ตอนที่11 เผชิญหน้าแล้วตอบโต้กลับ（2）

ตอนที่11 เผชิญหน้าแล้วตอบโต้กลับ（2） ความอาฆาตแค้นและไม่ได้รับความเป็นธรรมทั้งหมดในชาติที่แล้ว ได้ปะทุออกมาหลังจากที่โดนตบไปหนึ่งฉาด เย่หลิงหลงสาบานในใจว่า ในชาตินี้ คนที่รังแกนางทำให้นางเสียเกียรติจะต้องชดใช้ “ข้าพูดผิดตรงไหนรึ?” เย่หลิงหลงมองไปรอบๆด้วยสายตาที่เคร่งขรึมและเด็ดขาด “เป็นแค่ลูกเมียน้อยไม่ใช่หรือไง? นางสมควรจะขอโทษแทนข้าอย่างนั้นรึ?” “เจ้า...”เย่ผิงโหวชี้ไปที่นาง “เจ้าลูกเวร” เฉินเสว่เม่ยเดินเข้ามา ใช้มือมาเช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้าให้เย่หลิงซิงแล้วพูดว่า “หลงเอ๋อร์ ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่เห็นแก่แม่คนนี้เลย แล้วก็ไม่ชอบซิงเอ๋อร์ด้วย แต่นางหวังดีกับเจ้าจริงๆนะ” “วันนี้คือวันอะไร? แม่ของเจ้า เพิ่งจะหมดลมหายใจนะ” “แม้เจ้าจะเข้าใจข้าผิด ก็ไม่ควรกำเริบเสิบสานในเวลานี้ จะทำให้ศพของฮูหยิน...” “เชอะ นายหญิงน้อยจะขอโทษเจ้า ก็ต่อเมื่อข้าทำผิด เจ้ารีบเอาฮูหยินไปใส่กลับไปไว้ในโลงเถอะ เอาออกมาเจอแดดจะไม่ดีนะ” คำที่เฉินเสว่ยเม่ยพูด ทำให้แขกที่อยู่โดยรอบขมวดคิ้วพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เรื่องราวที่ไม่เหมาะสมระหว่างภรรยาหลวงกับอนุภรรยาในครอบครัวใหญ่ที่มีฐานะมักจะมีให้พบเห็นอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นเช่นไร แต่มีจุดๆหนึ่งที่เฉินเสว่เม่ยพูดถูกก็คือ ถึงอย่างไรก็ไม่ควรมาก่อความวุ่นวายในตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลิ่วซื่อก็ตายไปแล้ว ยังยกกระดานโลงศพขึ้นมาทำแพ...คำว่าอกตัญญูสองคำ ถูกสลักไว้บนศีรษะของเย่หลิงหลงแล้ว ช่วงเวลาพริบตาเดียว สายตาของทุกคนมองเธอไม่ดีแล้ว “ท่านน้ากำลังจะบอกว่าข้าอกตัญญูงั้นรึ?” ตาทั้งสองข้างของเย่หลิงหลงจับจ้องตรงไปที่เฉินเสว่เม่ย “หามิได้ น้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้นหรอก น้า น้าก็แค่เห็นว่าฮูหยินเพิ่งจะตายกระดูกยังไม่เย็น จึงอดไม่ได้ที่จะทำให้นางจากไปอย่างไม่สงบ หลงเอ๋อร์ น้าขอร้องเจ้านะ เจ้าขอโทษหมอซ่งเถอะ แล้วพวกเราก็เอาฮูหยินกลับเข้าไป รอให้ฝังศพของฮูหยินเสร็จแล้ว เจ้าอยากจะลงโทษข้ายังไงก็ได้” เฉินเสว่เม่ยน้ำตาคลอ ร้องไห้กระซิกๆ “เหอะ” เย่หลิงหลงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคนรอบข้างเพราะคำพูดประโยคนี้ของเธอ สายตาเปลี่ยนไปอีกครั้ง แล้วอดหัวเราะไม่ได้ “พูดไปพูดมาก็ยังไม่ใช่ความหมายนี้ ไม่ไปเป็นนักแสดงละครซะเลยล่ะ ช่างน่าเสียดายฝีมือการแสดงและคารมดีๆเช่นนี้ของเจ้าจริงๆ” “เย่ หลิง หลง !” เย่ผิงโหวจ้องเขม็งด้วยความโกรธ หน้าดำเหมือนก้นหม้อ ดูเหมือนซ่งซวีหมิงทำเหมือนไม่ขุ่นเคืองใจแล้ว แล้วพูดเติมเชื้อเพลิงลงไปในกองไฟว่า “พอแล้ว ข้าก็ไม่ต้องการคำขอโทษอะไรแล้ว การอบรมสั่งสอนของบ้านเย่ผิงโหว อ่อไม่สิ การอบรมสั่งสอนลูกสาวของท่าน ข้าก็ได้เห็นแล้วว่าเป็นเช่นไร ใต้เท้าโหว พวกเราไปพูดกันต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้เถอะ” เย่ผิงโหวจะพูดด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม ก็เห็นเย่หลิงหลงอุ้มหลิ่งซื่อขึ้นมา แล้วพูดว่า “ได้ พอดีเลย ข้าก็อยากจะถามฝ่าบาทอยู่เหมือนกันว่า ฆ่าฮูหยินจนถึงแก่ความตายจะต้องโทษทั้งตระกูลหรือเปล่า” “เจ้า...” ซ่งซวีหมิงโกรธจนหนวดเคราสีขาวสั่นขึ้นมา “เจ้าจะยืนกรานในความผิดว่าข้าเป็นฆาตกรอย่างแน่นอนกระนั้นรึ? ได้ๆๆ เช่นนั้นตอนนี้พวกเราก็...” ยังไม่ทันได้เอ่ยประโยคหลังจบ หลิ่วซื่อที่ถูกเย่หลิงหลงอุ้มขึ้นมา ก็ลืมตาขึ้น ดวงตาที่เหม่อลอยมองตรงไปที่ซ่งซวีหมิง ทันใดนั้นเขาจึงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ซ่งซวีหมิงขาสั่นแล้วล้มลงไปกองกับพื้น คนอื่นๆที่ได้เห็นฉากนี้ก็ล้วนตกอกตกใจเช่นเดียวกัน ในเวลานั้น บรรยาศก็เงียบสงัดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด “ศพ ศพฟื้นขึ้นมาแล้ว?!” ในขณะนั้นเอง ไม่รู้ว่าใครส่งเสียงออกมาจากท่ามกลางฝูงชนนั้น หลังจากนั้นทุกคนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา หน้างานศพก็เหมือนกับกระทะที่กำลังทอด และเกิดความโกลาหลวุ่นวายขึ้นมา “ผีหลอก” “สวรรค์ ศพฟื้นขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเร็ว” ทั้งหมดสาวเท้าวิ่งออกไปนอกประตูอย่างขี้ขลาดตาขาว วิ่งไปพลางตะโกนเสียงดังไปพลาง ผู้ที่มีตระกูลและอำนาจราชศักดิ์ที่มาร่วมพิธีกลับไม่จากไป เพียงแต่มีทหารจำนวนมากล้อมวงป้องกันอยู่