已经是第一章了
ตอนที่ 221 อ่อนละมุนดั่งสายน้ำ
ตอนที่ 221 อ่อนละมุนดั่งสายน้ำ
“ให้เหตุผลที่ฉันต้องปล่อยเขา” ณภัทรไม่ได้หันหัวกลับมา ร่างใหญ่ที่อยู่ในห้อง ทำให้ห้องดูเล็กเป็นพิเศษ เขาไม่คิดว่าเขาจะถามมันง่ายๆ
“สามปีนั้น เขาทำสำเร็จ อย่างไร”
“เฮอะๆ ฮาๆ” ณภัทรหัวเราะดังขึ้นมา แล้วก็หันหัวอย่างช้าๆ ตาดำๆมองไปที่ปุริมอย่างสนใจ คุณตัดสินใจแทนเขาได้หรอ สายตามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกของปุริม ดูเหมือนว่า คนที่ชอบผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแค่นภนต์ ยังมีผู้ชายคนนี้ ก็มองจากที่ท่ากอดผู้หญิงของผู้ชายคนนี้ เขากระทั่งกลัวเธอเหนื่อย แม้กระทั่งท่านอนก็ยังปรับให้อยู่ในระดับดี
ความละเอียดของผู้ชายเปิดเผยความในใจของเขาออกมาแบบนี้
“ฉันไม่ได้ แต่เธอได้” ปุริมมองไปที่เพ็ญนีติ์ “พวกนายมาส่งเธอมาจับจุดอ่อนของเขาไม่ใช่หรอ ที่จริงแล้ว ไม่ต้องยุ่งยากเลยจริงๆ ขอเพียงแต่เพ็ญนีติ์บอกเตือนแล้ว เขาก็จะเห็นด้วย”
“ปุริม นายพูดซี้ซั้ว นายออกไป ฉันไม่เห็นด้วย ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด” นภนต์แผดเสียงเสียงต่ำ ยิ่งนำเพ็ญนีติ์ผลักให้ปุริม ในใจของเขาไม่ยินยอมมาโดยตลอด แต่ว่า เพ็ญนีติ์เป็นคนที่เขาผลักออกไปด้วยมือของเขาเอง
“ทำไม นายอยากให้เธออยู่ที่นี่กับนายตลอดชีวิตหรอ เสียงอันเย็นชากระตุ้นแก้วหูของนภนต์ ปุริมพูดออกมาอยากไม่มีความรู้สึก
ร่างกายสั่นแรงอีกครั้ง และก็สั่นไม่หยุด “ออกไป ออกไปให้หมด ออกไปให้ไกลจากฉันเดี๋ยวนี้” แผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง นภนต์มองเพ็ญนีติ์ที่อยู่ในอ้อมอกของปุริมอย่างบ้าคลั่ง
ความเจ็บที่สูญหาย เวลานี้ในร่างกายของเขาติดยาเสพติด ร้องอย่างไม่หยุด ทำให้ร่างกายของเขาผิดปกติไปชั่วขณะ คล้ายกับว่าจะตายได้ตลอดเวลา เขาคิดขึ้นมาอย่างฉับพลันว่า ความจริงแล้วมีชีวิตอยู่ เหนื่อยมากจริงๆ
พ่อทำลาย ตระกูลศาสตร์พงษ์ แล้วก็เอาภาระหนักมาให้เขา เวลานั้น เขายังเป็นหนุ่ม
เสียงคำรามของเขาในที่สุดก็ทำให้คนที่หลับลึกอยู่นั้นตกใจตื่น ความจริงแล้ว เธอนอนหลับอย่างไม่สม่ำเสมอ แค่รู้สึกว่าอ้อมอกนั้นทำให้เธอสบายใจเท่านั้น
ลืมตาอย่างช้าๆ แสงที่จ้าตาทำให้เธอคุ้นเคยกับห้องนี้ขึ้นมาทันที่
จิตสำนึก จากที่สับสนวุ่นวายจนชัดแจ้ง ร่างกายดิ้นรนเบาๆ เธอจะลื่นออกไปจากอ้อมอกปุริม “ปุริมเมื่อตะกี้นี้ใช่คุณไหม”เหมือนจะใช่ เธอตอนนี้อยากรู้คำตอบ ก็ไม่สนว่าณภัทร กับนภนต์จะมองเธอยังไง เธอก็อยากจะรู้คำตอบที่แท้จริง
สีหน้าของนภนต์เปลี่ยนเป็นขาวซีดเป็นพิเศษ ในความซีดขาวนั้นไม่มีเส้นเลือดเลยสักนิด เธอสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้รักเขาเลยสักนิด เพราะว่า เธอมองเห็นบริบทคำพูดที่ถามออกมาอย่างละมุนละไม
ละมุนละไมราวกับ
มือที่ยาวและใหญ่ได้โอบเอวของเพ็ญนีติ์แน่นยิ่งขึ้น ปุริมไม่มีท่าทีที่จะปล่อย เขาก้มลงมองตาของเธอ เหมือนกับข้างๆไม่มีใคร “ใช่ คือฉันเอง”
“เฮอะๆ ฮ่าๆๆ” เพ็ญนีติ์หัวเราะขึ้นมา น้ำตาคลอเบ้า ถึงแม้ว่าจะอยู่ที่นี่ ปุริมก็เป็นที่พิงอาศัยของเธอ แต่เธออารมณ์เสีย หลังจากที่ศูนย์อาบน้ำถูกเหยียดหยามเกือบเอาชีวิตไม่รอดนั้น เธอก็ผลักเขาออกไม่อย่างเมินเฉยกลางสายลม เวลานี้ก็ทำให้เขามีความติดออกมา “ทำไมเป็นคุณ” หลังจากยิ้มแล้ว ตอนที่รอบๆสี่ด้านมองเธออย่างเงียบๆ เธอถามอย่างเบาๆ น้ำตาไหลออกมาต่อ มันเจ็บปานนั้น เจ็บมากๆ
คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้…กับเขาแล้ว
กลับไม่อยากอยู่ที่นี่มีความสัมพันธ์หญิงชายเพิ่มอีกขั้นกับเขาอีกครั้ง ไม่ยินยอม ไม่ยินยอมมาก
น้ำตานั้น ที่ถูกแสงในห้องเหมือนหยดคริสตัลที่สะท้อนไปในตาของปุริม ทำให้เขารู้สึกปวดใจขึ้นมา “เพ็ญนีติ์” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ กลับไม่อยาก ร่างกายของเธอหล่นไปที่พื้น เธอยกมือขึ้นมาตบหน้าของเขาอย่างเร็ว ตบนั้น ปุริมมองว่าเป็นความชัดเจน เป็นมือเธอมาตบที่หน้าเขา
เขาหลบได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม น้ำตาในตาของเธอเหมือนเป็นแท่งเข็มทำให้ร่างกายของเขาหยุดอยู่กับที่ ทำให้เขาไม่ขยับแล้วโดนเธอตบ เพรี๊ยะ สั่นจนทำให้เขาเกือบถอยหลัง เห็นได้ว่า เธอใช้แรงเท่าไหร่
“เพ็ญนีติ์” เธอตบเสร็จแล้ว เขาถึงจะจับมือที่ว่างของเธอไว้ เพราะอะไร”
“ฉันเกลียดคุณ” เกลียดๆๆๆ เกลียดจะตายอยู่แล้ว คิดไปถึงตอนที่อ้อยและส้มติดถูกขังอยู่ที่เพ็ญภัทร์ ก็เกลียดแค้นมาก
สามคำ เธอกัดฟันพูดออกมาจนเสร็จ ร่างกายเริ่มถอยหลัง แล้วก็บีบให้เขาปล่อยมือ จากนั้น เธอก็ออกไปไกลจากเขายิ่งขึ้น
