已经是第一章了
ตอนที่ 89โซ่ทองเส้นใหญ่ กับนาฬิกาเล็ก
ตอนที่ 89โซ่ทองเส้นใหญ่ กับนาฬิกาเล็ก
อวี๋ซือซือรู้สึกเหมือนยังพูดไม่จบ เลยตีไหล่เธอแล้วถาม " เธอได้พูดกับหญิงสารเลวนั่นบ้างไหม ว่าเธอมาทำงานกับฉูเจ๋อหยาง"
ตั้งแต่เมืาอวายเป็นต้นมาเธอก็เนียกหนานฉิงว่า 'หญิงสารเลว' เป้ยฉายเวยก็ปรามเธอไว้หลายครั้ง แต่ก็ไร้ผล ทำได้แค่จำใจตอบไป" ยังเลย ฉันคิดว่าผ่านไปสักพักถึงจะบอก"
"ทำอย่างกับตัวเองเป็นนักเรียนประถม ที่จะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องบอกแบบนั้นน่ะ"
อวี๋ซือซือหยิบตะเกียบมาเขี่ยข้าวในจาน ตามความหมายเธอคือ แบ่งเส้นให้ชัดเจนระหว่างเธอกับหญิงสารเลวคนนั้นดีที่สุด
" กินข้าวกันก่อนเถอะ" เป้ยฉายเวยไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ เธอมีเรื่องที่จะให้หนานฉิงทำต่อ
อวี๋ซือซือยักไหล่ไม่แยแส มองข้าวที่เต็มจาน เธอยังให้คุณลุงตักข้าวสั่นสองครั้งก่อนให้เธอ
เป้ยฉายเวยกินเยอะมาก หลังจากพวกเธอกินอิ่มาแล้ว อาหารก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
"รู้สึกสิ้นเปลืองมากเลยอ่ะ…. .."
"แต่ไปกันเถอะ ครั้งหน้าไม่กินเปลืองแบบนี้แล้ว"
อวี๋ซือซือเพิ่งมาทำงานยังทำตัวโจ่งแจ้งไม่ได้พอถึงที่ทำงานแล้ว ทั้งสองคนก็แยกกัน
เป้ยฉายเวยกลับมาถึงห้องทำงาน เห็นหลายคนกำลังนอนคว่ำหน้าพิงเก้าอี้เพื่อพักผ่อน และคนที่ไม่ได้พักก็อ่านหนังสืออยู่เงียบๆ เล่นคอมพิวเตอร์
เป้ยฉายเวยหยิบโทรศัพท์เดินไปที่โล่งแล้วโทรศัพท์
หลังสายต่อติดสิบกว่าวินาที ถึงมีคนรับ "ฮัลโหล เวยเวย มีธุระกับฉันหรอ"
" ใช่ หนานฉิงเธอทำอะไรอยู่หรอ"
ไม่รู้ว่าเมื่อวานฉูเจ๋อหยางพูดอะไรกับหนานฉิง หนานฉิงถึงไม่ได้ถามถึงดรื่องที่ฉูเจ๋อหยางพูดกับเธอเมื่อวาน แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว ได้ลดการที่เธอต้องโกหกลง ก็พูดโกหกกลบเกลื่อนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
"นอนมาส์กหน้าอยู่บนโซฟา เวยเวยทำไมเธอมีเวลาโทรหาฉันนะ" บนหน้าหนานฉิงมีมาส์กอยู่ เวลาพูดต้องระวังกลัวว่าหน้าตัวเองจะบิดเบี้ยว
เป้ยฉายเวยชะงักแล้วพูดว่า "ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากพูดกับเธอ"
" เวยเวย ใช่เรื่องเมื่อวานไหม เธอไม่ต้องใส่ใจ ฉันไม่ได้โกรธอะไรแล้ว" หนานฉิงพูดอย่างใจกว้าง
เรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของเธอจริงหรอ ไม่รู้ว่าทำไมฟังน้ำเสียงใจดีของหนานฉิงแล้ว เป้ยฉายเวยถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
" หนานฉิงฉันไม่ได้จะพูดถึงเรื่องเมื่อวานนะ"
"งั้นเธอจะพูดอะไรล่ะ" หนานฉิงถามอย่างสงสัย
ในที่สุดก็ต้องพูดแล้วสินะ เป้ยฉายเวยบีบมือแน่นโดยไม่รู้ตัว พยายามทำน้ำเสียงให้ฟังดูแล้วปกติที่สุด" ฉันมาทำงานที่บริษัทของคุณฉู"
"หา เวยเวย เธอไม่ใช่บอกว่าจะไปทำงานที่บริษัทของพี่อวี๋เฮ่าหรอ ทำไมถึงไปบริษัทอาเจ๋อ" พอได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับฉูเจ๋อหยาง หนานฉิงที่เฉยชาคนเดิมก็เปลี่ยนเป็นอยู่ไม่สุขแล้ว
เวยเวยเป็นแบบนี้ได้ยังไง เธอไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจอะไรได้ง่ายๆนะ
"เพราะอวี๋ซือซือทำงานที่นิตยสารเฉนซี ฉันอยากทำงานอยู่ใกล้เธอ เลยตอบตกลงไป" นี่เป็นแผนรับมือที่เธอได้คุยกับอวี๋ซือซือไว้ก่อนหน้านี้ ขอเอาเพื่อนมาเป็นโล่กำบังก่อนเถอะ
"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง" หนานฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจตัวเองว่าพอรู้ว่าเวยเวยไปทำงานกับอาเจ๋อแล้วทำไมเธอต้องกังวลขนาดนั้น"
แต่ว่าเวยเวยอยู่ที่บริษัท นั่นไม่ใช่การที่เธอจะมีข้ออ้างไปหาอาเจ๋อมากขึ้นหรือ
ภาพที่สวยงามในสมองหนานฉิงปรากฏ และน้ำเสียงก็ดูรีบร้นจนรอไม่ไหว" เวยเวย เพื่อฉลองที่เธอหางานใหม่ได้ ตอนเย็นฉันไปหานะ"
"หนานฉิง…. …" ไม่รอเวยเวยพูดจบ สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปเสียแล้ว
เป้ยฉายเวยจำใจต้องเก็บโทรศัพท์ หนานฉิงจะมาก็ให้มาละกัน ถึงยังไงไม่ช้าก็เร็วพวกเธอก็ต้องเจอกันที่นี่อยู่ดี
เวลาพักตอนกลางวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลินไห่พาเป้ยฉายเวยไปแนะนำตัวเองให้กับคนในออฟฟิตได้รู้จัก
เป้ยฉายเวยเริ่มงานยุ่งแล้ว
งานทั่วไปก็คือการช่วยถ่ายเอกสาร วิ่งไปมา จัดตาราง เรียงเอกสาร งานเล็กๆพวกนี้
แต่ว่าก็ไม่ต้องมองหน้าของฉูเจ๋อหยาง ความลำบากเป้ยฉายเวยสามารถทนได้
เวลายุ่งๆก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เป้ยฉายเวยมองนาฬิกาก็ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอจำคำที่พี่เหมยพูดกับเธอได้ ก่อนเลิกงานต้องจัดโต๊ะทำงานของฉูเจ๋อหยางก่อน
วันนี้ฉูเจ๋อหยางไม่โผล่หน้าออกมาเล น่าจะไม่ได้มาทำงาน ถ้าเธอไปตอนนี้คงไม่มีปัญหาอะไร
