บทที่21 ก็แค่อยากแก้แค้น

บทที่21 ก็แค่อยากแก้แค้น หลิ่วหม้านหยุนมองตาขวางน้ารอง “พี่สะใภ้ใหญ่ เนื้อหมูนั้นก็ควรจะเหลือให้เราทำไส้อั่วบ้าง คนในบ้านข้าก็ชอบกิน” น้ารองรู้ว่าสามีตัวเองหลิ่วเป่ยหานชอบกินไส้อั่ว ดังนั้นก็เลยจะเอาเนื้อหมูสิบโลนั้นยัดทำไส้อั่วให้หมด แต่ไม่คิดว่า แต่พอพูดแล้ว น้ารองก็รู้สึกเสียดาย นางพึ่งได้ผ้าไหมมารู้สึกว่าควรให้อะไรพวกเขาบ้าง แต่ว่าน้ารองก็มีนิสัยชอบเอาของคนอื่นอยู่แล้ว นางจะปล่อยเนื้อหมูสิบโลนั้นได้อย่างไร “เช่นนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ ห้องข้ายังมีเนื้อหมูห้าโลยังสดใหม่อยู่เลย เอาอันนั้นดีหรือไม่” น้ารองพูดอย่างไม่อายใคร “สะใภ้รอง เจ้าพูดให้รู้สึกยางอายหน่อย เนื้อหมูห้าโลของเจ้าไม่รู้ว่าเก็บมากี่คืนแล้ว เจ้าอยากให้ลูกเขยกงยี่ข้ากินอันนั้นหรือไง?” หลี่ซื่อยิ้ม ทำสายตาข่มขู่และพูดว่า“ตระกูลโล่มีเงินทองมากมาย จะกินของต่ำพวกนี้ได้อย่างไร!ถ้ากินแล้วป่วยขึ้นมา!เราจะมีปัญหาได้ หรือว่าสะใภ้รองเจ้าจะรับผิดชอบคนเดียว?” “พี่สะใภ้ใหญ่…เจ้า……” น้ารองพูดไม่ออกเลย น้ารองทำได้แค่มองดูเนื้อหมูนั้นอย่างเสียดาย ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษเนื้อ “ท่านแม่ หอมจังเลย!” หลิ่วหม้านหยุนชมฝีมือของหลี่ซื่อ“ฝีมือท่านแม่สุดยอดไปเลย ท่านทำอาหารเก่งที่สุดในหมู่บ้านแล้ว ไม่เหมือนใครบางคน ขนาดอาหารหนึ่งมื้อยังทำไม่เป็นเลย” ใครบางคนที่นางพูดถึงนั้นก็คือน้ารองซางกวนซือนั่นเอง ตั้งแต่ซ่างกวนซื่อเข้ามาอยู่ในตระกูลหลิ่ว งานในบ้านก็มีแต่หลี่ซื่อทำเองทั้งหมด มีบางครั้ง น้าสามก็มาช่วยบ้างเพราะสงสาร น้ารองโกรธจนพูดไม่ออก แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ เนื้อหมูสิบโลนั้นก็ต้มลงไปจนใกล้สุกแล้ว “เหอะ……” น้ารองสะบัดหัวและเดินออกไป ในใจก็แช่งว่า ขอให้กงยี่กินเข้าไปอาการป่วยก็ไม่ดีขึ้น! มองดูนางเดินออกไป หลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก เช่นนี้ท่านแม่ก็ไม่ต้องคอยดูหน้านาง เห็นซ่างกวนซื่อไม่อยู่ตรงหน้า หลี่ซื่อก็มองดูเนื้อหมูในหม้อและพูดว่า“ลูกสาว เท่านี้พอหรือไม่?” “พอแล้วๆ” ที่จริง หลิ่วหม้านหยุนแค่ไม่อยากให้แม่นางต้องลำบากนัก “วันนี้เจ้ากลับมาบ้านครั้งแรก แม่จะต้องต้อนรับลูกเขยดีๆ เดี๋ยวถ้ากลับไปตระกูลโล่ เจ้าจะโดนว่าเอา” พูดถึงคำนี้ หลี่ซื่อก็ไปพูดกับหลิ่วเป่ยเทียนในห้องว่า“พ่อเด็ก รีบไปซื้อเหล้าดีๆมาสักขวดสิ” “แม่ยาย ข้าดื่มเหล้าไม่ได้มากหรอก” โล่กงยี่กำลังพูดคุยกับหลิ่วเป่ยเทียน ได้ยินที่หลี่ซื่อสั่งพ่อตาไปซื้อเหล้า เขาก็รีบทำท่าป่วยไม่สบาย ก็เลยไอให้เขาได้ยิน เขาไอเหมือนจะไอตับไตไส้พุงทั้งหมดออกมาอย่างนั้น พอไอเสร็จ โล่กงยี่ก็แอบเหล่ไปทางหลิ่วหม้านหยุน นางโกรธจนกัดฟันกรอดๆ ใช่ เขาแกล้งป่วยได้ แต่ไม่จำเป็นต้องไอขนาดนั้นก็ได้ ทำเอาพ่อแม่ต้องเป็นห่วงกันหมด กลัวว่าเขาจะตายเสียก่อน จากนั้นหลิ่วหม้านหยุนก็จะกลายเป็นแม่หม้ายทันที ผลลัพธ์ที่น่ากลัวเช่นนั้น อย่าว่าเลย หลี่ซื่อยังทำใจไว้แล้ว ในใจนางหวังว่าลูกเขยจะดีขึ้น ความสุขของลูกสาวสำคัญที่สุด หลี่ซื่อหวังเช่นนั้นมาตลอด