ตอนที่ 224 ผู้ชายที่ซ่อนลึก

ตอนที่ 224 ผู้ชายที่ซ่อนลึก คิ้วของปุริมกระดก เขาไม่กลัวตัวเขาเอง แต่ว่าเขากลัวผู้หญิงข้างหลังตาย ทันใดนั้นนึกถึงอ้อยและส้มในคฤหาสน์ เขาใจเต้น พูดอย่างดุเดือด “ฉันอยู่ต่อเอง เธอไป นี่คือขีดจำกัดของฉัน” จริงอย่างคาดคิด เขาแคร์ผู้หญิงคนนั้นมาก ยอมที่จะให้ตัวเองอยู่แต่ไม่ยอมให้ผู้หญิงอยู่ “ปุริม คุณอยู่ที่นี่ แล้วใครจะเอาของมาให้ฉันล่ะ คุณนี่คือพูดมั่วซั่วอะไร” “วางใจเถอะ ขอเพียงแต่ฉันเขียนใบให้เธอ เธอก็ช่วยฉันเอาของ แล้วค่อยส่งมาที่นี่ได้ อย่างนี้ คุณก็วางใจแล้วสินะ” “ไม่ได้ ต้องเป็นเธอ ใครจะรู้ว่าคุณจะมีลูกไม้อะไรอีกหรือเปล่า” กรณ์ไม่หลงเหลือที่ให้ปุริมพลิกสถานการณ์ “พอแล้ว ฉันกรณ์ไม่มีความทนมาต่อล้อต่อเถียงกับคุณแล้ว มาเถอะ ฉันเริ่มนับ ถ้าหากคุณไม่ตกลงละก็ ก็ตายกันซะให้หมด ฮ่าๆ หนึ่ง” “สอง” “สองตัวเลขแล้ว เพ็ญนีติ์เหงื่อตกดั่งสายฝนแล้ว นิ้วมือของกรณ์เริ่มที่จะชักปืนแล้ว เพียงแต่นับอีกหนึ่งตัวเลข เขาก็คงขึ้นแสดงวิธีการการฆ่าคนโดยพริบตาแล้ว นี่ไม่ใช่เกมส์ นี่คือการฆ่าคน “อ่า ไม่” เพ็ญนีติ์ไม่สนอะไรทั้งนั้น แล้วพุ่งตรงขึ้นไป ไม่ว่าจะยังไง เธอไม่อยากให้ปุริมตาย ไม่ว่าจะพวกเขาคนใดในห้าคน เธอก็ไม่อยากให้พวกเขาตาย “ปุริม ให้ฉันอยู่เถอะ ให้พวกคุณไป” เธอตะโกน ลองที่จะโน้มน้าวปุริม เธอดึงชายเสื้อของปุริม “รับปากเขา รับปากเขา” “ออกไป” ปุริมแผดเสียงเสียงต่ำ เขากำลังพนัน พนันให้กรณ์ไม่กล้าชักปืน แต่ว่าเพ็ญนีติ์รอไม่ไหวแล้ว ใช่แล้ว ขอเพียงแต่ชักปืนยิง ชีวิตเขาก็ไม่เหลือแล้ว การพนันอันนี้มันใหญ่ไป คิดถึงเพ็ญนีติ์ไม่สนใดๆทั้งสิ้นพุ่งตรงเข้ามา ใจลึกๆของปุริมละมุนขึ้นมา มีเธออย่างนี้ เขาตายก็คุ้มค่าแล้ว “เพ็ญนีติ์นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย เธอถอยออกไป” “ไม่ ฉันอยู่ที่นี่ พี่ชาย คุณไม่ต้องฆ่าเขา ฉันอยู่ต่อ ฉันอยู่ต่อจริงๆ” เพ็ญนีติ์เห็นว่าโน้มน้าวปุริมไม่ได้ มือหนึ่งก็กำมือกรณ์ไว้ มือเย็นๆของเธอกุมมือผู้ชาย ทำให้ผู้ชายขนลุกไปทั้งตัว แต่กรณ์แค่รู้สึกว่ามือนิ่มมาก แค่สัมผัส เพ็ญนีติ์ก็นำพาความรู้สึกที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนให้เขามาก่อน เธอสวมชุดราตรี สวยมาก เธอเป็นผู้หญิงที่สวมชุดราตรีสวยงามที่สุดที่เขาเคยเห็นมาในอูข่าน สายตาเคลื่อนออกจากหน้าปุริม อูข่านมองไปที่ใบหน้ารูปไข่ของเพ็ญนีติ์ ใจลึกๆมีความละมุนละไมขึ้นมา มือที่ชักปืนอยู่คลายลง “เธอจะอยู่ต่อจริงๆหรอ” “ใช่ ฉันยินยอม ฉันยินยอมจริงๆ คุณปล่อยเขาไป รีบปล่อยเขา