เพ็ญนีติ์ยืนอยู่ข้างหน้าของนภนต์ หันหลังให้นภนต์ กวาดสายตาไปที่ณภัทร เวลานี้ถึงแม้ว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่รองเท้า แต่ว่า นี่ไม่ได้ทำลายความสบายๆของเธอ เธอยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็ให้คนที่เดิมทียืนอยู่ข้างหน้าของนภนต์ถอยออกมาข้างๆ ริมฝีปากแดง เธอพูดกับคนพวกนั้นว่า”ออกไป”
เสียงของเธอไม่สูงไม่ต่ำ นำพาเสียงที่น่าเกรงขามที่ทำให้คนขัดขืนไม่ได้ สายตานั้น ทำให้ณภัทรสายตาแวบขึ้น เธอเวลานี้จะสงบแน่นิ่งมากถึงขนาดนี้ กระทั่งเขาฟังคำพูดของเธอแล้วถอยออกไป
กรณ์ที่อยู่ประตูด้านนอกอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาชื่นชมเพ็ญนีติ์ ผู้หญิงที่ปรากฏตัวที่นี่ใครไม่กลัวว่าจะตกเป็นของเล่นของพวกผู้ชายที่นี่กันล่ะ แต่ว่าผู้หญิงข้างหน้าคนนี้ เธอไม่กลัวเลยสักนิด สองมือยกขึ้นมา กรณ์ปรบมืออย่างแม่น จากนั้นก็พูดกับณภัทรอย่างยิ้มๆว่า น้องชาย คำพูดของเพ็ญนีติ์จะไม่ฟังได้ยังไง พวกเราไปหาที่ดื่มกันหน่อยดีกว่า ดื่มเสร็จเพ็ญนีติ์ก็อาจจะออกมาพอดี
ณภัทรอยากจะปฏิเสธพอดี กลับไม่คิดเลยว่ากรณ์จะเห็นแก่หน้าเพ็ญนีติ์ ใบหน้าฝืนยิ้มออกมา “ได้ ครั้งนี้ก็ฟังพี่ชาย” โบกมือ ผู้ชายสองคนนั้นก็ออกไปจากห้องเล็กๆนั้น
ณภัทรมองไปที่ปุริม “พี่ปุริม สู้เราไปดื่มด้วยกันดีกว่า”
“ไม่ล่ะ” สายตาของปุริมเหมือนมีดที่มองไปที่เพ็ญนีติ์ ใบหน้าเจ็บแสบ ฝ่ามือนั้น เธอคงจะใช้แรงที่มีทั้งหมด เธอบอกว่าเธอเกลียดเขา แต่เขา น่าที่จะเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ มองไม่ที่เธออย่างนิ่งๆ เขาไม่อยากไป ไม่อยากไปเลยสักนิด
สีหน้าของณภัทรดูวางใจไม่ลง ต้องรู้ว่าที่นี่เป็นพื้นที่ของเขา “พี่ปุริม คนพี่ก็ได้มาแล้ว ให้เค้าสองคนคุยกันหน่อยไม่ได้หรอ” ณภัทรปิดบังความร้อนฉ่าของเขาไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่ว่าคนนี้จะซื้อของของเขา และยังเสนอของที่เขาอยากได้ เขาจะไม่สนใจเลยสักนิด
“ไม่ได้” คำพูดของณภัทร พูดถึงนี่แล้ว กลับไม่อยากให้ปุริมดื้อรั้น เขาตอบณภัทรสองคำอย่างไม่แยแส
มองที่หน้าผากของณภัทรกระทั่งราวกับถูกโจมตี เพ็ญนีติ์รู้ว่าปุริมทำเพื่อเธอ ฝ่ามือนั้นตบแรงไป แต่ว่า เธอไม่รู้สึกผิด นั่นคือปุริมสมควร ร่างกายของเธอไม่อยากให้เขา
แต่ว่าโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ พานภนต์ออกไปถึงจะจริง อารมณ์แปรปรวน เธอพูดกับเขาอีกครั้ง “คุณออกไปก่อน”