หลิ่วหม้านหยุนเห็นสายตาท่านแม่ที่เป็นห่วง ต่อมา นางเกือบเข้าไปบอกท่านพ่อท่านแม่แล้วว่าโล่กงยี่แกล้งป่วย จากนั้นพอคิดแล้ว นางตกลงกับโล่กงยี่เอาไว้ ดังนั้นหลิ่วหม้านหยุนก็เลยต้องหยุดความคิดนี้ไว้ “ถ้าดื่มเหล้าไม่ได้ เช่นนั้นก็ดื่มน้ำอุ่นเถอะ” หลี่ซื่อไปหารังนก เมื่อกี้ได้ของขวัญมาจากตระกูลโล่ ทำไมตอนนี้หายไปแล้วล่ะ ใช่สิ จะต้องอยู่ในห้องบ้านสองแน่เลย หลี่ซื่อในใจคิดได้ดังนั้น ไม่พูดอะไรก็ไปห้องนางทันที หลิ่วหม้านหยุนสงสัย ครั้งนี้ท่านแม่จะทำยังไงกับนางล่ะ “สะใภ้รอง นี้น่าจะเป็นของส่วนรวมนะ” หลี่ซื่อเข้าไปก็เห็นของบนโต๊ะซ่างกวนซื่อมีของที่ตระกูลโล่ให้มาเต็มไปหมด นางยึดคืนมา หลี่ซื่อไม่ให้โอกาสนางได้แย่งเลย “เจ้า…เจ้าทำอะไรน่ะ?”น้ารองมองอย่าไม่เชื่อสายตา “ทำอะไรน่ะเหรอ?เจ้าซ่อนของส่วนรวมเอาไว้ที่เจ้า เจ้าน่ะสิจะทำอะไร?” หลี่ซื่อมองนางอย่างแค้นใจ“นี้อะไรกัน?หรือว่า เจ้าจะทำให้ลูกเขยข้าหัวเราะบ้านเรา?ทำให้หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านมาหัวเราะเยาะบ้านเรา?” หลิ่วหม้านหยุนยืนข้างๆ ทำสายตาเห็นด้วยกับท่านแม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่านแม่ทำเช่นนี้ตั้งแต่แรก ตัวเองอาจจะไม่ต้องมีโชคชะตาเช่นนี้ แต่ว่า เพราะหลิ่วหม้านหยุนเคยตายไปแล้วหนึ่งครั้ง ดังนั้นถึงได้รู้ว่าต้องกล้าที่จะแก่งแย่งกับน้ารอง คนมีชีวิตอยู่ก็ต้องมีความคิดตัวเองบ้าง “ท่านแม่อนุญาตแล้วข้าถึงได้……” ซ่างกวนซื่อรู้ว่าช่วงนี้ หลี่ซื่อเริ่มไม่ยอมคนก็เริ่มพูดถึงท่านแม่เพื่อมากดนางลง “ท่านแม่?เหอะๆ ท่านแม่ยังอยากเอาเงินหกสิบสองเหรียญให้เจ้าทั้งหมด ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะ?” หลี่ซื่อยิ้มเย็นชา ก่อนหน้านั้น ซ่างกวนซื่อมีความคิดเช่นนี้จริง แต่ก็ยังไม่ได้ทำ นางโดนหลิ่วหม้านหยุนเข้ามาขัดก่อน ยังดีที่บ้านสองห่างจากบ้านใหญ่ไม่ไกลกันมาก “ข้า ข้ามีความคิดนั้นแล้วไง ใครใช้ให้พวกเจ้ามาเป็นก้างขวางทางข้าล่ะ!” ซ่างกวนซื่อพูดอย่างโกรธแค้น แม้ตัวเองจะผิดแต่นางก็ไม่ยอม “เหอะๆ”หลี่ซื่อมองอย่างเย็นชา “สะใภ้รองพูดพวกนี้ให้ตัวเองฟังเถอะ ข้าก็ไม่ต้องแล้ว อย่าทำให้ลูกเขยต้องหัวเราะเยาะเราเลย” “ของพวกนี้ เป็นของส่วนรวม!สะใภ้สามก็มีส่วนด้วยเหมือนกัน สะใภ้รองเจ้ากล้าฮุบเอาไว้คนเดียวงั้นเหรอ?” หลี่ซื่อดึงรังนกและเห็ดมาเกือบหมดอย่างไม่ไยดี นางเหลือไว้ให้บ้านใหญ่แค่นิดเดียว“เมื่อก่อนเจ้าเคยทำสิ่งที่เกินกว่านี้ ข้าที่เป็นสะใภ้ใหญ่ก็ไม่เคยว่าอะไร ก็คิดเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้น แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน วันนี้เป็นวันที่สามีของหยุนเอ๋อมาเยี่ยมบ้าน เราต้องไม่เสียมารยาท สะใภ้รอง ถ้าเจ้าไม่พอใจก็ไปฟ้องท่านพ่อเลยก็ได้!” หลี่ซื่อรู้ว่าซ่างกวนซื่อจะไปฟ้องท่านแม่ ท่านแม่ก็กลัวท่านพ่อ ท่านพ่อมีอำนาจสุดในบ้านนี้ ถ้าท่านพ่อโกรธขึ้นมา ท่านแม่ก็ทำอะไรไม่ได้ “เจ้า……” ซ่างกวนซื่อมองดูของที่ตัวเองกว่าจะได้มาโดนเอาคืนไปทั้งหมด เหลือเอาไว้ให้นางเพียงนิดเดียวเท่านั้น “น้องหรูเยียน รีบทำยาต้มคลายความร้อนในใจให้น้ารองเร็วเข้า ถ้าไม่ดื่มเดี๋ยวความดันก็ขึ้นหรอก”