ตอนที่10 นอนค้างกับผู้ชาย

ตอนที่10 นอนค้างกับผู้ชาย เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน จิลลาก็เห็นแม่ชยานีกำลังนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกอยู่ พร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาขุ่นเคือง "เมื่อคืนไปไหนมา?" "อยู่ที่บริษัท KJ พอดีหัวหน้ากลุ่มให้อบรมชั่วคราว เลยไม่ได้กลับบ้าน" จิลลาร้อนตัว เลยรีบยื่นหนังสือสัญญาเข้าทำงานให้เธอดู "แม่ค่ะ แม่ดูนี้ ฉันได้รับเลือกแล้ว ต่อไปฉันก็จะเป็นนักศึกษาฝึกงานของบริษัท KJ แล้ว" "ถูกเลือกเพราะมีเงื่อนไขอะไรหรือเปล่า" เสียงของผู้หญิงที่มีน้ำเสียงดูถูกดังขึ้นมาจากชั้นบน เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นขจีที่สวมกระโปรงลายลูกไม้เดินบันไดลงมาด้วยท่าทางเรียบร้อย แต่คำพูดของเธอกลับป่าเถื่อนมาก "ความสามารถอันนิดเดียวของเธอเพียงพอต่อการเป็นนักออกแบบของบริษัท KJ หรอ? ตลกสิ้นดี เมื่อคืนคงนอนค้างคืนกับผู้จัดการมาแน่เลย ถึงมีชื่อติดด้วย" "ขจี เธอพูดจาไร้สาระอะไรกัน!" จิลลาโต้เถียงอย่างโมโห พี่สาวแท้ๆคนนี้ไม่เคยดีในสายตาเลยใช่ไหม "เธอไปนอนค้างกับผู้ชายหรือเปล่า เปิดดูเดี๋ยวก็รู้" ขณะที่ขจีพูดก็คว้าจับคอเสื้อของจิลลา และกำลังจะดึงเสื้อของเธอออก จิลลาตกใจและตื่นเต้นมาก ถึงแม้เธอไม่ได้แลกตัวเองมา แต่ใต้ร่มเสื้อข้างล่างมีร่องรอยที่กัมพลหลงเหลืออยู่ หากถูกพบเห็นเธอคงพูดอะไรไม่ออกแน่ เธอรีบจับมือของขจีอย่างรวดเร็ว "เธอเป็นบ้าแล้วหรอ? ฉันบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ เอามือออกไป!" "ถ้าไม่มีก็อย่าปิดบังสิ" ขจีไม่เพียงไม่ยอมเอามือออก แต่ยังออกแรงดึงเสื้อของจิลลา จนทำให้กระดุมเสื้อหลุดออกมา "ติ้ง" จิลลาก้มหน้าเห็นรอยจูบสีเข้มบนไหปลาร้า ชั่วพริบตาเธอรู้สึกหนาว แย่แล้ว "อ่า––" ทันใดนั้น เท้าของขจีลื่นล้ม เธอร้องกรี๊ดและล้มลงบนพื้น ชยานีรีบกระโจนไปเบื้องหน้าของขจีด้วยท่าทางกังวลมาก "ขจี เป็นยังไงบ้าง? เจ็บหรือเปล่า?" "แม่ เธอผลักหนู" ขจีโกรธจนหน้าแดงตาแดง เหมือนไม่ได้รับความยุติธรรม จิลลาโมโหจนแทบเป็นบ้า ขจีก็หน้าไม่อายจริงๆ ขณะอยู่หน้ากันยังโกหกได้เลย "แม่ แม่ดูน้องสิ ไม่เกี่ยวอะไรกับหนู แต่เธอก็..." "แฟร็บ!" เสียงตบดังขึ้น บนใบหน้าของจิลลาอย่างแรง ชยานีเผยสีหน้าขุ่นเคือง และจ้องมองจิลลาด้วยสายตาเย็นชา "หากขาของขจีเป็นอะไรไป ฉันจะตัดขาของเธอทิ้ง!" จิลลาหันหน้าข้าง และจ้องมองชยานีด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ แม่ลำเอียงรักขจีมากกว่าเธอตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งรักมากจนแยกแยะผิดชอบไม่ได้แล้ว ทำไมกัน เป็นลูกสาวเหมือนกันแท้ๆ แต่กลับไม่รักเธอ? "จิลลา ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปฝึกงานที่บริษัท KJ ช่วงเวลานี้เธอต้องอยู่บ้านให้ฉันวางใจก่อน" "นี่ไม่ใช่ความผิดของหนู แล้วมาโทษหนูด้วยทำไม?" จิลลากระวนกระวายใจ และแทบไม่อยากเชื่อว่าชยานีจะไม่สนใจแม้แต่ความฝันของเธอ "แต่การเข้าทำงานที่บริษัท KJ เป็นความฝันของหนู หนูไม่ได้มีโอกาสดีๆแบบนี้ตลอดหรอกนะคะ" ยิ่งไปกว่านั้นคือถ้าหากกัมพลไม่เจอเธอในวันจันทร์คงมาจับตัวเธอที่บ้านแน่ "นี่เป็นผลตอบแทนที่ทำร้ายขจี" ชยานีแทบไม่ให้โอกาสกับจิลลาเลย แต่เธอกลับผลักเธออย่างไม่ไยดี จากนั้นก็หันหลังประคองขจีอย่างระมัดระวังเดินออกไป แต่กลับพูดกับขจีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ขจีลูก อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวแม่พาไปโรงพยาบาล" "แม่ค่ะ แม่ไม่ควรลำเอียงนะคะ" จิลลาตะโกนร้องอย่างรีบร้อน แต่สิ่งที่ได้รับคือเสียงล็อกประตูห้อง เธอยกมือกุมหัวอย่างกระวนกระวาย ตอนนี้ควรทำยังไงดี เธอไม่กล้านึกถึงผลลัพธ์ที่ผิดคำสัญญากับกัมพล เช้าวันจันทร์ จิลลารีบสกัดกั้นทางเดินของชยานีกับขจีที่กำลังจะออกไปช็อปปิ้ง "แม่ค่ะ ขาของขจีก็ไม่เป็นไรแล้ว แม่ปล่อยให้ฉันไปทำงานเถอะน่ะ ได้มั้ยคะ? ฉันสัญญาว่าต่อไปจะไม่โต้เถียงแล้ว" ชยานีไม่ทันจะเอ่ยปาก ขจีก็พูดแทรกว่า "อย่าหวังเลย เพราะฉันต้องการให้พี่เสียโอกาสทำงานบริษัท KJ เพื่อไม่ทำให้ตระกูลนิธิวรสกุลอับอายขายขี้หน้า" จิลลาโมโหมาก "ขจี ทำไมเธอต้องหาเรื่องฉันตลอดด้วย!" "เพราะเธอไม่เหมาะสม" ขจีเดินเข้ามาใกล้จิลลาหนึ่งก้าว และพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชังว่า "หากฉันไม่สามารถเป็นนักออกแบบบริษัท KJ เธอก็อย่าหวัง อะไรที่ฉันไม่ได้ เธอก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน" "ขจี เธอทำเกินไปแล้ว!" "ฉันทำเกินไป แล้วพี่จะทำอะไรฉันได้บ้าง?" ขจียิ้มแย้มอย่างอวดดี ในตอนนี้จิลลาโมโหอยู่เต็มอก จนคิดอยากจะบีบคอขจีให้ตาย เพราะเธอบีบคั้นเธอจนหมดหนทาง