ตอนที่5 เกิดใหม่มาช่วยแม่（2）

ตอนที่5 เกิดใหม่มาช่วยแม่（2） ซิงหนิงปีที่สิบห้า สำหรับเย่หลิงหลงแล้ว ยังคงเป็นอีกหนึ่งปีที่เป็นฝันร้าย แม่ของนางป่วยตาย ในพิธีฝังศพนางถูกคนทำร้ายจิตใจจนสูญเสียพรหมจรรย์ไป และยังถูกคนพบเห็นอีก ทำให้ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปทั่ว หลังจากนี้ หลังจากที่นางถูกคนล่วงเกิน ก็ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยเหลือ แม้กระทั่งพ่อของนางก็ตำหนินางว่าไม่รู้จักความรู้สึกละอายต่อบาป สร้างความอัปยศให้แก่บ้านโหว ในปีนี้ นางอายุสิบสี่ หลังจากที่แม่เสียชีวิต อนุภรรยาของพ่อก็กลายมาเป็นแม่เลี้ยง น้องสาวต่างมารดาก็ลูกของภรรยาหลวง ชีวิตของคุณหนูบ้านโหวที่แสนสงบสุขก่อนหน้านี้กลับถูกตีจนแตกสลายที่สุด คนงานสังเกตเห็นท่าทีที่ผ่อนคลายลงของเย่หลิงหลง จึงคิดจะหนีไป แต่กลับถูกเย่หลิงหลงมัดไว้กับเสาเตียง “คุณหนู ขอร้องล่ะท่านปล่อยข้าไปเถิด ข้าถูกบังคับจริงๆนะ” เย่หลิงหลงนึกถึงคำพูดที่เขาและยายแก่คนนั้นเคยพูดก่อนหน้านี้ได้ หนังตาก็กระตุกแล้วพูดว่า “ที่เจ้าพูดก่อนหน้านี้ว่ากำลังจัดงานศพขึ้นเกิดอะไรขึ้นรึ? วันนี้วันที่เท่าไหร่เดือนอะไร?” คนงานคิดว่าเย่หลิงหลงคงจะรู้ว่าแม่ตายจึงได้รับความกระทบกระเทือนทางอารมณ์ไปเสียแล้ว ด้วยกลัวว่านางจะลงมือฆ่าตัวเอง จึงรีบพูดไปว่า “วันที่แปดเดือนกุมภาพันธ์ไง งานศพ งานศพของฮูหยิน เมื่อคืนวานฮูหยินหัวใจวายฉับพลัน แล้วก็ตาย...” เย่หลิงหลงไม่ได้ยินคำพูดข้างหลัง หลังจากที่รู้วันที่ของวันนี้ จึงตีเขาจนสลบ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที ซิงหนิงวันที่เจ็ดเดือนกุมภาพันธ์ปีที่สิบห้า เป็นวันที่แม่ของนางเสียชีวิต วันนี้คือวันที่แปด ระยะเวลาห่างจากเวลาที่แม่ของนางที่เป็นลมกลับแสร้งทำเป็นว่าตายแล้วไปสิบชั่วยามกว่าๆ ถ้าหากนางมีชีวิตใหม่อีกครั้งจริงๆ และกลับไปมีอายุสิบสี่ปี... ถ้าหากที่เย่หลิงซิงพูดเป็นความจริง ....เช่นนั้นนางก็สามารถช่วยแม่ของนางได้ พอคิดถึงภาพแม่ที่หายใจไม่ออกจนตายอยู่ในโลงศพ เย่หลิงหลงก็อดที่จะเจ็บปวดหัวใจไม่ได้ นางจึงรีบวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต มองเห็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยของบ้านโหวที่อยู่ข้างนอก ก็มีความรู้สึกว่าช่างเปลี่ยนไปมาก แต่ม่านสีขาวที่กำลังเอาขึ้นมาแขวนไว้นั้นกลับย้ำเตือนกับนางว่า แม่ของนางกำลังตกอยู่ในอันตราย ...... วันนี้ที่บ้านของเย่ผิงโหวคึกคักเป็นพิเศษ ธงสีขาวหน้าประตูถูกดึงขึ้นแล้ว มีแขกเข้ามาร่วมพิธีอย่างไม่ขาดสาย หน้างานศพ เสียงกลุ่มคนร้องไห้ระงม ในนั้นเหมือนว่านายหญิงน้อยเฉินเสว่เม่ยจะเศร้าสลดใจมากที่สุด “พี่หญิง ท่านจากไปเช่นนี้ ใต้เท้าโหวกับพวกเราที่เหลืออยู่จะทำเยี่ยงไร” “ฮือๆๆ พี่หญิงท่านใจร้ายเกินไปแล้ว เสี่ยวหลงยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมท่านถึงได้จากไปเสียแล้ว” ญาติสนิทมิตรสหายที่มาร่วมงานแสดงสีหน้าที่เศร้าสลด เย่หลิงซิงที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างกลับพูดไกล่เกลี่ยให้เลิกเสียใจกับนางอยู่บ่อยครั้งว่า “ท่านแม่ ทำใจเถอะ ฮูหยินเองก็คงไม่อยากให้ท่านร้องไห้เช่นนี้หรอก” “เฮ้อ หลิ่วฮูหยินช่างโชคร้ายนัก อายุยังน้อยก็จากไปเสียแล้ว” “คุณหนูรองช่างกตัญญูน่ายกย่องยิ่งนัก ข้ามาหนึ่งชั่วยามแล้ว ทำไมยังไม่เห็นนางขึ้นมาเลยล่ะ” “นายหญิงน้อยเฉินเพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรมจริงๆ ได้ยินว่าใต้เท้าโหวไม่ได้สนใจไยดีอะไรเลย แท่นใหญ่ๆนี้นางก็เป็นคนจัดวางเองทั้งหมดเลยนะ” หวางมามาเดินทางมา ได้ยินผู้คนสรรเสริญ ก็คิดตำหนิอยู่ในใจ เพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรมและกตัญญูกับผีน่ะสิ ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆ ไหนเลยจึงเอาโลงศพของฮูหยินออกมาวางไว้ข้างนอกแล้วก็หาคนไปทำให้ลูกสาวที่ไร้เดียงสาของคนอื่นต้องด่างพร้อยเช่นนี้ เย่หลิงซิงเห็นหวางมามาเดินเข้ามาจึงกระซิบถามว่า “เรื่องทั้งหมดเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม” หวางมามาตบหน้าอกยืนยันว่า “ข้าน้อยจัดการซะอย่างนายท่านวางใจได้ข้าน้อยพาคนไปแล้ว ไม่มีคนเห็นแน่นอน” เย่หลิงซิงนึกถึงฉากสนุกๆที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ จนอดไม่ไหวที่จะยิ้มออกมา กลับถูกเฉินเสว่เม่ยจิกเล็บลงไปที่ต้นขา น้ำตาจึงไหลออกมาทันที แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มีให้เห็นเลย เฉินเสว่ยเหม่นมองหวางมามาปาดเดียว จากนั้นก็เช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเย่หลิงซิงทันทีแล้วพูดเสียงดังกังวานให้คนที่อยู่บริเวณโดยรอบได้ยินว่า “ตาบวมไปหมดแล้ว ซิงเอ๋อร์ เจ้าไปพักสักหน่อยเถอะ คุกเข่ามาสามชั่วยามแล้ว ร่างกายที่แข็งแรงก็ทนไม่ไหวแล้ว อย่างไรเสียก็ไปให้กำลังใจพี่สาวเจ้าสักหน่อยเถิด แม้แต่เสื้อไว้ทุกข์ก็ใส่ไม่เหมาะสมแต่ก็ไม่สามารถเอาไปซ่อนให้เจอแขกไม่ได้”