已经是第一章了
ตอนที่ 222 ชีวิตเป็นแบบนี้
ทุกอย่าง ได้เพียงแต่โทษชะตา ชีวิตเป็นแบบนี้เอง เขาโทษใครไม่ได้
ช้าเรื่อยๆ ใบหน้าของเขายิ้มออกมา เขาทำไมคิดวิธีอันนี้ไม่ออกล่ะ มือข้างกำมือเพ็ญนีติ์ไว้โดยไม่รู้ตัว มองหน้าข้างของเธออย่างโง่ๆ เขารู้สึกว่าได้อยู่กับเธอก็มีความสุขแล้ว “ได้ ฉันรับปากเธอ ก็ทำแบบนี้”
ฟังไปแล้วละครเหล่านี้ ฟังไปแล้วก็คาดไม่ถึงมาก่อน แม้กระทั่งเป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึงจุดสมดุล แต่ว่า เขายังคงคิดว่าข้อเสนอของเพ็ญนีติ์ทำได้ ใบหน้ายิ้มออกมา เขาเชื่อในความสามารถทางการตลาดของตัวเอง นึกถึงเรื่องก็ยังมีความเปลี่ยนแปลงอยู่ได้ เขาก็ผ่อนคลายขึ้นมาเยอะ แต่ก็ในชั่วขณะนี้ ร่างกายที่ติดยาเสพติดของเขาก็กำเริบออกมาอย่างเดือดพล่าน มือหนึ่งก็ผลักเพ็ญนีติ์ออกไปทันที “เธอรีบออกไป” เขากลัวว่าตัวเองจะทำร้ายเธอ เขาที่ความอยากยากำเริบ เรื่องอะไรก็ทำออกมาได้
เป็นอะไรหรอ ความเปลี่ยนแปลงของนภนต์ที่มาอย่างกะทันหัน ทำให้เพ็ญนีติ์ตั้งตัวไม่ทัน
“ออก ออกไป” เหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลลงมาจากหน้าผากอย่างไม่หยุด นภนต์ตัวสั่นอย่างร้ายแรงขึ้น
เพ็ญนีติ์ในที่สุดก็ตั้งตัวได้ทันขึ้นมา “นภนต์ ฉันต้องทำยังไงถึงจะช่วยคุณได้”
นภนต์ส่ายหัว เธอช่วยเขาไม่ได้ นั่นคือความชั่วร้ายในใจ มีเพียงเขาถึงจะช่วยตัวเองได้ “เพ็ญนีติ์ รีบออกไป” เขาใช้แรงทั้งหมดแผดเสียงออกมา มิเช่นนั้น แค่กลัวว่า
มองดูเขาอย่างเงียบๆ ในคืนนี้น้ำตาของเพ็ญนีติ์พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “นภนต์” เธอกอดเขาขึ้นมาทันที ปวดใจไม่รู้จะช่วยเขายังไงดี
“อ่า” จิตสำนึกของนภนต์เริ่มสับสนวุ่นวาย กลั้นมานานแล้ว เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือดในร่างกายคล้ายกับมีแมลงเล็กๆนับไม่ถ้วนปีนป่าย ทำให้เขาเจ็บปวดทรมาน แขนของเขาเริ่มปัดไปปัดมา เขาอยากจะยืนขึ้นมา เหมือนเป็นบ้าแล้วสะบัดเพ็ญนีติ์ออก สายตาได้แต่มองที่ของเหล่านั้นในมุมห้อง เพียงแต่สูบพวกนั้น ก็ทำให้ความเจ็บปวดของเขาในตอนนี้หายไป
แต่เขาสูบไม่ได้
ในความสับสนวุ่นวาย ก็จำได้แต่อันนี้
เพ็ญนีติ์ล้มลงกับพื้น เธอยังอยากพุ่งไปช่วยเขา กลับเห็นนภนต์ชนไปที่กำแพงอย่างดุเดือด “เพิ่งๆ” สั่นสะเทือนสองครั้งทำให้แก้วหูของเธอปวด ใจก็ยิ่งปวด
เป็นเพราะปุริมคนเดียว ถ้าไม่ใช่เพื่อเขา นภนต์ก็คงไม่ต้องเก็บเงินพวกนั้น