นภนต์และยังมี พี่จู๋ตกับฉารา”เพ็ญนีติ์พูดอย่างไม่เป็นประโยค เธอตกใจกลัวมาก เธอกลัวว่าเขาจะชักปืน เธอกลัวว่าพ่อของอ้อยและส้มจะตายอยู่ต่อหน้าเธอ ถ้าอย่างนั้น เธอคงจะเสียใจในภายหลัง ยังไงก็เป็นพ่อของลูกๆเธอจะดูเขาตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้ “เฮอะๆฮ่าๆ” กรณ์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่เขากำลังจะพูด ทันใดนั้น แค่รู้สึกว่าข้างหน้ามีแสงดำๆแวบอยู่ แสงไฟแวบ เพียงแค่เวลาในชั่วพริบตา ข้อมือของเขาถูกกระแทก ทันใดนั้น ปืนในมือก็ร่วงลง แล้วก็เป็นแสงไฟสีดำอีก ปืนอันนั้นก็มาอยู่ในมือของปุริมอย่างรวดเร็ว ทุกอย่าง เพ็ญนีติ์ดูไม่ออกเลยสักนิดว่ามันเปลี่ยนได้อย่างไร เวลานี้ ปุริมเอาปืนแสรงกลางหน้าของกรณ์ และก็ไม่ใช่กรณ์จ่อไปที่ปุริมแล้ว ใจคลายลง ในที่สุดปุริมก็ไม่มีอันตรายแล้ว แต่ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของณภัทรก็ดังขึ้น “มาสิ ล้อมเอาไว้ให้ฉัน” “ชัวๆๆ”เมื่อตะกี้นี้เห็นชัดๆว่ามีแค่สองคน แต่ตอนนี้ รอบๆซุ้มแห่งนี้ก็เพิ่มมาอีกสิบกว่าคน ทุกคนถือปืน เพียงแต่ชักปืน กระสุนเหล่านั้นก็จะยิงเหมือนบินออกมา ถ้าอย่างนั้น เธอกับปุริมใครก็อย่าคิดมีชีวิต “ณภัทร คุณจะทำอะไร” เพ็ญนีติ์พบว่าสายตาของณภัทรไม่ตึงเครียดเลยสักนิด สำหรับการที่กรณ์อยู่ในมือของปุริม เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แม้กระทั่งไม่พูดเลยว่าให้ปุริมปล่อยกรณ์ ณภัทรยิ้มหน่อยๆ มือเคาะไปที่กระดานหมากรุกบนโต๊ะเคาะไปเป็นพักๆ ก็ไม่รีบตอบเธอ เหมือนเป็นการป้องปราม เขารอให้เธอกับปุริมกลัวและตื่นตระหนก ปุริมกำลังจะพูดให้คนพวกนี้วางปืนลงในที่สุดก็ไม่ได้พูดออกมา ดูสีหน้าของณภัทรแล้ว ก็รู้ว่าณภัทรไม่ได้ใส่ใจความตายของกรณ์ กรณ์ตายแล้ว ไม่มีผลดีและผลร้ายอะไรกับเขาล่ะมั้ง ถึงเวลานั้น ณภัทรก็ได้คนของกรณ์แล้ว ถึงเวลานี้ปุริมคิดออกถึงความเป็นไปได้ เขาเสียดายที่มือของเขามีปืนแค่กระบอกเดียว เสียใจภายหลังจริงๆว่าจ่อได้แค่คนเดียว ตอนนี้ ความยุ่งยากมาแล้ว ที่แท้สายตาของคนเราเห็นผลประโยชน์ข้างหน้า แต่ไม่คิดถึงอันตรายข้างหลังที่จะตามมา ณภัทรถึงจะเป็นม้ามืดที่สุดคนนั้น “ณภัทร นายจะให้เขาฆ่าฉันหรอ”ในขณะนี้มีการเปลี่ยนแปลง กรณ์ก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน คิดไม่ถึงที่สุดก็คือความตอบสนองของณภัทร “จะเป็นไปได้ไงล่ะ ฉันไม่ได้ให้เขาฆ่าคุณ” “ถ้าอย่างนั้นก็ถอยออกไป มิฉะนั้นฉันก็ฆ่าเขา ให้พวกเราไป ฉันรับปากว่าของพวกนั้นหลังจากสิบวันส่งมาถึงอย่างแน่นอน” “ปุริม