ตอนที่4 เกิดใหม่มาช่วยแม่（1）

ตอนที่4 เกิดใหม่มาช่วยแม่（1） “นี่หวางมามาเจ้าอย่ามาพูดเกทับข้านะ มีเกียรติยศและความร่ำรวยก็จะได้มีชีวิตที่สุขสบายงั้นรึ!” ชายที่สวมเสื้อผ้าหยาบๆส่ายหัวแล้วถอนหายใจและพูดว่า “สถานะของคุณหนูคืออะไร? ข้าเพียงขอร้องว่าถ้าเกิดถูกใต้เท้าโหวประหารชีวิตตายไปนายหญิงน้อยเฉินจะต้องรักษาคำพูดเป็นแน่ ว่าจะดูแลครอบครัวข้าเป็นอย่างดี” ยายแก่ที่มีร่างกายอ้วนท้วนใช้นิ้วมือทิ่มลงไปที่หน้าผากของเขาแล้วพูดว่า “ถุย โง่แล้วยังอวดฉลาดอีก!” “มีคุณหนูใหญ่ที่งดงามราวดอกไม้ให้เจ้าย่ำยียังจะมาพูดจายืดยาวเช่นนี้ทำไม น่าเสียดายที่สวรรค์ไม่ได้ให้ข้าเกิดเป็นผู้ชาย ไม่เช่นนั้น ข้านี่แหละจะเป็นคนทำซะเอง ไหนเลยยังจะต้องมาพูดจายืดยาวเช่นเจ้า” ยายแก่มองเห็นเย่หลิงหลงแล้ว เธอนอนตะแคงอยู่ด้านหน้าที่ห่างออกไปไม่ไกล โดยไม่เห็นเธอลืมตาทั้งสองข้าง “พอแล้วๆ ยาใกล้จะหมดฤทธิ์แล้ว เจ้ารีบๆทำเลย อย่ามัวโอ้เอ้ ข้าจะออกไปแล้วนะ!” พอยายแก่พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก เย่หลิงหลงปิดตาเอาไว้ แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่จากที่นางฟังจากบทสนทนาของสองคนนั้น ก็เข้าใจสภาวะของตัวเองในตอนนี้แล้ว เสียงเปิดประตูและปิดประตูดังขึ้น หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ถูฝ่ามือไปมาและพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ข้าขอโทษนะข้าก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่ง ถ้าท่านจะกล่าวโทษก็ไปโทษนายหญิงน้อยเฉินผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตคนนั้นเถอะ จะล่วงเกินแล้วนะ” เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าหยาบๆออกไป เย่หลิงหลงที่นอนอยู่บนเตียงก็กระโดดขึ้นมา จะไปรู้ได้อย่างไรเล่าว่าในชั่วพริบตาเดียว เย่หลิงหลงจะหมุนตัวกลับมาในทันที และถือโอกาสดึงผ้าห่มออก ชายหนุ่มกระโจนเข้าไปในความว่างเปล่า ชั่วพริบตาเดียวก็ถูกคลุมหัวเอาไว้ ในใจรู้สึกกลัว จึงเอาแต่ดิ้นรนไม่หยุด ในเวลาต่อมา เย่หลิงหลงก็เลยพุ่งเข้าไป แล้วใช้ร่างกายกดทับผ้าห่มเอาไว้ ชายหนุ่มที่กำลังดิ้นรนอยู่มองไม่เห็นแสงสว่าง และถูกคลุมมิดจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย "โอ๊ย ปล่อยข้าออกไปนะ" เย่หลิงหลงฉีกผ้าปูที่นอนออกแล้วรีวเอามามัดขาของเขาไว้ ทันใดนั้นกลับสังเกตเห็นว่าร่างกายของตัวเองเล็กลงไปแล้ว แม้แต่กำลังก็ไม่มีสักนิด นางมองไปรอบๆ ปรากฏว่าไม่ไกลมีแจกันดอกไม้สีขาวหนึ่งใบวางอยู่บนโต๊ะไม้ที่อยู่ข้างผนัง นางจึงรีบพุ่งเข้าไปคว้าอย่างรวดเร็วปานลมกรด ชายหนุ่มเพิ่งจะโผล่ศีรษะของมาจากผ้าห่มได้ก็ถูกเย่หลิงหลงใช้แจกันตีเข้าที่ศีรษะเสียแล้ว ผ้าห่มได้กำบังแรงนั้นเอาไว้ แม้ว่าชายคนนั้นจะหัวแตกเลือดไหลแล้ว แต่กลับยังไม่สลบไป เย่หลิงหลงจับตัวเขาเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกข้างหนึ่งก็เอาเศษแจกันที่แตกมากรีดบนคอของชายผู้นั้นแล้วพูดว่า “บอกมา ที่นี่คือที่ไหน ใครส่งเจ้ามา?” “คุณ คุณหนู ข้าเองก็ถูกบังคับเช่นกัน ขอร้องล่ะท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ” ชายหนุ่มร้องขอความเมตตา “จะไม่ยอมพูดงั้นรึ?” เย่หลิงหลงใช้แรงกรีดลงไปแล้ว ชั่วพริบตา ก็ปรากฏรอยเลือดหนึ่งรอยบนคอของชายหนุ่ม “ข้าพูดแล้ว ข้าพูดแล้ว คนที่สั่งคือนายหญิงน้อยเฉิน” “นางลักพาตัวลูกชายของข้าไป แล้วสั่งให้พวกเราพาท่านมา พามา แล้วก็ข่มเหงท่าน” “จากนั้นคุณหนูรองก็จะพาคนมา ทำให้ ทำให้ทุกคนเห็นท่านถูก... คุณหนูใหญ่ ข้าถูกบังคับจริงๆนะลูกชายของข้าเพิ่งจะสองขวบเอง ข้า...” เย่หลิงหลงขมวดคิ้ว นึกไม่ถึงว่าจะมีความรู้สึกคุ้นเคยกับสถานการณ์นี้อยู่บ้าง “นายหญิงน้อยเฉินคือใคร? แล้วคุณหนูรองคือใคร?” “คุณหนูใหญ่ข้าเป็นเพียงคนงานคนหนึ่งไหนเลยจะรู้จักชื่อของนายหญิงน้อยเป็นอย่างดีอ่ะ คุณ...คุณหนูรองชื่อว่าเย่หลิงซิงกระมัง? ท่าน ท่านน่าจะรู้จักดีกว่าข้านะ” คนงานรู้สึกเสียใจอย่างมากที่เข้าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวายในบ้านใต้เท้าโหวนี้ เย่หลิงหลงตกตะลึง หลังจากนั้นก็มองดูรอบๆตัวมองแขนขาเล็กๆของตัวเองและใบหน้าที่รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยของชายหนุ่ม ความคิดหนึ่งในสมองก็พรั่งพรูขึ้นมาอย่างอาจหาญ “ปีนี้คือปีอะไร?” คนงานไม่เข้าใจ แต่ยังตอบกลับไปว่า “ซิงหนิงปีที่สิบห้า” ลูกตาดำของเย่หลิงหลงหดตัวลงด้วยความตื่นตะลึง ห้าปีก่อนรึ? นางยื่นมือไปนวดแก้มของตัวเองอยู่นาน เกลี่ยงเกลามาก ไม่มีบาดแผลและแผลเป็นเลย เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เป็นชุดสีชมพูชุดก่อนที่นางโปรดปรานมากที่สุด นางกลับมามีชีวิตอีกครั้งจริงๆหรือนี่?