เพื่อที่จะเลี่ยงการพบหน้า เป้ยฉายเวยจึงเดินไปถามกับหลินไห่สักหน่อย "พี่ไห่ ทนายฉูยังอยู่ในห้องไหมคะ"
"ไปตั้งนานแล้ว เวยเวยเธอจะไปเก็บห้องใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็เข้าไปได้แล้วใช่ไหมคะ" ได้ยินคำตอบอย่างมั่นใจแล้ว บนหน้าเป้ยฉายเวยก็ผุดรอยยิ้มออกมา
หลินไห่พูดหยอกว่า" เวยเวย ทำไมรู้สึกว่าเธอกลัวพี่ใหญ่จัง ไม่ใช่ว่ารู้จักกันมาก่อนหรอกนะ"
ไม่ใช่ค่ะ จะเป็นไปได้ยังไง ฉันแค่ได้ยินเพื่อนร่วมงานคุยกันตอนกินข้าวกลางวันว่าทนายฉูค่อนข้างจะเข้มงวด" เป้ยฉายเวยหัวใจเต้นแรง แต่ต้องแสร้งทำเป็นพูดอย่างสงบ
" ก็จริง ปกติถ้าผู้หญิงเห็นพี่ใหญ่ของเรา ต่างก็กลัวกันจริงๆ" แต่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกบ้าผู้ชาย เป้ยฉายเวยเห็นพี่ใหญ่แล้วจะทำท่ายังไงกัน หวังว่าจะไม่เป็นแบบผู้หญิงพวกนั้นนะ
"เวยเวย ใกล้เลิกงานแล้ว เธอเก็บของสักหน่อยก็พอ ปกติห้องทำงานของพี่ใหญ่ก็สะอาดมากอยู่แล้ว"
"ค่ะ รับทราบ" แค่ฉูเจ๋อหยางไม่อยู่เธอก็มีแรงแล้ว
เสียดายที่วันนี้หนานฉิงคงมาเสียเที่ยว
เพราะหลินไห่บอกว่าฉูเจ๋อหยางไม่อยู่ เพราะฉะนั้นเป้ยฉายเวยเลยไม่ได้เคาะประตู เธอบิดกลอนประตูแล้วเดินเข้าไปเลย แม้จะเป็นการมาห้องทำงานเขาเป็นครั้งที่สอง แต่ในใจยังรู้สึกกล้าๆกลัวๆอยู่
เธอบอกกับตัวเองว่า ฉูเจ๋อหยางไม่อยู่ จะกลัวทำไมเล่า
พอเตรียมใจสักพัก เป้ยฉายเวยตัวแข็งไปหมด หัวก็ก้มไม่ได้ เดินเข้าไปข้างในต่อ
"ดูแล้วเธอปรับตัวได้ดีนะ"
เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาจากห้องทำงานที่เงียบสงบ
เป้ยฉายเวยกระโดดด้วยความตกใจ ตั้งใจมอง เป็นผู้ชายที่ไม่ควรปรากฏตัวออกมา กำลังก้มลงมองตัวเองด้วยรอยยิ้ม
"นาย นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ถามจบเป้ยฉายเวยเกือบจะกัดลิ้นของตัวเอง เธอพูดประโยคไร้สาระจริงๆเลย
เขาเป็นเจ้าของบริษัทนะ เขาอยากจะอยู่ตรงไหนก็ได้
เธอเปลี่ยนคำพูดใหม่ "พี่ไห่บอกว่านายไม่อยู่ห้องทำงานไม่ใช่หรอ"
หลินไห่ชักจะกล้าขึ้นทุกวัน ดวงตาสีดำสนิทมองต่ำลง "ปกติฉันไม่อยู่ แต่ช่วงนี้จะอยู่ที่นี่"
เป้ยฉายเวยถามกลับ "ทำไมล่ะ"
ดวงตาลึกเข้มของฉูเจ๋อหยางเหมือนกับหมึกสีดำเข้มที่ยังไม่ละลาย มองตรงเข้าไปในดวงตาใสของเป้ยฉายเวย เสียงทุ้มลึกพูดเบา ๆ " แน่นอนว่าเพราะเรื่องงาน"
ทุกอย่างหยุดชะงัก เขามองเธอด้วยสายตามีความหมาย "ไม่งั้นเธอคิดว่าเพราะอะไรล่ะ"
已经是最新一章了
加载中
