ตอนที่10 เผชิญหน้าแล้วตอบโต้กลับ（1）

ตอนที่10 เผชิญหน้าแล้วตอบโต้กลับ（1） เย่หลิงหลงไม่สนใจหมอ แต่กลับหันหน้าไปสนใจมองหลิ่วซื่อแม่ของนาง นางไม่รู้เลยว่าแม่ของนางโดนวางยาอะไร แต่นางก็ยังคงนวดจุดต่างๆบนร่างกายของแม่ไปเรื่อยๆ ร่างกายที่เคยแข็งทื่อนั้นก็ค่อยๆนิ่มลงแล้ว แม้กระทั่งริมฝีปากก็มีสีแดงๆเล็กน้อย ในช่วงห้าปีนั้นที่ช่วยถังฉงชิงตำแหน่งฮ่องเต้จนได้มา น้อยมากที่เย่หลิงหลงจะมีเวลานอนเกินสองชั่วยาม จากเด็กหญิงที่โง่เขลา ก็กลายเป็นสนมที่ประชาชนในใต้หล้าเคารพนับถือเสนาอำมาตย์ยำเกรง นางได้รับความทุกข์มากมาย ในขณะเดียวกันก็ได้เรียนรู้อะไรมากมายเช่นกัน โดยเฉพาะยิ่งพรสวรรค์ในวิชาแพทย์ นางเป็นลูกศิษย์ของไก้กงที่มีสมญานามว่า “ปรมาจารย์ฮว่าถัวที่ยังมีชีวิต” แม้ว่าจะได้เรียนรู้แค่หนึ่งปีไก้กงก็เสียชีวิตไปแล้ว แต่วิชาแพทย์ยังคงขึ้นชื่อว่าล้ำเลิศที่สุดในแคว้นต้าเหลียง “หลงเอ๋อร์” เย่ผิงโหวตะโกนหลายครั้งมาก เย่หลิงหลงก็ไม่ไหวติงเลย เขาเลยทำได้แค่เดินไปข้างหน้าอย่างหมดหนทางแล้วลากนางขึ้นมาด้วยตัวเอง “รีบขอโทษหมอซ่งเร็วเข้า” “ขอโทษรึ?” เย่หลิงหลงเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองซ่งซวีหมิงอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย?” จุดไป่หุ้ยกระตุกขึ้นแรงมาก เย่หลิงหลงจึงนวดคลึงหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว นางหาวิธีได้แล้ว แต่ยังไม่เข้าใจว่าจะทำให้แม่ตื่นขึ้นมาได้อย่างไร แต่ในตอนนี้ ขอเพียงแค่ไม่ทำให้แม่ต้องตายทั้งเป็นในโลงศพต่อไป นางก็จะทำทุกอย่างโดยไม่ได้คำนึงถึงชีวิต ดูเหมือนว่า ในที่สุดเย่หลิงหลงก็มีโอกาสลบล้างความเป็นหญิงต่ำทรามได้แล้ว "เชอะ คุณหนูเย่ผู้สูงศักดิ์ จะขอโทษหมอคนหนึ่งอย่างข้าสักนิดก็ไม่มี" ซ่งซวีหมิงปัดแขนเสื้อแล้วพูด "เย่ผิงโหว พวกเราไปวินิจฉัยความผิดต่อหน้าฮ่องเต้กันเถอะ ให้มีพระราชโองการสำเร็จโทษจนตายต้องชดใช้ด้วยชีวิต ข้าซ่งซวีหมิงแม้ว่าจะมีฐานะต่ำต้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ยังมีชื่ออยู่ในสำนักหมอหลวงเลยนะ" "ท่านหมอซ่งจริงจังเกิดไปแล้ว ลูกสาวข้าไม่รู้เรื่องรู้ราว นางแค่ได้รับความกระทบกระเทือนทางอารมณ์จนผิดปกติไปเท่านั้น จึงได้พูดจาเหลวไหลออกมา เราจะไปรบกวนความสงบสุขของพระองค์ได้อย่างไรกัน" ขณะที่เย่ผิงโหวกำลังพูด ก็ได้ส่งสายตาเป็นนัยให้ทหารที่อยู่ด้านหลัง พอทหารก้าวไปข้างหน้า กำบังสายตาของทุกคน แล้วแอบมอบธนบัตรหนึ่งพันตำลึงหนึ่งใบให้ซ่งซวีหมิง ใครจะคาดคิดว่าซ่งซวีหมิงกลับโยนลงไปกับพื้น “เย่ผิงโหวนี่คืออะไร? ข้าซ่งซวีหมิงวันนี้ได้รับเงินของเจ้าแล้วจะติดสินบนให้ข้ายอมรับว่าเป็นคนใส่ร้ายป้ายสีใช่หรือไม่?” “ไม่ๆๆ ไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น ลูกสาวของข้าเพียงแค่บุ่มบ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือ จึงให้เพื่อเป็นการปลอบขวัญท่านเท่านั้น” เย่ผิงโหวดึงแขนเสื้อจองเย่หลิงหลง เจตนาจะให้นางรีบขอโทษ แต่ไม่รอให้เย่หลิงหลงทำ เย่หลิงซิงก็ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป รอยนิ้วที่อยู่บนหน้าของนางหายไปแล้ว แต่นางก็ยังคงเอามือปิดแก้มเอาไว้ แล้วพูดด้วยตาแดงๆว่า “ท่านหมอซ่ง พี่สาวไม่ได้ตั้งใจพูดเช่นนั้น ขอท่านได้โปรดให้อภัย ข้าต้องขออภัยท่านแทนพี่สาวด้วย หวังว่าท่านผู้อาวุโสจะไม่ถือสาผู้น้อย ยกโทษให้นางด้วยเถิดเจ้าค่ะ” “หึ ข้าใช้ให้เจ้าออกหน้าขอโทษแทนข้างั้นรึ?” เย่หลิงหลงเหลือบมองเย่หลิงหลงด้วยสายตาที่น่ากลัวอย่างเคร่งขรึมและเด็ดขาด “เสแสร้งทำเป็นผู้บริสุทธิ์ที่น่าสงสารเช่นนี้ให้ใครเห็นล่ะ?” “ท่านพี่ ข้า ข้าล่วงเกินท่านแล้ว” เย่หลิงซิงลดศีรษะต่ำลงมาด้วยความรู้สึกผิด เพี๊ยะ เย่ผิงโหใยกมือขึ้นตบเย่หลิงหลงหนึ่งฉาด “หลงเอ๋อร์ เจ้าจะมากเกินไปแล้านะ ซิงเอ๋อร์ก็แค่หวังดี ทำไมเจ้าถึงได้พูดจาเช่นนี้กับนาง” ถึงแก้มจะเจ็บอย่างปวดแสบปวดร้อน แต่เย่หลิงหลงกลับมีความรู้สึกว่าการเกิดใหม่เป็นเรื่องจริง พ่อของนาง เย่ผิงโหวแห่งแคว้นต้าเหลียง หูเบามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า ไม่มีข้อคิดเห็นเป็นของตนเอง และยังหลงอนุภรรยากำจัดภรรยาหลวง แม่ของนางเป็นนายหญิงใหญ่แห่งบ้านโหว แต่กลับเทียบอนุภรรยาไม่ได้ และลูกสาวของภรรยาหลวงคนนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต ก็ได้รับความสะดวกสบายไม่เท่าสาวใช้ข้างกายของนายหญิงน้อยเสียด้วยซ้ำ