คุณเห็นว่าฉันเป็นเด็กที่จะมาหลอกได้หรอ คุณเชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะทำเรื่องที่พี่ใหญ่ยังทำไม่สำเร็จแต่จะทำให้สำเร็จเป็นรายการๆไปนะ พูดแล้วเขาก็ค่อยๆถือปืนมาจ่อที่ปุริม “เป็นคุณก่อน จากนั้นก็เพ็ญนีติ์ จากนั้นก็นภนต์ แล้วค่อยพี่จู๋ตกับฉารา” ณภัทรเรียกชื่อของพวกเขาทั้งห้าทีละคน เพ็ญนีติ์ตกใจมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อตะกี้นี้หลบจากกรณ์มาได้ เวลานี้ก็หลบณภัทรไม่ได้ ร่างกายอ่อนระทวย เธอทันใดนั้นก็นั่งลงบนโต๊ะหิน จากนั้นก็พูดเบาๆว่า”ปุริม ทำตามที่เขาบอก ฉันอยู่ที่นี่ต่อ” เพ็ญนีติ์ก้มหัวลงมองเงาตัวเองที่พื้น ตั้งแต่เธอเกิดมาก็โดดเดี่ยว เธอชินกับการโดดเดี่ยวแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบาย ให้เธออยู่ต่อเถอะ “ไม่ได้” ปุริมแผดเสียงต่ำ “ฮ่าๆ ไม่ใช่โดยคุณ พวกเราเริ่มได้ เพ็ญนีติ์ ก่อนที่ฉันจะนับ เธอเลือกได้ ถ้าหากเธอยอมที่จะอยู่ต่อ เธอก็กลับไปที่ห้องก่อนหน้านั้น แล้วอีกอย่าง ฉันต้องเคลียร์ให้ชัดเจน ฉันณภัทรไม่ได้มีความหมายจะบีบบังคับเธอ สายตาของณภัทรมองไปที่เพ็ญนีติ์กับปุริมสลับกัน แต่ว่า ความตั้งใจที่เพ็ญนีติ์จะอยู่ต่อมันเห็นได้ชัด คนเดียวแลกกับความปลอดภัยของทั้งสีคน ก็คุ้มค่าแล้ว อะไรก็ไม่ได้พูด เธอลุกขึ้นอย่างเบาๆ หันตัวเดินกลับไปทางที่เดินมา รอยเท้าของเธอนั้นเบา แต่เรียงรายไปด้วยร่างกายของเธอเหมือนควัน ที่เหงาและโดดเดี่ยว “เพ็ญนีติ์ อย่าไป”ปุริมแผดเสียงต่ำ เขาวางปืนในมือลง จากนั้นก็ตามไปข้างๆเธอ แต่ว่า ถ้าหากเธอวางแล้ว ถ้าอย่างนั้น กรณ์ไม่ปล่อยเขาไปแน่ และเขากับคนอื่นๆอีกสามคนก็ไปไหนไม่รอด ความจริงที่วางอยู่ข้างหน้านั้น เขาทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ได้แต่มองเพ็ญนีติ์เดินหายไปต่อหน้าเขาทีละก้าว หลังของเธอเพรียวบางและเหงา โดดเดี่ยวจนทำให้เขาปวดใจ แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะตะโกนยังไง เพ็ญนีติ์ก็ไม่หันกลับมา แม้กระทั่ง ลังเลก็ไม่มี ไม่หันหัวกลับ ไม่หันเด็ดขาด เธอกลัวว่าถ้าหันกลับไป อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล แต่เธอทำไม่ได้ เธอก็กลัวนะ กลัวกรณ์ ยิ่งกลัวคนที่ซ่อนเร้นอย่างกรณ์ ยาปลุกเซกส์นั้นทำให้เธอรู้ว่าคนพวกนี้เรื่องอะไรก็ทำออกมาได้หมด แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกว่าณภัทรน่ากลัวยิ่งกว่า รูปร่างหล่อเขลานั้นซ่อนใจที่ฆ่าคนได้ในพริบตา เธอไม่ควรจะประมาท ลม พัดโดนร่างกายเธออย่างเบาๆ กลับทำให้เธอตัวสั่น อย่าเรียกเธอ อย่าร้องเรียกหาเธอ ถ้าหารเธอไม่อยากจะมาให้ได้ ก็ไม่ต้องพาพี่จู๋ตกับฉารามาด้วย ตอนนี้ เพิ่มปุริมมาอีกคน ถึงแม้ว่าจะเกลียดอยู่ แต่ว่า เธอยังไงก็ไม่อยากให้เขาตาย เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินกลับห้องมายังไง ตอนที่ปิดประตู ฟังเสียงประตูปิดเข้าด้วยกัน เสียงนั้นทำให้ใจของเธอเต้นไม่หยุด ข้างนอกประตู ผู้ชายที่เหมือนรูปปั้นนั้นก็ยังอยู่ พวกเขาไม่ได้ออกไปเลย แต่เธอรู้ว่าถ้าตอนนี้ออกไปอีก พวกเขาต้องกั้นเขาไว้อีกเป็นแน่ วิ่งไปที่หน้าต่าง เปิดหน้าต่างอย่างเร็ว แต่ว่า จากตรงที่เธอยืนอยู่ มองไม่เห็นสวนดอกป็อปปี้นั้นเลยสักนิด ปุริมเป็นยังไงแล้วกันแน่ ตอนนี้เธอไม่รู้เลย ตอนนี้เธอได้แต่เชื่อว่าณภัทรจะปล่อยปุริมพวกเขาสี่คน ค่ำคืนที่เงียบ เหมือนก่อนหน้านั้นทุกวัน คล้ายกับว่าคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอกลับยืนอยู่ที่หน้าต่างตลอด เธอเชื่อว่าเพียงแต่พวกเขาจากไป จากตำแหน่งที่เธอยืนได้เห็นพวกเขา ถึงแม้ว่าจะมองอย่างไกลๆก็ดี เธอหวังว่าพวกเขาจะปลอดภัย ไม่รู้ว่ายืนมานานเท่าไหร่ ขาชาแล้ว แล้วก็เจ็บด้วย แต่ว่า เธอไม่ขยับ คล้ายกับว่าถ้าหากขยับไปก็จะพลาดที่จะเห็นคนข้างนอกกำลังจะจากไป นภนต์ เลิกยาให้ได้นะ ชื่อว่าเขาต้องทำได้แน่ แต่ว่า ด้านนอกหน้าต่างเงียบมาก มีเพียงแต่คนที่ถืออาวุธเดินลาดตระเวนอยู่ เห็นได้ชัดว่ากำลังป้องกันอะไรอยู่ ที่แบบนี้ เวลาแบบนี้ เธออยากจะหนีไปมันก็เป็นเรื่องที่ทำสำเร็จไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด เธอยิ้มอย่างขมใจขึ้นมา โน้มน้าวให้นภนต์ไป กลับให้ตัวเองอยู่ต่อ นภนต์ต้องไม่ไปแน่ แต่ว่า เขาจะเป็นศัตรูของณภัทรได้ยังไงล่ะ ณภัทรเป็นผู้ชายที่ซ่อนเร้น แสงจันทร์นอกหน้าต่างเอียงไปอย่างช้าๆ ก็จะฟ้าสว่างแล้ว พวกเขาสี่คนเป็นยังไงแล้วกันแน่นะ ยืนหยัดที่จะไม่ขยับ เธอต้องรอพวกเขา แต่เวลานี้กลับมีเสียงเคาะประตู ได้ยินเสียงนั้น หัวของเธอไม่หัน เพียงแค่พูดว่า “คุณภัทร เชิญเข้ามา” ความจำของเธอดีมาตลอด เสียงเคาะประตูนั้น เธอไม่ได้แปลกอะไร ประตู ก็ได้เปิดตามคำที่พูด เป็นณภัทรจริงด้วย ผู้ชายเดินมาข้างหลังของเธอ กลับอยู่ห่างจากเธอสองเมตร พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ค่ำคืนของอูข่านสวยล่ะสิ” “อืม มีเพียงแต่ธรรมชาติสวยงาม” ความหมายเป็นนัยน์ก็คือว่าที่จริงแล้วคนที่นี่ไม่สวยงามเลยสักนิด “เฮอะๆ เธอนี่คือไม่เชื่อฉันหรอ” “จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ คนที่นี่ฟังคุณหมด คุณพูดอะไรฉันก็เชื่อ”