มุมปากยิ้มของปุริม ใบหน้าอันนุ่มนวลที่ราวกับเยื่อบุฉายรังสีที่สวยนั้น คิดถึงก่อนหน้านั้น ในที่สุดเขาก็พยักหน้า ต่อจากนั้นพูดว่า”ฉันรอเธออยู่ข้างนอก “พูดเสร็จ ยังคงไม่สนณภัทร เดินผ่านออกไปอย่างไม่เห็น
ตอนที่ทุกคนถอยออกไปหมด นภนต์ส่งเสียงออกมาอย่างอ่อนๆ เดี๋ยวก่อน เพ็ญนีติ์ เธอไปกับพวกเขา เธอไปกับพวกเขาเร็วๆ เขาดึงเสื้อของเพ็ญนีติ์ เธอในตอนนี้ได้กลับมาสู่สภาพปกติแล้ว ไม่เป็นเหมือนผู้หญิงที่โดนยาเสพติดทางอารมณ์อีกแล้ว แต่ว่า เขากลับไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอ เขากลัว กลัวมาก
เพ็ญนีติ์ไม่หันกลับ แต่สายตากลับกวาดไปที่ปุริมกับณภัทร “รีบออกไป” สองคำที่ปฏิเสธไม่ได้ เธอต้องการคุยกับนภนต์อย่างดีดี ในที่สุดเจอเขาแล้ว จะยังไงก็จะพลาดโอกาสครั้งนี้ไม่ได้
ไปไม่ไปได้ เพียงแต่พยายามแล้ว นั่นก็จะไม่เสียใจภายหลัง
ณภัทรกับปุริมถอยออกไป ณภัทรกระทั่งปิดประตูแทนเธอ
แต่ความจริงแล้ว ปิดหรือไม่ปิดก็ไม่ได้มีความหมายอะไร ในห้องมีกล้องวงจรปิด ปิดไฟ กล้องวงจรปิดไม่เห็นคน กลับยังมีเสียงส่งออกไปได้
ในห้องก็เหลือแต่เพ็ญนีติ์กับนภนต์ นี่เป็นครั้งแรกที่เพ็ญนีติ์มีสติและได้เห็นนภนต์อยู่ในสภาพคนอูข่าน เขาผอมมาก ใบหน้าที่ดำผอม ใส่แว่น ทำให้แว่นใหญ่ขึ้นมา ก้มตัวนั่งยองๆที่ข้างหน้าเขา เขาสั่นไปทั้งตัว มองไปรอบในห้อง เธอมองเห็นของกองหนึ่งอยู่ที่มุมห้อง ก็นั่งอยู่ข้างหน้านภนต์ ยังไงเขาก็สูงกว่าเธอ ทำให้เธอแหงนมองใบหน้าที่อิดโรยของเขา พูดจริงๆ ตอนนี้เธอเลื่มใสในตัวนภนต์มาก ทำมาหลายปี ขายปริมาณเยอะขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ถูกใครจับได้ อ้าปากขึ้นนิดๆ แค่อยากจะเตือนให้เขากลับไป ที่นี่เป็นที่ที่คนอยู่ไม่ได้จริงๆ แต่เธอจะพูดอยู่นั้น นภนต์ก็มองไปรอบๆ จากนั้นก็หันมาส่ายหัวให้กับเพ็ญนีติ์
เพ็ญนีติ์ถึงจะ พบว่าโดยรอบ เมื่อก่อน เธอไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ ยิ้มนิดๆ ในใจมีวิธีแล้ว เธอกระซิบที่ข้างหูของนภนต์พูดอะไรบางอย่าง
นภนต์ฟังอย่างเงียบๆ เธอใกล้เขามาก ใกล้มากจนได้กลิ่นลมหายใจในตัวเขา นั่นเป็นลมหายใจที่ทำให้เขาเจ็บปวด แต่ว่า นั่นก็เป็นเขาเองที่ผลักเธอให้กับปุริม เขาจะโทษเธอได้ยังไง
已经是最新一章了
加载中