เธอลุกลี้ลุกลนแล้ว เธอสับสนวุ่นวายแล้ว เธอรู้ว่าตอนนี้พุ่งเข้าไปก็ช่วยอะไรนภนต์ไม่ได้ เธอกอดเขาไม่ได้ แรงของเขาเยอะเกินไปแต่เธอ ก็ไม่อยากให้เขาทำร้ายตัวเองแบบนี้ หัวของเขาแขกจนเลือดออก แต่เขายังชนกำแพงอยู่อย่างดุเดือด
“นภนต์” ยืนขึ้นอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น พุ่งเข้าไปอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอกอดเอวเขาจากข้างหลังอย่างแน่น หน้าพิงอยู่ที่หลังของเขา ในจมูกได้กลิ่นเหงื่อของผู้ชาย “นภนต์ ไม่เอา ฉันไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้” เธอร้องตะโกน แค่ไม่อยากให้เขาทำร้ายตัวเอง ไม่อยาก ไม่อยากจริงๆ
ใบหน้าของนภนต์เหมือนได้นับรู้ขึ้นมา เขาได้ยินแล้ว แต่เขา กลับบังคับร่างกายตัวเองไม่ได้ “เพ็ญนีติ์” ร้องเรียกหาเบาๆอย่างกินแรง เสียงที่ส่งออกมาละมุนขนาดนั้น “เพ็ญนีติ์ ออกไปเถอะ ได้ไหม”
แต่เขา ตัวสั่นไปทั้นตัวอย่างไม่หยุด หยดเหงื่อเม็ดใหญ่ไล่ลงมาเยอะขึ้น ทำให้ร่างของเขาเหมือนลำน้ำเล็กหลั่งสายน้ำอยู่
เขาเป็นแบบนี้ทำให้เธออดใจไม่ได้ “นภนต์ ฉันไปเรียกเขา เรียกเขามาช่วยคุณ” ผู้ชายแรงเยอะกว่าเธอ หรือว่าคิดวิธีมัดเขาไม่ให้ทำร้ายตัวเองอีก เธอพูดแล้ว ก็หันตัวไปเรียกปุริมล้วนแต่เพื่อปุริม เพื่อปุริมนะ
“อย่า” ร่องฟันบีบคำนี้ออกมา ฟ้ารู้ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหน เมื่อตะกี้นี้หลังจากที่เหวี่ยงเพ็ญนีติ์ออกไป ทำให้เขาปวดใจมาก เวลานี้ เขาทนอยู่
เพียงแต่ทนอีกครั้งและอีกครั้ง เขาก็จะเลิกยาได้
“นภนต์” เธอหมอบที่หลังของเขาแล้วน้ำตาไหล น้ำตากับเหงื่อผสมรวมกัน หยดเป็นสายเลือด
“รับปากฉัน อย่าบอกเขา ได้ไหม” ไม่อยากให้ปุริมเกิดความรู้สึกผิด เขาเพียงแต่ครั้งนี้อยากใช้หนี้ปุริมให้หมด ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไป เพียงแต่เขาหลุดออกจากของนั้นได้ เขาก็จะตามจีบเพ็ญนีติ์ได้อย่างเปิดเผย เขาก็ไม่ต้องผลักเพ็ญนีติ์ให้ปุริมอีกแล้ว นึกถึงวิธีที่เพ็ญนีติ์คิดได้นั้น ทั้งร่างของเขามีพลัง และความเด็ดเดี่ยว เขาต้องทำได้แน่ ต้องทำได้
“ได้ ได้ ฉันรับปากคุณ ฉันรับปากคุณทุกอย่าง”
นภนต์หยุดนิ่ง ดุจดั่งรูปปั้นที่สั่นนิดหน่อย แต่เขากลับมีความเด็ดเดี่ยวบังคับได้
ทนไว้ๆ
ในใจของเขาคิดถึงแต่ความดีงามของเพ็ญนีติ์ รอยยิ้มของเธอ คิดถึงเหล่านั้น ก็ทำให้เขาไม่คิดถึงการโจมตีของแมลงน้องเหล่านั้น “เพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์” เขาเรียกชื่อเธออย่างเสียงต่ำ หนึ่งครั้งแล้วก็อีกครั้ง
