนุษยธรรมเยี่ยงไรก็ตาม เย่หลิงหลงก็ไม่เคยขอความเมตตาแต่อย่างใด แต่ทว่าบัดนี้ กลับคุกเข่าลงไปเสียแล้ว “ถังฉง เห็นแก่ข้าที่ทุ่มเททั้งชีวิตจิตใจและมอบทุกสิ่งทุกอย่างขนาดนี้เพื่อให้เจ้าได้ขึ้นครองราชย์มาตลอดหลายปี ขอร้องล่ะเจ้าปล่อยเสี่ยวจิ่งไปเถอะนะ เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เจ้าไม่พอใจตรงไหนก็มาลงที่ข้าก็พอแล้ว เขายังเด็ก ไม่รู้ประสีประสาอะไรหรอก” เย่หลิงหลงพยายามวิงวอน ร้องไห้จนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด แต่ถังฉงกลับไม่ไหวติง “เพียงแค่เจ้าพูดออกมาว่าสมุดเทพยาอยู่ที่ไหน ข้าจะปล่อยเขาทันที” “ข้าไม่รู้จริงๆ” ถ้าหากไม่เป็นเพราะว่าถูกถังฉงสอบปากคำด้วยการทรมาน แม้แต่ชื่อของสมุดเทพยาชื่อนี้เย่หลินหลงก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วนางจะไปรู้ได้อย่างไรว่าอยู่ที่ไหน? “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเหมือนแม่ของเจ้าเลยนะ เห็นแก่ตัวทั้งแม่ทั้งลูก สมัครใจเดินเข้าหลุมศพแล้วก็ไม่ยอมถอยหลังเหมือนกันใช่หรือไม่?” เย่หลิงซิงถอนหายใจแล้วพูดว่า “จะว่าไป เจ้าคงยังไม่รู้เลยสินะว่าแท้จริงแล้วหลิ่วฮูหยินตายด้วยเหตุใด?" “เพื่อตำแหน่งฮูหยินแล้ว หลิ่วฮูหยินโมโหจนเป็นลมไป ผลสุดท้ายหมอวินิจฉัยผิดว่านางตาย จึงถูกเอาใส่ในโลงทั้งเป็นการทำให้นางต้องกลั้นใจตาย แต่ไม่กี่วันก่อนพี่ฉงไปเจอเข้าโดยบังเอิญ เขาได้แก้แค้นแทนเจ้าแล้ว เย่หลินหลง ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณคน ก็ต้องคิดไตร่ตรองเพื่อเสี่ยวจิ่งอีกสักหน่อยได้ไหม? เขาเพิ่งจะอายุน้อยแค่นี้เองนะ” ฮู้... เย่หลิงหลงเป่ากำลังภายในออกมาหนึ่งครั้ง ถังฉงเริ่มมีอาการหงุดหงิดแล้วจึงพูดว่า "เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ทหารโยนเจ้ามารหัวขนนี้เข้าไป!" “ไม่! ข้าพูดแล้ว! ข้ารู้!" เย่หลิงหลงรีบพูดโกหก แต่ทว่า ไม่ทันเสียแล้ว ทหารองครักษ์ถูกเย่หลิงซิงซื้อตัวไปตั้งนานแล้ว เมื่อได้ยินคำสั่ง ก็โยนเสี่ยวจิ่งเข้าไปในทันที เสือที่อ่อนเพลียมาแล้วสามวัน แล้วก็หิวมาแล้วสามวัน เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ในกรงก็กระโดดเข้าไปจู่โจมทันที “แม่ ช่วยด้วย อ๊าก!!!" “ไม่..." เย่หลิงหลงหันหน้ากลับมาจ้องมองด้วยความโกรธเคือง "อ๊าก!!!" เสียงกรีดร้องที่แหลมและเศร้ารันทดสองเสียงดังขึ้นในเวลาเดียวกัน “ถัง ฉง! เย่ หลิง ซิง! ข้าขอสาปแช่งให้พวกเจ้าไม่ตายดี "อ่า!!! จิ่งเอ๋อร์ จิ่งเอ๋อร์ของแม่" เย่หลิงซิงแผดเสียงร้องราวกับคนบ้าไปแล้ว โซ่เหล็กก็ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด ทหารองครักษ์เดินเข้ามา ก็ถูกนางกัดจนเนื้อหนังหลุดออกมาหนึ่งชิ้นอย่างทารุณ จึงใช้ผ้าเข้าไปอุดปากของนางไว้ได้สำเร็จ เย่หลิงซิงมองท่าทางที่น่าเวทนาของนางจากด้านบน แล้วยิ้มเยาะที่มุมปาก จะมีปัญญาแข่งกับขงเบ้งงั้นรึ? ถุย! ต่อให้ฉลาดขึ้นอีกนิดก็ยังตกเป็นของเล่นในกำมือของนางอยู่ดี! หล่อนและถังฉงเพียงแค่เอ่ยถึงสมุดที่แสนล้ำค่าเล่มนี้ว่ามันอาจจะอยู่ในมือของนางโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เย่หลิงหลงก็ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ไปเสียแล้ว เย่หลิงซิงเชื่อว่าเย่หลิงหลงคงไม่มีสมุดเทพยาอย่างแน่นอน เพราะว่า มีเพียงฮ่องเต้ผู้ที่สถาปนาประเทศที่สวรรคตไปนับสิบปีแล้วเท่านั้นที่รู้ดีเกี่ยวกับสมุดที่แสนล้ำค่านี้ ถังฉงและเย่หลิงซิงจะไปเมื่อไหร่ เย่หลิงหลงก็ไม่รู้แน่ชัดสายตาของนางจ้องเขม็งมองดูกระดูกที่เสือคายออกมาเหล่านั้น หัวใจก็สลายเป็นหยดเลือด จิ่งเอ๋อร์ จิ่งเอ๋อร์ของแม่... แม่ขอโทษลูกนะจิ่งเอ๋อร์... ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว น้ำตาก็เหือดแห้งแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างล้วนรู้สึกชา ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ก็อย่าเกิดมาเป็นลูกชายของเธออีกเลย มันช่างน่าสังเวชและขมขื่นเกินไป ตะเกียงน้ำมันมอดดับไปนานแล้ว คุกใต้ดินกลับสู่ความมืดมิด บางครั้งก็จะมีเสียงคำรามของเสือดังขึ้นมา หัวใจของเย่หลิงหลงมอดดับ ดวงตาทั้งคู่ว่างเปล่าและไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ปัง! เสียงที่ดังมากดังขึ้นมา แสงสว่างแสงหนึ่งส่องสะท้อนออกมาในความมืด ร่างของชายผู้หนึ่งเผยให้เห็นแสงอรุโณทัยที่สาดส่องเข้ามา เสื้อคลุมยาวสีดำถูกย้อมด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดงก่ำ รอยแส้ยาวๆรอยหนึ่งที่อยู่บนแก้มของเขายังคงมีเลือดไหลซึมออกมา