นานมากแล้ว ในที่สุดนภนต์ก็ทรุดตัวลงกับพื้น ทั้งร่างเหมือนกับถูกดูดลมทำให้อ่อนระรวยการทรมานอย่างนี้จะมีอีกหลายครั้ง ถึงแม้ว่าหนึ่งครั้งจะอ่อนกว่าครึ่งหนึ่งลงมาหน่อย แต่ว่าทุกครั้งก็เป็นการทดสอบ
ผู้คนต่างพูดว่า เพียงแต่ได้ลองของนี้แล้วก็จะเลิกไม่ได้ เขาทำได้ เพราะว่า เขามีเพ็ญนีติ์
พิงไปที่กำแพงอย่างอ่อนระรวย หนังตาที่อ่อนแอนั้น ลืมไม่ขึ้น กลับอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ “เพ็ญนีติ์ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
เพ็ญนีติ์ ชัว พุ่งไปที่หน้าประตู ตอนที่ เปิดประตู ลมกลางคืนพัดเข้ามา ปุริมยืนอยู่หน้าประตู หลอดเลือดดำสีน้ำเงินบนหลังมือเขา อยู่ที่ใต้แสงจันทร์ สองมาอย่างไม่ชัดเจน เมื่อตะกี้นี้เขาอยากพุ่งเข้าไป แต่ว่า ก็ทนไม่ได้ คิดถึงนภนต์ที่ผลักเพ็ญนีติ์มาให้กับเขา เขาไม่มีเหตุผลที่ไม่เชื่อนภนต์จริงๆ เขาก็ไปรบกวนเพ็ญนีติ์เวลาอย่างนี้ไม่ได้ กลับนึกถึงตอนที่เธอพูดว่าเกลียดเขา ใจของเขาเหมือนจะสลาย
เขาคือ หลงรักเธอแล้วจริงๆ
เพียงแค่รู้ตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะสายไปไหม
หน้าของเพ็ญนีติ์เต็มไปด้วยน้ำตา เธอเศร้าใจขนานนั้น เศร้าใจมาก
“เพ็ญนีติ์” ตอนที่เธอกำลังจะเดินผ่านข้างเขา เขาก็จับมือเธอ “เป็นอะไรหรอ ความอยากยาเขากำเริบแล้วใช่ไหม”
เพ็ญนีติ์ส่ายหัวแล้วก็พยักหน้าด้วย เธอพูดไม่เป็นคำ “นภนต์ เขา” นภนต์เมื่อตะกี้นี้เจ็บปวดมาก คิดดูแล้ว เธอก็เสียใจ
“ความอยากยากำเริบแล้วใช่ไหม” ปุริมจับไหล่ของเธอ เกินความคาดคิด ก็ยกเธอขึ้นมาทันที ลากเธอไปที่ห้องของนภนต์ ในห้อง นภนต์เวลานี้ได้พิงที่กำแพงนอนหลับไปแล้ว
เขาก็เหมือนเด็กทารกที่นอนหลับอย่างพอใจ
เมื่อตะกี้นี้ เขาเหนื่อยเกินไป
สีหน้านั้น ทำให้เพ็ญนีติ์และปุริมมองอย่างเหม่อๆ สองคนตะลึงงึนงันแล้วถอยออกจากห้อง
“เพ็ญนีติ์” ตอนที่ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร นภนต์ที่หลับอยู่ในความฝันก็ร้องเรียกออกมาอย่างเบาๆเสียงนั้นละมุนมาก ชุ่มฉ่ำไปถึงในใจของเพ็ญนีติ์ทำให้เขารู้สึกถึงความสุข เขานอนหลับในใจก็ยังมีเธอ
ปุริมดึงมือออกมาอย่างช้าๆ แล้วก็ปิดประตู “ให้เขานอนเถอะ เขาเหนื่อยแล้ว”
“เขาทนการกำเริบอยากยาหรอ” ตอนที่เห็นสีหน้าของเพ็ญนีติ์เมื่อตะกี้นี้ วิ่งออกมาจากห้อง ปุริมก็เดาออกประมาณหนึ่ง
“ใช่” สะอึกสะอื้น เพ็ญนีติ์อดไม่ได้อยากจะร้องไห้ ไหล่ที่อ่อนระชวยตั้งขึ้นมา แต่ว่าปุริมได้แต่มอง ไม่กล้ากอดเธออีก
เธอเกลียดเขา
แต่เขารักเธอข้าแล้ว
นั่นก็ เริ่มจากที่เขารู้ว่าได้หลงรักเธอ
“เพ็ญนีติ์ เขารับปากสามปีหรอ”
“ใช่แล้ว พวกเราไปหากรณ์ ฉันอยากสองวันนี้ ก็จากไป” เช็ดน้ำตา เพ็ญนีติ์คิดถึงเรื่องสำคัญ ตอนที่เดินทางมานี่ เธอคิดวิธีแก้ไข กลับไม่อยากออกมาเมื่อเพิ่งได้เจอนภนต์ ถึงแม้ว่าจะอันตราย แต่เธอรู้สึกว่าทำได้ อาศัยแรงเธอกับนภนต์ สองคนพยายามต้องทำได้แน่
“แต่ เขาเลือกที่จะทำแบบนี้ ผลคือหนีอย่างไรก็ตาย” ปุริมแผดเสียงอย่างเสียงต่ำ เขาไม่ได้ขู่เพ็ญนีติ์ นี่เป็นความจริง
“ฉันรู้ ฉันไม่สน พวกเราจัดการเอง”
“พวกเรา” สองคำนี้เพ็ญนีติ์พูดออกมาได้ธรรมชาติมาก แต่ตอนที่พูดกับปุริม เหมือนกับเขาเป็นคนนอก ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอสักนิด ใจของเขาเจ็บอย่างไม่แสดงออกมา มือที่กุมมือเธอไว้ก็คลายอย่างช้าๆ “งั้นก็ได้ แนไปหากรณ์เป็นเพื่อนเธอ”
เขาอยู่หน้า เธออยู่หลัง สองคนหน้าหลังเดินไปที่ตึกเล็กหลังหนึ่ง ที่แบบนี้อาจจะมีคนจัดการอย่างลาบคราบได้ มีตึกแบบนี้ถือว่าหายากมาก ตลอดทางเดินห่างจากทุกก้าวหนึ่งจะมีผู้ชายยืนแบกอาอาวุธอยู่ แล้วยังคอยระมัดระวังอีกด้วย
หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ
นึกถึงตอนที่เขาตามเธอมา ที่นี่ไม่มีอาวุธพวกนี้ ปุริมเฉยเมย ถึงแม้ว่าในตัวจะไม่มีอาวุธอะไร แต่เขา ก็ไม่กลัว
ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เขาไม่กลัวเลยสักนิด
คุณกรณ์ล่ะ ที่ห้องโถงไม่มีณภัทรและกรณ์ ปุริมได้แค่ดึงคนมาถาม งานเลี้ยงในห้องโถงจบไปแล้ว ห้องโถงว่างเปล่าไม่มีคน ราวกับว่าก่อนหน้านั้นไม่เตยมีอะไรเกิดขึ้น
ปุริม เดินไปคาดเดาไปถึงจุดประสงค์ที่ณภัทรจัดงานเลี้ยงขึ้น ถ้าเพียงแต่ให้กรณ์เจอพวกเขา ถ้าอย่างนั้นณภัทรก็พาพวกเขาไปหากรณ์ก็ได้ จำเป็นต้องจัดงานปาร์ตี้ให้ฟุ่มเฟือยด้วยหรอ
“คุณปุริม เจ้านายไปที่สวนดอกไม้แล้ว เขาบอกว่าคุณไปหาเขาที่นั่นได้เลย “
“สวนดอกไม้ อยู่ไหน” ปุริมไม่เคยเห็นใกล้ๆนี้มีสวนดอกไม้
“อยู่ที่หลังบ้าน ประมาณห้าร้อยเมตร”
“โอเค ฉันรู้แล้ว “ที่แท้ไกลอย่างนั้น มิน่าล่ะการตรวจสอบด้วยสายตาไม่เห็น
พาเพ็ญนีติ์เดินออกมาจากตึกเล็ก เดินตามทางที่คนชี้บอกมา จริงอย่างคาดคิด เห็นสวนดอกไม้อย่างไกลๆ มีกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาเป็นระยะๆ
已经是最新一章了
加载中
